VAN MORRISON : LATEST RECORD PROJECT VOLUME 1

 

Disc One (63:03)

  1. Latest Record Project
  2. Where Have All The Rebels Gone?
  3. Psychoanalysts' Ball
  4. No Good Deed Goes Unpunished
  5. Tried To Do The Right Thing
  6. The Long Con
  7. Thank God For The Blues
  8. Big Lie
  9. A Few Bars Early
  10. It Hurts Me Too
  11. Only A Song
  12. Diabolic Pressure
  13. Deadbeat Saturday Night
  14. Blue Funk

Disc Two (64:41)

  1. Double Agent
  2. Double Bind
  3. Love Should Come With A Warning
  4. Breaking The Spell
  5. Up Country Down
  6. Duper's Delight
  7. My Time After A While
  8. He's Not The Kingpin
  9. Mistaken Identity
  10. Stop Bitching, Do Something
  11. Western Man
  12. They Own The Media
  13. Why Are You On Facebook?
  14. Jealousy

Label : Exile / BMG

Release Date : May 7, 2021

Review (AllMusic) : In his old age, Van Morrison dispensed with any lingering niceties he harbored, favoring bluntness over poetry. That transition is made plain by the title Latest Record Project, Vol. 1, a literal description of the album if not its contents. Latest Record Project, Vol. 1 is indeed Morrison's latest record project as of 2021 - it's called "Vol. 1" because he recorded more than enough to fill a second volume, a remarkable feat considering that this album contains 28 tracks and runs well over two hours - and if that doesn't hint at what the music within sounds like, it's also true that Van Morrison has stayed in his R&B lane for much of the 2010s. Even a detour like You're Driving Me Crazy, a duet album with jazz organist Joey DeFrancesco, is distinguished by his choice of collaborator, not a shift in the direction. That can't be said of Latest Record Project, Vol. 1. Van cooks along with a simpatico band who are happy to vamp and groove, taking solos that never, ever distract from their lead singer, who has a lot on his mind. Morrison isn't happy with the state of the world and he takes dead aim at his irritants with song titles that convey as much as his full set of lyrics: "Where Have All the Rebels Gone," "No Good Deed Goes Unpunished," "Stop Bitching, Do Something," "Why Are You on Facebook," and "They Own the Media." The latter song thankfully doesn't descend into conspiracy tropes - a justifiable worry considering how Van wrote a series of anti-lockdown singles during the Covid-19 pandemic - but it does show how Morrison's crankiness has calcified into nastiness. As always, his saving grace is his expert control of his voice and good musical taste, qualities that prevent Latest Record Project, Vol. 1 from being as sour as its creator.

Review (Pitchfork) : It's a terrible night for a moondance: On this risible and intermittently lovely 28-song collection, Van indulges in some of his most cherished paranoid theories and deepest-held grudges. Five decades ago, an agitated 21-year-old Van Morrison recorded 31 original songs about missing royalty checks and ringworm, intended to fulfill the terms of what he judged to be an onerous record deal. Those 1967 recordings, known colloquially as the Contractual Obligation Session, were un-releasable by design: One track late in the running order is titled "Freaky If You Got This Far." The Contractual Obligation Session was the first of many real and imagined revenges that Morrison would exact on the music industry over his storied career. The most recent of those revenges comes in the form of Latest Record Project Volume 1, a risible and intermittently lovely 28-song collection which, in its bonkers way, brings Morrison's tumultuous career full circle. If you're new to Van, or at least blissfully unaware of his pathologies, it can be perplexing to understand why an individual who has made upwards of $90 million playing music could feel quite so aggrieved. The short version is that it appears hardwired: The dark strain of paranoia that runs through his work is the flip side of its meditative beauty. Take 1986's pastoral masterpiece No Guru, No Method, No Teacher, which briefly interrupts its Proustian song cycle long enough to stipulate that "copycats ripped off my songs/Copycats ripped off my words/Copycats ripped off my melodies." And by copycats he means: Bruce Springsteen, Bob Seger, Elvis Costello, U2, or just about anyone else who ever admired him and also set words to melody. It has seemingly never occurred to him to be, you know, flattered. Even by his own standards, Van has been on a tear lately. After a career mostly spent steering clear of the political arena, Morrison was apparently radicalized by the coronavirus lockdowns, which, in the manner of privileged white men everywhere, he evidently perceived as a personal affront. This prompted the release of a handful of anti-lockdown songs each more ludicrous than the last and culminating with an Eric Clapton collaboration where the jokes write themselves. With his dander fully up, Van's in no mood to mince words on Latest Record Project: Volume 1. He's like Clint Eastwood's character in Gran Torino, except his bête-noir is misleading government websites instead of murderous gangs. The first track on Latest Project: Volume 1 is "Latest Record Project Volume 1," and immediately it is impossible to know if all of this is a prank. "Have you got my/Latest/Record Project?" Van croons with insinuating casualness over a fetching jazzy stroll pitched somewhere between Frankie Avalon and go-fuck-yourself. The follow-up track doubles down on the light-jazz-dude-taking-no-shit-vibe with "Where Have All the Rebels Gone?" (Spoiler: He's the only one left.) As with all things Van, his genius consistently shines through irrespective of the asinine context. In addition to his outsized gifts as a songwriter and performer, Morrison's uncanny ability as a bandleader and talent curator is perhaps his most overlooked asset. The group assembled for Latest Record Project: Volume 1 is no different in this regard: Regal horns and Hammond organs provide a decorous backdrop for a supple rhythm section as Van and his backing singers conjure frequently heaven-bound exertions. All the difficulties occur when the material is earthbound. To be a genius is not the same as being a sophisticated political thinker, as we keep learning again and again, to the point of exhaustion. In his press materials for the LP, Van hilariously valorizes himself as the only living protest singer, by which it appears he means he is the only gazillionaire rock star to be a pandemic-denier besides Eric Clapton. For 28 tracks Van discusses hidden cabals of dangerous media types so frequently that it verges on a convoluted concept record. The seven-minute "Long Con" summarizes his strange host of anxieties: He's a targeted individual, judges and government officials are after him, everyone is jealous. Who is behind the curtain? It's a terrible night for a moondance. For those of us who love Van, the concern is always that his madness will overtake his judgment and something will occur that truly desecrates his legacy. "They Own the Media" is a cringeworthy title adjacent to a common anti-Semitic dogwhistle that blessedly turns out to be just another mostly anodyne psycho-non-specific-paranoid-blues workout. Same with "Psychoanalyst's Ball," same with "Stop Bitching, Do Something," and same with (not kidding) "Why Are You on Facebook?" This is the project of loving Van Morrison in the fraught year of 2021. He is the Belfast Cowboy, the dweller on the threshold, the king of the slipstream. He is also transparently insane, in insane times. Together we flow into the mystic.

Review (Dansende Beren) : De Noord-Ierse zanger/muzikant Van Morrison (75 lentes jong) draait al een tijdje mee in de muziekindustrie. Zijn carrière begon midden jaren zestig als zanger en tekstschrijver van de garagerockband Them. Hun bekendste nummer "Gloria" moet doorheen de jaren door nagenoeg elke band zijn gecoverd, ook al was het initieel slechts een b-kantje. Omdat de relatie tussen Morrison en de platenmaatschappij van Them snel verzuurde, verliet hij al gauw de band en bracht hij in 1967 zijn eerste soloalbum Blowin' Your Mind! uit. Met de daarbij horende single "Brown Eyed Girl" scoorde hij meteen een wereldhit, en de eerste steen voor een rijke solocarrière was gelegd. Doorheen de jaren heeft Van Morrison een indrukwekkende catalogus met meer dan veertig albums vol celtic soul, blues, country en jazz opgebouwd. Astral Weeks (1968), Moondance (1970) en Veedon Fleece (1974) zijn pareltjes die in geen enkele platencollectie mogen ontbreken. De man is gekend voor zijn gepassioneerde optredens en uitstekende liefdesballades, maar evengoed voor zijn koppigheid en controversiële uitspraken. Zo toonde hij zich het afgelopen jaar als een fervent tegenstander van (onder andere) de lockdown, mondmaskers en beleidsmakers in het algemeen. Alle kritiek van Morrison ten spijt bleef touren volledig uitgesloten, en er zat voor hem dus niet veel anders op dan thuis te beginnen werken aan nieuw materiaal. Na meer dan veertig albums moet het moeilijk geweest zijn om nog met een leuke albumtitel op de proppen te komen, en dus ziet Morrisons nieuwste project nu het levenslicht onder de naam Latest Record Project Volume 1. Met maar liefst 28 nummers en een speelduur van meer dan twee uur is Latest Record Project Volume 1 een lang bezoek aan ome Morrison. Het album klinkt erg helder, alsof het in enkele keren live werd opgenomen. De meeste nummers zijn gebouwd op klassieke blues- en soulritmes waardoor de muziek snel vertrouwd aanvoelt. Morrison kiest voor een relatief eenvoudig instrumentarium van gitaren, een klassieke ritmesectie, orgeltjes en occasioneel een vibrafoon of sax. Morrisons bariton vloeit als gloeiende stroop doorheen het hele album en geeft het geheel een warme gloed. Muzikaal klinkt alles gemoedelijk en hartelijk, maar in zijn teksten bijt Morrison verbitterd van zich af. Zo is opener "Latest Record Project" nog geen minuut ver of de luisteraar wordt al aangemaand om niet zomaar een kopie van vorig werk te verwachten en om open te staan voor Morrisons nieuwe muziek ('Have you got my latest record project? Not something that I used to do, not something that you're used to'). Het nummer klinkt met zijn doo-wopkoor en speels orgeltje erg plezierig, maar Morrison zelf gaat wat onderuit met een ongeïnspireerde, monotone zangpartij. Al bij al dus geen hoogvlieger om een twee uur durend opus mee te starten. Tweede nummer "Where Have All The Rebels Gone" is gelukkig een heel stuk spannender, ook al verraadt het Morrisons lage dunk ten opzichte van de hedendaagse muziekscene. De zanger haalt de kritiek nadien nog veelvuldig naar boven, en bij nadere beluistering roept dat regelmatig wrange bedenkingen op. Wat anders te denken van een man die neerkijkt op psychologen ("Psychoanalysts' Ball"), zijn ex Michelle Rocca (onder andere "No Good Deed Goes Unpunished" en "Love Should Come with a Warning") en zo'n 2,6 miljard aardbewoners met een internetconnectie ("Why Are You On Facebook?"). Titels als "The Long Con", "Big Lie" en "They Own The Media" spreken verder voor zich, maar het vrolijke countrynummer "Western Man" spant de kroon. Hierin zingt Morrison over een hardwerkende westerling die voortdurend bedrogen en bestolen wordt, wat niet echt getuigt van een hoopvolle wereldvisie. Andere artiesten zouden deze nummers met een gevoel voor humor en in het kader van een act brengen, maar bij Van Morrison weet je dat hij gewoon zijn eigen mening op muziek heeft gezet. Gelukkig bevat het album ook enkele positieve noten. "Tried to Do the Right Thing" is een warme soulballade en het swingende "Breaking The Spell" gunt een blik op een zachtere ziel. In "Thank God for the Blues" brengt Morrison bovendien een fijne ode aan het genre op een melodie die herinneringen oproept aan "The Spider and The Fly" van The Rolling Stones. Deze nummers bewijzen dat indien Van Morrison zijn teksten van minder vitriool had voorzien, Latest Record Project Volume 1 een meer dan degelijk soulalbum was geweest. In het (overigens zeer mooie) slotnummer "Jealousy" verwijt Mr. Morrison de criticasters nog een laatste keer: 'Why don't they just let me be? They don't dig my philosophy, it's just plain jealousy'. Naast de negatieve teksten kampt Van The Man zijn laatste plaat met een ander pijnpunt, en dat is de lengte; meer dan twee uur muziek is echt wel veel om te behappen. Er zit weinig variatie in het klankenpalet van de nummers, en net doordat steeds gekozen wordt voor een vaste instrumentensectie klinkt het na een tijdje alsof je naar één langgerekt nummer zit te luisteren. De individuele nummers mogen dan wel helder opgenomen zijn en een gemoedelijke sfeer oproepen, in het geheel springen er maar weinig momenten bovenuit. De plaat is daarom een perfecte achtergrondsoundtrack voor een koffiebar of jazzclub, maar ze leent zich minder tot aandachtige beluisteringen. Op Latest Record Project Volume 1 combineert Van Morrison een heldere mix van gezellige blues en warme soul met bittere teksten. Het album voelt zo in zekere zin aan als een jaarlijks bezoek aan een verzuurde nonkel die het niet kan nalaten zijn gal over de wereld te spuwen; eerst een warm weerzien en oppervlakkige praatjes, vervolgens wat ongepaste opmerkingen en ten slotte een ongevraagde monoloog over alles wat fout loopt in de samenleving. OK boomer.