YES : YES 50 LIVE

Disc One (62:47)

1. Close To The Edge : The Solid Time Of Change / Total Mass Retain / I Get Up, I Get Down / Seasons Of Man
2. Nine Voices (Longwalker)
3. Sweet Dreams
4. Madrigal
5. We Can Fly from Here, Pt. 1
6. Soon
7. Awaken

Disc Two (48:16)

1. Parallels
2. Excerpt From 'The Ancient'
3. Yours Is No Disgrace
4. Excerpt From 'Georgia's Song' And 'Mood For A Day'
5. Roundabout
6. Starship Trooper : Life Seeker / Disillusion / Würm

Label : Rhino Records

Release Year : 2019

Recording Date : July 20-21, 2018

Venue : The Fillmore, Philadelphia, Pennsylvania, USA

Quality : Soundboard Recording (A+)

Review (Amazon) : Yes 50 Live was recorded on the US leg of their 50th anniversary tour with a majority of the album coming from two dates at The Fillmore in Philadelphia on July 20th and 21st 2018.

Review (AllMusic) : Yes celebrated their 50th anniversary with a tour through America and Europe, one that is commemorated on Rhino's 2019 set 50 Live. Recorded over two July nights in Philadelphia, 50 Live touches upon material written throughout the band's history but it adheres most closely to the prog rock that made their name in the early '70s. The set is anchored by classics -- "Close to the Edge" opens the album," "Starship Trooper" ends it, with "Yours Is No Disgrace" and "Roundabout" arriving elsewhere -- and the newer material is in the same vein (in other words, there is no "Owner of a Lonely Heart" or "Leave It"). Considering how the 2018 lineup is directed by guitarist Steve Howe, this shouldn't be a surprise, and it has to be said that this incarnation -- which features Howe, Geoff Downes, Alan White, Billy Sherwood, and vocalist Jon Davison, who joined the band in 2012 -- does this sound justice, which makes the album precisely what it's intended to be: a celebration of a particular time and sound, delivered with affection and skill.

Review (ProgWereld) : YES vierde het 50-jarig jubileum van de band het afgelopen jaar met een uitgebreide tournee met shows in Europa, Noord-Amerika en Japan. Dit jaar is de legendarische groep terug met een nieuw dubbel live-album dat werd opgenomen op 20 en 21 juli 2018 in The Fillmore Philadelphia in Philadelphia, Pennsylvania, tijdens de jubileumtour van de groep. Het laatste YES studio-album, het matig/slecht ontvangen "Heaven And Earth", dateert alweer uit 2014. Daarentegen zijn we de laatste jaren overspoeld door live-albums, het nieuwe album is al weer nummer 15 (vijftien!) in een lange reeks van registraties van live optredens. Het is zowel een indicatie van de bloedarmoede op creatief gebied als de sterkte van de band als het om live-optredens gaat. Nou ben ik een verkondigd YES-fan van het eerste uur, nou ja tweede uur (1973) dan. Maar ook ik vraag me soms af of we nou wel zitten te wachten op een nieuw (live) album van de groep die ook wel eens schertsend de Steve Howe Tribute band wordt genoemd. Met die laatste wordt direct de meest belangrijke persoon genoemd. Want hoewel in de huidige samenstelling niemand meer aanwezig is die er bij het ontstaan van de band in 1968 ook al bij was, op de uitzondering kom ik zo terug, wordt Howe toch wel algemeen gezien als oer-lid. Ondanks het feit dat hij pas in 1971 de band kwam versterken als opvolger van de helaas overleden Peter Banks. Met de virtuoze gitarist Howe veranderde het groepsgeluid sterk en kreeg de muziek een enorme douw in de goede richting. Een richting die uiteindelijk met "Close To The Edge", "Tales From Topographic Oceans" maar ook "Relayer" en "Going For The One" de band wereldwijd de superstatus opleverde. Die status is er nog steeds maar de arena's met 50 duizend plus toeschouwers behoren definitief tot het verleden. Op een enkele show na (thuiswedstrijd Royal Albert Hall) spelen de inmiddels behoorlijk op leeftijd zijnde heren voor gemiddeld zo'n tweeduizend fans. Waarbij Steve Howe nog steeds de show steelt, zijn kenmerkende gitaar- en stemgeluid is de kern die de groep bij elkaar houdt; zonder Howe geen YES. Temeer daar zijn maatje Alan White behoorlijk worstelt met zijn gezondheid. Het is triest om te zien dat de ooit zo krachtige drummer verworden is tot een oude man die nauwelijks in staat lijkt om zijn partijen te spelen. Gelukkig is daar de geroutineerde sessie drummer Jay Schellen die de partijen van White probleemloos over neemt. Dan hebben we nog toetsenist Geoffrey Downes, ooit lid van de band ten tijde van het zonder zanger Jon Anderson opgenomen "Drama". Downes is al weer sinds 2011 van de partij en doet het redelijk. Hij zal nooit van het kaliber Wakeman worden, ook niet van Moraz, Koroshev of Wakeman jr. trouwens, maar het moet gezegd dat hij steeds meer op zijn plek lijkt te zijn binnen YES. De juiste man op het juiste moment of zoiets, ondanks het feit dat ik nooit een fan zal worden. Resteren nog de 'jonkies', bassist Billy Sherwood (54) en zanger Jon Davison (48). De eerste is de beste beslissing van de band ooit, zijn basspel ligt zeer dicht bij dat van zijn betreurde voorganger en vriend Chris Squire, terwijl zijn samenzang met Davison steeds beter lijkt te worden. Met Davison is de persoon genoemd die de meeste discussie veroorzaakt. Ik wil hier nogmaals een lans breken voor de man die de zware taak heeft om icoon Jon Anderson te vervangen. Hij doet dat namelijk met verve en respect voor zijn legendarische voorganger, er is simpelweg geen betere vervanger te vinden dan de ex-zanger van Glass Hammer. Tot zover de vaste leden. Het venijn zit hem echter in de gastspelers die YES/Howe voor deze bijzondere jubileum tour heeft uitnodigd. Dan heb ik het niet zozeer over sessiespeler Tom Brislin (onder andere The Sea Within) maar vooral de andere toetsenisten, Patrick Moraz en Tony Kaye. Moraz mocht Wakeman vervangen voor de opnames van "Relayer" in 1974 en de daaropvolgende tour. Hij speelt mee op het wonderschone Soon, een onderdeel van The Gates Of Delirium van voornoemd album. Dat doet hij prima, het nummer is een hoogtepunt in de set mede door het heerlijk Fender steel spel van Howe. Maar de topper is voor mij toch wel originele toetsenman Tony Kaye. Hij was erbij tijdens de oprichting in 1968, speelde op de eerste drie elpees van de band en moest in 1971 het veld ruimen voor de flamboyante Rick Wakeman. Hij keerde nog een keer terug in de jaren tachtig/negentig maar elke keer als Rick weer de kriebels kreeg en terugkeerde op het oude nest moest Kaye het YES schip weer verlaten. Hij is echter een meester op het Hammond orgel en dat is te horen ook. Geïnspireerde partijen op met name Roundabout en Starship Trooper laten horen dat er nog voldoende leven zit in de kwieke zeventiger. Op het moment van genoemde toegift bevinden zich maar liefst tien (ex-) YES leden tegelijkertijd op het podium. De setlist staat vrijwel altijd ter discussie, hoe vaak kun je Roundabout spelen zonder in slaap te vallen? Toch zit er voldoende variatie in de speellijst, dan denk ik vooral aan Nine Voices van het ondergewaardeerde "The Ladder" uit 1999. Een prima integrale uitvoering van Close To The Edge, en Yours Is No Disgrace mag natuurlijk ook niet ontbreken. Sweet Dreams van "Time and a Word" uit 1970, legt de link met de start van de band terwijl We Can Fly From Here (Part 1) het meer recente werk vertegenwoordigt. Twee nummers van mijn persoonlijke favoriet "Going For The One", waaronder prijsnummer Awaken, plus een paar mooie akoestische momenten met als hoogtepunt een stukje uit The Ancient van "Tales From Topographic Oceans" uit 1973 met hoofdrollen voor Howe en Davison. Het hoesontwerp is weer als vanouds van Roger Dean, herkenbaar als altijd. Nog even terug naar die oorspronkelijke vraag: zitten we nog wel te wachten op een nieuw live-album van YES? Ik ben geneigd om de vraag bevestigend te beantwoorden op basis van "YES 50 LIVE". De band heeft simpelweg meer authenticiteit dan zijn tegenvoeters YES featuring ARW, die overigens al niet meer bestaan volgens de laatste berichten. YES bevindt zich inmiddels al weer midden in een nieuwe tournee, getiteld The Royal Tour, samen met John Lodge van The Moody Blues en Carl Palmer's ELP Legacy. Wedden dat het volgende live-album al weer in de maak is?