TRANSATLANTIC : KALEIDOSCOPE

Disc One (75:43)

1. Into The Blue
2. Shine
3. Black As The Sky
4. Beyond The Sun
5. Kaleidoscope

Disc Two (56:35)

1. And You and I
2. Can't Get It Out of My Head
3. Conquistador
4. Goodbye Yellow Brick Road
5. Tin Soldier
6. Sylvia
7. Indiscipline
8. Nights in White Satin
   Bonus Track :
9. Shine On You Crazy Diamond

Label : Inside Out

Release Year : 2014

Review (AllMusic) : The fourth studio album from the contemporary prog rock supergroup picks right up where 2009's well-received Whirlwind left off. Beginning with the mammoth, meaty, and majestic "Into the Blue: Overture (Instrumental)/The Dreamer and the Healer/A New Beginning/Written in Your Heart/The Dreamer and the Healer (Reprise)," which allows each member the space with which to flex his considerable creative muscles, Kaleidoscope finds the venerable quartet flirting with gentle, '70s-hued pop hooks ("Shine"), richly detailed ambient soundscapes ("Beyond the Sun"), and thunderous, ELP-kissed stadium anthems ("Black as the Sky") with equal amounts of power and alacrity. As has always been the case, Transatlantic excel at making a four-piece sound like a marauding horde, a tendency best exemplified by the 31-minute closer/title cut, "Kaleidoscope: Overture (Instrumental)/Ride the Lightning/Black Gold/Walking the Road/Desolation Days/Lemon Looking Glass (Instrumental)/Ride the Lightning (Reprise)," a sprawling, serpentine, and resplendent slab of metal-infused, haters-be-damned prog rock goodness that invokes classic Yes, Genesis, Rush, Pink Floyd, and of course, Dream Theater, Spock's Beard, and Marillion.

Review (ProgWereld) : Goed, jongens en meisjes, het is tijd voor een experiment. Let op: het is niet helemaal zonder gevaar en Progwereld kan helaas geen enkele verantwoordelijkheid nemen (de ruiten zijn bij ons redactiekantoor al zo vaak ingegooid door tweederangs muzikanten die zich niet konden vinden in ons oordeel, dat geen enkele verzekeringsmaatschappij ons nog als klant wil). Maar het is een zinnig experiment en ik beloof je dat je er beter van wordt. Wat is er aan de hand: Transatlantic heeft een nieuwe plaat uit. Bij mij roept dat twee conflicterende emoties op. Aan de ene kant: jottum! Een nieuwe plaat van mijn helden, dat wordt genieten. Aan de andere kant: help, daar heb je hem weer! Weer een nieuwe plaat van Neal Morse, de progressieve superman die, als je eerlijk bent, sinds "The Light" vooral bezig is zichzelf te herhalen. Jongens, haal de clichés maar vast uit het vet en begin ook maar meteen te sparen voor de onvermijdelijke dubbel cd en dvd uitgave van de live-registratie! Je zal het met me eens zijn: die laatste reactie haalt de lol er wel een beetje uit, maar als je al die platen sinds 1995 op een rij zet, begint zich wel een patroon af te tekenen. Dat maakt het onbevangen beluisteren van wat best een meesterwerk zou kunnen zijn, onmogelijk. Daarom dus dit experiment. Goed, we gaan beginnen. Doe allemaal je ogen dicht (pas op: zorg dat je ook op de tast de muziek kan starten, niet in het duister rondstommelen!) en beeldt je het volgende in: je bent rond de vijftig jaar oud - tot zo ver vast geen grote inspanning - en je was in je jeugd een groot liefhebber van prog. Moet kunnen. Maar nu komt het: door een buitenissig ongeluk, een uit de hand gelopen sabbatical in een schaapskudde of een baan op een van de buitenwereld afgesloten booreiland, heb je de laatste twintig jaar geen noot nieuwe muziek gehoord. Helemaal niets. Spock's Beard? Nooit van gehoord! Transatlantic? Que-est ce que c'est? Flower Kings? Schiet mij maar lek! Snap je het principe? Oké, start dan de muziek maar. Natuurlijk word je weggeblazen door wat je hoort. Vier hardrockers met een Beatles complex die een musical van het type "The Phantom Of The Opera" spelen, maar dan in een arrangement van Rick Wakeman. Of zo, het is lastig muziek te beschrijven als je moet teruggrijpen naar referenties van twintig jaar geleden. Wat een mooie muziek: een doorleefde en soms wat haperende stem, briljante solootjes, subliem drumwerk en een waanzinnig vol geluid, alsof Yes en Deep Purple tegelijk aan het spelen zijn. Beetje moeilijk om in een stuk van een half uur het liedje te ontdekken, maar dat zal er wel bij horen, tegenwoordig. Het is niet van deze wereld en toch hoor je niet echt iets nieuws, alsof de muzikanten oudere ideeën recyclen. Maar chapeau, zo iets briljants heb je nog nooit gehoord! Natuurlijk niet. "Kaleidoscope" bestaat uit twee lange stukken en drie kortere liedjes. Van die drie is Shine een ballad (als je niet meedoet aan het experiment: de We All Need Some Light van deze plaat.), Black As The Sky is een recht-toe-recht-aan rocker, gezongen door die meneer die klinkt alsof hij zijn tanden niet van elkaar krijgt, en die zo te horen teveel naar Uriah Heep geluisterd heeft. Er wordt wel erg fijn in gesoleerd, maar heel bijzonder is het nummer niet. Beyond The Sun is nog een stemmig liedje, in een sentimentele musical de plek waar de geliefden elkaar voor het laatst zien. De winst van de plaat zit hem natuurlijk in die twee lange potpourri's aan het begin en het einde, van die overvolle nummers die alle kanten opschieten en bestaan uit vijf of zeven losse delen. Daar krijg je, zoals gezegd, lastig vat op, maar dat ze knap zijn, dat hoor je zo. Wel een hoop gospel, trouwens. Als de plaat is afgelopen (duurt lang, he?) kun je je ogen weer open doen en is het experiment voorbij. Genoten? Ja, toch? Is toch prachtig? Maar haal nou eens die afgelopen twintig jaar terug? Heb je iets gehoord dat je nog niet wist? Kijk, dat bedoel ik. Transatlantic is zo'n beetje het voorlopige eindpunt van de prog, het summum van de ontwikkeling die is ingezet met Yes, Genesis, The Beatles, Gentle Giant, voor mijn part Styx en Boston. Op papier het beste idee ooit, maar met de vierde aflevering kun je toch moeilijk ontkennen dat er slijtplekken aan het ontstaan zijn. Het experiment bewijst: je mag hier niet blasé over doen, als ik mijn ideale progplaat zou moeten verzinnen, zou hij ongeveer zo klinken (met uitzondering van dat super zeikerige liedje midden in Kaleidoscope). Maar Neal, Pete, Roine en Mike zijn zichzelf serieus aan het herhalen met een steeds iets minder goed resultaat. In dat licht is "Kaleidoscope" zowel geweldig als de minste plaat van Transatlantic. Natuurlijk is het album ook verkrijgbaar in een 2cd en dvd versie met een bonusplaat vol covers, een luxere uitgave met een 5.1 mix en een 3lp en 2cd editie.