THE DELINES : THE SEA DRIFT

1. Little Earl
2. Kid Codeine
3. Drowning In Plain Sight
4. All Along The Ride
5. Lynette's Lament
6. Hold Me Slow
7. Surfers In Twilight
8. Past The Shadows
9. This Ain't No Getaway
10. Saved From The Sea
11. The Gulf Drift Lament

Label : Decor Records

Length : 40:37

Release Date : February 11, 2022

Review (AllMusic) : Third album from southern country soul band is another classy, low key, cinematic opus of blue-collar melancholy. Strong, simple narratives unfold about the lonely, the dispossessed and the perennially let-down. Amy Boone’s vocals breathe life into Willy Vlautin’s atmospheric lyrics, set in Texas and the Gulf Coast, while the band fill things out with subtle flourishes. Sublime.

Review (Dansende Beren) : Bij nieuw werk van de uit Portland, Oregon afkomstige roots- en soulband The Delines, spitsen we maar al te graag de oren. De opvolger van het uitstekende The Imperial (uit 2019 alweer) laat een herboren band horen, die onder meer inspiratie putte uit het werk van Tony Joe White (o.a. “Rainy Night In Georgia”) en sixties folkster Bobbie Gentry (onder meer “The Delta Sweete” waar Mercury Rev ook een tributeplaat aan wijdde). Grote koerswijzigingen vallen er zowel inhoudelijk als geluidsmatig niet op te tekenen, maar dat hoeft ook niet. Zodoende krijg je op The Sea Drift een plaat voorgeschoteld waarbij zorgvuldig bij elkaar gepende en sterk verhalende songs langzaam maar zeker onder de huid kruipen. De spil van The Delines is te vinden in de creatieve tandem die gitarist/songschrijver Willy Vlautin en vocaliste Amy Boone (The Damnations) vormen. Zij bundelen op The Sea Drift verhalen die zich in, rond en om de Amerikaanse Golfkust spelen. Met als richtinggevende idee dat de wilde, chaotische natuur van de zee symbool staat voor de innerlijke onrust van de mens. Dat vind je onder meer terug in het sterk cinematografische “Little Earl”, dat meteen als een goed in het oor liggend lokkertje geldt. Zacht gloeiende keys van Gray, een licht streepje bas van Freddy Trujillo en wat jazzy drums door Sean Oldham. En vooral: een verhaal over twee broers die een overval beramen en waarin het, zoals ook de erbij horende video duidelijk maakt, alwéér niet de goede kant op gaat. Dat is ook de sfeer die het album ademt. Het is een vaak rotte wereld waarin ongeluk en pech altijd uit zijn op een nieuw slachtoffer. Met het nieuwe album neemt de de groep rond songschrijver Willy Vlautin (zelf, getuige het wederom meer dan uitstekende The Night Always Wins een meer dan verdienstelijk auteur) en vocaliste Amy Boone (die erg langzaam herstelde van een ernstig auto-ongeluk) de draad weer op. Haast tegen alles in, want (grote) naamsbekendheid kent de groep in onze contreien vooralsnog niet. Helaas en ten onrechte, durven we daar voorzichtig aan toe te voegen. Want albums als Colfax Avenue, The Imperial en ook dit met producer John Morgan Askew opgenomen The Sea Drift iets bewijzen, dan misschien vooral dat deze groep, eens op dreef, tot best veel in staat is. Leg je oor maar eens te luister bij het absolute kippenvelmoment “All Along The Ride” waarbij echt elke frase wat extra gewicht in de schaal legt. Het talent van The Delines komt evenzeer tot uiting in het tussen rustieke folk en sixtiespop schitterende “Kid Codeine”, waarin niet enkel de soulvolle stem van Boone prima uitgespeeld wordt, maar waarin ook de ondersteuning van de band met Trujillo, Oldham en Gray meer dan wezenlijk blijkt. Leg je oren zeker ook te luister bij het in vintage, tijdloze retro countrysoul gedrenkte “Drowning In Plain Sight” waar de titel alleen al het hulpeloze en machteloze van (over)leven in tijden van overweldigende liefde nog eens extra benadrukt. De onmogelijkheid om echt thuis te komen vormt tezelfdertijd een rauw romantisch realisme dat tot op het bot ontroert. Het maakt duidelijk dat de combinatie van het verhalende door Vlautin en de muzikale chemie met Boone en co best bijzonder is. De groepsleden beseffen dat overigens meer dan ooit. Zodoende verfijnen ze op het nieuwe The Sea Drift waar ze voorheen al erg sterk in waren en brengen ze een verse reeks goudeerlijke songs met een rauw, donker randje zoals onder meer het delicate “Surfers In Twilight”. Het met klagerigere en weemoedige trompetsoli verrijkte “Lynette’s Lament” vormt een fraai brugje naar Vlautins’ meest recente literaire worp (“The Night Always Wins”), terwijl “Hold Me Slow” een smeekbede voor twijfelende geliefden is om zich alsnog, zij het best voorzichtig, aan een dansje (in het schemerende donker, zoals het misschien ergens ook wel hoort) te wagen. Het siert deze groep dat ze erg trouw blijft aan zichzelf. The Delines is namelijk een groep om warm te koesteren. Veel van de personages en verhalen op The Sea Drift zijn overigens sterk gemarkeerd door een uitzichtloze, donkere spiraal van armoede en alcoholisme: hoor hoe een relatie langzaam maar zeker uiteenvalt in het plechtstatig gespeelde “All Along The Ride” waarin Boone op melancholische wijze zich betere tijden wil herinneren of hoe “Past The Shadows” vol zelfdestructie zit. Als tegengewicht is er de troost en de heling die uit muziek te halen valt, zoals onder meer uit “Saved From The Sea” blijkt. En als toegift is er de wondermooie instrumental “The Gulf Coast Lament”. Uitstekende plaat dus, dit The Sea Drift, hartverwarmend in winterse dagen.

Review (Nick Bob) : Seadrift is a small city on the Gulf Coast a little to the north-east of Corpus Christi. It’s mentioned in ‘All Along The Ride’ – the first song Willy Vlautin wrote for this new album from The Delines. Singer Amy Boone had been asking him for another ‘Rainy Night In Georgia’ and he’d been trying write one and then he bought this to the table. Like all the songs that would follow it’s a enthralling little vignette of blue collar life and concerns, of quiet desperation, gradual defeats, and little victories. A couple are driving down the coast from Seadrift, though they’re not truly a couple anymore, and the singer is lamenting the loss of their former closeness, and that’s it, except the voice and the piano coming out of the darkness evoke the emptiness so tangibly. It’s out of that emptiness that The Sea Drift must have taken shape. This third album from The Delines follows its predecessors – Colfax and The Imperial – in being based primarily in a specific place and milieu. Here it’s that Gulf Coast, stretching from Texas across to Florida; literally where land finishes, except the sea and its drift are ever present. The Delines bring a settled line-up; Amy and Willy together with bassist Freddie Trujillo and drummer Sean Oldham plus Corey Gray on keys, trumpet, and string arrangements; and as ever John Morgan Askew produces. Together they conjure a classic country soul sound, thoroughly modern yet making no compromises with modernity. The songs are often cinematic, being both profoundly visual and possessing the quality of a clip; they’ll drop into a circumstance but it’s never fully played out. Scenarios hang in the air, though only from the voice, or the music, maybe the tone of the horns or something in the strings, can you glean just how it’s going to end. This is perfectly exemplified in ‘Little Earl’; a small man is driving a car and only gradually is it understood that this is the aftermath of a petty crime gone wrong. How wrong it’s going to get can only be surmised from the Greek chorus of “oh no, oh no”, and the final line “he keeps getting lost”. Then in ‘Kid Codeine’, as the lone guitar blossoms into classic pop sound, the intriguing character is finally not the titular Kid but the admiring invisible narrator with her forebodings; “madness is coming to me”. ‘Kid Codeine’ is singular in its liveliness, deliberately so, because no other character has anything like her self-assurance; coming closest might be the protagonist of ‘This Ain’t No Getaway’ whose resolution to be gone from an abusive relationship is signalled by her precise notations of surroundings, and the sheer business-like atmosphere of the song. She’s leaving not fleeing; ‘this ain’t no escape, this ain’t no getaway‘. Even so that sentiment may be ambiguous given the women in ‘Hold Me Slow’ and ‘Saved From The Sea’ both seem too weary, or too damaged, to fully embrace having found someone new. An inevitability thus to Corey Gray’s two gorgeous instrumental pieces being labelled as ‘Laments’; The Sea Drift doesn’t deliver happy endings. Yet conversely it’s the most romantic and lush record from The Delines so far. Amy surely has never sung better and her range of emotion is staggering. In the economy and clarity of instrumentation echoes of Muscle Shoals are never too distant, leaving it definite The Sea Drift is truly soul music and all comparisons to the pantheon richly deserved.