VAN MORRISON : JAZZ MIDDELHEIM 2017

Disc One (46:50)

1. Moondance
2. Have I Told You Lately That I Love You
3. Warm Love
4. Magic Time
5. Wait A Minute Baby
6. Baby Please Don't Go / Parchman Farm / Don't Start Cryin' Now
7. Here Comes the Night
8. Days Like This
9. Precious Time
10. Sometimes We Cry
11. Roll With the Punches

Disc Two (50:32)

1. How Far From God
2. Whenever God Shines His Light
3. Jackie Wilson Said
4. Bright Side of the Road
5. Help Me
6. The Way Young Lovers Do
7. In the Afternoon
8. Shake, Rattle and Roll
9. Brown Eyed Girl
10. Gloria

Label : no label

Venue : Jazz Middelheim, Park Den Brandt, Antwerpen, Belgium

Date : August 6, 2017

Quality : FM Recording (A+)

Concert Review (Humo) : Park Den Brandt. Van Morrison speelt jazz en swingjazz met de pink omhoog, brengt veel hits (en maakt dus veel gezichten blij), laat de blues voor evenwicht en tegengewicht zorgen, en kiest eerder voor compacte rock-'n-roll dan voor lange, meditatieve songs met de woorden 'searching' en 'healing' erin. Al bij al weinig klachten dus over de 2017-versie van Van The Man. Kort: voorprogramma Dans Dans (****) was in bloedvorm, heeft wellicht nooit voor een ouder publiek opgetreden, keek niet op een zweetdruppel, werd nergens betrapt op een crowd pleaser, maar kon - tot tweemaal toe, dan nog - genieten van een ovatie die staand was, en zeer verdiend. Toch? Van Morrison is - zijn woorden - in competitie met wat hij zelf vroeger heeft gedaan. Hij zal wel niet - zoals pakweg Nafissatou Thiam - in termen van 'beste seizoensprestatie' en '3 centimeter onder het persoonlijke record' denken. Maar ik geloof hem. Punt is: maakt hij eigenlijk kans tegen zijn jongere zelf? Bij het binge-luisteren naar live-platen van vroeger denk ik een paar keer van niet. Neem nu 'A Night in San Francisco' uit 1994, waarop Van zingt, mompelt, jodelt, mekkert, scat en stottert. Als hij in tongen begint te spreken, laat hij de mond overlopen van alles waar het hart van vol is: tuinen in de regen, zijn jeugd in Belfast, spirituele inzichten of - ook goed - rock'n'roll-kreten die er in één beweging en in een rotvaart uitkomen. Zo mist hij geen lettergreep van 'Be-bop-a-lula / What'd I say / Shakin' all over / Good Golly Miss Molly / Wop bob a loo bop a lap bam boom / and Tutti Frutti'. Vorig jaar speelde Van Morrison op de Lokerse feesten. (ss) was erbij: 'Ik heb Van in België nog nooit een topconcert horen geven. In Engeland, Wales en Ierland steekt hij altijd een paar tandjes bij. Het is alsof hij ervan uitgaat dat 'buitenlanders' zijn ziel toch niet helemaal vatten, en het bijgevolg zinloos is dat die ziel zich uitslooft.' Op Youtube is er zelfs bewijsmateriaal uit Noord-Ierland te vinden voor Serges stelling. Van Morrison - die veel over Belfast bij mekaar heeft gestotterd, ondermeer in de prachtsong 'Cyprus Avenue' - mocht in 2015 op die poepsjieke Cyprus avenue spelen. De keikop zong 'Cyprus Avenue' daar uiteraard niet. Hij sloot er wel af met 'On Hyndford Street', over de straat waar het ouderlijke arbeidershuisje stond, en waar hij als kind op lange zomeravonden kon luisteren naar the silence at half past eleven. Tussen de vele herinneringen aan way, way, way back zit er ook één aan ijs eten bij Fusco's. Hij vraagt in Belfast aan de mensen of ze zich Fusco's nog herinneren, en ze roepen allemaal van ja. Dit publiek kent Van The Man beter dan wij allen op Jazz Middelheim. Is het in Antwerpen ergens, een paar seconden, zo fenomenaal geworden als in deze opname? Nee, en Van is op Jazz Middelheim ook nooit zo in het nu beland als in Belfast. Maar kijkt u hier vooral zelf. Wat we wel kregen? Aan het begin een helder 'Moondance', waarin Van zijn sax 'So What' doet zeggen, naar wat Miles Davis in 1959 al via zijn trompet vertelde. Als trompet, piano, staande bas en dameskoortje invallen, klinkt alles stijlvol, fris en luchtig. De Van die de medley afwerkt op de sax is uitstekend. Een snel volgend 'Have I Told You Lately' zwijmelt nergens, en swingt overal. 'Warm Love' klinkt voller, en aardt zich als een Dylan-song uit de jaren '70 (of was het '80?). Als Van 'We gotta go back for a while' zingt, zitten we in 'Magic Time'. De eerste 'Baby, Please Don't Go' moet een song van heel lang geleden zijn (wij hebben gezocht, maar niks gevonden), die van onmiddellijk erna is natuurlijk van Them, en leidt een medley in waarin Van Morrison op mondharmonica en met een metalerig vervormde stem de geest van John Lee Hooker oproept in een stukje 'Parchman Farm'. 'Days Like This', 'Here Comes The Night', 'Precious Time' en 'Sometimes We Cry' zijn een af en aan van gemijmer en berusting aan de ene, en van hoop, verlangen en good times aan de andere kant. 'Roll With The Punches' is veel meer a blues thing dan een Jazz Middelheim-affaire, en is bovendien de titeltrack van een binnenkort te verschijnen nieuwe plaat. Een eigen compositie blijkbaar, maar als het een cover was geweest, het had er één van Muddy Waters kunnen zijn. De song die volgt brengen we niet thuis, maar is the blues, the whole blues and nothing but the walkin' blues, en is magnifiek. Alles in één pakkende so lonely-zin? 'I used to have some playmates / to walk and talk with me'. We hebben tot hier al behoorlijk wat genres naast mekaar kunnen rangschikken, en de gospel-swinger 'Whenever God Shines His Light' komt erbij als Jezus-lied. In 'Jackie Wilson Said (I'm in Heaven when you Smile)' doen de backings van de dames aan The Andrew Sisters denken; Van laat hier - eindelijk - een paar shoo ba doo ba dops los. 'Help Me' is dé bom van de avond, 'The Way Young Lovers Do' een zeer passabele - nee, wat zeggen we, eigenlijk een heel goeie - versie van een meesterwerkje, de medley 'In The Afternoon/Ancient Highway' het moment dat het dichtst bij 's mans spirituele, helende muziek aanschurkt (maar niet voor lang: want via een korte ode aan Big Joe Turner belanden we bij diens 'Shake, Rattle and Roll', en bij een door het publiek nog meer in dank aanvaard 'Brown Eyed Girl'. Uiteraard kunnen we nog een Dzjie krijgen. En daarna een El. Een Ooh. Een Aarr. Een Aye. En een Eeh. What's that spell? 'G.L.O.R.I.A.', natuurlijk. Maar de magie is al lang weg nog voor Van Morrison zelf in de coulissen verdwijnt. Het moment Zonder enige twijfel 'Help Me' van Sonny Boy Williamson, met de orgelsolo van 'Green Onions' van Booker T. and The MG's erdoorheen. Dat zijn sowieso twee zinderende songs uit de ouwe doos, die zeer strak werden gehouden tot de band in volle glorie en een paar decibels luider dan elders opnieuw inviel. Plots stond er ook 'MONDHARMONICA!!!!!!' in ons notitieboekje. En daaronder 'Tentje volledig ingepakt'. Wat was me dat, zeg! Het publiek Le Tout-Anvers was met de fiets naar Park Den Brandt gekomen. Je had dat fietspark bij de oprit van het kasteel moeten zien, met Bromptons naast vintage Sparta-herenfietsen. Verder een combinatie van echte Vanatics (die via ingewikkelde sjaalknoopsystemen al vroeg de beste stoeltjes hadden ingenomen) en mensen die aan een best of, drie andere Van Morrison-platen en een paar biertjes genoeg hadden om tot ver buiten de tent op de klapstoelen te staan dansen. Voor zover we er zicht op hadden werden de good times mooi verdeeld tussen die drie groepen. Quote Af en toe een gemompelde songtitel, een thank you die in de luttele halve seconde tussen twee songs zat geprangd, en aan het eind ook een verzoek om te applaudisseren voor de band die - zoals altijd - 'Gloria' moest blijven aframmelen terwijl mijnheer al lang gelijk ne grote in zijne sportwagen was gekropen.

Concert Review (Gazet Van Antwerpen) : De 36ste editie van Jazz Middelheim sloot zondag in schoonheid af met levende legende Van Morrison, die meteen voor een vol huis zorgde. Een mooi orgelpunt voor een editie die vier dagen lang in alle rust verliep, zoals dat hoort bij een jazzfestival. Van Morrison - 71 intussen- brengt in september een nieuwe cd uit. Eigenlijk kwam het optreden in Park Den Brandt dus net iets te vroeg, maar Van Morrison behoort gelukkig niet tot het slag artiesten dat zich genoodzaakt voelt om koste wat het kost zijn recentste werk te pluggen. Met meer dan veertig platen op de teller is het repertoire van de Belfast Cowboy sowieso van die aard dat hij moeiteloos een volledige dag zou kunnen vullen met vertrouwd materiaal. Maar los daarvan blijft Van Morrison ook een fan, die op gezette tijdstippen jazz-en bluesclassics van zijn eigen helden in zijn sets stopt. Hij kan live behoorlijk nukkig uit de hoek komen - er zijn niet veel muzikanten die we hun eigen band ooit op maat van de muziek verrot hebben zien schelden- en zijn concerten kunnen behoorlijk wisselvallig zijn. Maar de laatste jaren lijkt hij er weer zin in te hebben, en ook de passage op Middelheim - voor een uitpuilende concerttent - was er ééntje om in te lijsten. Dat had uiteraard met zijn succulente band te maken: noch frontman, noch groep voelden de behoefte of de spierballen te rollen of de borst vooruit te duwen. In plaats daarvan kregen we een subtiel spelende groep, én een droom van een setlist met 'Moondance' als opener, en verderop ook onverwoestbare classics als 'Days Like This', 'Have I Told You Lately', 'Here Comes The Night' en 'Bright Side Of The Road', om er maar enkele uit te halen. Ondanks het zichtbare spelplezier hield hij zicht strikt aan zijn negentig-minuten-en-geen-seconde-langer-regel, dus ook nu weer ging Van The Man er halverwege 'Gloria' vandoor. En van bissen was er uiteraard evenmin sprake. Maar wie daar over maalde, was gewoon gulzig. Voor de slechte verstaander: topconcert. Voor Van Morrison mocht Dans Dans - het jazzgezelschap rond frontman Bert Dockx het publiek alvast in de stemming brengen. Det leek op papier geen evidente combinatie - Dans Dans kruist instrumentale jazz met blues, psychedelica en Italiaanse soundtracks - maar het trio - met ook muzikanten die het mooie weer maken bij Mark Lanegan en Dez Mona - speelde gepassioneerd, en dat enthousiasme sloeg ook over op het publiek, dat qua leeftijd wellicht het oudste was waar Dockx ooit voor gespeeld had. Dat de muziek toch aansloeg illustreerde alvast één ding: dat op goeie jazz geen leeftijd staat.