THE CIVIL WARS : BARTON HOLLOW

  1. 20 Years
  2. I've Got This Friend
  3. C'est La Mort
  4. To Whom It May Concern
  5. Poison & Wine
  6. My Father's Father
  7. Barton Hollow
  8. The Violet Hour
  9. Girl With the Red Balloon
  10. Falling
  11. Forget Me Not
  12. Birds of a Feather
    Bonus Tracks :
  13. I want you back
  14. Dance me to the end of love

Label : Sensibility

Release Year : 2011

Length : 46:29

Review (AllMusic) : Joy Williams and John Paul White aren't a couple, but they certainly sound like they're in love, singing together with the sort of familiarity that only seems to exist between couples and siblings. On Barton Hollow, their studio debut as the Civil Wars, the two trace each other's melodies with close harmonies that never fail to lose their romance, even on breakup tunes like "Falling." It's an organic, folk-pop sound not unlike the one made by the Swell Season, another boy/girl duo with a talent for making heartbreaking Americana. If the Civil Wars are America's answer to that band, then "Poison & Wine" is their "Falling Slowly." An aching, gorgeous tribute to a relationship on the rocks, it's one of the few tracks to include more than an acoustic guitar, with some piano and soft drums also making their way into the mix. Even so, the focus remains on the band's vocals, which are easily the best instruments on Barton Hollow. Those who don't like rootsy ballads are in for some slim pickings, since Barton Hollow shines its brightest whenever the tempos slow, the lights dim, and the voices rise up. But the title track, with its outlaw lyrics and swanky Southern groove, is a nice change from the norm, and "I've Got This Friend" finds a balance between both camps. Good stuff.

Review (De Morgen) : The Civil Wars is een fenomeen in de VS. Het duo won onlangs twee Grammy's: beste folkplaat en beste country-act. Adele noemt hen de beste liveband die ze ooit gezien heeft, en ook in Europa wordt er veel verwacht van Joy Williams en John Paul White. Met een jaar vertraging komt 'Barton Hollow' nu bij ons uit en het moet gezegd: het is een juweel van een plaat. De twee singer-songwriters uit Nashville - geen koppel - trokken voor het eerst de aandacht toen één van hun nummers, 'Poison & Wine', prominent gebruikt werd in een aflevering van Grey's Anatomy. Dat was twee jaar geleden, en inmiddels is er een eerste volwaardige plaat die aan de overkant van de oceaan al bijna een half miljoen keer van eigenaar is gewisseld. Opmerkelijk, want The Civil Wars grossiert in understatement, en zweert bij begeesterende, spartaans uitgevoerde Americana. Zelfs de hoesfoto, in stemmig zwart-wit en zonder tekst (zelfs geen groepsnaam), is bewust sober gehouden. Zij draagt een zwarte jurk, hij een donker pak met das. Het beeld past perfect bij de ouderwetse folk waar Williams en White in handelen. Ouderwets, maar niet saai. Het duo bewandelt de fragiele grens tussen de sensuele zuchtmuziek van Mazzy Star en de uitgepuurde schoonheid van Low. Het merendeel van de nummers doet zijn voordeel met de ingenieuze manier waarop beide stemmen met elkaar versmelten. De bezwerende, opzwepende titelsong is eigenlijk het enige moment waarop de ingetogen stemming even gebroken wordt. Maar het nummer klinkt zo goed dat je daar niet rouwig om kan zijn. Onmiddellijk nadien klopt het instrumentale 'The Violet Hour' aan als een sierlijk moment van bezinning: sobere piano, een paar plukken akoestische gitaar, en een cello die zachtjes in een hoekje staat te treuren. Zolang het een ander overkomt is tristesse zoveel mooier dan geluk. 'Girl With The Red Balloon' en 'Falling' houden dezelfde stemming aan, maar ook daar zingen White en Williams weer mooi tegen elkaar op. Zonder poespas, zonder muzikale kunstgrepen. Maar alles wat je hoort heeft een functie, alles wat overblijft is de essentie. Op de hele plaat is nauwelijks percussie te horen. Het duurt een paar beluisteringen voor je dat in de gaten hebt, dus missen doe je het niet. De Europese uitgave bevat een handvol extra's die te goed zijn om links te laten liggen. Neem de bluesy akoestische versie van Michael Jackson's 'Billie Jean': zo vertrouwd, maar toch slagen ze erin om je toch weer de oren te doen spitsen. En 'I Want You Back', ook al uit het repertoire van Jackson, klinkt ook, ontdaan van spetterende discobeat, speels en lichtvoetig. Het van Leonard Cohen geleende 'Dance Me To The End Of Love' had daarentegen een eigen nummer kunnen zijn. Het sluit zowel qua toon als inhoud perfect aan bij wat The Civil Wars zelf in de aanbieding hebben. Lang geleden dat een Amerikaanse rootsplaat nog zo puur, zo sober en, vooral, zo ontroerend mooi heeft geklonken. Prachtplaat.