VANESSA PETERS : THE BURN THE TRUTH THE LIES

1. A Good Judge
2. Bright Red
3. The State I'm Living In
4. No Decision
5. Grateful
6. Favorite Day
7. The Sting
8. Copilot
9. String Too Short To Use
10. Good and Ready
11. This Could Go Well

Label : Vanessa Peters

Release Year : 2012

Length : 46:51

Review (Rootstime) : Vanessa Peters trad al vrij vaak op in de lage landen, al schatten we dat ze in Nederland een stuk bekender is dan in België. Ze groeide op in Dallas, TX, en had blijkbaar de intentie schrijfster te worden. Na haar studies trok ze voor een jaar naar Italië, meer bepaald naar het idyllische en eeuwenoude, op een heuvel gelegen Castiglion Fiorentino in de provincie Arezzo, regio Toscane. Daar pas leerde ze gitaar spelen en schreef ze haar eerste songs. Maar Vanessa wist van aanpakken. In 2002, toen ze 22 werd, bracht ze een eerste EP uit. In 2003 werd ze al professioneel singer-songwriter en bracht ze een eerste solo langspeler uit. In 2004 toerde ze solo de States rond en leerde ze in Italië ook Manuel Schicchi, met wie ze geregeld in duo toert (lead gitaar, banjo, harmonica, backings), Juri Deluca (bas) en Alberto 'Gumo' Serafini (drums) kennen, die samen haar begeleidingsband Ice Cream On Mondays (ICOM) vormen. Het ging dus oerend hard. Meteen, begin 2005, kwam er een eerste cd met ICOM, 'Thin Thread'. Later volgden 'Little Films' (2006) en de hier ook in de belangstelling gebrachte 'Sweetheart, Keep Your Chin Up' (2009) Op basis van deze cd vol gelaagde songs met een literair trekje (zeg maar trek), als 'Drowning In Amsterdam' en 'Medals', deed ze in Lendelede een eerste Belgisch optreden (20/11/09), begeleid door Manuel Schicchi en de Nederlandse multi-instrumentalist Alex Akela (bas, viool, mandoline; Alex is de top als begeleider, maar tevens een verdienstelijk solo-artiest) Later zagen we haar nog in Den Heksenketel in Belzele (Evergem), met Alex en de uitstekende Texaanse singer-songwriter en gitarist Joe Reyes (05/04/11) Toen al gaf ze te kennen dat een nieuw album 'snel' zou volgen. Daar heeft ze uiteindelijk lang en intens aan gewerkt en geregeld hield ze de fans (en de persmuskieten) op de hoogte van de stand van zaken. Ernst typeert haar, al zitten er tussen haar country noir ook flink wat vrolijke deunen en is Vanessa off stage een best guitige meid. De cd kwam voor het grootste deel tot stand in de Texas Treefort Studios in Austin met lokale muzikanten. Daarvan kennen we enkel Joe Reyes en zijn meute gitaren. Rip Rowan zorgde voor een gepaste productie. 'The Burn The Truth The Lies' heet die nieuwe en ligt in de lijn van haar vorige werk. De eerste zinnen van 'A Good Judge' laten er geen twijfel over bestaan dat de 'literaire' Peters aan het commando staat: 'Find and replace the words that do not work with the one that will, it's no small task, the wrong words lurk in corners and they do not het their fill of being used as weapons, of being used to hurt someone you used to love...' een hele mondvol en iets om serieus over na te denken. Want wat volgt in deze opener biedt stof tot nadenken over relaties en de falende communicatie tussen twee gekwetste of ten minste kwetsbare zielen. Desondanks klinkt de muziek vol en vlot en heeft die geen last van verbalisme, een latent maar present risico voor singer-songwriters. Daar weet ze gelukkig een hoe dan ook precair evenwicht in te bewaren. Maar je zou medelijden krijgen met het meiske. Zoals zovele gevoelige mensen betaalt ze daar een hoge prijs voor. Miserie, miserie, miserie! Ze weet zich zo vaak bedrogen, verraden, verdrietig, verguisd, tekort gedaan, niet in staat de andere te bereiken, moe van de vorige mislukkingen, en uiteindelijk eenzaam. Ze bulkt van onvrede en onbevredigd verlangen, maar bezit, gelukkig voor haar én voor ons, de wonderlijke gave die in woorden te kunnen gieten. In 'Copilot' verzucht ze: 'I could use a copilot, maybe you could help me take notes' Het lijkt maar niet te lukken... Natuurlijk is het scenische illusie, literaire vrijheid, mag je dit niet zomaar op haarzelf betrekken (ze is gelukkig getrouwd!), natuurlijk valt er niets te vertellen over relaties die wel goed draaien, des te meer over verschraalde LAT-relaties en gruwelijke huwelijken. Maar in het voorlaatste nummer 'Good And Ready' zit ze er toch diep in. Het is van een schrijnende hypochondrie: 'I'm gonna bury my heart down in a hole 'til it can no longer beat'. De rest van de song zit daarmee op één lijn. Daarom, na zoveel aards tranendal, komt het laatste nummer zo 'hard' aan: 'This Could Go Well' zet plots de deur open voor die éne andere. Het zonlicht gutst naar binnen, samen met Jumboladingen verse hoop. Het verleden was voor beiden weinig rooskleurig: 'The history of you is fraught with hearts not loving you enough and the history of me is riddled with hearts I guess I loved too much...' maar een rozenvingerige dageraad kondigt zich aan: 'There you are at baggage claim, you take my bag and you take my hand and I don't even hesitate'. Whammy! 'It seems like this could go well!', zingt ze herhaaldelijk, vervuld van opborrelende vreugde, maar op een toon amper verschillend van die van de vorige brokken Weltschmerz. Happy end? Wel... 'Such a doubting Thomas as me, I'd have to say there never was someone so terrified of a little thing called love'. Goeie grutten. 'The Burn The Truth The Lies', u hebt intussen begrepen hoe de cd aan deze titel komt. Vanessa Peters komt binnen afzienbare tijd beslist naar ons land (maar wellicht niet eerder dan 2013) om ons die elf songs te presenteren. Het zou leuk zijn moest we daar met zijn allen naartoe trekken om het lieve kind te troosten. Ze heeft het nodig! Intussen hebben we deze fijne cd om ons aan te laven, want wat is er leuker dan je te wentelen in de ellende van een ander, zeker als je er fraaie melodieën en arrangementen gratis bijkrijgt?