THOMAS DENVER JONSSON : BARELY TOUCHING IT

1. I'm with You All the Way
2. Strange Luck
3. Time Stops When I Hold You
4. Dance Floor Borders
5. Dreams at the Film Club
6. Silver Boy
7. Don't Cry
8. A Day from a Year
9. Walther
10. Eyes of Blue
11. Working Star
12. Good Night
13. Reprise

Label : Kite Recordings

Release Year : 2006

Length : 49:37

Review (KindaMuzik) : Van de Scandinavische troubadours die de afgelopen jaren met blokjeshemd en gitaar in de hand naar de beschaafde wereld afdwaalden, is de Zweedse eigenheimer Thomas Denver Jonsson het meest gesetteld in het land van uitgestrekte prairievelden en hamburgertenten. In navolging van het indrukwekkende droomdebuut Hope to Her en de wonderschone miniplaat First in Line keert Thomas Denver Jonsson nu terug met Barely Touching It, waarop licht rammelende countrypop, menselijke tragedies en een hobbelig stemgeluid op betoverende wijze zegevieren. De rustige opener 'I'm With You All the Way' wordt aangevuld met het meer aanstekelijke 'Strange Luck'. Dat Jonsson eigenlijk continu akoestische liefdesleedballades afwisselt met scheurende countryrock in de stijl van Crazy Horse zorgt meer dan ooit voor een grandioze luisterervaring. Tergelijkertijd weet hij met de harmonieuze zang van Nina Kinert mooie herinneringen op te roepen aan Emmylou Harris en Gram Parsons, of voor mijn part Ryan Adams en Caitlin Cary ten tijde van Whiskeytown. Jonsson is er ook nog eens in geslaagd om zijn songs zo te brengen dat mensen die al op de kast springen bij het alleen al horen van het woord countrymuziek over hun angst heen worden geholpen. Dat is op zichzelf al genoeg om Thomas Denver Jonsson tot de nieuwe Messias uit te roepen.

Review (8Weekly) : Scandinavië lijkt wel op een goed gevulde grabbelton. Lekker lang graaien voor een kwartje en je haalt er gegarandeerd wel iets lekkers uit. Zoals in dit geval de Zweedse singer-songwriter Thomas Denver Jonsson (TDJ). Zesentwintig jaar pas, maar zijn nieuwe plaat Barely Touching It klinkt zó volwassen en doorleefd, dat je op zijn minst vreest voor een moeilijke jeugd op het Zweedse platteland. Als je ooit door Scandinavië bent gereisd dan ken je ze waarschijnlijk wel, die eenzame provinciale stadjes, gelegen aan één van de duizenden meren en omringd door uitgestrekte dennenbossen. In dit desolate en geïsoleerde landschap is melancholie de beste vriend van de gevoelige ziel. Muziek biedt je de kans om weg te dromen uit de benauwdheid van je verdomd kleine wereld. Is de Scandinavische folk daarom misschien zo breekbaar en gevoelig? Vele lotgenoten, zoals Thomas Dybdahl, Nicolai Dunger of Erlend Øye omarmden de gitaar voor een ultieme ontsnappingspoging. Ook Jonsson heeft duidelijk last van de omgeving waarin hij opgroeide, getuige bijvoorbeeld een zin uit de openingssong I'm with You all the Way: "If I ever find my way out of this town, where the brains die young..." Op de hoesfoto van Barely Touching It zie je een donkerharige dromerige jongeman in een flanellen houthakkersshirt in de verte turen. De foto ruikt naar verse houtspaanders, kampvuren, verlangen naar onbekende horizonten. Je vermoedt het al, Barely Touching It is géén stoere grootstedelijke plaat, maar meer een intiem, gevoelig plattelandsalbum. Zelf beschrijft Jonsson zijn tweede volwaardige plaat zeer treffend in een interview: "Barely Touching It is a kind of happy album for sad people and a sad album for happy people". En hij heeft gelijk. In wat voor stemming je ook bent, Barely Touching It zal je meenemen in een warme stroom van laidback klanken. De muziek die Jonsson op Barely Touching It laat horen is zoals de hoesfoto: op de grens van oud en nieuw, tussen nostalgie en een betere toekomst. Zijn uitstekende begeleidingsband The September Sunrise ondersteunt zijn zang en gitaarspel daar waar nodig op doeltreffende wijze. Het bandgeluid is nooit ruig, maar altijd ingetogen en gepast. Daarnaast versterken het veelvuldige gebruik van mondharmonica, glockenspiel en pedal steel gitaar de weemoed in Jonssons songs. Zijn nasale stem is zeer wendbaar. Soms helder, dan weer klagerig of bijna vals. Hoe dan ook, zijn stem past gewoon perfect bij de klanken van de muziek. De keuze voor de Stockholmse zangeres Nina Kinert als begeleidende stem bij enkele duetten leidt tot betoverende liedjes (o.a. Dreams at the Film Club en Dance Floor Borders). Als vervolgens in Silver Boy de stem klinkt van Ned Oldham weten de kenners wel waar TDJ naar luistert in zijn Zweedse stuga. Met Barely Touching It laat Jonsson horen een artiest te zijn die het recht heeft mee te waaien op het succes van de Scandinavische singer-songwriter scene. En daarom is het goed om te weten dat deze sympathieke Zweed niet stilzit. Recent liet hij in een interview al weten eind 2006 met een nieuwe plaat (met de titel Welcome Aboard, Crickets and Cats) te willen komen. Daarnaast is hij zojuist met enkele vrienden Going Places begonnen, een label dat alleen maar 7 inches uitbrengt van nieuwe, onbekende artiesten. Hopelijk verleidt dit initiatief nog veel meer Scandinavische jongens en meisjes te ontsnappen aan de verstikkende leegte.