.jpg)
.jpg)
THE DELTA SAINTS : DEATH LETTER JUBILEE
- Liar
- Chicago
- Death Letter Jubilee
- Jezebel
- Boogie
- Out To Sea
- Sing To Me
- Drink It Slow
- From The Dirt
- The Devil's Creek
- River
- Old Man
- Jericho
Label : Dixie Frog
Time : 45:02
Released : January 15, 2013
Review (PopMatters) : Nashville-based southern-rock outfit the Delta Saints mix Lynyrd Skynyrd swagger with Kings of Leon angst and a touch of that old-time gospel to create a heady, intoxicating mix. The quintet’s debut full-length, Death-Letter Jubilee (following 2010’s self-titled EP and 2011’s EP A Bird Called Angola), offers a baker’s dozen tracks that mix affecting vocals with tight, guitar-based rock for an album that should win wide acclaim outside its regional fan base. In fact, it’s not too much to suggest that this album just might spark a southern-rock renaissance. It’s that good. The album hits the ground running with the jaunty rhythms and snaky guitar of “Liar”, all underpinning the sly vocals of Ben Ringel. Unlike, say, R.E.M., Delta Saints are a Southern band with a capital S, one that does not shy away from their drawling accents and country-tinged musical tropes, all served up with enough energy and verve to avoid staleness. Skronking harmonica trades licks with slide guitar while multifaceted percussion and thrumming pace keeps things rolling nicely. In brief, “Liar” is a perfect lead track. Happily, the energy rarely flags afterward. “Chicago” trades the quick tempos for a deliberate, almost dirge-like blues shuffle, but the raunchy guitars and howling harp serve to keep things lively. “From the Dirt” offers up a moody bass rumble to anchor the whirlwind, while the aptly-named “Boogie” pretty much delivers what you expect—an uptempo slide-guitar rave-up. “Old Man” moves from weary to bellowing in under four minutes, and is a thrilling ride every step of the way. Most of the tunes here are heavily electrified, but acoustic guitar dominates a couple of slower numbers, especially the reflective strummer “Out to Sea” and the incendiery “Jezebel”. One of several songs incorporating Biblical imagery, “Jezebel” shifts the tempo to a markedly lower gear, and brings new shading to the band’s sonic palette. Other spiritually influenced tunes include “River” with its gospel-choir backing vocals, the frenetic “The Devil’s Creek” and album closer “Jericho”. With its breathless vocals, chugging rhythms and twanging guitar, “Jericho” is one of the strongest songs on an already-strong record. Searching for weak links in this album feels like an exercise in nitpicking. Ringel’s voice won’t be to everyone’s taste, and his warbling on mellow tunes like “Out to Sea” might strike some as po-faced or affected. “Drink It Slow” tries to channel some kind of southern-fried soul in its verses and fails, but is saved by the snappy vocals of the chorus. The Delta Saints don’t come across as a band particularly interested in rewriting the rock and roll rule book, but rather as a bunch of guys with massive record collections who enjoy playing their instruments skillfully enough to shake some butts. If that sounds problematic, then perhaps you should move along to, I don’t know, Sonic Youth or Animal Collective. For the rest of us, the Delta Saints are a terrific band to settle into for a while. Combining solid musicianship, strong songwriting chops and the vocals to back them up, Death Letter Jubilee is simply one of the most satisfying rock albums I’ve heard in a long time.
Review (Paul Scholman - BluesMagazine) : Door de notabelen van Bluesmagazine werd ik vorig jaar met nog 5 liefhebbers uitverkoren om naar Paradiso af te reizen en daar voor het concert eerst het kleedkamerconcert en kennismakingsrondje bij te wonen van de heren Ben Ringel, zang rhythm guitar; Ben Azzi, drums, percussion; Greg Hommert, Harmonica; Dylan Fitch, Lead Guitar, Rythm Guitar; David Supica, Bass Guitar. Verzamelnaam: The Delta Saints. De heren hebben als hoofdkwartier “country-hoofdstad” Nashville (Tennessee), maar komen uit de buurt van Louisisana en de Mississippi Delta. De heren timmeren behoorlijk aan de weg en hebben o.a. naam gemaakt tijdens een concert dat werd opgenomen en uitgezonden door het Duitse Rockpalast, kennelijk nog altijd toonaangevend op dat gebied en geeft jonge bands kans naam te maken. Dat concert staat inmiddels ook op DVD dat in beperkte oplage tijdens hun optredens te koop is voor een weinig. Deze registratie bevestigd de live reputatie van The Delta Saints. Ze doen nu ruim 150 gigs per jaar en dat aantal groeit nog steeds. Beneden, in de gewelven van Paradiso, werd ons het geheim van hun “derde” cd onthuld. De heren wisten toen te vertellen dat deze plaat op 15 september uit zou komen. Helaas werd de release een paar keer uitgesteld. Op 15 januari werd het in de VS gepresenteerd en vanaf 15 februari zal Death Letter Jubilee hier te koop zijn. Echt gespannen voor een 1e luisterbeurt van een cd was ik deze keer niet, omdat geheel akoestisch en met veel passie een groot deel van Death Letter Jubilee voor ons werd uitgerold. Het enthousiasme spatte er vanaf en de heren waren net zo zenuwachtig als wij nieuwsgierig. Het was voor de eerste keer dat ze op dergelijke wijze een sessie deden. Maar ze zijn geslaagd, kan ik u melden, maar dat is op deze site al beschreven. Tijdens een van de gesprekken tussen de nummers door vroegen we in welk hokje de muziek van The Delta Saints geplaatst werd in the States. Dat was lastig te beantwoorden vonden ze zelf en laten dat graag aan anderen over. “We willen het geen blues of blues-rock noemen, want dat heeft tegenwoordig niet zo’n beste naam in de States, in Europa daarentegen wel. Daar zitten we dus “lekker” tussenin.” Ben riep daar over heen dat hij hun muziek ook wel eens “drunk deltablues” noemt. We zijn in Spanje de titel “swamp-boogie-dirty-rock” tegen gekomen en deze titel dekt de lading eigenlijk nog het best. Hun helden waren een beetje van The Beatles, Otis Reading, maar ook the White Stripes en te Black Keys, dat werk. De invloeden liepen aardig uiteen binnen de band, maar dat is nooit een probleem geweest. “Ben Ringel schrijft over het algemeen de teksten, hij is ook de beste schrijver van ons, maar tijdens de repetities heeft ieder zijn aandeel. Af en toe ontstaat er een mooie jamsessie en doen we maar wat. Soms zit er wat tussen wat aanspreekt en bruikbaar is.” Het titelnummer “Death Letter Jubilee” konden we eerder al downloaden van hun site in juni en had ik reeds grijs gedraaid. “Liar” vliegt meteen in volle vaart je huiskamer binnen, als opener. De titel is natuurlijk ook meteen bluesy “Liar” en steekt geraffineerd in elkaar. Op de achtergrond een heus koortje. Het aparte geluid dat Greg Hommert voortbrengt op zijn harp is typerend voor de sound van The Delta Saints. David Supica gaat op zijn bass ook meteen los met een krachtige bassloop. Hij heeft een jazzy achtergrond en past uitstekend bij dit stelletje jonge honden. Die aparte sound is er direct en het staat. “Chicago” opent wat meer ingetogen, dat moet ook wel als je maar één dollar in je zak hebt, dan heb je maar weinig te vertellen in deze kapitalistische wereld. Het venijn zit hem in het refrein. “I got a dollar in my pocket babe, with my feet on the ground”. Klinkt lekker zompig met pit zou ik willen zeggen. ‘Chicago’ is net geschreven, en gaat over de eerste keer dat ik ooit in Chicago was,” legt Ringel uit. “We waren er net voor 18:00 uur, en er brak een sneeuwstorm uit, het was bitter koud met sneeuw dus en wind, we konden weinig doen. Een echt Delta Saints nummer, kunnen we inmiddels wel schrijven. Er zit een hoog herkenbaarheids gehalte in hun muziek, wie kan ze dat als beginnende band nazeggen. Wat me ook opvalt na een paar draaibeurten is dat de meeste nummers relatief kort zijn en naar meer smaken. Dat getuigt van lef, want de valkuil ligt op de loer om bepaalde nummers te lang uit te spinnen. Gewoon je player op repeat zetten is het devies. “Death Letter Jubilee” is een nummer dat live zeer aanspreekt. The Delta Saints gaan hier enorm op los. Begint ook ingetogen met een lekkere groove van basist David Supica en Ben Ringel op gitaar. Zit uitstekend in elkaar en goed opgebouwd met harp van Greg Hommert. Ben Azzi weet het enthousiasme over te brengen op het publiek met zijn eeuwige smile on his face en dat werkt aanstekelijk. “Iedereen heeft bepaalde emoties waar hij of zij niet trots op is en geeft een negatieve lading, daar is “Death Letter Jubilee” op gestoeld”, aldus Ben Ringel. “Jezebel” past in het kader van onheilspellende nummers dat sommige nummers karakteriseerd, getuige de eerste tekstregels: “Jezebel, Jezebel sweetest girl, but straight from hell” “She walked down by the Devils well, Jezebel,sweet babe”. De stilte aan het begin is oorverdovend, totdat Ben Azzi het nodig vindt om dat te verbreken en op een zware trommel begint te beuken afwisselend met handjeklap. Zompigheid ten top. Vervolgens komt Greg Hommert in beeld met zijn harmonica, achter een akoestische gitaar, met daar onder weer zo’n basslijn van Supica. Je ziet ze zitten op een zwoele veranda aan de rand van een moeras, af en toe een hand omhoog om de muggen te verjagen. “Boogie” knalt, “Boogie” swingt, “Boogie” staat, Let’s “Boogie”! “Out to Sea” een intermezzo onder het geweld van Boogie vandaan: Zompig, breekbaar, akoestisch, straight from the swamps. “Sing To Me” is ook weer zo’n krachtig nummer, dat rustig begint, staat bol van energie en staat ook als een huis, ook live, weet ik uit ervaring. “Drink It Slow” is een nummer met een heerlijke groove en heerlijke gitaarsolo van Dylan Fitch, gierend en vol er op. Onderga het, neem een slokje, iemand nog een whisky? Proost! “From The Dirt” Lekkere tempowisselingen zoals eigenlijk door de hele cd te horen is. Groovy, strak, zelfs de harp is strak. Gitaartje komt er in. Ringel begint smerig te zingen en harp doet een tikkie smerig mee. “The Devils Creek” een prima aanstekelijk uptempo nummer. Belerend qua tekst, maar je moet ergens voor staan. Dat gaat ook op voor “River”. Vocaal een prachtig nummer, kort maar krachtig. “Old Man” vind ik persoonlijk een van de beste nummers van deze schijf, gitaartje opent rustig Ben Ringel gaat zingen ondersteunt door Ben Azzi op drums en in het tweede couplet valt Greg hem bij met harp en wordt de spanning opgebouwd. Maak van je hart geen moordkuil, gooi het er uit, met gillende sirenes. De buurt op scherp zettend. Alles doet mee en na 2 minuten van opbouw gaat het dak eraf, zonder dat het te bombastisch wordt, of toch? What The Hell, laat maar komen die gitaren. Lekker zwaar aangezet, maar duurt ook weer te kort en gaat dus nog maar een keer op herhaling. Hou je koptelefoon maar bij de hand. “Jericho”sluit in stijl af en herbergt al het voorgaande samen in één nummer. Snel voordat deze recensie de dijk op gaat de kaarten voor Paradiso bestellen, want live wil ik dat zeker nòg wel een keer meemaken en dat voor rond de 15 euri! Paar euro voor de drankjes erbij en je hebt een culturele topavond voor weinig, die u niet snel vergeet. Als je dat afzet tegen een kaartje voor bijv. Bonamassa these days, voel je je inderdaad afgezet. Paar jaar geleden zagen we hem ook nog voor pak hem beet €25,= Mijn conclusie is dat deze plaat nu al op één staat voor 2013 en er echt wel wat moet gebeuren om daar overheen te komen. Simpelweg: er staan geen slechte nummers op Death Letter Jubilee! Maar over smaak valt niet te twisten…