VAN MORRISON : THREE CHORDS & THE TRUTH

1. March Winds In February
2. Fame Will Eat The Soul
3. Dark Night Of The Soul
4. In Search Of Grace
5. Nobody In Charge
6. You Don't Understand
7. Read Between The Lines
8. Does Love Conquer All?
9. Early Days
10. If We Wait For Mountains
11. Up On Broadway
12. Three Chords And The Truth
13. Bags Under My Eyes
14. Days Gone By

Label : Exile Records

Release Date : October 25, 2019

Length : 67:46

Review (AllMusic) : Over the past four years, Van Morrison has recorded no less than six albums. Most have been populated with excellent covers of blues, soul, and jazz standards with a smattering of original numbers woven in between. Three Chords and the Truth (titled after Harlan Howard's famous description of country music), is his first collection of all-new original material since 2016's Keep Me Singing. Morrison penned 14 of the 15 songs here. In addition to his road band, he recruited old friend, acoustic jazz guitarist Jay Berliner (who played on Astral Weeks) for some of the sessions. The album's sound is warm, punchy, and immediate, despite being cut in five studios. Opener "March Winds in February" boasts a punchy upright bassline, bubbling B-3 organ, brushed snares, and traded lead guitar lines between Berliner's acoustic and Dave Keary's electric. It crisscrosses Celtic R&B, gospel, and jazz; it's timeless Morrison. "Fame Will Eat the Soul" is a raw-sounding duet with the Righteous Brothers' Bill Medley, who out-growls the singer. "Dark Night of the Soul" references the metaphorical spirituality and hypnotic musicality that informed his records between 1980's Common One and 1991's Hymns to the Silence. "In Search of Grace" and "Read Between the Lines," with their bumping, jazzy calypso B-3s, find Morrison digging deep into the memorial previous with grooving authority. The cultural indictment in "Nobody in Charge" is fueled by the same vamp that drove "These Dreams of You" so many years ago. When Morrison takes on the jazz-blues in "You Don't Understand," he's supported by a meaty upright bass and a brooding organ. His singing wields the tension and authority of an apocalyptic gospel singer, and the tune purposely contains a direct harmonic nod to Bob Dylan's "Ballad of a Thin Man." We hear Celtic Soul Brother No. 1 on "Does Love Conquer All," and the skiffle and rockabilly devotee delivering the choogling boogie of "Early Days." Morrison co-wrote the tender balladic waltz "If We Wait for Mountains" with fellow OBE honoree, lyricist Don Black. The title track is an excellent example of fingerpopping, hard-swinging R&B. "Bags Under My Eyes" is a humorous take on the perils of the road, delivered as a honky tonk waltz. "Days Gone By" completely reimagines - lyrically and musically - "Auld Lang Syne" by using bits of the original melody in a modern paean to acceptance and aspiration. Given Three Chords and the Truth's 70-minute run time, there's a lot to digest, but it's worth it. Morrison is in excellent voice throughout; his energy is kinetic and his songwriting - even when he's complaining - is fresh, humorous, soulful, and insightful. A natural companion to Keep Me Singing, this is Morrison at his best.

Review (Written In Music) : De afgelopen tijd is Morrison uiterst productief na het uit 2016 daterende Keep Me Singing, nog eens een langspeler met werk van eigen signatuur, graaft hij met Roll With The Punches en Versatile in het verleden met herinterpretaties van blues, jazz en R&B. In 2017 werd daar met de samenwerking met trompet- en orgelman Joey DeFrancesco nog een derde langspeler aan toegevoegd. You're Driving Me Crazy toont een fraaie combinatie van met orgelist en trompetman DeFrancesco tot stand gekomen composities en herwerkte jazzstuff. Met het eind vorig jaar uitgebrachte The Prophets Speaks zet Van samen met DeFrancesco en zijn combo zijn exploratietocht in de blues en R&B erfenis verder, ook op het podium, getuige zijn memorabele passage op Blues Peer enkele maanden voordien. Ondertussen werd de vijftigste verjaardag van het iconische Astral Weeks gevierd, de Belfast Cowboy blies afgelopen zomer 74 kaarsjes uit maar blijft productiever dan ooit. Three Chords and the Truth, het zesde werkstuk in dik drie jaar, is integraal met eigen werk opgebouwd. Het vooraf geloste Dark Night Of The Soul, een bluesy getinte, verfijnde ballade met rollende pianowerk, een streepje orgel en zijdezacht gitaarwerk is al een indicatie. Na een langdurige jazzy periode keert Morrison terug naar de soulvolle roots in dertien zelf gecomponeerde tracks, de tekst van If We Wait For Mountains kwam in samenwerking met Don Black tot stand. Een vertrouwd klinkende laidback ballade met dat onnavolgbare parlando waarin Morrison in nauwelijks iets meer dan tweeën halve minuut het verleden overschouwt op de tonen van een warm gestookt orgeltje. Meestal wordt er wat meer tijd uitgetrokken voor songs die de intrinsieke klasse en status als singersongwriter van de geniale Ier reflecteren, die bovendien de productie verzorgde en sax speelt. March Winds in February, herinnert aan de (h)eerlijke Keltische soul van weleer. 67 minuten lang wordt de luisteraar ondergedompeld in een meesterlijke melange van soul, folk, R&B en naar de jaren vijftig refererende boogiewoogie en rock'n roll in Early Days. Fame Will Eat The Soul is een fraai duet met Bill Medley van The Righteous Brothers. De muzikale interactie tussen gitaar(Dave Keary), piano, orgel, een flexibele ritmesectie en de saxpartijen van Morrison, getuigt als vanouds van een meer dan voortreffelijk niveau. Dat wordt nog opgetild door fraaie akkoorden van Jay Berliner, de Amerikaanse gitarist die een halve eeuw geleden al op Astral Weeks figureerde. You Don't Understand is op een aanstekelijke ritmiek gebouwd maar ademt wantrouwen uit. Read Between the lines maant aan tot enige voorzichtigheid in het tijdperk van 'fake news'. Bags Under My Eyes getuigd van zin voor humor en zelfrelativering. Tensslotte worden we bijna acht minuten lang uitgewuifd met het op een luie southern feel leunend Days Gone By. Eerlijke verhalen op drie akkorden meer heeft Van Morrison niet nodig om te imponeren in een tijdloos werkstuk.

Review (Nieuw Plaat) : Met al meer dan veertig studioplaten op zijn naam, vult Van Morrison zijn discografie aan met Three Chords And The Truth. De titel slaat op de bekende quote van Harlan Howard 'All I got is a red guitar, three chords and the truth' - waarmee hij op countrymuziek doelde. En dat is te horen. In vergelijking met eerder werk, vooral met zijn meest recente album Prophet Speaks (2018), heeft Morrison meer country-elementen aan zijn bluesmuziek toegevoegd. De inmiddels 74-jarige Van Morrison is nog steeds zijn prachtige zangstem niet verloren en bewijst dat in elk nummer opnieuw. Echter, zijn veel nummers net iets te lang om de aandacht er volledig bij te kunnen houden, waardoor sommige delen van de tekst je zullen ontglippen. Dat is overigens geen groot gemis, want de lyrics zijn niet erg diepgaand. Days Gone By, met bijna 8 minuten het langste lied op het album, kwam eerder dit jaar al uit als single. Het is een mooi nummer, maar had gehalveerd kunnen worden in de lengte. Van alle nummers die op het album staan, is het onbegrijpelijk waarom juist Days Gone By gekozen is als single, terwijl er betere kandidaten bij zitten. Zoals bijvoorbeeld In Search of Grace, wat een vrolijk geluid heeft maar een ietwat negatieve tekst. Het enige dat een beetje stoort tijdens het nummer is dat de instrumenten de zang iets te veel overstemmen. In het midden volgt wel een toffe gitaarsolo die de aandacht erbij houdt. Dat kan je helaas niet zeggen over Morrisons stem tijdens de rest van het nummer. Opener March Winds In February heeft een relaxte sfeer en is prettig om op de achtergrond aan te hebben staan. Bij veel nummers van dit album staat de blues-baslijn centraal, zo ook bij deze. Up On Broadway heeft een soortgelijke baslijn, maar toch een gitaarrifje dat net iets meer weg heeft van country dan van blues. De studioplaat bevat een interessante mix van country en blues. Morrisons stem is voor beide genres perfect, waardoor het vrij goed gelukt is een productie te maken die onder beiden valt en toch past bij zijn eerdere werk. Titeltrack Three Chords And The Truth klinkt misschien alsof het duidelijk een countryvibe gaat hebben, maar niks is minder waar. Van de veertien nummers van het album is deze wel het meest interessant, vooral door de gitaarsolo in het midden die compleet onverwacht is. Het lied begint met een duidelijke blues-baslijn en zelfs wat 'jazzy' percussie, echter zijn er subtiele country-elementen te vinden in de gitaarriff. Waar tegenwoordig minder waardering is voor bluesmuziek door onder andere het gebrek aan airplay, is het te hopen dat dit pareltje toch een kans krijgt. Ondanks dat het album te veel nummers bevat die allemaal net iets te lang duren, is Van Morrisons stem erg prettig om naar te luisteren en is het bewonderenswaardig hoe hij op deze leeftijd nog een album met zo'n geluid geproduceerd krijgt.