THOMAS DYBDAHL : THE GREAT PLAINS

 

  1. Paradise Lost
  2. Baby Blue
  3. When I Was Young
  4. No Turning Back
  5. Moving Pictures
  6. Like Bonnie & Clyde
  7. 3 Mile Harbor
  8. Born & Raised
  9. Just A Little Bit
  10. Bleed

Label : V2

Time : 44:12

Release Date : March 17, 2017

Review (Written In Music) : De Noorse singer-songwriter Thomas Dybdahl brengt vier jaar na het erg succesvolle What's Left Is Forever nieuw werk. Het wachten wordt beloond met The Great Plains, een geweldige aanvulling op een al best aardige back catalogue. Dybdahl wordt tot in den treure gekoppeld aan artiesten als Jeff Buckley en Nick Drake, betreurde zielen met wie hij onmiskenbaar een connectie heeft. Toch is die namedropping net iets te beperkend voor deze songwriter die eerder al samenwerkte met Jaga Jazzist, Big Bang en de Noorse filosoof Arne Naess. Om maar te illustreren dat de wereld van Dybdahl net iets groter is dan het beknellende sjabloon van een jonge, getormenteerde songschrijver. The Great Plains is een geslaagd en ambitieus album waarop indiepop, folk en soul elkaar knap vinden, wat onder meer te horen is aan songs zoals het memorabele, vaag aan Wilco verwante 3 Mile Harbour. Het album ligt geluidsmatig in het verlengde van eerder werk, al is dat eerder te beschouwen als een positief iets. Dat merk je ook aan de titel die gehaald werd uit een song op de deluxe editie van voorganger What's Left Is Forever. Geen grote koerswijzigingen dus op dit in Oslo opgenomen album waarop Dybdahl meer dan ooit de hand reikt naar collega muzikanten en songschrijvers zoals o.a. N.Nielsen. Dybdahls' songs werken inspirerend, zijn filmisch rijk (de tot op het bot ontroerende gospelfolk van kippenvel- en traanvochtsong Moving Pictures) en soms ook weer nostalgisch, zoals tijdens het losjes op het werk van de Engelse dichter Milton gebaseerde opener Paradise Lost. Die trekt wat traag van wal met een akoestische gitaarriff en gemanipuleerde vocal. Dat die net als het kale, maar uiterst sfeervolle Born & Raised ene Bon Iver in herinnering brengt, doet helemaal geen afbreuk aan de emotionele rijkheid van de songs in kwestie. Zijn songs laten zich echter, ondanks hun toegankelijkheid, niet zo snel vatten. Te gelaagd, te complex. Neem nu Baby Blue, een track die aan zomerse, zwoele avonden doet denken. Die zou in clubs en dergelijke gespeeld kunnen worden als soundtrack bij een heerlijk feestje. Het illustreert goed dat de singer-songwriter soms de dansbaarheid van songs als uitgangspunt (o.a. de met subtiele electronicalaagjes versierde R&B van Just A Little Bit) neemt. Het tempo ligt redelijk laag en het is vooral de wat rokerige stem van Dybdahl die de aandacht steelt - zeker als die geloopt wordt - zo stellen we bij meerdere beluisteringen vast. Nu, niet dat er geen pit of drive op The Great Plains is. Daarvoor staat onder meer catchy hoogtepunt Like Bonnie and Clyde garant. Toch is er vooral ruimte voor spaarzame, intieme songs als The Turning Back of de dromerige afsluiter Bleed die het hele album een sexy tintje geven, onder meer doordat Dybdahl zacht in je oor lijkt te fluisteren. The Great Plains is een geslaagd album en een verrijking van de Dybdahl catalogus. Goede songs, rijke en diepe stem.

Review (Sputnik Music) : After a 4-year gap, Norwegian singer songwriter, Thomas Dybdahl is back with a new record. Its title was taken from a song off the deluxe edition of his excellent 2013 LP, What's Left Is Forever, also signaling a connection between the two. The Great Plains goes down the same eclectic path, blending indie pop, Americana, folk and R&B into one warm mix. Albeit slightly more subdued than on its predecessor, Thomas guides us through an emotional rollercoaster as each song manages to create detailed pictures of certain moments in life whether uplifting or nostalgic. Dybdahl always stood somewhere between mainstream and underground, because his albums are a bit too complex for random listeners. They are not such an easy listen, always anxious to delve deeper into moody territory. Since Waiting for that One Clear Moment, he gradually moved towards poppier sounds, but keeping that classy attitude. What's Left Is Forever brought best together the two main trademarks he's been alternating and most probably that newfound stability was the starting point here. The most touching songs on the record are undoubtedly 'Baby Blue' and 'Bleed', two gorgeous, mainly acoustic epics. The former builds a cozy atmosphere based on a picked, country blues rhythm, on top of which an electric guitar and keyboards add lovely leads. Nevertheless, Thomas' smoky voice is the main focus, especially when doubled. 'Bleed' closes the album with an elegant slow beat and sparse instrumentation. The vocals grow with each verse as a piano plays some melancholic notes throughout. What I love most is the difference between the choruses and verses, where everything seems to catch life and then fall back into a lethargic state. On the contrast, '3 Mile Harbor', 'Like Bonnie & Clyde' and 'Just a Little Bit' bring the energy The Great Plains needs. Perhaps closest to the pop tunes of the previous album ('Man on a Wire' to be more specific), '3 Mile Harbor' brings the sweetest sounds, especially during the infectious chorus where Dybdahl's falsetto is truly charming. Meanwhile, the piano and acoustic guitar-led boogie of 'Like Bonnie & Clyde' is damn catchy and (again) the vocals are truly noteworthy, whereas 'Just a Little Bit' boasts a cool R&B groove that would make George Michael (RIP) dance. The vintage electronic elements give an old school vibe with sudden detours and heavy bass intrusions. Even though it's not an odd number in his catalog, here it definitely stands out as it is the only track going in this direction. Another beautiful song is 'No Turning Back', which fuses the Americana influences with faint dance beats. Shy at first, the summery strums push forward until everything unfolds on the chorus. Halfway, violins enhance the feel and take the spotlight with some rather dissonant leads towards the end. Then, after an eerie, vocoded mid-segment, we get a proper grand finale. The music is strangely uplifting though the lyrics tend to be more pessimistic in nature. Overall, The Great Plains does a fine job in offering fans another set of delightful tracks. Even so, in my opinion, as a whole it doesn't surpass What's Left Is Forever. The best songs here match those peaks though, but there is less diversity throughout. I don't want this to be seen like a flaw, because these are solid tunes. Thomas' voice has never sounded better and the meticulous arrangements are beautifully unfolding with each listen. Definitely worth checking it out, dig it!