SONNY LANDRETH : RECORDED LIVE IN LAFAYETTE

Disc One (Acoustic Set) (47:19)

1. Blues Attack
2. Hell At Home
3. Key To the Highway
4. Creole Angel
5. A World Away
6. The High Side
7. Bound By The Blues
8. The U.S.S. Zydecoldsmobile

Disc Two (Electric Set) (44:11)

1. Back To Bayou Teche
2. True Blue
3. The Milky Way Home
4. Brave New Girl
5. Überesso
6. Soul Salvation
7. Walkin' Blues
8. The One And Only Truth

Label : Provogue

Venue : Acadiana Center For Arts, Lafayette, Louisiana, USA

Recording Date : January 17-19, 2017

Release Date : June 30, 2017

Review (Blues Magazine) : Sonny Landreth is een ondergewaardeerde gitarist uit Louisiana die met zijn karakteristieke sound klassieke albums heeft gekleurd van onder andere John Hiatt en Bobby Charles. Hij behoort zonder twijfel tot de top 5 slide gitaristen die op dit moment (nog) op deze planeet rondloopt, en eigenlijk ook wel tot de top 2, samen met Derek Trucks. Verder strijden Ry Cooder, Bonnie Raitt, Mick Taylor en Warren Haynes om een plaatsje in mijn top 5. Mijn lijst is natuurlijk net zo arbitrair als ieder top-zoveel lijstje. De vraag is welke criteria worden gehanteerd voor nominatie. Dat zou, naast natuurlijk het aspect 'vernieuwend', 'het vermogen om mensen te ontroeren' moeten zijn. Juist omdat muziek emotie is, is het vermogen om mensen te ontroeren persoonlijk en zijn top-lijstjes dit dus ook. Het aspect vernieuwend is beter 'meetbaar', en daarom zullen we muzikanten als Miles Davis, Prince, Jimi Hendrix, Duane Allman en Jimmy Smith als de grootsten ooit blijven beschouwen: Zij maakten hun instrument of zelfs hele nieuwe genres groot. Dikwijls gaat vernieuwend hand in hand met een speciale techniek of een nieuwe benadering, en daarom alleen al is de nominatie van Sonny Landreth op zijn plaats in ieders top 5 slide gitaristenlijstje. Het spelen van slide-guitar, voor hen die dit niet weten, betekent heel plastisch dat zich om een van de vingers van de hand op de hals een 'bottleneck' bevindt. Letterlijk een flessenhals inderdaad, waarvan ook stalen versies bestaan, om middelvinger, of ringvinger (Duane, Derek) of pink (Sonny, Mick Taylor). Met die bottleneck kun je lekker naar een toon toeglijden, wat een extra jank-effect geeft en dus in vaardige handen extra emotie kan bewerkstelligen. Want blije, lachende en huilende mensen, die uiten zich toch ook niet in zuivere noten - in onbuigzame tonen zoals de toetsen op een piano? Neem de laatste gitarist die je hebt zien spelen in gedachten, en denk aan die lenige vingers op de hals. Vingers die op de hals met elkaar akkoorden, toonladders en solo's tevoorschijn toveren. Stel je vervolgens voor dat je een van die vingers lamlegt - en tegelijk ook het samenspel met de andere - doordat je er een gestrekt moet houden vanwege die flessenhals. Dat klinkt als een beperking, en dat is het fysiek ook. Voor de meesten dan, maar niet voor de grootsten: zij hebben schijnbaar geen 'last' van de slide en integreren de voordelen van een slide ogenschijnlijk achteloos met 'gewoon' gitaarspel. Als je op een snaar naar een bepaalde toon wilt toeglijden, janken de andere 5 snaren vrolijk mee. Met dat buisje raak je met de hals-hand alle snaren tegelijk, dus de ongewenste snaren moet je zien te dempen met de hand op de body. Bovendien bevindt de zuivere toon zich voor slide spelers niet meer precies tussen de frets maar ergens in de richting van de hogere fret op de hals. Tot slot is er dan ook de tendens om de gitaar in een akkoord te stemmen, waardoor onderlinge verhoudingen tussen snaren anders worden en de afstanden die je gewend bent om akkoorden en toonladders te spelen opeens anders worden. Het lijkt een beetje of je een ander instrument in handen hebt, dus het slide spelen is een 'vak apart'. Het leren slide spelen vergt veel geduld, uren oefenen en vooral: goedgezinde huisgenoten en familie. Want voordat de slidespeler de techniek in de vingers heeft en een beetje leuke slide solo kan spelen, zijn we maanden of jaren verder. Ieder bandlid, roadie of lid van de Brotherhood rondom Duane Allman, bevestigt in eigen boek of biografie dat in het begin de slide niet om aan te horen was. En dan hebben we het over de man die de slide gitaar in blues en rock op de kaart gezet heeft, en uiteindelijk misschien wel de beste ooit werd. De meeste spelers nemen genoegen wat gerommel rondom de Elmore James licks, met een in open E gestemde gitaar. Gerommel, niet zelden vals, want zuivere tonen zijn moeilijk te spelen. Deze lange inleiding is nodig om het speciale talent van Sonny Landreth te duiden. Sonny heeft een ongeëvenaarde techniek en talent, en hij onderscheidt zich van andere slide spelers op een aantal punten. Hij gebruikt regelmatig een capo, waarmee je het 'laagste' punt op de hals omhoog schuift en gebruik kunt maken van 'open' akkoorden (waarvoor je niet alle snaren apart hoeft in te drukken). Dan houdt hij de vier vingers op de hals bijna allemaal even gestrekt als de pink waar de slide omheen zit. Voor toonladders en licks heeft hij de slidevinger er eigenlijk als vijfde bij: (capo, wijs-, middel-, ringvinger en dan de pink met de slide). Bij zijn rechterhand zit de plectrum om de duim, waardoor hij de vier vingers over heeft om diverse snaren individueel aan te slaan maar ook om boven de slide tonen te spelen op de hals - door ze te op de hals te tappen alsof het een piano is, noem het fingerpicking. Daar waar sommige gitaristen alles kunnen met een (Derek, open E) of twee stemmingen, andere legendarische multi-genre tijgers zoals Lowell George en Ry Cooder er vaak wel drie of vier gebruiken, maakt Sonny gebruik van negen verschillende stemmingen. Hij heeft een vernuftig geautomatiseerd stemmechanisme, dat na keuze van een stemming automatisch alle snaren naar de gewenste toon draait op basis van snaarspanning. En zo is Sonny binnen no-time, na een korte manuele controle, klaar voor een volgend stuk waarin een andere stemming wordt gebruikt. Zie hier een video waar de techniek goed zichtbaar is: Door naar het tweede live album van Landreth. Na eerst een enkele cd ('Grant Street' 2005), opgenomen met een trio, brengt hij ditmaal een dubbelaar uit. En omdat het geen zin heeft om een kunstje te herhalen, is nu gekozen voor een semi-akoestische set (cd1) en een elektrische (cd2). Beide cd's zijn opgenomen met een grotere band, Sonny's eigen trio aangevuld met Steve Conn op keyboards & accordion en de smaakvolle Sam Broussard op gitaar. Check dit artikel voor een analyse van nummers en Sonny's uitleg van stemmingen op dit dubbelalbum. Vooral de akoestische set kan me erg bekoren, echt een aanvulling op de drie albums die ik van Sonny (als bandleider) heb. Twee songs zijn eerder op het live album 'Grant Street' uitgebracht, deze treffen we ditmaal in de akoestische set. Verder moet gezegd worden dat Landreth zeer verdienstelijk zingt: het komt me voor dat zijn stem meer doorleefd is met een randje scheur. Het slide werk wordt vooral in de schijnwerpers gezet op cd2, in de vorm van enkele instrumentals die gelukkig niet eindigen in eindeloos gefreak. Het hele album geeft de solisten ruimte voor smaakvolle solo's, maar de band blijft liedjes - met kop en staart - spelen en er staan echt een paar swingende beukers op de plaat. Dit alles maakt dit wat mij betreft het beste album van Sonny Landreth, en the way to go voor hen die willen kennismaken met deze bijzondere kunstenaar. Want als we zijn techniek in ogenschouw nemen, en vernieuwend als criterium hanteren, dan is dat de juiste aanduiding voor Sonny Landreth.

Review (Written in Music) : Sonny Landreth, geboren in de zuidelijke staat Lousiana, geldt als een echte 'musicians musician'; een man die vanwege zijn fabelachtige (slide-)gitaartechniek vooral door collega's wordt bewonderd. Volgens Eric Clapton -nooit te beroerd om collega's de hemel in te prijzen- is Landreth (66) een van de meest ondergewaardeerde gitaristen ter wereld. Mooi voor in je CV. Landreth gebruikt een veelheid aan alternatieve gitaarstemmingen en speelt met name op een speciaal voor hem aangepaste Fender stratocaster, maar op de eerste cd ook op een speciale dobro-achtige, elektrisch-akoestische gitaar. In zijn gitaarwerk klinken ook zydeco-invloeden terug, wat gezien zijn afkomst te verwachten is. Op dit live-album, opgenomen in zijn thuisstad Lafayette, trekt Landreth alles uit de kast qua speltechniek. Fingerpicking beheerst hij even goed als slide-gitaar. Voor liefhebbers van virtuositeit is het dan ook smullen. Qua melodie en techniek kent de man als slide-gitarist zijn gelijke niet, al mis je wel scherpe randjes aan zijn spel. Blues is de basis, maar je herkent evengoed de melodieuze benadering van andere meestergitaristen, zoals Steve Vai en Joe Satriani. Landreth tilt de slide-gitaar qua nieuwe mogelijkheden en instrumentale beheersing naar een hoger plan. Ook de opnamekwaliteit is foutloos. De eerste CD is wat meer 'rootsy' en semi-akoestisch. Zo stoft hij het aloude Key To The Highway, vooral bekend in de versie van Derek & The Dominoes af. Leuk is dat hier de zydeco om de hoe komt kijken in de vorm van een mooie trekharmonicasolo. Het puur elektrisch gitaarspel wordt, hoe virtuoos en vindingrijk ook, op de tweede CD van dit album den duur wat veel van het goede. Soul Salvation is na al dat geweld wel weer verrassend, omdat hij ook daar weer laat horen dat hij de zydeco uit zijn geboortestaat niet vergeten is. Ook Walkin' Blues en The One And Only Truth. Daar komt de band lekker los en is naast virtuositeit ook ruimte voor swing en lol. Vocaal is het minder spannend. Landreth is een adequate leadzanger, maar ook niet meer dan dat. Zoals duidelijk is een live-album van deze artiest echt iets voor de liefhebber. Het biedt een mooie staalkaart van 's mans repertoire en zeer indrukwekkende beheersing van de gitaar. Dat is ook gelijk een beetje de zwakte.

Review (Get Ready To Rock) : Not so much a live career résumé - there's no 'Speak Of The Devil' or 'Congo Square' - Sonny Landreth's 'Recorded Live In Lafayette' is more of a dip into a re-invigorated past and a tip of the hat to his Louisiana roots, as he subtly meanders between Zydeco, blues and fusion. From the richly percussive opening of 'Blues Attack', culled from the dawn of his career in 1981, to the bristling guitar and accordion work out on the closing 'The One & Only Truth', Landreth's fine band gives him plenty of options on a 16 track double live album. The band features Dave Conn on accordion, Dave Ranson on ukulele bass, Brian Brignac on cajón, and Sam Broussard on acoustic guitar, and together with Landreth's majestic guitar parts, they move eloquently through a number of interlinked rootsy styles. Landreth is a guitarist with an unique tone and a stylistic diversity that moves effortlessly from warm slide to piercing notes, in a mellifluous playing style that always emphasizes flow. He's also got a warm, lived-in and expressive close-to-the-mic vocal that he aligns with expressive guitar lines to draw the listener into lyrical meaning. It also helps the album move from the opening unplugged set to full band mode, almost as if the whole evening has been built layer by layer. The clever use of dynamics permeates his solos and sometimes builds a tension within the song. This is the case on the outstanding 'The U.S.S. Zydecoldsmobile', before he breaks the spell with a final note flurry to receive a fine reception from the crowd. He's equally adept at picking and tapping as he is on slide guitar and thrillingly combines the techniques on 'Hell At Home'. He also explores a feather light acoustic touch on 'The Highside', which again draws us in via some opening acoustic picking and a mesmerising rich toned slide solo and a catchy hook. The key to everything is the array of musical and cultural diversity that mirrors his Louisiana up bringing, while allowing him to discover different contexts for his incendiary chops. This is especially so on the full band workout of 'Back To Bayou Teche'. The reprised gem from his 1992's 'Outward Bound' album brings yelps of recognition from his older fans. He sets about reconstructing it with a quivering tone that is the cornerstone to an enveloping track. His excellent vocal phrasing comes with a clarity of diction that leads us to a sing-along hook, before his intricate guitar work takes things up another level. Landreth is smart enough to leave plenty of space for his band within concise arrangements such as the subtly nuanced 'Bound By the Blues', again delivered with an expressive vocal. If his raison d'etre is to find new ways to voice his songs, then he successfully does so by drawing on myriad of influences with which to explore colourful textures and lyrical depth. On 'True Blue', from 2003's 'The Road We're On', he adds slight echo and delay to his pristine guitar notes. This is cleverly offset by a noticeably tougher vocal, on a more straight forward blues with plenty of undulating swing that is well suited to his laid back style In sharp contrast he's more angular with a dirtier tone on the drum tight 'The Milky Way Home', while 'Brave New Girl' from the instrumental 'Elemental Journey' album, is the closest he gets to Eric Johnson style fusion, over Dave Ranson's gently plucked bass. It's one of those defining moments when the band takes off into the stars on another musical departure. Landreth adds chiming notes to give the album a refreshingly melodic lift. They segue into the feverish up tempo instrumental 'Überesso', on which he shreds on a piece that works hard to find a resolution. Some magisterial band interplay ensures they receive deserved recognition from the crowd And if 'Soul Salvation' sounds slightly pedestrian after the tightly knit workout that has gone before, the band quickly redresses the balance with a re-energised version of 'Walking Blues'. Sonny adds an edgier tone, which is his way of telling us that he's going to rock out. His spiralling, piercing mid-number solo leads to an unexpected organ solo, as the band locks into a big groove, topped by a perfect slide led finale. The band attacks the song with real purpose, as the set moves towards a climactic Cajun conclusion on a perfectly nuanced finish to a double live album full of rich reward.