TheBardicDepthsPromisesOfHope

THE BARDIC DEPTHS : PROMISES OF HOPE

And She Appeared
Regal Pride
Consumed
The Burning Flame
Colours And Shapes
Why Are You Here
Returned
The Essence
Imagine

Label : Gravity Dream Music

Release Date : June 24, 2022

Length : 61:10

Review (ProgWereld) : The Bardic Depths is het resultaat van de onwaarschijnlijke samenwerking tussen een op Lanzarote wonende multi-instrumentalist en een erkend historicus uit de Verenigde Staten. De Facebook pagina van Big Big Train was de katalysator, het gevolg was een naamloos debuutalbum in 2020. Het eerste album van musicus Dave Bandana en tekstschrijver Brad Birzer was gebaseerd op de literaire vriendschap tussen JRR Tolkien en CS Lewis tegen de achtergrond van de beide wereldoorlogen. Drie van de gasten op het album, gitarist Gareth Cole (Paul Menel/Fractal Mirror), zanger/saxofonist Peter Jones (Camel/Tiger Moth Tales/Red Bazar) en drummer Tim Gehrt (The Streets/Steve Walsh) hebben zich sindsdien permanent bij Bandana en Birzer gevoegd. Nu dus als vast ensemble en niet meer als los/vast samenwerkingsverband en dat is te horen. De productie is mede in handen van Robin Armstrong (Cosmograf) en die is dik in orde, hij levert ook nog een muzikale bijdrage. Er is vooral veel aandacht geschonken aan de zangharmonieën, er is dan ook een heel blik aan zangers open getrokken om de visie van Bandana en Birzer vorm te geven. Maar dan staat er ook wat. Op het nieuwe album, “Promises Of Hope”, is het inhoudelijke concept vorm gegeven rondom het onderwerp zelfdoding. Een zwaar thema, toegegeven, maar dit leidt nergens tot IQ-achtige toestanden (sorry), de muziek is een perfecte tegenhanger voor het beladen onderwerp. Het is even wennen aan de vocalen van Dave Bandana tijdens And She Appeared, maar dat went redelijk snel. Ik vind dit overigens een prima openingsnummer met de terugkerende tekst ‘with the promise of hope but never of victory’. De kenmerkende solozang van Pete Jones is prominent aanwezig in dit aan Tiger Moth Tales refererende nummer met de titel Regal Pride; enigszins melancholiek qua sfeer maar tegelijkertijd uiterst melodieus. Sally Minnear (Dave Bainbridge) zingt een deuntje mee en Jones wisselt zijn zang af met een partijtje saxofoon. Weer iets heel anders op Consumed, vooral Keltische en folk invloeden door het gebruik van fluitjes, doedelzak en fiddle. Een prachtig akoestisch gitaarintro, Jones en Bandana wisselen elkaar af op zang, een huppelend baslijntje en Steve Rothery-stijl gitaarwerk ronden het geheel af. ‘Life beyond despair’ is het thema. Meer Pink Floyd dan Pink Floyd zelf in The Burning Flame. Niet alleen door de gitaarsolo’s van Gareth Cole en Kevin McCormick, ook de kenmerkende Fender Rhodes piano maakt de vergelijking valide. Een slepend ritme maakt dit nummer bijna Shine On You Crazy Diamond-waardig. Jones zingt ‘but she ended it all, finished it all’, luister vooral eens naar die emotionele uithaal van hem aan het eind van het lied. Verplichte kost voor PF adepten. Colours And Shapes is een hypnotiserend instrumentaal nummer, een donkere spacy rock jam met hoofdrollen voor VDGG-achtig sax en gitaar. Dat gitaarspel doet me denken aan de duikvluchten van Steve Hillage in zijn progrock periode, prima song met een dreigende sfeer. Wederom sterke overeenkomsten met Pink Floyd in Why Are You Here? met zang van Bandana en een heerlijke sax-solo van Pete Jones. Ook de gitaarsolo/duet mag er zijn, alles voltrekt zich in een traag ritme. Hoe anders is dan weer het daaropvolgende Returned, met jaren ‘80 synth geluiden en vocoder zang van Bandana. Voeg daarbij een behoorlijk funky baslijn en gitaarpartijen die de vergelijking met Duran Duran kunnen doorstaan en je mag over variatie zeker niet klagen. Het swingende uptempo nummer The Essence schreeuwt power rock jaren ‘80 met vintage toetsen en een zangstem met veel echo. Jones blaast nog wat magie uit zijn sax. Er is weer ruimte voor optimisme in de teksten: ‘reconciling hope, it’s the universe made real’. Het is alsof Rick Wakeman de kerk in Vevey weer heeft ontdekt, zo klinkt de orgelpartij van Richard Kreuger aan het begin van Imagine (nee, niet het iconische Lennon-nummer), briljant. Dit door Jones gezongen en mede-geschreven requiem-achtige nummer doet mij sterk denken aan Procol Harum door enerzijds het orgel maar ook het tempo en de orkestratie. Halverwege verandert de stemming en het ritme; door prima drumwerk van drummer Tim Gehrt ontwikkelt zich een sterk prognummer met Hackett/TMT invloeden en niet alleen door de stem van Jones. The Bardic Depths heeft ogenschijnlijk het beste tot het laatst bewaard. De heerlijke Hackett-stijl solo aan einde van Cole mag er zeker zijn, evenals de saxsolo van Jones, wow!! Bijna tien minuten lang waan ik me in de proghemel. Ruim twee jaar later is er dus een opvolger van dat naamloze debuutalbum , en wat voor een. Oké, de stem van Bandana zal niet iedereen kunnen bekoren, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de aanwezigheid van Jones. Diens medewerking is toch min of meer een garantie voor kwaliteit; hij sprenkelt wat van zijn magie, zowel vocaal als op saxofoon, en het geheel verandert in een hoogstaand en vooral aangenaam prog-album. Maar ik mag de anderen niet vergeten, vooral de gitaar van Gareth Cole is mij prima bevallen. Hackett, Gilmour, Hillage en Rothery, het vloeit net zo makkelijk uit zijn vaardige vingers. Een breed spectrum aan instrumenten en uitstekende muzikanten dragen bij aan de kwaliteit van het geheel. “Promises Of Hope” wordt met enorme overtuiging uitgevoerd door The Bardic Depths, het is puur genieten voor degenen die houden van gevarieerde, intelligente en ambitieuze muziek, vol melodieën en heerlijke deuntjes. Aanrader.