RYAN ADAMS : RYAN ADAMS

 

  1. Gimme Something Good
  2. Kim
  3. Trouble
  4. Am I Safe
  5. My Wrecking Ball
  6. Stay with Me
  7. Shadows
  8. Feels Like Fire
  9. I Just Might
  10. Tired of Giving Up
  11. Let Go

Label : Pax Am

Release Year : 2014

Length : 42:33

Review (AllMusic) : Even the most prolific artists need a break and so it was with Ryan Adams. After a great burst of creativity that resulted in four albums' worth of material in two years - Orion plus the double-LP III/IV in 2010, followed by Ashes & Fire in 2011 -- Adams took a three-year hiatus, dabbling in side projects and productions, breaking up his longtime backing band the Cardinals, and eventually re-emerging in 2014 with a self-titled album. The old canard says an eponymous album released well into a career suggests a rebirth, and that's somewhat true of Ryan Adams, which largely ditches the Dead obsessions, ragged country-rock, and occasional noise squall for precision-tuned audio straight out of 1981. He still finds space for the spare "My Wrecking Ball," an intimate piece of acoustica that recalls the spartan Heartbreaker, but not unlike Jenny Lewis' The Voyager, which Adams also produced, craft is the order of the day here, from the expertly carved bones of the songs to the fathomless shimmer of the album's surface. Unlike Love Is Hell, which wallowed in murk, or the self-styled dazzle of Gold, Ryan Adams is designed for comfort, placing as much import on the rolling aural waves as what lays within a song. This suppleness is quite alluring: Ryan Adams is a record that can slip into the background, providing the soundtrack to anything from heartbreak to a lazy Sunday morning. If Ryan Adams was merely sonic candy, it would've been enough, but this is also one of Adams' cannily constructed records, one that runs deliberately lean. Whenever the soft shimmer of his Yacht Rock resurrection yields, it's to draw attention to his vulnerability: "My Wrecking Ball" and the Springsteen rockabilly homage "I Just Might," the bittersweet twilight coda "Let Go," all seem stronger because they're departures from the purposeful polish. These songs puncture the gloss, so they make the greatest first impression, but that glimmer remains the reason to get lost within Ryan Adams: his blend of song and studio craft turns this eponymous album into the equivalent of a substantive, new millennial version of the Eagles' Long Run.

Review (Humo) : Ryan Adams is de jonge seigneur van de rock-'n-roll. Een man bovendien die zich probleemloos in de country mag begeven zonder ook maar één spat aan geloofwaardigheid te verliezen. Gram Parsons in de tegenovergestelde richting. Hij had perfect in de seventies gepast, in de sixties bezijden The Byrds, maar ook de late jaren 80 hadden hem als gegoten gezeten. Posteer hem in een line-up naast de allergrootsten, en je hebt geen Photoshop nodig om Adams er het coolst te laten uitzien. Zelfs in een Ryan Adams 1234 T-shirt van Iron Maiden. De flair van de rockgod, de stijl van de moderne cowboy, en nooit uit de mode. Die Ryan Adams heeft een plaat gemaakt naar zijn evenbeeld: 'Ryan Adams', en het is een klein meesterwerk geworden. Een plaat waarvan het eerste akkoord al meteen goed is. Een droog rockakkoord, gedrenkt in net genoeg reverb, dat aangeeft dat er niet getalmd zal worden, ook al zingt Adams dat hij niet veel te zeggen heeft. 'I can't talk, my mind is so blank, so I'm going for a walk, I've got nothing left to say / Gimme something good, gimme something good'. Satisfaction, weer maar eens, en de onbereikbaarheid ervan. 'Kim' is een trage rocksong zoals tot dusver enkel Paul Westerberg ze schreef. Paul Westerberg in hele grote doen. Er zit Prefab Sprout in het arrangement, en de gitaar van Prince, in 'Purple Rain'. 'I watched you walk away to be with him / Kim', zingt Adams, en je gelooft dat ze écht Kim heette. Een refrein met enkel haar naam, gezongen met alcohol in het bloed, wanhoop in de stem, door merg en been. De songs zijn goed, de arrangementen meesterlijk. Zie de heerlijke riff waarmee 'Trouble' begint, en waarbij je weet: échte trouble. De akoestische gitaar die 'Am I Safe' bij elkaar houdt, en weer die beknopte tekst waarin met heel weinig woorden zo veel gezegd wordt: 'Am I safe? / If I don't want to be with you'. 'My Wrecking Ball' speelt zich af in het land waar Bruce Springsteen de scepter zwaait: Adams belandt er wel vaker in het tweede gedeelte van de plaat, maar ook daar kent hij de weg. Getuige het van verlangen brandende anthem 'Feel Like Fire', of het zich pal in 'Nebraska' afspelende 'I Just Might'. En 'Shadows' mag Joost Zweegers vanaf nu in zijn vaste setlist opnemen. Gewoon doen, Joost. Geen idee wie er allemaal meespeelt op de plaat, en voorlopig kan het ons ook geen lor schelen. Benmont Tench naar het schijnt, onder anderen. Geen verrassing. Of het goed gaat met Ryan Adams, de mens, daar durven wij ons hand niet voor in het vuur te steken; maar Ryan Adams, de grote artiest, heeft een prachtige plaat afgeleverd. 'Ryan Adams' heet ze.