THE WALLFLOWERS : EXIT WOUNDS

1. Maybe Your Heart's Not In It No More
2. Roots And Wings
3. I Hear The Ocean (When I Wanna Hear Trains)
4. The Dive Bar In My Heart
5. Darlin' Hold On (with Shelby Lynne)
6. Move The River
7. I'll Let You Down (But Will Not Give You Up)
8. Wrong End Of The Spear
9. Who's That Man Walking 'Round My Garden
10. The Daylight Between Us

Label : New West Records

Release Year : July 9, 2021

Length : 39:56

Review (Pitchfork) : On their first album in nearly a decade, Jakob Dylan and co. return with highway ballads and Saturday afternoon rockers, sounding like the classic rock band they've always ached to be. During the alt-rock gold rush of the 1990s, the Wallflowers didn't quite belong to the grunge or burgeoning Americana camps, but they benefited from the abundance of guitar bands. They arrived during the radio heyday of both Pearl Jam and Hootie & the Blowfish, so there was an audience primed for their strum-and-jangle. With its enduring singles "One Headlight," "6th Avenue Heartache" and "The Difference," 1996's quadruple-platinum Bringing Down the Horse provided the foundation for frontman Jakob Dylan to lead various incarnations of the Wallflowers through lineup changes and extended hiatuses, negotiating slight shifts in fashion without abandoning the group's adherence to the basic building blocks of rock'n'roll: guitar, bass, and drums, all given dimension by whirls of Hammond organ. Exit Wounds, the group's first album in nine years and only their seventh record in nearly 30, doubles down on these basics, offering an album that could in many ways have been released somewhere in the mid-1990s. Dylan is the only original member from the days of Bringing Down the Horse, so the consistency in sound and aesthetic is surprising. Revisiting old Wallflowers records makes it apparent how much he struggled with a desire to modernize their trad-rock to suit the times-2002's Red Letter Days has a discernibly glassy electronic sheen-and his instinct to forge ahead on a well-trodden path. No attempts to reckon with contemporary fashion are apparent on Exit Wounds. Working with a lineup he assembled toward the end of the 2010s, Dylan seems comfortable playing the same kind of highway ballads and Saturday afternoon rockers he's been writing for decades. His voice bears slight leathery undertones that are highlighted by the Wallflowers' soulful Americana, like in the opening track "Maybe Your Heart's Not in It No More." The song provides an ideal opening salvo for the record: the group's confident groove is offset by Dylan's modicum of middle-aged introspection, a sentiment that's echoed through many of these songs. Dylan balances these moments of doubt with wry self-deprecation, a tendency that's pushed to the forefront on "I'll Let You Down (But Will Not Give You Up)." This blend gives his straight-ahead songs a slight lift. He's arriving at familiar destinations through detours, not the main road. Call it wisdom, call it maturity, but the depth of experience deepens the traditionalism of Dylan's music; he's grown into the clothes he's been wearing all his life. To that end, he is assisted greatly by the production of Butch Walker, another old-school rock'n'roll lifer who knows which elements of Dylan's music to accentuate. The leanness of Exit Wounds is a bit deceiving. It may sound unrushed but the simple, direct arrangements give the record a pulse of subdued energy. Keyboards soften the harder edges of the guitars, Americana singer Shelby Lynne provides harmonies throughout, and the rhythms are supple even when they're straightforward. Every detail adds not only texture but also character. None of Walker's brushstrokes are surprising but they do accentuate Dylan's personality. He's got a slightly surly disposition that camouflages an open heart; it's hard not to see his bruises when he sings "set myself on fire keeping you warm" on "Roots and Wings." Like Tom Petty, Dylan prefers small gestures to grand statements, finding the emotional truth within a clever turn of phrase like "the dive bar in my heart." This modesty has been one of Dylan's gifts since the beginning, when he was attempting to write songs that felt like they've been kicked around for years. Now that he's gotten some mileage under his belt, his songwriting feels sharp and his collaborators sound at ease. On Exit Wounds, the Wallflowers finally turn into the classic rock band they always ached to be.

Review (Written In Music) : Ergens in de tweede helft van jaren negentig zag ik de The Wallflowers in De Brusselse Botanique die in het zog van Bringing Down The Horses ook in Europa tourden. Er volgden met steeds langere intermezzo's nog enkele langspelers met een wisselende muzikanten line-up. The Wallflowers werden meer dan ooit het project van Jakob Dylan, een muzikale uitlaatklep voor de getalenteerde zoon van Dylan als er weer een bundeltje songs klaarliggen die een meer dynamische, rockende bandbenadering vragen. Ondertussen is Jakob de enige overblijvende van de originele line up en bijna tien jaar na de voorganger Glad All Over is er terug nieuw werk van The Wallflowers. Voordien was er ruimte voor zijprojecten na de solo-uitstapjes Seeing Things en Women + Country waarbij de akoestische roots werden opgezocht. Echo's in The Canyon is een documentaire waarin Jacob muzikanten opzocht die het creatieve broeinest Laurel Canyon bevolkten en vanaf de tweede helft van de jaren zestig vanuit L.A. de elektrische countryfolk populariseerden. Naast gesprekken met de betrokken artiesten als Jackson Browne, Crosby, Brian Wilson, Stills en Nash, Roger Mc Guinn was er het laatste interview met de betreurde Tom Petty. Tussendoor De jonge Dylan interpreteerde samen met generatie genoten als Beck, Cat Power en Norah Jones en klassiekers uit de glorieperiode. Exit Wounds sluit mooi aan bij die nostalgische trip, met hulp van producer en multi-instumentalist Butch Walker en een bevriend muzikantenclubje wordt een fijn rootsspectrum gecreëerd dat aan de verrichtingen van Tom Petty's Heartbreakers herinnert. De interactie tussen het warme zuigende orgelwerk en de gitaren van Dylan, Walker en de eveneens bij Jackson Browne actieve Val McCallum en het hechte teamwerk van de ritmesectie trekken vanaf Maybe Your Heart's Not In It No More de aandacht met een in gloedvolle Americana sound ondergedompelde roadsongs. In de opener horen we Shelby Lynne op de achtergrond. De enige op de gastlijst naast de backingband. De zangeres is eveneens aanwezig in het harmoniërend koortje dat I'll Let You Down (But Will Not Give Up) kleurt. Het duet Darlin' Hold On waarin Lynne prominent aanwezig is, blijft meteen hangen, evenals een donker dreigend met rockende gitaren en hamerende piano opgebouwde Who's That Man Walking' Round My Garden. De afsluiter blijft na enkele beluisteringen mijn persoonlijke favoriet, geen uitzonderlijke noch verrassende toestanden maar een verzameling oerdegelijke songs van een van een zelfbewuste muzikant voor wie na drie decennia de ambitie om in een grootse rock'n roll band te figureren binnen het bereik komt.

Review (Humo) : Negen jaren zijn alweer voorbijgegleden sedert Jakob Dylan en zijn wisselende Wallflowers 'Glad All Over' uitbrachten, een wat rommelige plaat, maar ook een lekker rockend werkstuk dat volgens insiders de zwanenzang van De Muurbloemen zou inleiden. Niet waar! Net op tijd voor de hoogzomer van 2021 zijn Jakob & Co daar met een nieuwe, de zevende op dertig jaar tijd. Ze heet 'Exit Wounds' en klinkt als een fijn meesterwerkje vol pretentieloze americana. De liefde voor muziek - rock, blues, country - spat eraf. Regelrechte hits staan er wellicht niet op, maar wie maalt daarom als je denderende dreunen als 'I Hear the Ocean (When I Wanna Hear Trains)' of 'Who's That Man Walking Round My Garden' door je hoofd kunt laten dansen? Dylan en zijn begaafde vrienden spelen ongecompliceerde, warme muziek zoals alleen veteranen dat kunnen. Jakob Dylan is intussen een oprechte artiest geworden, wiens naam je eerder schrijft met de J van Jakob dan met de D van Dylan.