TRANSATLANTIC : THE ABSOLUTE UNIVERSE - FOREVERMORE

Disc One (47:15)

1. Overture
2. Heart Like A Whirlwind
3. Higher Than The Morning
4. The Darkness In The Light
5. Swing High, Swing Low
6. Bully
7. Rainbow Sky
8. Looking For The Light
9. The World We Used To Know

Disc Two (43:07)

1. The Sun Comes Up Today
2. Love Made A Way (Prelude)
3. Owl Howl
4. Solitude
5. Belong
6. Lonesome Rebel
7. Looking For The Light (Reprise)
8. The Greatest Story Never Ends
9. Love Made A Way

Label : Inside Out Music

Release Date : February 5, 2021

Review (Progwereld) : "More Never Is Enough" was de titel van het vierde Transatlantic live-album uit 2011. Tien jaar later maakt het trans-Atlantische kwartet deze titel volledig waar met de vijfde studio-release. "The Whirlwind" was al een buitensporig project met een epic van 76 minuten. De live-registratie is een concert van 3,5 uur en het eerder aangehaalde "More Never Is Enough" bevat twee concertregistraties van elk ruim drie uur. Met album nummer vier "Kaleidoscope" en het deels in Keulen, deels in Tilburg opgenomen "KaLIVEoscope" werden de ambities naar beneden bijgesteld. Ruim vijf jaar later besloten de heren weer op het moederschip te stappen dat hen medio september 2019 naar Zweden bracht. Daar werd nieuwe muziek geschreven en gearrangeerd. Vervolgens ging iedereen terug naar zijn eigen zijde van 'The Atlantic' om daar zijn eigen partijen op te nemen. Tijdens de opnames groeide het project uit tot een dubbelalbum. Pete (Trewavas) en Neal (Morse) vroegen zich echter af of het publiek wel naar zoveel muziek wilde luisteren en stelden voor het terug te brengen tot één schijf. In deze discussie kon geen overeenstemming worden bereikt waarop Portnoy voorstelde twee verschillende versies uit te brengen onder de overkoepelende titel "The Absolute Universe". Uiteindelijk werd hiervoor gekozen. Roine Stolt zou zich buigen over het dubbelalbum, dat de titel "Forevermore" meekreeg, en Neal Morse zou de enkele cd uitwerken onder de titel "The Breath Of Life". Geheel in lijn met de "More Never Is Enough" filosofie wordt er nog een derde versie uitgebracht op blu-ray onder de titel "The Ultimate Edition". Deze versie behelst een combinatie van de eerste twee in een 5.1 uitvoering inclusief een 'making of' documentaire. Dit gegeven stelt de fans uiteraard voor grote uitgaven dan wel lastige keuzes. Ik zal proberen alle drie versies enigszins toe te lichten. Dan kan ieder voor zich bepalen of hij/zij alle drie versies gaat aanschaffen of zich gaat beperken tot één of twee van de drie versies. De echte fan heeft het volledige pakket natuurlijk al lang en breed gepre-orderd en wringt zich sindsdien in allerlei bochten om het zijn/haar partner zoveel mogelijk naar de zin te maken. Het dubbelalbum "Forevermore" wordt door de leden van Transatlantic beschouwd als het globale resultaat van de schrijfsessies in Zweden. Roine Stolt is na de schrijfsessies thuis meteen aan de slag gegaan met zijn eigen bijdragen. Hij heeft daarbij de, hem immer sierende, bescheidenheid volledig terzijde gelegd. Het resultaat is een heel ander Transatlantic dan we gewend zijn. Staan alle voorgaande Transatlantic-albums nog bol van een Spocks Beard/Neal Morse-achtige stijl met hier en daar een Stolt- en Trewavas-uitstapje, heeft de Zweed nu duidelijk het heft zelf in handen genomen. Het resultaat is werkelijk verbluffend. Stolt tilt Transatlantic naar een heel ander level met een luchtschip vol aan vet, ruig, maar ook warm en melodieus gitaarwerk zoals je dat van een gerenommeerd gitarist als Roine Stolt mag verwachten. Naar eigen zeggen heeft hij naast zijn geliefde Telecaster op dit album ook veel gebruik gemaakt van twee Gibson gitaren en dat is te horen. Ook zijn vocalen zijn, geheel in lijn met het laatste Flower Kings album "Islands", zeer geïnspireerd en overtuigend. Het album start met een Overture van ruim acht minuten. In de eerste twee minuten wordt de spanning rondom het eerste thema vakkundig opgebouwd. Maar als Portnoy na twee minuten het startsalvo lost, laten de heren geen enkele twijfel over hun bedoelingen bestaan. Met hun energieke, kippenvel verwekkende mix van jubelende gitaren, zang, toetsen en een nimmer aflatende ritmesectie wordt hier een Transatlantic-feestje gebouwd dat zijn weerga niet kent. Zet je schrap voor anderhalf uur symfo to the max. Binnen de Overture horen we zo'n vijf verschillende thema's voorbijkomen, waarvan het vierde (bij 6:20) één van de mooiste melodieën is die ooit uit Stolt's gitaar heeft geklonken. En ere wie ere toekomt, zijn co-piloten weten een schitterend decor te bouwen voor deze melodie. Het zou overigens wel een leuke prijsvraag opleveren om uit te zoeken welke thema's uit de Overture terugkeren in de respectievelijke tracks van het album. Daarnaast vliegen diverse thema's en motiefjes uit andere tracks weer kwistig rond in de overige nummers. Het lijkt wel of de heren er een sport van hebben gemaakt. Zonder overigens geforceerd over te komen of in kitsch te vervallen. Het gebeurt allemaal heel natuurlijk. Na zo'n kleine twintig minuten komt deze uitbundigheid een beetje tot bedaren in The Darkness In The Light, al weet de band gedurende de volledige eerste cd de vaart er goed in te houden. Geen enkele ballad, wel een paar tracks die een iets langzamer tempo dragen, maar nooit inzakken. Door voldoende variatie in stijlen en gedreven zang en instrumentaal spel blijf je op het puntje van je stoel zitten. Pete Trewavas eist in deze vlucht een ware glansrol op. Geweldig wat die man in tracks als onder andere The Darkness In The Light, Bully en Looking For The Light uit zijn vier snaren tovert. Daarnaast zit hij ook beter in de mix dan op vorige albums. Het spel van Portnoy is, zoals altijd, energiek en geen speld tussen te krijgen. Alle nummers gaan naadloos in elkaar over en tussen bevlogen tracks als Heart Like A Whirlwind, Higher Than The Morning, Swing High, Swing Low, The World We Used To Know en de donkerdere nummers als The Darkness In The Light, Bully en Looking For The Light horen we ineens het heerlijke, onvermijdelijke ELO/Beatleske Rainbow Sky met hier en daar wat Queeny gitaartjes. Cd twee begint met een mooi a capella koortje, vervolgens een klein soort ouverture, waarna Trewavas op prima wijze de leadzang voor zijn rekening neemt. Hierna volgt pas de eerste korte ballad, Love Made A Way, op zijn Neal's. Vervolgens het gedreven en sinistere, riff georiënteerde, Owl Howl, met de iconische woorden van Stolt: "Blackbird, Blackbird, What have you done". Welkom in de wereld van fake news en chaos. Weer even gas terug met Solitude met opnieuw Trewavas in de vocale lead. Het schijnt dat hij de tekst heeft geschreven voordat er überhaupt sprake was van Covid-19. Dat geeft deze track wel een bizarre lading. Fraai hoe deze ballad wordt verstrengeld met Love Made A Way en op vertrouwde wijze wordt uitgebouwd. Vanaf Looking For The Light (Reprise) wordt er vol energie en instrumentaal vuurwerk naar de finale, Love Made A Way, toegewerkt. Allerlei thema's uit de Overture worden door elkaar geslingerd wat culmineert in het bekende Gentle Giant-achtige à capella breiwerkje dat door Spocks Beard in de vorige eeuw al tot ware kunst is verheven. Love Made A Way vormt dan de waardige afsluiting van deze symfonische trans-Atlantische reis. Ook hier vindt weer een vernuftige vermenging van verschillende thema's/motiefjes uit vorige nummers plaats, die zijn einde vindt in een zeer orkestraal slot. "Forevermore" heeft een aantal duidelijke links met "The Whirlwind". Naast dat het nieuwe album tekstuele verwijzingen naar "The Whirlwind" bevat, zijn het beide conceptalbums, elk over de hectiek van het leven, elk in hun eigen tijd. Ook zijn het de enige twee albums van Transatlantic die met een ouverture beginnen. Je hoeft je tijdens "Forevermore" geen moment te vervelen. Het album heeft een natuurlijke flow en je kunt genieten van schitterend gitaarspel, heerlijk toetsenwerk, sterke en afwisselende zang, variatie in ritmes en stijlen en compositorisch vernuft. Ik neem mijn hoed af en maak een diepe buiging, een waar meesterwerk!

Review (Wikipedia) : The Absolute Universe is the fifth studio album of the progressive rock supergroup Transatlantic, released on Febuary 5, 2021 by Inside Out. It was released in three versions: The Breath of Life (Abridged Version), Forevermore (Extended Version) and Blu-Ray 5.1 Mix (Ultimate Version). Announced on November 11, 2020, The Absolute Universe is Transatlantic's first new studio album since 2014's Kaleidoscope. The album is released in three different formats. A 64-minute abridged version entitled 'The Breath of Life, A 90-minute extended version entitled 'Forevermore' and the 96 ultimate version that combines parts of both the abridged and extended versions. With regards to the different albums drummer Mike Portnoy said "We've got two versions of this album. There is a two CD presentation, which is 90 minutes long, and a single one that's 60 minutes. However, the single CD is not merely an edited version of the double CD. They each contain alternate versions and even in some cases, new recordings. We wrote fresh lyrics and have different people singing on the single CD version tracks as compared to those on the double CD."

Review (Louder) : "We have always had the attitude that more of anything is never enough," asserts Transatlantic drummer Mike Portnoy, proudly. "But this time we have taken that idea to a new extreme." And, boy, have they. Transatlantic's self-produced fifth album, The Absolute Universe was fleshed out in Sweden in late 2019. Then, as Portnoy, Neal Morse, Roine Stolt and Pete Trewavas worked on their parts in their respective studios, the music - says Stolt - kept "expanding and expanding". Ultimately they settled on two variations on the same record: a 60-minute, single-disc 'abridged' version subtitled The Breath Of Life, and a 90-minute, double-disc 'extended' one, called Forevermore. The shorter isn't an edit of the longer, because that'd be too straightforward. Instead, each is a fresh recording, with alternate compositional elements, lyrics, and songs. Between the two, what you get is, if not the best of both worlds, certainly the most of them. Like the band's 2009 comeback opus The Whirlwind, The Absolute Universe is one long, loosely conceptual piece split into separate tracks: a gargantuan, labyrinthine and majestic prog symphony that hits all the notes you'd expect of these seasoned hands. The Breath Of Life, Overture ushers us in on a mysterious, cosmos-wide synth with ethereal guitar notes and some Star Trek-like string lines, the music taking a knotty turn as all four members lock into the groove and weave their magic. Stolt's been busy with The Flower Kings of late and his guitar chops are sharp and solid throughout. Morse is on form too, be it on Hammond, Moog or Mellotron, and the ever undersung Trewavas' bass bubbles and fizzes admirably. This horrible year must have been particularly hellish for the energy bomb that is Portnoy, and the force of his personality and virtuosic skill seem more pronounced now. His talent's out of lockdown, and channelled like a laser. Present and correct are the punch-the-air anthems (Reaching For The Sky, Can You Feel It) and the huge, layered choruses (as on the jubilant Higher Than The Morning, which wears its 11/8-12/8 metre with consummate ease). Morse takes most vocal lines as per usual, and his acoustic guitar-led Take Now My Soul is imbued with his signature Christian rock feel with the lyrics: 'Carry me through Lord, I'm comin' home'. Elsewhere on the album Stolt gives a moody read of the Deep Purple-ish Owl Howl and strident The Darkness In The Light, which he adorns with some beautifully jazzy, Arabian-flavoured licks. Ever the subtly fantastic foil, bassist Trewavas' functional-yet-likeable vocal sells the minor-key piano flourishes of Solitude, and Portnoy's gravelly tones suit the deliciously sleazy riff of Looking For The Light. The musicians have long sublimated their influences - Genesis, Yes, ELO, Queen, Floyd - to the point where they speak their heroes' words with a voice and vocabulary all their own. Lyrically their metaphors remain traditional to the degree of simplistic, but these are a welcome astringent to their complex musical accompaniment. The tone and magnitude of latter day Transatlantic music arguably lacks some of the light and shade of earlier works like SMPTe and Bridge Across Forever, and at times this one feels almost like a test of resilience, of fealty. When transcendent closer Love Made A Way finally ebbs away, the listener has had a lot of bang for their Transatlantic buck. Ironically the longer version of the album is the superior listen. You'd have to A/B both albums to compare and capture all the differing elements. For example, the Forevermore cut of Overture is augmented with vocals, has more space between orchestral peaks and more meat to its proggier passages. Reaching For The Sky becomes Heart Like A Whirlwind, with a completely new set of lyrics and extra passages, and Take Now My Soul is retooled as Swing High Swing Low. It's the extra tracks that make the real difference. Bully is the band in full, frenetic instrumental flight, and Rainbow Sky and Sun Comes Up Today are hugely enjoyable, 70s inflected pop-rockers. Once you've heard these, you miss them on the shorter iteration of the album. The view from the cockpit of the Transatlantic mothership remains clear: more is more, bigger is better, longer is stronger. Their proven, bountiful chemistry has allowed them to produce something as monolithic as The Absolute Universe. and twice. But while having an 'All But The Kitchen Sink' and 'Kitchen Sink 'N' All' version makes for an opulent artistic statement, here's a hangnail of a thought: could an objective producer have helped them see the wood for the trees, make choices, and fashion the one great album currently residing inside two very good ones?