SARAH SHOOK & THE DISARMERS : NIGHTROAMER

1. Somebody Else
2. Been Lovin' You Too Long
3. If It's Poison
4. No Mistakes
5. Nightroamer
6. It Doesn't Change Anything
7. Stranger
8. I Got This
9. Believer
10. Talkin' To Myself

Label : Thirty Tigers

Length : 32:03

Release Date : February 18, 2022

Review (Written In Music) : Diep ongelukkig, en voor haar hele leven getekend groeit Sarah Shook op in de met religies overwoekerde Rochester deelgemeente van New York. Haar zeer gelovige ouders scharen zich onder de Christelijke fundamentalisten, waarin voor de vrijgevochten seksuele verbreding van de opstandige jonge singer-songwriter minimaal ruimte is. Een lastige onbegrepen worstelende positie waarbij troostmiddel alcohol de bitterheid van haar tranen wegpinkt en die verslavende verdoving de outlaw country blues versterkt. Gebroken en met een meedragende vertillende hernia aan zware levenservaringen herpakt ze zichzelf in het toepasselijke Sarah Shook and the Devil, welke in de tussentijd alweer drie albums lang als Sarah Shook & the Disarmers tot volle wasdom komt. De feministische punk attitude en woest geleefd uiterlijk maakt van haar een apart buitenbeentje in de scene. Nightroamer heeft dan wel de oorsprong in de country roots, maar met een zangeres die een gruwelijke bloedhekel aan het hokjes denken heeft is het niet vreemd dat ze flink naar de veelzijdige muziek biedende onkruidvertakkingen uitwijkt. Producer Pete Anderson bezorgt al eerder Dwight Yoakam naamsbekendheid, schoont oud Roy Orbison werk op en gaat met materiaal van de psychedelische countryrockers Meat Puppets aan de slag. Die rammelende rauwheid van laatstgenoemde band overheerst in het jagende experimentele donkere bossen mystiek van Been Lovin’ You Too Long. The Disarmers viereenheid bestaat op dit moment uit gitarist Eric Peterson, bassist Aaron Oliva en drummer Jack Foster aangevuld met de van American Aquarium afkomstige pedal steel gitarist Adam Kurtz. Met het completerende spel van Pete Anderson en Sarah Shook is Nightroamer een gevarieerde gitaarplaat. Netjes houdt ze bij de uitweidende eenzame slide gitaarakkoorden van het sombere Somebody Else de opgekropte woede in het gareel. Hierin cijfert ze haar slachtofferrol weg om met de nodige innemendheid in de gedachtegang van de bedriegende minnaar te kruipen. Het is triest dat haar bindingsangst trainrails dikke sporen aan pijn achterlaat. Please Be A Stranger verhult de zuur bijtende littekens en doopt deze in een zalvend weerwoord onder. Met een vleugje doowop lullaby manoeuvreert Sarah Shook zich door If It’s Poison heen om haar vervolgens vol overgave in de armen van leidend gitarist Eric Peterson te werpen. Het hitgevoelige met hoge uithalen gezongen I Got This is een optimistische opgewekte aanstekelijke single kandidaat. Het strakke wurgende Believer navelstrengnummer verbindt Sarah Shook aan haar strenge opvoeding uit het verleden. De lichtvoetige verhalende No Mistakes country blues bedelt om een laatste kans, en in het sentimentele titelstuk Nightroamer zwerft ze camouflerend als een dolende nachtelijke ziel in het verduisterende maanlicht rond. Met trillende overslaande snik gaat ze kapot aan haar onvolledige liefdesleven. Met de vurige openingstracks heeft Nightroamer alles in zich om de nodige indruk te maken, het gebrek aan pit vloert uiteindelijk een meer in haar mars hebbende Sarah Shook. Zoals ze het in haar belerende It Doesn’t Change Anything levenslessen zelf al nadrukkelijk aangeeft. Hoe hard je het ook probeert, uiteindelijk is het toch die duivel op je schouder die de koers aangeeft, en deze dirigeert Sarah Shook veilig de thuishaven binnen. Ze toont te weinig lef, eigenlijk moet de singer-songwriter stevig op die gecentraliseerde innerlijke onvrede van een tegen de maatschappij afzettende feministische angry riot grrrl doorpakken. De meer georiënteerde jaren zeventig Talkin’ to Myself countryrock roept wel die dynamiek op, deze geslaagde afsluiter mist echter de draagkracht om Nightroamer naar een hoger level te tillen.

Review (AllMusic) : River Shook is a songwriter who has never been afraid to speak their mind, and they've has had some new stuff to talk about since their last album, Years, in 2018. In 2019, Shook went into treatment to deal with a heavy dependence on alcohol and drugs, and after years of identifying as a bisexual, they came out as non-binary, not a common occurrence in the alt-country community. Shook has never shied away from sharing the realities of life as a single mom dealing with tricky relationships and times when there's more month than money, and the changes they've gone through since Years certainly inform 2022's Nightroamer. If what Shook has to say sometimes reflects their new realities, that hasn't changed the way they say it for the most part, and that's a good thing. Shook's sensibilities have always been half in the honky tonk and half in a writers' group for confessional poets, and Nightroamer makes the most of both sides of that formula. "It Doesn't Change Anything" is an unblinking look at the appetites that feed addiction, "Please Be a Stranger" is a firm but loving kiss-off to a toxic relationship, "No Mistakes" is a high-stepping plea for a second chance, and "Talkin' to Myself" is an inventory of the stuff going on all around them and inside their head. It's never precious, but it's always smart in its own streetwise way, and Shook's vocals are as unflinchingly real as the day is long. The Disarmers know just what to do with these songs, blending a strong honky tonk swing with a powerful helping of no-frills rock & roll attitude, and Eric Peterson's lead guitar and Adam Kurtz's pedal steel hit the balance between the two. This is Shook's best-sounding album to date, thanks to the crisp, sympathetic production from Pete Anderson, who was Dwight Yoakam's studio ally in his 1980s and '90s heyday (though the Auto-Tune he put on Shook's voice is a bit more noticeable than necessary). If River Shook has evolved a bit as a person on Nightroamer, as an artist they're as articulate, as fearless, and as smart as ever.

Review (Americana UK) : Fearless, raw and vulnerable offering from raucous garage/punk/country outfit Cover art for Sarah Shook and the Disarmers 'Nightroamer'‘Nightroamer’ is the latest album from Sarah Shook and the Disarmers, and continues their soundtrack for the “outliers and weirdos”, in Shook’s words. “It doesn’t have to be a bad thing, it can be whatever you want it to be”. The music within is perhaps very slightly smoother than before, though it certainly retains the attitude and rawness found on their previous recordings, of garage rock and punk filtered through a country bar band. Shook is clearly a charismatic front person for the band, and it is easy to hear what a live force they would be in some sweaty club. There are a few stand out tracks – the no-nonsense ‘No Mistakes’, with its infectious country boogie feel; the vintage feel of ballad ‘If It’s Poison’, which wouldn’t sound out of place soundtracking a big emotional movie scene – though possibly a movie directed by David Lynch, as there’s always something slightly off kilter under the sweetness. Shook gives an insight into relationships that (in her words) are not just about “how to keep your man for 20 years”. Her lyrics frequently appear to centre around the complexities of close relationships, but broaden the viewpoint, and the listener will find an acknowledgement that the underprivileged and ignored in society also deserve to have their voices heard, whether that is the LGBTQ scene, the single mother, the immigrant, the homeless, or whomever else doesn’t quite find a fit in the classic American dream. Everything about the music feels simultaneously fearless and vulnerable, and it is refreshingly raw and real. For the newcomer to their music, there is much to enjoy in hooky choruses and three minute songs which owe a lot to classic country and pop, while retaining an underlying edginess. ‘Nightroamer’ perhaps offers the most consistent songwriting and performing of their recording career so far, though anyone enjoying this should certainly check out their other work, particularly the earworm that is ‘Good as Gold’ from previous album ‘Years’.