ROSE CITY BAND : SUMMERLONG

1. Only Lonely
2. Empty Bottles
3. Real Long Gone
4. Floating Out
5. Morning Light
6. Reno Shuffle
7. Wee Hours
8. Wildflowers

Label : Thrill Jockey

Release Date : 2020

Length : 40:48

Review (De Krenten Uit De Pop) : Het debuut van Rose City Band vond ik vorig jaar niet voldoende onderscheidend, maar beviel me vorige week opeens prima. Het tweede album van de band rond Ripley Johnson (ook actief in de bands Moon Duo en Wooden Shjips) is nog veel beter. Het geluid van de band is net wat rijker ingekleurd en laat klanken horen die in het hokje cosmic country passen. Heerlijk zonnige klanken om bij weg te dromen, maar de muziek van de band en het gitaarwerk in het bijzonder steken knap in elkaar en ook de songs van Rose City Band zijn van hoog niveau. Over het debuut had ik nog wat twijfels, maar Summerlong wil ik alleen maar omarmen en koesteren, een hele zomer lang. Rose City Band, de band rond de ook van Moon Duo en Wooden Shjips bekende Amerikaanse muzikant Ripley Johnson, debuteerde begin vorig jaar alleraardigst met een zonnig klinkend album, waarop invloeden uit de psychedelica uit de jaren 60 en 70 en invloeden uit de 70s countryrock op fraaie wijze aan elkaar werden gesmeed. Het titelloze album van de band uit Portland, Oregon, kwam destijds niet door mijn selectie, maar toen ik het album eerder deze week nog eens beluisterde, begreep ik eerlijk gezegd niet zo goed waarom ik het album terzijde schoof. Het debuut van Rose City is immers een aangenaam album dat even laid-back als tijdloos voortkabbelt, continu zorgt voor een goed gevoel en opvalt door fraaie gitaarlijnen en prima zang. Het is een omschrijving die ook op gaat voor het tweede album van de band, dat deze week verscheen. Het betekent overigens niet dat Summerlong over de hele linie vergelijkbaar is met het debuut van Rose City Band. Waar op het debuut van de Amerikaanse band de balans uiteindelijk toch doorsloeg in het voordeel van 60s en 70s psychedelica, trekken dit keer invloeden uit de 70s countryrock aan het langste eind. Wat is gebleven zijn de tijdloze klanken die driftig strooien met zonnestralen. Nu de zon ook buiten uitbundig schijnt, komen deze klanken misschien wat makkelijker aan dan bij de release van het debuut van de band, midden in de winter, maar ook in muzikaal opzicht bevalt Summerlong me net wat beter dan zijn voorganger. Ook op Summerlong draait alles om de mooie gitaarlijnen van Ripley Johnson en zijn heerlijk lome zang, maar de extra versiersels die de Amerikaanse muzikant heeft aangebracht hebben zeker meerwaarde. Door gebruik van onder andere de pedal steel schuift het album wat meer pop richting psychedelische country of cosmic country en in dit genre is Rose City Band net wat onderscheidender. Summerlong klinkt als een net wat beter uitgewerkte versie van het debuut van de band en de extra aandacht die is besteed aan de instrumentatie en de productie heeft zeker meerwaarde. Invloeden uit de 70s countryrock zorgen voor een dromerige en nostalgische sfeer, waarna de wat psychedelischer aandoende uitbarstingen zorgen voor spanning en avontuur. Summerlong is een album vol referenties naar het verre verleden, maar de net wat eigenzinnigere mix van invloeden zorgt er voor dat de muziek van de Amerikaanse band ook wel wat eigentijds heeft. Iedereen die het werk van zijn andere bands kent weet dat Ripley Johnson een uitstekend songwriter en gitarist is en beide kunsten etaleert hij ook nadrukkelijk op Summerlong, dat continu het oor streelt met tijdloze popsongs en prachtige gitaarlijnen die breed uitwaaien en de muziek van de band voorzien van een beeldend karakter. Summerlong van Rose City Band is een album dat het verlangen naar een zorgeloze zomer aanwakkert, maar het is ook een album dat de zomer onmiddellijk in huis haalt. Het album is overigens niet over de hele linie zonnig. Summerlong werd grotendeels opgenomen in de zomer, maar werd, na een tour, afgemaakt in de winter, wat je hoort in songs die net wat weemoediger klinken. Als je naar het album luistert waan je je heel even in de jaren 70, waarin coronavirussen voor de gemiddelde aardbewoner nog ver weg waren. Voelt lekker.

Review (The Guardian) : As frontman of San Francisco psyche-rockers Wooden Shjips and one half of the more Krautrock-influenced Moon Duo (with partner Sanae Yamada), Ripley Johnson has been responsible for some of the past decade’s most mesmeric and beguiling albums. Yet his second LP as Rose City Band (he plays everything except drums, where John Jeffrey helps out) might be the best of the bunch. Owing much to 1970s country rock, RCB’s signature sound is essentially the same as Wooden Shjips’s, only with their defining fuzzed-up guitars stripped away to reveal warm, lazily blissed-out songs underpinned by relentless motorik rhythms. There are echoes of the Byrds’ I Wasn’t Born to Follow (Only Lonely) and the restless momentum of Dylan circa Highway 61 Revisited (Real Long Gone). But for the most part these eight songs stand on their own merits, unfurling unhurriedly with Johnson’s understated vocals offset by gently spiralling guitar lines that are as hypnotic as they are breezy – never more so than on the closing sprawl of Wee Hours seguing seamlessly into Wildflowers. In an increasingly fraught world, it’s an unashamedly sunny sound. It makes for a gorgeous record in which to lose yourself for 40 minutes.