THE ROLLING STONES : HACKNEY DIAMONDS

1. Angry
2. Get Close
3. Depending On You
4. Bite My Head Off
5. Whole Wide World
6. Dreamy Skies
7. Mess It Up
8. Live by the Sword
9. Driving Me Too Hard
10. Tell Me Straight
11. Sweet Sounds of Heaven (with Lady Gaga)
12. Rolling Stone Blues
    Bonus Track :
13. Living in a ghost town

Label : Rolling Stones Records

Release Date : October 20, 2023

Length : 52:41

Review (AllMusic) : Sometime after the Rolling Stones wrapped up their 2022 tour - the second they completed since the 2021 death of their drummer Charlie Watts - Mick Jagger decided the band had spent enough time working on their first record of original material since 2005's A Bigger Bang. Jagger gave Keith Richards, the only other surviving founding member of the Stones left in the band, a deadline of Valentine's Day 2023 for wrapping up the sessions that had been dragging on for years. The ultimatum worked: by October of that year, the Stones released Hackney Diamonds, their first collection of new songs in 18 years. The album doesn't entirely consist of material the Stones cut early in 2023 - two tracks feature Charlie Watts, including "Live by the Sword," which has original bassist Bill Wyman guesting on a Stones record for the first time in 30 years - yet it bears the unmistakable imprint of a record delivered on a deadline. There's little hesitation, no thoughtful pondering here: Hackney Diamonds just barrels ahead with a clean efficiency. Although they're largely working with a new producer - Andrew Watt, who came recommended by Paul McCartney - the Rolling Stones don't attempt new tricks anywhere on Hackney Diamonds, save maybe "Whole Wide World," whose bizarre neo-new wave vibe gets odder thanks to Jagger singing in an exaggerated cockney accent. Even that is a slight nod to the band's mall-rat rock of the early '80s, one of many different guises the Rolling Stones adopt over the course of Hackney Diamonds. While a good portion of the record is devoted to straight-ahead rock & roll, they also find space for ragged country ("Dreamy Skies") and acoustic blues ("Rolling Stone Blues"), not to mention "Sweet Sounds of Heaven," a showstopping ballad featuring Lady Gaga. That track is a good indication of how Hackney Diamonds plays. At first, it seems like a solid evocation of "Beast of Burden," but it's a slow burn, a song that sounds stronger with each repeated listen. So is of the rest of Hackney Diamonds. Because it has no grand conceptual hook and because the Stones so thoroughly integrate their superstar guests - not only are Gaga and Wyman here but so are Stevie Wonder, Elton John, and McCartney - it doesn't overwhelm upon an initial listen the way the lengthy Voodoo Lounge or A Bigger Bang do; that small scale is its strength. At its heart, it's nothing more than the Rolling Stones knocking out some good Rolling Stones songs, which seems like a minor miracle after such a long wait.

Review (Humo) : Boem paukeslag. En alles ligt plat! The boys are back in town, al kunnen we in dit geval eerder van old boys spreken, want de heren Mick Jagger, Keith Richards en Ron Wood (samen precies ongeveer 241 jaren oud) hebben nog eens in het gezelschap van heel veel vrienden een écht nieuwe langspeelplaat vervaardigd. Er staat alles op wat The Rolling Stones, en heel veel van hun fans, de afgelopen zestig jaar in leven gehouden heeft: luidkeels gebrachte smartlappen over verloren liefdes, vettige blues en dito countryfolk, overspannen stadionrock, een simpele ballade, wat opgespoten drama, wat good old fun. En dan Jagger die zingt alsof zijn hele leven ervan afhangt (of tenminste zijn geloofwaardigheid ), Richards en Wood die hun gitaren laten vechten alsof het lichtsabels zijn die ze uit de speelgoedkast van hun kids hebben gekaapt. En daaronder het gepomp van drie bassisten (Darryl Jones, Bill Wyman en Paul McCartney!), tenminste evenveel drummers, de grote dode Charlie Watts incluis. De gastenlijst oogt ook eerder ongewoon, als je daar Stevie Wonder, Lady Gaga en die andere diva Elton John ziet staan blinken. Maar het écht goede nieuws is dat deze zo spectaculair in de markt gezette ‘Hackney Diamonds’ ook een verdomd goede lp is geworden en zonder enig schaamrood bijgezet mag worden in de betere zalen van het immense Stones-museum, waar twee voormalige klasgenootjes uit Dartford nu al sinds het midden van vorige eeuw aan bouwen. Je hoort het al van bij de opener, ‘Angry’, en je beseft het bij de beklijvende afsluiter ‘Rolling Stone Blues’, en onderweg op ‘Bite My Head Off’, ‘Mess It Up’, of ‘Live by the Sword’: dit is geen wegwerpplaat, zoals dit gezelschap er pakweg in de jaren 90 weleens eentje durfde te lozen. Dit is ook geen veredelde repetitietape, zoals de voorganger ‘Blue & Lonesome’ er ondanks zijn vele kwaliteiten één was. ‘Hackney Diamonds’ is een vers stuk koek voor de massa. Dit zijn gewoon de Stones, anno nu. En zowel vriend als vijand zal moeten toegeven: time is on their side.

Review (Pitchfork) : Before he was the drug-smuggling, skull-ring-wearing pirate of rock’n’roll lore, Keith Richards was the Rolling Stones’ amateur accountant. A working-class kid born into mid-war England, the fussbudget immediately began documenting the band’s finances: how much they made from those early gigs (often zero), how much sessions cost (not much), and how Bill Wyman was more valuable as a guy who owned a Vox amp than as a bassist (ouch). The Stones subsequently became not just one of the world’s biggest bands but also most ostentatious—a merchandising machine with lips-emblazoned jumbo jets, rented French mansions, and outsized stadium shows. The Stones helped define rock stardom’s swaggering ethos. They also turned it forever into a big fucking business. On Hackney Diamonds—the second album of original material by the Rolling Stones this century and the first since the death of drummer Charlie Watts, the band’s bedrock for more than half a century—these titans of industry flail as they try to act their image rather than their age. Alongside producer Andrew Watt, they turn every trick they can to conjure just one more hit, one more chance to cash in. They try and fail to reinvigorate themselves in the rock’n’roll fountain of youth they helped create, only to emerge with a dozen hackneyed duds. Hackney Diamonds, named for the shattered glass left by a burglar, reinforces the worst part of the Stones’ once-aggressive outlaw image: eternal avarice. To that end, Hackney Diamonds lands right on time for the two American bonanzas for which it seems algorithmically rendered: holiday spending and Super Bowl advertising. This is exactly the sort of album you gift a middle-age, mid-divorce dad who’s flailing for direction as he speeds around town in his post-split sports car, cranking the Stones’ anti-romance rants. A petulant ex for 60 years now, Mick Jagger is so pouty about being put out here it scans as absolute arrogance. Sneering opener “Angry” is the theme song for the pops who reminds everyone how hard he’s worked, how little thanks he gets, and how he’s also, inexplicably, “still taking the pills” and “off to Brazil.” You can picture Dad pounding his hand against the steering wheel in time to “Bite My Head Off,” four minutes of punk so patrician that it takes a blown-out bass solo by Sir Paul McCartney for it to sound remotely tough. During “Driving Me Too Hard,” Jagger threatens to escape to Morocco or the corner bar, then concocts neologisms for crying, an emotionally unavailable man too afraid of these things called feelings to name them. What’s more, it sounds like the Eagles trying to be bland. The other half of Hackney Diamonds feels like an advertisement for advertising placements, songs meant to be sold to sell something else. As The New Yorker’s David Remnick noted in 2010, the Stones grossed $2 billion in the prior 30 years, largely buoyed by big-ticket syncs for beer and software. The priapic pleas of “Get Close” seem customized for Cialis, its buoyant hook perfect for the smiling silver couple. James King’s throbbing sax solo makes an apt bed for the side-effects legalese at the end. “Dreamy Skies”—an interminable and illogical country blues about escaping to the woods “with no connections or a satellite phone”—presages a potential bidding war between Jeep and Subaru. It barely matters that these aren’t primo Stones cuts and that they are as bland as talcum powder. Touched up by tech, Watt, and a half-dozen assorted engineers, Jagger’s lissome tone remains instantly identifiable, a marketing team’s dream. This is the first Stones album Watt has produced—not bad, since it’s only the fifth they’ve released since his birth. Still, he’s been here before. Apart from albums by Post Malone, Miley Cyrus, and Justin Bieber, Watt has helmed sessions by Ozzy Osbourne, Iggy Pop, and Elton John (a frequent guest on Hackney Diamonds). In this realm, Watt is the antithesis of Rick Rubin. Rather than lean into the age and experience of his elders, he drags them toward the present, goading them to sound like their younger selves within ill-fitting contemporary settings. For the Stones, Watt favors the molds of circa-millennium alternative rock, from Collective Soul to Franz Ferdinand, then buffs the results until they gleam like sickly wax figures. Jagger, terrifyingly, has never sounded so youthful. Keith Richards has rarely sounded so normal, his solos all exercises in convention and efficiency. Imagine upgrading a classic muscle car, say the MG Midget or a 1967 Shelby Cobra, with cheap but shiny plastic parts. Posed, patched, and polished until the actual character has all but disappeared, that’s how Hackney Diamonds sounds. The Stones are so tightly wound for the album’s first nine songs that they risk snapping, their famously ramshackle indulgence supplanted by the need to be quantized and mechanized. They blessedly let up near the end, when Richards steps forward to lead “Tell Me Straight,” a vulnerable little query about a relationship’s odds of survival. With its dim flickers of dissonance and bedraggled tone, it is a welcome reprieve from Hackney Diamonds’ exhausting and ageless quest for perfection. (What’s more, it’s a reminder of how the looseness of Richards and the Stones at large helped inform bands like Slint and Sonic Youth.) This is as unmitigated and honest as the Stones have sounded in years, the age showing through Richards’ licks and lyrics. Good thing for Keef, too, as his solos on Hackney Diamonds are among the most routine and forgettable of his career. Aside from a post-scripted cover of the Muddy Waters mantra that gave the band its name, Hackney Diamonds ends with “Sweet Sounds of Heaven,” a horn-lifted gospel number that mostly seems like an excuse to riff with Lady Gaga and Stevie Wonder. Jagger contemplates nationalism, poverty, and his own mortality, trying to resist the sirens’ call for just a bit more hard living. “No, I’m not going to hell in some dusty motel,” he rails, Gaga buttressing him as actual feeling and fight well up in his voice for the first time all album. “And I’m not, not going down in the dirt.” Jagger spends the first 30 minutes of Hackney Diamonds cosplaying a younger version of himself, all cocksure and strutting and fake. He is only convincing when he sings of what is real and nearer every day. Richards turns 80 in December. Jagger beat him to octogenarian status by five months. It is possible, at least, that these Glimmer Twins will be the first two of our species to last forever. But probably not. And if Hackney Diamonds, despite the ever-impetuous Jagger’s protestations to the contrary, lands as the final Stones’ album, it won’t be a worthy farewell from the band that once made sex, danger, and bitter honesty so integral to rock’n’roll. Available in so many vinyl, CD, and Blu-Ray variants it should give Taylor Swift new ideas, Hackney Diamonds suggests that the key component of rock’n’roll as the Stones now see it is that it moves units. They have nothing of consequence to say here, even after losing the band’s anchor, nor no indelible riffs to play, even after two decades to write them. Just like the image of its title, Hackney Diamonds isn’t at all full of rare gems; it is, instead, the mess made in the attempt to get easy money from someone else.

Review (Dansende Beren) : Is er iemand die de voorbije zes decennia onder een steen heeft geleefd en nog nooit van The Rolling Stones heeft gehoord? Het lijkt ons sterk. Sinds het moment dat Mick Jagger en Keith Richards voor het eerst met elkaar aan de praat raakten in het station van Dartford is meer dan zestig jaar verstreken, maar het duo staat er verdorie nog steeds met hun rock-‘n-rollcircus. In het geval van Keith Richards is dat heel bijzonder – noem een rockcliché en hij heeft het uitgevonden, verzin een onwaarschijnlijke dood en hij heeft ze overleefd -, maar evengoed voor de band op zich. Grote en kleine ruzies, personeelswissels… ook The Stones hebben woelige jaren achter de rug, en toch zijn ze met hun muziek en rondreizend bacchanaal de voorbije jaren steeds relevant gebleven. Niet alles wat ze doorheen hun carrière op plaat hebben gezet, is helemaal de moeite waard (Dirty Work uit 1986, iemand?), maar met een oeuvre propvol klassiekers en met een onverwoestbare livereputatie bleven de heren toch steeds verzekerd van hun plaatsje aan de top. Voor de laatste plaat met origineel materiaal moeten we weliswaar alweer terug naar 2005, toen de band met het prima A Bigger Bang de eenentwintigste eeuw binnenrolde. Ondanks dat de groepsleden sindsdien niet hebben stilgezeten en meermaals de wereld rondreisden, is het leven sindsdien niet blijven stilstaan. The Stones zongen het zelf al in 1974, “Time Waits for No One” en dus moesten we in 2021 onherroepelijk afscheid nemen van drummer Charlie Watts. Het verlies plaatste extra urgentie in het opnameproces van een nieuwe Stones-plaat, die al enkele jaren in de maak was. Met Steve Jordan achter de drumkit en producer Andrew Watt achter de knoppen, raakten de opnames in 2022 dan toch nog in een stroomversnelling. Na een prominente en goed doordachte marketingcampagne is Hackney Diamonds nu eindelijk op de wereld losgelaten en we zeggen het al maar meteen: het is een heerlijk venijnig beestje. Vanaf de stampende drums en stadionriff van albumopener “Angry” schieten The Stones uit hun stal als hitsige mustangs. Het goede nieuws is dat het daarna alleen maar beter wordt met een langspeler die qua opbouw alles van een klassieke Stones-plaat heeft: na de killerriff afwisselen met wat rock-‘n-rollsmartlappen, doorgaan op hoog tempo met potente rockers, wat zuiderse countryfolk en een tedere ballad van Keith Richards als slagroom op de tepels. Wat misschien nog belangrijker is voor de fans van het eerste uur: nergens zijn er prominente synths of hoorbare elektronica te bespeuren, maar ligt vooral de onmiskenbare gitaarsound van Keith Richards en Ron Wood lekker ruw in de mix. Hierdoor voelt de nieuwe lp erg authentiek aan en komt de kracht van de rockers oprecht binnen. Naast de klassieke gitaarsound van Richards en Wood is de andere grote ster van Hackney Diamonds natuurlijk Mick Jagger. Hij zingt op elke titel de pannen van het dak. Met tachtig kaarsjes lijkt zijn verjaardagstaart meer en meer op een klein kampvuur, maar op de vierentwintigste plaat van The Rolling Stones klinkt hij nog zo fris als een hoentje. Hij voorziet de songs van een enorme boost door te snauwen, kreunen, schreeuwen en zingen. Heerlijk wordt het helemaal wanneer hij zijn Brits accent niet verbergt, zoals in de melodieuze brug van het stampende “Whole Wide World”. Ook producer Andrew Watt verdient extra pluimen op zijn hoed, want samen met Don Was voorzag hij Hackney Diamonds van een edgy en naturelle productie. Wij ontsteken ook een vreugdevuur omdat ze de afspeelduur beperkten tot een klassieke vijftig minuten in plaats van een dubbelaar na te streven. Dat laatste was bij voorganger A Bigger Bang wel het geval en door een handvol matige vullertjes verloor die toch wat van haar potentieel. De gastenlijst op Hackney Diamonds is behoorlijk indrukwekkend. De magistrale samenwerking met Lady Gaga en Stevie Wonder “Sweet Sounds of Heaven” werd als single al vooruitgestuurd en kan makkelijk beschouwd worden als een van de beste van de groep. Elton John(!) zorgt onder andere op het poppy “Get Close” voor knappe toetsen terwijl Paul McCartney(!!) het ge-wel-dige “Bite My Head Off” voorziet van een briesende, fuzzy solo. Helemaal hartverwarmend wordt het op de twee songs waarop Charlie Watts nog van de partij is. In het sterke “Live by the Sword” werken ze zelfs samen met de oorspronkelijke Stones-bassist Bill Wyman. Feest bij de fans dus, want dichter kan je tegenwoordig niet meer komen bij de bezetting van 1969. Het feit dat Elton John de song voorziet van een heerlijke pianopartij die herinneringen oproept aan de betreurde Stones-pianist Nicky Hopkins, maakt het alleen maar feestelijker. Tussen de twaalf ruwe diamanten is het moeilijk om hoogtepunten op te sommen, omdat de kwaliteit van de songs in het algemeen gewoon hoog is. De melodieën zijn sterk, Mick zingt elk nummer met een urgentie alsof de hellehonden hem op de hielen zitten en de teksten zijn fris en relevant. Naast de sterke singles “Angry” en “Sweet Sounds of Heaven” voegen wij het aanstekelijke “Get Close”, het poppy “Mess It Up” en de furieuze rockers “Whole Wide World”, “Bite My Head Off” en “Live by the Sword” zeker en vast toe aan onze lijst van Stones-klassiekers. En als kers op de taart: de indrukwekkende blues van afsluiter “Rolling Stone Blues”, een cover van Muddy Waters waarnaar de band zich in 1962 noemde en waarmee nu de spreekwoordelijke cirkel rond is. Wie had het kunnen denken, maar in 2023 is The Rolling Stones echt nog wel een band om naar uit te kijken. “You Can’t Always Get What You Want” zongen de heren nog in 1969, maar met Hackney Diamonds krijgen we toch wel helemaal wat we verlangden: een steengoede plaat van The Rolling Stones. Het is de krachtigste sinds Some Girls (1978) geworden en als geheel de beste sinds Tattoo You (1981). Mick, Keith en Ron zijn nog springlevend en hun rock-‘n-roll is tot nader order nog steeds zo cool als een diepvriezer. Hackney Diamonds werd samen met Andrew Watt samengesteld uit demo’s voor ruim honderd nummers, wij eten onze hele collectie The Beatles-albums op als er in de toekomst niet meer nieuw werk zal volgen. Laat de opvolger dus maar komen, jongens!