SUZANNE VEGA : FLYING WITH ANGELS

1. Speaker's Corner
2. Flying With Angels
3. Witch
4. Chambermaid
5. Love Thief
6. Lucinda
7. Last Train From Mariupol
8. Alley
9. Rats
10. Gallway

Label : Cooking Vinyl

Release Date : May 2, 2025

Length : 37:29

Review (Dansende Beren) : In 1992 bracht Suzanne Vega het magistrale 99.9 F uit, een experimenteel album dat heel eclectisch was; folkmuziek, dance, new wave, …, verschillende stijlen passeerden en Vega maakte er een pracht van een plaat mee. Voor dat album had de Amerikaanse met “Tom’s Diner” en “Luka” al twee wereldhits op haar naam geschreven. Op elke boerenfuif of bal van de burgemeester zorgde die laatste song steevast voor een overvolle dansvloer. De singer-songwriter vond zichzelf meermaals terug uit en een constante door haar werk zijn haar soms slaande, soms zalvende teksten die gerust eens mogen samengebald worden in een poëzieboek. Het is nu bijna een decennium geleden dat Vega een album schonk aan haar fans, maar het is stil waar het niet waait en nu mogen we ons oor te luister leggen bij Flying With Angels. We beginnen dus met een heel mooie titel en zijn benieuwd wat er nu uit de pen van deze grootse dame is gevloeid. Er werden al een aantal singles geselecteerd, zoals het eerste nummer op de lp, “Speaker’s Corner“. In Hyde Park in Londen is er een minipodium gebouwd waar iedereen zijn zegje mag doen en het mag zelfs grof en gemeen zijn, zolang je het Engelse koningshuis maar niet beledigt of oproept tot een revolutie tegen de zittende Britse regering. Mensen die veroordeeld waren tot de galg mochten er hun laatste gal spuwen voor het touw de nekwervels onherroepelijk zou breken. De artieste kaart aan dat er nu online geen gal meer gespuwd wordt, maar gigantische vuurballen die onverwijld en zonder genade andere mensen kapotmaken. Het wordt allemaal verpakt als ‘de moderne tijd’ en Vega verpakt dit dan weer in een aanstekelijke popsong. De titelsong “Flying With Angels” is dan veeleer een hypnotiserende song die niet uitbreekt, wat net de grote kracht is van dit nummer. We hebben nu al de indruk dat Vega alweer een prachtig muziekwerk heeft opgebouwd. “Chambermaid” is een onvervalst countrynummer dat een ode is aan Bob Dylan. Vega beeldt zich in dat ze het kamermeisje is van de legende en misschien leert ze wel de geheimen kennen van Dylan en stelen met haar ogen? Dit lied lijkt wel een tweelingzusje van “I Want You” van Dylan zelf met hetzelfde ritme en hier en daar dezelfde akkoorden. Uiteraard zet de zangeres dit nummer, zoals steeds, volledig naar haar hand en gebruikt ze de muziek van Dylan gewoon als blauwdruk voor haar eigen composities. Heel knap gedaan, deze geapprecieerde knipoog! Zoals we in de eerste alinea al hadden gemeld, is Vega een muzikante die het lef heeft om te experimenteren met verschillende muziekstijlen. Bij veel artiesten wordt dat dan een chaotische potje, maar zij heeft het echt in het hoofd en de vingers om er steeds wonderbaarlijke dingen mee te doen. “Lucinda” is een bluesrocknummer geworden waar eerder op gerapt wordt en opnieuw klinkt het weer alsof de dame nooit iets anders gedaan heeft. Het straffe is dat het steeds écht fantastisch coole songs blijken te worden en geen halfbakken muziekjes die we na een enkele luisterbeurt naar de mistige nevelen doorverwijzen om ze te laten verdwalen en nooit meer te laten terugkeren. Op “Last Train From Mariupol” vertelt Vega over de gedachte dat zelfs God zelf uit diepe angst voor oorlog en dood de laatste trein neemt uit het gebied dat compleet verwoest wordt door een afschuwelijke kracht van buitenaf. Het is gewoon een feit dat de wereld er enkele jaren geleden veel beter voor stond. Het is voor de miljoenste keer duidelijk dat we echt niets leren uit oorlogsgeschiedenis en dat de mensheid een nest marionetten is die geregeerd wordt door een stel machtsgeile psychopaten. Het is allemaal niet nieuw, maar de Amerikaanse weet er een song uit te distilleren die stemt tot nadenken. Op “Rats” horen we heel coole punkrock en Vega zegt zelf dat ze geïnspireerd werd door de muziek van Fontaines D.C. En dat is dus typisch Vega; een artieste die hier alweer haar eigen, persoonlijke draai aan geeft en een schijf maakt die inderdaad gewoon fantastische punk is. Tijdens de pandemie enkele jaren geleden zat iedereen gewoon binnen in zijn zetel te chillen waardoor de ratten in New York vrij spel kregen en er een heuse plaag ontstond van die beestjes. Dat vinden we nu eens een origineel verhaal om een lied over neer te pennen en uiteraard doet de dame dat alweer met veel glansrijke panache en bravoure. Ondertussen zitten we aan de laatste song op de lp, “Galway”, en we mogen hier doodvallen als het niet waar is, maar dit is een van de mooiste songs die Vega ooit gemaakt heeft. Het is een prachtig folknummer geworden dat de luisteraar uitwuift, maar wel met de deur nog volledig open. Vega verwacht en hoopt dat we nog eens zullen langskomen en we hoeven hier geen voor afspraak te maken. Dat we nog eens zullen terugkeren naar deze plaat staat vast. Het zal zelfs niet bij een keer blijven; we gaan graag nog verschillende keren de drempel over om te genieten van de schitterende songs op Flying With Angels. We hadden geen idee hoe de artieste zou klinken op haar nieuwste plaat waar we toch lang hebben op moeten wachten. Haar stem is dieper geworden en het jeugdige karakter heeft plaatsgemaakt voor nog diepere teksten. Haar poëtische teksten blijven ongeëvenaard en nog steeds breit de Amerikaanse zonder moeite verschillende muziekgenres aan elkaar. Ze blijft kort gesteld een rasartiest en een van de beste singer-songwriters sinds de laatste toch al wel veertig jaren. Deze plaat is hiervan het stelligste bewijs. De ster Vega schijnt als nooit voordien! De singer-songwriter bezoekt ook de Lage Landen wanneer de herfst zich weer aandient. Op 2 oktober is dat in Rotterdam in het Nieuwe Luxor Theater. Op 10 oktober in Brussel in BOZAR. Op 12 oktober ten slotte in Antwerpen in de Koningin Elisabethzaal. We zijn er nu al zeker van dat er een briljante, glansrijke performance zal gegeven worden door Vega en haar begeleidingsband.

Review (Louder Than War) : New York songstress Suzanne Vega mixes the urban and the spiritual on her 10th studio album, a life-affirming experience that runs the gamut from bliss to dystopia. Robert Plummer buckles up for the flight. If you’re unsure of Suzanne Vega’s place in the cultural firmament, then let the artist herself tell you. “I felt I was sort of the left of Joni Mitchell and to the right of Patti Smith,” she said in a 2023 interview. Too calculating? Not if you appreciate the sheer bravery of her achievement. After all, she emerged as a Greenwich Village folkie and confessional singer-songwriter in the 1980s, when it wasn’t fashionable to be either. At the time, standard-bearers such as Joni and Bob Dylan were coping badly with prevailing trends and there didn’t seem to be much mileage left in their genre. But she successfully revitalised it on her platinum-selling debut disc by introducing an edgier urban vibe: her New York was recognisably that of Patti and Lou Reed. Over the years, she has broadened her musical scope, while maintaining the acuity of her mostly first-person observations. Now, with her first studio album in nine years, Suzanne Vega crams witches, prophets, outlaws, chambermaids and rats into a diverse collection that goes where folk-rock normally fears to tread. “I have a new-found sympathy/For the madman in the square,” begins Speakers’ Corner, a jingle-jangle paean to free speech that, perversely, dwells largely on those who abuse it. Even so, its importance in these Trumpist times is plain: “I guess we better use it now/Before we find it gone.” As with all the best folk tunes, supernatural elements abound. The title track tells of angelic intervention when things go wrong (“Glad I’m not flying all alone”). But it is swiftly followed by the horror story of a man struck down by witchcraft, a victim of gratuitous evil: “You mute the man because you can.” Next comes Vega’s double-edged homage to classic Dylan, slyly subverting I Want You by retelling it from the viewpoint of the chambermaid briefly mentioned in the original. It’s akin to what Tom Stoppard did to Shakespeare’s Hamlet in Rosencrantz And Guildenstern Are Dead, putting a minor character at the centre of the stage. A feminist twist on the tale, executed with wit: “I revere the places he has played/I clean crumbs from his typewriter.” The album covers plenty of musical ground, from the delicious blue-eyed soul of Love Thief to anguished ballad Last Train To Mariupol. But even as the sonic backdrop changes, her trademark nonchalance remains in place until the 11th hour – or rather, the ninth track out of 10. Then something odd happens. In the most surprising turn of all, Rats catches Vega knee-deep in punk terrain, with grungy guitar and shrill garage-band organ. Rising to the apocalyptic mood, her voice takes on a new urgency. As she declaims in her distorted megaphone vocal, the rodents are mad as hell and they’re not gonna take it any more. “Like the gangs in West Side Story/They’re fighting in the street.” It may be true that survival of the fittest is never very pretty, but it’s not a cheery sentiment with which to end an album. So order is restored with Galway, a shaggy-dog story of a song in which one of Suzanne’s suitors never quite carries her off to the Emerald Isle. Her long-time collaborator, Irish guitarist Gerry Leonard, lends a touch of authenticity by co-writing the music, as he does on several other songs. The album fairly flies by in less than 38 minutes, with not an ounce of filler. It’s a satisfying listen that adds lustre to the career of one of the era’s best songwriters. If you haven’t heard her recently, or if you’ve never listened to her music, now’s a good time to – in her words – use it now, before we find it gone.

Review (Mojo) : An acute observer, Suzanne Vega has always taken her time with each album, exploring in-depth the personal and cultural shifts around her. The 2010s saw her in a reflective groove with the Americana and tarot wisdom of 2014’s Tales In The Realm Of The Queen Of Pentacles, and the gossipy ’40s literary world of Lover, Beloved: Songs From An Evening With Carson McCullers (2016). Though a fond tribute to a great American writer, the latter sounded a little like Vega was treading water, musically. By contrast, Vega’s first album in a decade takes an abrupt turn, infused with a vibrancy and political urgency that is very ‘now’. Tracks like Speakers Corner and Witch see her responding to the disinformation space with an elegant snarl. “We’re living in a state of permanent emergency,” she sings, wrapping razor sharp lyrics and rising panic in chiming guitar distortion. Produced by Gerry Leonard (Rufus Wainwright, Laurie Anderson), the album voices both intense frustration and heartbreaking lament. Last Train From Mariupol for instance, with its stately beauty, bandura-style guitar and haunting vocals from her daughter Ruby Froom, is particularly poignant. In careful use light and shade, Chambermaid is an upbeat homage to Bob Dylan, a chat with her male muse, written from the perspective of the chambermaid in his 1965 song I Want You. There is a mischievous glee, too, in the laconic, lo fi loops of Lucinda, a celebration of musician Lucinda Williams that’s driven by swaggering yet insightful lyrics: “Leatherette pants/Rhinestone tail/Strong and proud/A little bit frail.” What’s striking is how Vega finds her way out of the chaos and dark conundrums that underlie the opening track, and the dystopian new wave New York-style rush of Rats, where “survival of the fittest is never very pretty.” She explores transcendence as a necessary force and solution. Love Thief, for instance, which is realised (by a stroke of genius) as a slow, spacey soul jam. Here, a mythical Isaac Hayes figure wraps up all the anxious folk in a spiritual bear hug. Drawing on sensual beats, her vocals enriched by bluesy backing singer Catherine Russell, it shows how effortlessly Vega can incorporate R&B to that folk sensibility and create something unique. With its silvery guitar and tentative vision of collective power, the title track also offers a means of escape. It frames an album that, in its own determined way, boldly meets the moment. “Glad I’m not flying alone,” Vega sings. We’re thoroughly glad too.

Review (The Independent) : On her first album in almost a decade, folk-pop icon Suzanne Vega daydreams her way into the mind of the chambermaid Bob Dylan addressed in his 1966 song, “I Want You”. The elegant title track of Flying with Angels breathes enigmatic life into a woman to whom Dylan described returning amid the chaos of his world because“she knows that I'm not afraid to look at her/ She is good to me and there’s/ Nothing she doesn't see/ She knows where I'd like to be…” A perfect character for Vega, then. The New York singer-songwriter has always excelled at channelling life’s outsider observers: note the cool detachment of the solo coffee drinker in her 1984 single “Tom’s Diner” and how she lends her voice to an abused boy in her 1987 hit “Luka”. These are characters who meet the listener’s gaze without surrendering their agency and mystery. I grew up in thrall to her first three albums. On the walk home from school – if I wanted to keep my head up passing the popular kids – I’d play “Left of Centre” (1986), in which she charmed me into a state of nonchalant defiance I could only dream of attaining without her help. This was composure you could absorb and wear like a cloak. Only The Smiths were as good at making loneliness feel so exhilarating, and they were blokes with far fewer judgemental stares to deflect. So the heroine of “Chambermaid” might “clean the crumbs” from the “great man’s” typewriter but it’s less an act of grim service than an opportunity to “finger sentences he’s made/ I follow every curving of his brain/ Mhhhm.” Her slyer desire matches his bluntly overt repetitions of “I want you”. She also nails Dylan’s slippery relationship with the truth: “You want to know - did I ever steal?/ He never leaves anything out that’s real.” Although she says the only thing she stole was a kiss, she’s actually walked off with the melody of “I Want You” jangling through her own electro-acoustic tune like a set of keys in her pocket. Touche, hey Bob! The current state of politics in the US forces Vega to be more direct than usual on “Speakers’ Corner” – a rather chugging track driven by a slide guitar – on which she reminds her countryfolk to use their freedom of speech to rail against injustice while they still can. On the lullsome acoustic elegy of “The Last Train from Mariupol”, she laments “all of humanity fleeing” the brutality of war. “The Rats” is a more entertaining bit of directness, a scruffy, punky little number in which she echoes the squeal of the rodent population rising up beneath the urban scene. She grew up hearing tales of rats, being raised in one of the poorest parts of New York City, and believed herself to be half-Puerto Rican until she was nine, when she found out her stepfather was not her real dad. An identity-shattering, community-losing revelation to which she traces the sense of dislocation that runs through her work. Vega’s back on classic cryptic form with songs such as the grating, electric “Witch” (about a man enduring a terrifying encounter with another woman while out with his wife), “Alley” (on which she sings of “shimmering like [painter] Marc Chagall in love”) and the haunting “Galway” (about the missed opportunity for an Irish love affair). At times, Vega’s use of clunky rhymes undoes the elegance of her more literary lines. She can get away with “ambulance peal/ population squeal” amid the daftness of “Rats”, but her passionate tribute to country singer Lucinda Williams slops a little as she hymns Williams’s “cowboy slouch/ Stage star amble/ I love her cause/ She’s blunt and humble.” It’s still lovely to have Vega back in action. Her level-head, outward-facing ideas and collected tone really steady the heart and offer the mind safe opportunities to wander. At a time when loneliness is an epidemic all of its own, it’s rather wonderful to see solitude re-empowered.