THE ROLLING STONES : L.A. FORUM (LIVE IN 1975)

Disc One (73:36)

1. Honky Tonk Women
2. All Down The Line
3. If You Can't Rock Me / Get Off Of My Cloud
4. Star Star
5. Gimme Shelter
6. Ain't Too Proud To Beg
7. You Gotta Move
8. You Can't Always Get What You Want
9. Happy
10. Tumbling Dice
11. Band Intros
12. It's Only Rock 'n' Roll
13. Doo Doo Doo Doo Doo (Heartbreaker)

Disc Two (73:03)

1. Fingerprint File
2. Angie
3. Wild Horses
4. That's Life (Billy Preston)
5. Outa-Space (Billy Preston)
6. Brown Sugar
7. Midnight Rambler
8. Rip This Joint
9. Street Fighting Man
10. Jumpin' Jack Flash
11. Sympathy For The Devil

Label : Eagle Vision

Venue : The Forum, Los Angeles, California, USA

Recording Date : July 13, 1975

Release Date : November 2014

Review (AllMusic) : Nadat eerder al enkele interessante bootleg-downloads, waaronder Brussels Affair uit 1973, uit het Rolling Stones-archief openbaar werden gemaakt, zijn onlangs twee zeer memorabele optredens uit datzelfde archief opgepoetst en op dvd gezet. De eerste is het optreden in Hampton uit het najaar van 1981 en de andere betreft een registratie van de optredens in juli 1975 die plaatsvonden in Los Angeles (of eigenlijk in het aangrenzende Inglewood). Eerder dat jaar, 1 mei om precies te zijn, werd al voor grote opschudding gezorgd in de New Yorkse 5th Avenue door op een rijdende truck de tournee aan te kondigen zoals ook de jazzartiesten in de jaren vijftig hun optredens onder de aandacht brachten. Een snoeiharde 'Brown Sugar' in de straten moest alle aandacht vestigen op de Noordamerikaanse tournee, ook bekend als de 'Tour de Americas', die vanaf 1 juni van start zou gaan. De spectaculaire promotiestunt zou tevens het officiële podiumdebuut van de nieuwe gitarist betekenen. Na het vertrek van Mick Taylor en audities van o.a. Rory Gallagher, Harvey Mandel, Wayne Perkins, Peter Frampton en Mick Ronson, was het Ron Wood van The Faces die in alle opzichten de juiste kandidaat bleek voor de vrijgekomen vacature. Vooralsnog zou zijn rol van tijdelijke aard zijn maar we weten inmiddels hoe het is gelopen. Vooral de klik met Keith Richards bleek van doorslaggevend belang. Nog niet eens halverwege dienden de eerste problemen met wapens en narcotica zich tijdens de tournee al aan. De Chevrolet Impala waarmee Wood en Richards naar het volgende optreden in Dallas dachten te kunnen rijden, werd in Fordyce, Arkansas van de weg gehaald. Ondanks de arrestatie wegens roekeloos rijgedrag en het bezit van allerlei vreemde zaken kon enkele dagen later het eerste van de vijf optredens in het Los Angeles Forum van start gaan. Over de genoemde datum in de bijgeleverde infosheet bestaan gegronde twijfels aangezien tot nu toe werd aangenomen dat het slechts de show van 11 juli was die indertijd in zijn geheel werd gefilmd en niet die van de 12e zoals de inlay vermeldt. Wie zich niet bezighoudt met alle vragen die deze opvallende release oproept, kan genieten van een tweeëneenhalf uur durende rock 'n roll show die vanaf 'Fanfare For The Common Man', het intro, tot de laatste tonen van een uitzinnige 'Sympathy For The Devil', aantoont waarom The Rolling Stones zichzelf terecht de titel 'World's Greatest Rock 'N Roll Band' hebben toebedeeld. Uiteraard ontbreken ook nu de foutjes niet. Richards zit er hopeloos naast in 'Happy' en ook de doorgaans zo solide drummer Charlie Watts lijkt het even kwijt te zijn tijdens 'Tumbling Dice', maar hey!!! 'It's Only Rock Rock 'N Roll' en 'we like it'. Zelden hebben we The Stones funkier gehoord maar voor bluesliefhebbers valt er nog altijd genoeg te genieten. Het door Fred McDowells opgelapte 'You Gotta Move' past uitstekend in deze set waarin voornamelijk het werk uit de zeventiger jaren centraal staat. We zien een pas 28-jarige Wood die zich in korte tijd moeiteloos lijkt te hebben aangepast en die in de wisselwerking met Richards een medogenloos rauw gitaargeluid weet te produceren. 'All Down The Line' en 'If You Can't Rock Me' worden in een moordend hoog tempo gespeeld waarbij zelfs de hyperenergieke Jagger bijna het loodje legt. Charlie Watts voelt letterlijk de hete adem van percussionist Ollie E. Brown in zijn nek terwijl Billy Preston met zijn swingende toetsenpartijen nauwelijks zijn best doet om het tempo er uit te halen. Gelukkig is er altijd nog bassist Bill Wyman, de enige die zich niet het hoofd op hol laat brengen. Onverstoorbaar maar oerdegelijk verzorgt hij de lage tonen waar de rest van de band altijd op kan leunen en eventueel zelfs op kan terugvallen mocht het uit de bocht dreigen te vliegen. De eerdergenoemde Preston vervult een aanzienlijke rol in de band. Het intro van het epische 'Gimme Shelter' zoals Richards die normaliter voor zijn rekening neemt, krijgt met de synthesizer-uithalen van de toetsenist een bijzondere gelaagdheid en in zijn eigen 'Outa-Space' laat hij Jagger en passant nog even de allercoolste moves van de avond zien. Zien we hier een Jagger die de touwtjes uit handen geeft? Heel even lijkt het er op wanneer hij een touw krijgt aangereikt om er vervolgens mee boven het publiek te zweven gedurende de funkshow van Preston. Lang duurt het echter niet want na een dampende 'Brown Sugar' eist hij vervolgens alle aandacht natuurlijk weer op. Tijdens 'Midnight Rambler' zien we Jagger maar liefst vijftien minuten lang in zijn rol als de beruchte seriemoordenaar Albert DeSalvo, beter bekend als de Boston Strangler, op het podium liggen in een fictieve vrijpartij waarbij hij gilt, kreunt, schreeuwt, vervolgens zijn riem losmaakt en het enkele malen als een zweep op het podium laat neerkomen. Zoals altijd bij dit controversiële nummer kende ook toen de opwinding bij het publiek geen grenzen en nog altijd blijkt het, zoals onlangs tijdens de recente optredens in het kader van de '50 And Counting Tour'te zien was, tot de hoogtepunten van de set te behoren. Na een zinderende finale met 'Street Fighting Man', 'Jumpin' Jack Flash' en 'Sympathy For The Devil' sluiten de uit staal geconstrueerde bladeren van de Lotusbloem zich om het podium en worden in de aftiteling diverse mensen bedankt voor de restauratie van deze beelden. De verantwoordelijken voor het camerawerk worden voor het gemak maar buiten beschouwing gelaten want die hebben met deze live-registratie een dikke onvoldoende gescoord. Het is het enige minpunt van deze dvd. Wat ons betreft verschijnt er nog veel moois uit dat onuitputtelijke archief.

Review (Muziekweb) : From The Vault is de naam van een serie concertfilms die The Rolling Stones opduikelen uit hun indrukwekkende archief. Het spreekt voor zich dat de beste shows aan bod komen en deze show, opgenomen op 12 juli 1975, is het bekijken zeker waard. De show was onderdeel van deTour Of The Americas die de Stones in 1975 door de Verenigde Staten voerden. Het was de eerste tournee met Ronnie Wood. De oud-Faces gitarist, gestoken in een nauwsluitende rode jumpsuit, voelt zich als een vis in het water. Nadat de band uit een verlichte piramide kruipt spelen ze een twee uur durende ruige rhythm-and-blues-set met alle vertrouwde ingrediënten. Naast de onverstoorbare Watts en Wyman, zijn daar natuurlijk de graatmagere Keith die achteloos de ene na de andere slordige lick eruit pompt, en de onvermoeibaar huppelende Mick. Als extra doen Billy Preston (toetsen) en Ollie Brown, percussionist uit de band van Stevie Wonder, mee. De onderhoudende show wordt afgesloten met een spetterende versie van Sympathy For The Devil waarin Jagger meermaals over het podium trekt, gevolgd door een dansende stoet bloemenkinderen. Deze dvd is tijdloos kijkvoer, en niet alleen voor verstokte Stones-fans.