THE DEEP DARK WOODS : CHANGING FACES

1. Treacherous Waters
2. How Could I Ever Be Single Again
3. My Love For You Is Gone
4. Anathea
5. When I Get Home Tonight
6. Everything Reminds Me
7. In The Meadow
8. Yarrow

Label : Six Shooter Records

Release Date : May 14, 2021

Length : 30:04

Review (De Krenten Uit De Pop) : De lente lijkt er nu dan echt aan te komen, maar als je behoefte hebt aan een wat donkerder klinkend album is er het aardedonkere en indringende album van The Deep Dark Woods De Canadese band The Deep Dark Woods timmert inmiddels een jaar of vijftien aan de weg en heeft een aantal prachtige albums op haar naam staan. We hebben dit keer bijna vier jaar op een nieuw album moeten wachten, maar de band rond Ryan Boldt heeft het weer geflikt. The Deep Dark Woods kiest ook dit keer voor een stemmig en behoorlijk donker geluid. Het is een geluid dat flarden van de muziek van The Band bevat, maar qua sfeer en voordracht heeft het soms ook wel wat van Nick Cave of Tindersticks. Changing Faces is geen album waarvan de zon onmiddellijk gaat schijnen, maar het is wel een album dat de avond prachtig inkleurt wanneer de zon eenmaal onder is. Ik heb al een jaar of vijftien een zwak voor de Canadese band The Deep Dark Woods, al ben ik de band eerlijk gezegd ook wel eens een tijdje uit het oog verloren. De afgelopen jaren was het stil rond de band, die oorspronkelijk vanuit Saskatoon, Saskatchewan in Canada opereerde, maar inmiddels een thuisbasis heeft aan de Canadese oostkust en deze week een nieuw album uitbrengt. De Canadese band heeft zanger en gitarist Ryan Boldt als vast lid, maar naast de twee andere vaste leden van het moment duiken op het nieuwe album ook een aantal gastmuzikanten op, onder wie het ook uit Saskatoon afkomstige duo Kacey & Clayton, van wie laatstgenoemde ooit deel uitmaakte van The Deep Dark Woods. Het deze week verschenen Changing Faces is de opvolger van het bijna vier jaar oude Yarrow, dat een behoorlijk donker geluid liet horen. Ook Changing Faces is weer geen album om een mooie lentedag mee op te luisteren, want ook dit keer komt de muziek van The Deep Dark Woods het best tot zijn recht wanneer de zon al een tijdje onder is. Ook op Changing Faces maakt The Deep Dark Woods indruk met een donker en stemmig geluid, waarin vooral invloeden uit de folkrock en de countryrock opduiken. De muziek van The Band wordt vaak genoemd als vergelijkingsmateriaal, maar ik hoor ook altijd wel wat van de muziek van Nick Cave of Leonard Cohen in de muziek van de Canadese band. Dat laatste zit hem niet direct in de zang van Ryan Boldt, die qua stem niet lijkt op Nick Cave of Leonard Cohen, maar vooral in de donkere en beklemmende sfeer die de Canadese band schept op haar albums. Ook de manier waarop Ryan Boldt zijn teksten voordraagt doet overigens wel wat aan Nick Cave denken, maar ik heb bij The Deep Dark Woods ook altijd associaties met Tindersticks en op een of andere manier ook met Roxy Music. Changing Faces valt op door diepe bassen en dwingende drumpartijen, waarna gitaren, orgels en hier en daar strijkers de lijnen uit mogen zetten. Het zijn lijnen die vaak echo's uit de folkrock en countryrock bevatten, maar de muziek van The Deep Dark Woods klinkt hier en daar ook wat zompig en psychedelisch, zeker als een authentiek orgeltje de hoofdrol opeist. Changing Faces bevat acht tracks en alles bij elkaar maar net een half uur muziek. Het album is hiermee aan de korte kant, al moet ik eerlijk toegeven dat ik na een half uur ook wel weer toe ben aan wat vrolijkere deuntjes, want wat klinkt The Deep Dark Woods op haar nieuwe album donker en soms zelfs onheilspellend. Hier en daar mag Kacy Anderson achtergrondvocalen toevoegen aan het album en dat had van mij nog best wel wat vaker en intenser gemogen, want haar stem pas prachtig bij die van Ryan Boldt en versterkt deze stem prachtig. Ook zonder Kacy maakt de voorman van de Canadese band echter indruk. The Deep Dark Woods was in het verleden niet vies van jamsessies in haar songs en deze zijn ook op Changing Faces een enkele keer te horen. Het zorgt er direct voor dat de muziek van de Canadese band iets bezwerends en mysterieus krijgt. Hiertegenover staan soberder ingekleurde songs die meer de kant van de folk uit gaan en de stem van Ryan Boldt alle ruimte geven, tot de instrumentatie toch weer wat steviger wordt aangezet en de lucht weer eens gitzwart kleurt. Muziekliefhebbers die het leven uitsluitend door een roze bril willen bekijken, worden waarschijnlijk niet vrolijk van de muziek van The Deep Dark Woods, maar voor iedereen die de band kent of wel raad weet met aardedonkere klanken is ook Changing Faces weer genieten, tot de zon weer op komt.

Review (Folk Radio) : As a thrift store addict, I pay frequent visits to my local branches of the Sally Ann, where used CDs now sell for the princely sum of 50c (around 30p). It can be feast or famine, but over time I've picked up a great many gems, recently including a wonderful career overview of The Dillards called There is a Time. The liner notes are courtesy of eminent roots music authority Dr. Neil V. Rosenberg, who of The Dillards' music says: "These songs tell of the power in things old, organic and rural, to bring sanity and meaning to modern, plastic, urban life." I feel that Rosenberg's succinct statement in respect of the Missourian bluegrass legends is also perfectly applicable to the increasingly arcadian and contemplative material by one of Canada's finest purveyors of stately folk-rock, The Deep Dark Woods. I've been onboard with roots scholar Ryan Boldt's beautiful band since their second album, 2007's Hang Me, Oh Hang Me, and hopelessly smitten since first hearing The Birds On the Bridge, an exquisite, delicate highlight of 2009's sublime follow-up, Winter Hours. Three further albums (and Boldt's sparse 2014 solo effort, Broadside Ballads) have been issued since, namely The Place I Left Behind (2011), Jubilee (2013), and 2017's Yarrow. In reflection of the title of the first of those, and as evident within the lyrical content of this new album, Boldt has relocated considerable distances within Canada a couple of times during that span of time. Under the band's name last year saw the interim release of the all traditional, five-song Broadside Ballads Vol. II EP, but four years on from Yarrow comes Changing Faces, a collection of songs - including, interestingly, one entitled Yarrow - thematically exploring the emotions of separation, dislocation and, indeed, moving from one life situation to another. It's not a cheery record, but as we've come to expect from Boldt and The Deep Dark Wood's fluid personnel for the last fifteen years, while often lyrically downbeat the subject matters are consistently tempered by the songs being melodically pretty, achingly lovely, beautifully performed and produced, and - while maintaining lots of space - sonically lush. This new record checks all of the above boxes, so albeit with the odd tweak here and there Changing Faces should be considered business as usual. I say 'fluid' personnel, but while Boldt as the songwriter and vocalist is the creative force and focus of The Deep Dark Woods he does lean on a small pool of regular contributors, some with parallel or extracurricular careers, and to that end he appears content for them to come and go as they please. If Boldt does have a right-hand person, though, it would be keyboard player Geoff Hilhorst (Barney Bentall & the Caribou Express/Satellite & the Harpoonist), who's been present alongside Boldt for a decade now. Guitarist Clayton Linthicum joined for Jubilee, his Kacy & Clayton partner Kacy Lee Anderson for Yarrow, and both appear on Changing Faces. Following their collaboration on his own material Victoria's excellent Evan Cheadle - whose new album I'll be reviewing for FRUK next month - is also now an 'official' member of The Deep Dark Woods, if indeed anyone can be termed thus. Completing the line-up for this new album, chipping in on various tracks are drummer (since Yarrow) Mike Silverman (Kacy & Clayton/Old Reliable), multi-instrumentalist Simon Larochette (Olenka & the Autumn Lovers/Jenny Berkel), bassist Erik Nielsen (Frazey Ford/Jill Barber), double bass and strings specialist Colin Nealis (Jennah Barry/Aidan Knight/Andy Shauf), drummer Leon Power (Frazey Ford/Old Man's Beard) and, embellishing two songs with chamber elegance, genre-straddling Russian violinist Maria Grigoryeva (Evan Cheadle) and cellist Lyudmila Kadyrbaeva (Evan Cheadle/Traun). One of those two, Everything Reminds Me, was Changing Faces' lead single and, considering the overall tone of the band's catalogue to date, the haunting prairie-gothic ballad served to usher in a comfortingly familiar set of melancholy folk songs, occasionally flecked with a dash of psychedelia. There's also the occasional stylistic surprise, such as the opening Treacherous Waters, a woozy doo-wop track, not a million miles removed from late-career Roy Orbison, but in the main, this is the reliably vintage, folk-embedded Boldt approach. It's beautiful stuff that will certainly please existing fans and act as a worthy portal to the curious, but I do have one beef with Changing Faces in that, comprising just eight songs - all but two under four minutes - it's only half-an-hour long/short. Yes, I know - quality over quantity and all that - but with music as emotionally engaging as that crafted by Boldt and friends, it's a tad frustrating to suddenly have to snap back into modern, plastic, urban life having spent so little calming time somewhere old, organic, and rural.