WEATHER SYSTEMS : OCEAN WITHOUT A SHORE

1. Synaesthesia
2. Do Angels Sing Like Rain ?
3. Untouchable Part 3
4. Ghost In The Machine
5. Are You There ? Part 2
6. Still Lake
7. Take Me With You
8. Ocean Without A Shore
9. The Space Between Us

Label : Music Theories Recordings

Release Date : September 27, 2024

Length : 56:31

Review (ProgWereld) : Sinds 2019 schreef multi-instrumentalist Daniel Cavanagh muziek voor wat hij dacht dat het volgende Anathema-album zou worden. In 2020 gingen de bandleden van Anathema echter akkoord met een pauze voor onbepaalde tijd, omdat eenieder op persoonlijk en professioneel vlak geconfronteerd werd met de nodige uitdagingen. Het enorme financiële debacle dat was ontstaan doordat de geplande wereldtournee door corona moest worden gecanceld, was daar mede debet aan. Een crowdfundingactie was na jaren een logisch gevolg voor Cavanagh om toch muziek te kunnen maken en uit te brengen. Wat volgde was uiteindelijk een nieuwe band, met naast Cavanagh voormalig Anathema drummer en producer Daniel Cardoso, onder de naam Weather Systems. Voor Cavanagh is het uit 2012 stammende album “Weather Systems” namelijk het beste van Anathema, waardoor we de muzikale link ook makkelijk over en weer kunnen leggen. Het grootste deel van het album “Ocean Without A Shore” dat nu is uitgebracht, ontstond nog tijdens de Anathema-sessies, zodat het voor 80% een Anathema-plaat is geworden. Synaesthesia en Do Angels Sing Like Rain waren in 2023 als promo’s al eens eerder onder de oude groepsnaam Anathema uitgebracht. Voor deze opnames zijn er andere zangeressen aangetrokken die het specifieke stemgeluid van Lee Douglas benaderen. Met zware gitaarriffs linkt het ook even naar hun metalperiode uit de vorige eeuw. Het titelnummer Ocean Without A Shore volgt in het eerste deel een zinsnede uit Synaesthesia. Door dezelfde melodielijn had dit nummer ook net zo goed Synaesthesia part 2 kunnen heten, ware het niet dat het natuurlijk een briljant bedacht titelnummer is. Na een lange intro met rustige zang op vocoder, schakelt het tweede gedeelte over op krautrock elektronica met daaronder een beat in de stijl van No Mans “Love You to Bits”. Een welkome stijlbreuk en afwisseling in de voornamelijk melancholische sfeer die verder over het album hangt. The Space Between Us was een een audio-visuele performance, gemaakt door Anathema in samenwerking met de European Space Agency. Dit werk werd in 2019 uitgevoerd als hoofdact op Space Rocks, een festival over ruimteverkenning en cultuur. Door inspiratie te halen uit het thema ‘Space Between Us’, dat is afgeleid van Summernight Horizon van het album “We’re Here Because We’re Here”, wil ESA een parallel trekken tussen het leven op aarde en het streven om andere planeten te bereiken. Hierbij wordt gekeken naar onze relatie met de natuur, ons mens-zijn en onze plaats in het universum. Deze albumversie heeft door de specifieke samenzang echter een hoog The Lion King-gehalte meegekregen en zie ik als minder geslaagd dan het origineel. Daarnaast zijn er twee nummers als aanvullende delen opgenomen die komen uit de Anathema catalogi. Untouchable Part 3 sluit perfect aan bij de twee andere Untouchable delen van het album waar de groepsnaam naar vernoemd is. Dit derde deel volgt hier hetzelfde patroon, met een stuwende climax als uitbarsting en een fraaie fade-out als toetje om het mooi af te ronden. Are You There Part 2 komt daarbij helaas minder geslaagd over. Dit is een arrangement gebaseerd op het originele nummer van het album “A Natural Disaster” uit 2003. Het fragiele aspect van het origineel wordt door een te volle geluidsproductie als variant in dit tweede deel volledig tenietgedaan. Echt nieuw lijken de andere nummers te zijn. Lijken, want met herkenbare gitaarlicks en toetsenaccenten zijn er zoveel raakvlakken met eerder uitgebracht materiaal, dat Ghost In The Machine en Still Lake zomaar op elk willekeurig album van Anathema had kunnen staan. Met het babygebrabbel in Take Me With You, dat eerder gebruikt werd in Childhood Dream van “A Natural Disaster”, is de vraag gerechtvaardigd of Cavanagh niet te veel teruggegrepen heeft op oude successen; of leek de inspiratie door alle zorgen verder weg dan ooit; of is het een noodkreet dan wel noodoplossing om het gevoel terug te krijgen of Cavanagh het nog in zich heeft om relevant te zijn. Hoe dan ook, in alles is Weather Systems, Anathema: qua geluid, dynamiek, emoties en muziekstijl. Zelfs de albumcover van “Ocean Without A Shore” heeft dankzij gebruik van een fish eye lens treffende gelijkenissen met “Weather Systems” van Anathema en lijkt het erop dat door het eerder overgekomen akkoord Cavanagh zich zodanig niet als Anathema kan presenteren. Enerzijds jammer, anderzijds genoeg vertrouwen in een toekomst voor het talent van Daniel Cavanagh, ongeacht de naam die hij moet of kan dragen. Voorlopig doen we het met Weather Systems, dat gemiddeld genomen ruim boven andere progrockuitgaven van de laatste maanden uitstijgt en oude tijde doen herleven.

Review (The Prog Mind) : Fans cried when Anathema broke up. They were the emotional heart of so many music fans, and their absence is a yawning void for me, as well. Two projects have risen from the ashes: one from Vincent Cavanagh called The Radicant, which I reviewed, and one from Danny Cavanagh called Weather Systems. The latter is releasing their debut Ocean Without a Shore on September 27th through Mascot Label Group. Weather Systems, if I remember correctly, was always a project Danny wanted to create, but the music became some of Anathema’s most cherished albums. While Vincent’s new project leans more into the experimental and abstract, Danny has chosen to continue the Anathema sound, more or less, and even pay tribute to the past. He handles vocals, piano, keys, vocoder, guitars, bass, and programming; and brings with him Daniel Cardoso (ex-Anathema) on drums and production, and guest vocalists Soraia, Petter Carlsen, Oliwia Krettek, and Paul Kearns. So, yes, Ocean Without a Shore is like a spiritual successor to Anathema’s more modern sound, with a side of Danny’s beautiful 2017 solo work Monochrome. Let me just say that this occurs two ways: both in the style of music, and in direct references to classic Anathema songs. Now, the music is what you would expect: electronic-laced, orchestrated rock with progressive elements, vocal harmonies, and celestial atmospheres. Danny’s shoegazing guitar work is still as thrilling as ever, and his vocals sound wonderful, especially when in harmony with one of the guest singers. But the album also directly connects to Anathema’s works. You will hear it specifically in “Untouchable, Part 3”, which connects to Weather Systems, and “Are You There, Part 2”, which connects to A Natural Disaster. For my two cents, these songs are beautiful and do use some of the familiar motifs that are engrained into our minds. So, Danny is counting on nostalgia here, and I don’t blame him. Both songs are great, though, I may add, a bit unnecessary. The first half of the album sounds like an attempt to hook through nostalgia. Both of those songs occur there, and both singles do, too. “Synaesthesia” is a rocking, looping tune with gorgeous melodies; I particularly like the meaty guitar on it, which reminds me more of early 2000’s Anathema. “Do Angels Sing Like Rain?” is also wonderful, if a little repetitive, but that’s par for the course with some of Danny’s writing. I should say, though, that Danny clearly has a gift for songwriting. The first half also includes “Ghost in the Machine”, a truly gorgeous song with excellent vocal harmonies and progression. It honestly feels like it could have been on one of the last two Anathema albums. In my opinion, however, the second half is where the album truly shines. In other words, when Danny has moved past trying to hook us through nostalgia, his music only gets better. “Still Lake” reminds me of something from A Natural Disaster in its subtle piano drive; I love how atmospheric it is, and how it slowly brings in a beat and backing keyboard melodies before exploding with light. Stunning! “Take Me With You” spends a few minutes as a ballad; I particularly like Danny’s lower range vocals on this one, and how the song dwells upon its own melodies in the second part. The last two songs are my favorites, though. The title track is one of my favorite songs of the year, I think. This piece has filtered vocals, a cautious start, and reserved melodies. It takes its time—it’s the longest song on the album—and a slow electronic rhythm eventually emerges that beckons the song towards spiraling light and a fantastic beat. This song is exactly what I want to hear from Danny in the future; it is as introspective as it is exhilarating. The closer “The Space Between Us” has this tribal vocal harmony foundation, the kind that points us towards the cosmos and ultimate reality. Modern Anathema was always good at that, and this song takes it every more seriously. The second half of the song eases back into a nostalgic sound with the arresting vocal harmony still in tow, and the ending is appropriately emotional and dramatic. Look, I’m not naïve. I’ve heard the rumors about Anathema’s breakup, but my stance has been to assume the best until something concrete emerges. It is encouraging, also, to see Daniel Cardoso in the mix, as questioning Danny Cavanagh’s integrity would also be questioning the integrity of every other musician involved here. So, I choose to listen to the album and judge it on its own merits. For Anathema fans, you will find beautiful nostalgia here, especially if you temper your expectations slightly. For anyone who loves beautiful music, you will find magnificent melodies and a second half that is pure fire. I hope fans can embrace this work; no strings attached.