THE DIVINE COMEDY : ABSENT FRIENDS

  1. Absent Friends
  2. Sticks & Stones
  3. Leaving Today
  4. Come Home Billy Bird
  5. My Imaginary Friend
  6. The Wreck of the Beautiful
  7. Our Mutual Friend
  8. The Happy Goth
  9. Freedom Road
  10. Laika's Theme
  11. Charmed Life
    Bonus Tracks :
  12. Idaho
  13. anthem for bored youth
  14. girl least likely
  15. all things

Label : EMI

Release Year : 2004

Length : 61:58

Review (Humo) : Neil Hannon is niet wat je noemt een consequent man. Om te bewijzen dat The Divine Comedy wel degelijk een (h)echte band was, liet hij zich over de vorige cd 'Regeneration' uitsluitend interviewen met minstens één groepslid aan zijn zijde; we zij... Neil Hannon is niet wat je noemt een consequent man. Om te bewijzen dat The Divine Comedy wel degelijk een (h)echte band was, liet hij zich over de vorige cd 'Regeneration' uitsluitend interviewen met minstens één groepslid aan zijn zijde; we zijn nu drie jaar later, en Hannon heeft zijn dierbare collega's de deur gewezen. En dat verschil hoor je: zo sober als 'Regeneration' was, zo uitbundig en theatraal is 'Absent Friends'. De eerste drie nummers zijn nog schamele doorslagjes van oud goud als 'Fin de siècle' en 'Casanova': alsof Hannon de zwakste songs bewust aan het begin van de cd geposteerd heeft, als boosaardige poortwachters die alleen de die-hard fans doorlaten. Opener 'Absent Friends' had zijn eigen raad beter opgevolgd, 'Sticks & Stones' is 50% music hall, 50% klassiek orkest en 100% slappe hap, en 'Leaving Today' is Scott Walker voor dummies. Maar daarna blijft ons klachtenboek maagdelijk blank. Zelfs als u nog nooit van The Divine Comedy gehoord hebt, moet u eens naar track vier doorspoelen: 'Come Home Billy Bird' is een regenboog van klanken, orkestraal én meefluitbaar, campy én krachtig. 'The Happy Goth' is even paradoxaal als de titel laat bevroeden: weemoed verpakt in brokaatpapier, met een extra kleurige strik errond. In 'Our Mutual Friend' lijkt het of Michael Nyman de teugels in handen neemt: houtblazers en strijkers strijden om uw aandacht, maar blijven netjes in de pas van het statige ritme lopen. Want The Divine Comedy is vóór alles statig: luister maar eens naar 'My Imaginary Friend' (de tekst lijkt afgekeken van 'Benjamin' van Louis Neefs, we kid you not), en vooral naar 'The Wreck of the Beautiful'. Als u ons toestaat afrondenderwijs nog wat adjectieven in de groep te gooien: 'Absent Friends' is één kwart teleurstellend, drie kwart uitermate divine.

Review (AllMusic) : With Absent Friends, Neil Hannon returns to the glorious whimsical form of his crooning pop masterpieces. While Regeneration seemed mired in murkiness and awkwardly styled angry tunes, and some wondered if Hannon would recover from sacking his bandmates, Absent Friends sees Hannon blending the finest themes of his previous albums into a gorgeous, mature tapestry of musical adventures. Longtime associate Jobi Talbot lends his usual magic and Regeneration producer Nigel Godrich stays on as mixer, allowing Hannon to expertly man the production boards himself. Album closer "Charmed Life," which marries twinkling pianos with airy orchestration and a thoroughly jolly sense of self-discovery, is perhaps most indicative of Hannon's rediscovered optimism. The song perfectly blends the light, literary style of Promenade and Liberation, but with the added crunch and bombast of Hannon's West End-leaning Casanova and Fin de Siècle. "Sticks & Stones" also traverses Casanova territory, while "Come Home Billy Bird," "Absent Friends," and "The Happy Goth" all feel like souped-up versions of Promenade and Liberation tunes. "Come Home Billy Bird" seems like the mature artist's version of "Bernice Bobs Her Hair." Where Hannon sang of schoolgirl pettiness on the latter, he moves onto the problems business travel causes family life on the former. Thus, Hannon has found a way to mix semi-autobiographical subject matter with the witty pop melodies that are his bread and butter. As always, it's Hannon's superb wit and impeccable sense of timing that allow him to mingle delicate and simultaneously revelatory turns of phrase for maximum emotional and musical effect. Who else could pull off a touching yet hilarious song like "The Happy Goth," where Hannon sings of lonely yet happy young lady "who wears Doc Martens and a heavy cross"? It is perhaps "Our Mutual Friend" that really drives home the confidence and sublime nature of Hannon's songwriting and execution at this stage of his career. Hannon had mined the orchestral strings and minimalism of composer and associate Michael Nyman in the past, but "Our Mutual Friend" is his finest stab at merging Nyman-like strings and rhythm with devastating, dramatic vocals. Singing of infidelity and the damage it causes, Hannon sounds absolutely floored. In an interview with Kitty Empire talking of his aspirations going into the album's recording, Hannon claimed he simply wanted to create a beautiful album, one that "sounds gorgeous on [his] stereo, with a roaring fire and a glass of sherry and a Labrador at [his] feet." With the thrilling and poignant Absent Friends, he has more than succeeded. It ranks high among his finest albums.