THE ROSE CITY BAND - SOL Y SOMBRA

1. Lights On The Way
2. Open Roads
3. Rolling Gold
4. Evergreen
5. Sunlight Daze
6. Radio Song
7. Seeds Of Light
8. La Mesa
9. Wheels
10. The Walls

Label : Thrill Jockey

Release Date : January 24, 2025

Length : 42:08

Review (AllMusic) : The evolution of Ripley Johnson's Rose City Band has been subtle but steady. New albums have cropped up regularly since the project's mysterious, semi-anonymous self-titled 2019 release, each of them with a new angle on the original spark: spaced-out Americana songs somewhere between dusty, lonesome-hearted country and sprawling psychedelic roots rock. Their fifth album, Sol y Sombra, comes after Johnson translated his studio creations into a powerful live show, and it captures the most detailed recorded version of Rose City Band to date. As with 2023's Garden Party, the arrangements on Sol y Sombra prominently feature Barry Walker's dazzling pedal steel guitar. Walker's tinny runs are a focal point of many of the album's songs, from the laid-back '70s FM rock-styled "Radio Song" to the drifty, atmospheric lushness of the slow-burning "Sunlight Daze" to the far more traditional honky tonk bounce of "Open Roads." Also adding to the streamlined, locked-in grooves of the album are drummer John Jeffrey and keyboardist Paul Hasenberg, as well as the occasional vocal counterpoint and additional synths from Sanae Yamada. Even on songs where Johnson is overdubbing most of the instruments himself, the sound is very much akin to a live band cooking in the studio. Rose City Band's reliance on the influence of the Grateful Dead has taken many different forms throughout their discography, and they nod to a few phases of the Dead here. "Seeds of Light" rides a dazed, mellow chord progression for most of its run time, but moves unexpectedly into a proggy, Terrapin Station-esque segment at the end. "Lights on the Way" all but quotes the chorus melody of the Dead's only verified chart hit, "Touch of Grey," and throughout the rest of Sol y Sombra there are flashes of melody and texture indebted to the spaceways Garcia and company were traveling in the late '70s. On the first few spins, the songs and ideas here don't seem to stray terribly far from the path worn by previous Rose City Band albums, but the heightened production and detours into previously untraveled styles all slowly contribute to this chapter being both a continuation and a gentle expansion of Johnson's warped, beautiful, and ongoing vision of space-age country music.

Review (PopMatters) : Portland quartet Rose City Band are led by the prolific Ripley Johnson (Wooden Ships, Moon Duo) with support from Barry Walker (pedal steel guitar), Paul Hasenberg (keyboards), and John Jeffrey (drums). Their fourth record, Sol Y Sombra, translates to sun and shade but doesn’t deviate much from their cosmic country roots. Johnson said, “I’m generally trying to make uplifting music, good time music. This time, I couldn’t avoid the shadow being more of a presence.” While the album acknowledges darkness in contrast to the light, nothing deviates from the band’s sun-kissed sounds that flow back in time, most often to private press records of the mid-to-late 1970s. Sol Y Sombra moves gracefully from one pleasant melody to the next, the only downside being they never fully explore the further reaches of their sound. In this effort, Rose City Band deliver what fans have come to expect by producing another effortless collection of jam-friendly tunes. Much of Sol Y Sombra flits above the surface like a dragonfly moving across water. The mellow “Lights All the Way” captures the warm tones of Rendezvous-era Luna with crystal-clear guitar work that displays restraint even while showcasing an impressive guitar solo. Rose City Band members demonstrate their technical gifts but do so in a way that rarely draws attention to their craft, primarily creating the effect of a group that sound polished and have been at it for a while (even if their shared history is but a sliver of their collective experience). That assuredness and their overall sophistication make for an easy listen all the way through. Thanks mainly to Walker’s pedal steel guitar, Rose City Band’s music always seems to be moving forward despite their carefree style. Sol Y Sombra offers many tunes that are best fit for the road. The way that “Evergreen” documents a slow-motion drive through the forest contrasts with tracks that move down the highway at a steady clip, like “Open Roads”, “Radio Song”, and “Wheels”. Similar to Beck‘s Sea Change, the group prove that making music in motion doesn’t mean it should be absent of atmospherics. As the album title and cover suggest, the desert plays a prominent role in the record’s symbolism and overall meaning. Rose City Band find influence in a range of styles on the record, most of which can be found in 1970s record collections. While all the instruments blend with fluidity, Johnson’s guitar often takes center stage. “Radio” finds him showcasing his clean tones and some minor effects for the solos that carry the song to its eventual conclusion. The steady backbeat of “Wheels” gives him room to jam in the middle of the track, and one can envision this extending out endlessly in concert. There is plenty of neat interplay between the band, and those moments become sharpened the more one listens to the record, assuming it doesn’t become relegated to the background (as their music can do if not actively engaged). On Sol Y Sombra, Rose City Band are trying to stretch their sound in some different directions. If fellow West Coast band Pacific Range paints in hues of the early Grateful Dead, Rose City Band apply the palette found in their Arista years. The closing moments of “Seeds of Light” ventures into Terrapin Station territory, then quickly transitions to the jazzy instrumental “La Mesa”, which gives off Khruangbin vibes. One gets the sense that Rose City Band could devote an entire album to their more experimental side if they didn’t find so much value in their core sound. Metaphorically, they find plenty of contiguous trails worth exploring, even if the trek covers some well-worn ground. The themes here are not necessarily earth-shattering, but they touch on deeper personal concerns, some of which are darker than previous records. On “Sunlight Daze”, Johnson ponders aging and mortality, as he wonders, “Isn’t it strange when you’re old and gray / And you feel the same.” In “The Walls”, he considers walls figuratively and literally, especially the personal cost of being on the inside looking out at the immigration battle (something that causes an emotional episode while driving). These are not easy times for Johnson and company, but they are perhaps a more honest reflection of our psyche that will be refreshing, even for those mainly tuned in for the good vibes. On a record filled with as much quality as any in their catalog, Rose City Band recall those bygone acts who believed country music could be more joyful than its roots and rock should never take itself so seriously. There is a lot to like in Sol Y Sombra, and it will find an audience with those who appreciate deft musicianship that doesn’t kill a good buzz. Unlike most jam bands, where fans are asked to follow twists and turns until the music peaks—that moment when everything fires at once—these guys offer something milder in an attempt to remind us that sometimes less is more. It serves as a nice backdrop for afternoons baking in the sun or just getting baked anywhere for that matter.

Review (De Krenten Uit De Pop) : De echte zomer laat nog wel even op zich wachten, maar met het lome en broeierige Sol Y Sombra van de Amerikaanse band Rose City Band komen de zonnige en zorgeloze tijden nu al binnen bereik. Rose City Band kan niets verkeerd doen bij de critici, maar zelf liet ik de meeste albums van de band uit Portland, Oregon, liggen en dat ondanks het feit dat het bij vluchtige beluistering allemaal wel erg lekker klonk. Ook Sol Y Sombra klinkt bij vluchtige beluistering bijzonder lekker. De met name door countryrock uit de jaren 70 beïnvloede muziek klinkt warm en dromerig en is fraai ingekleurd met veel snareninstrumenten. Ook de zang van voorman Ripley Johnson is aangenaam en past perfect bij de wat lome klanken. De vorige albums van de Amerikaanse band schoof ik om onduidelijke redenen snel aan de kant, maar dat gaat met het heerlijke Sol Y Sombra zeker niet gebeuren. Ik laat de muziek van de Amerikaanse band Rose City Band de afgelopen jaren vooral liggen. Alleen het tweede album van de band, het in 2022 verschenen Summerlong, kreeg een recensie op de krenten uit de pop, maar het was wel een hele positieve. Rose City Band is de band van de ook van Moon Duo en Wooden Shjips bekende Amerikaanse muzikant Ripley Johnson, die op de albums van zijn band invloeden uit de psychedelica uit de jaren 60 en 70 en invloeden uit de 70s countryrock op fraaie wijze aan elkaar smeedt. Het is kennelijk muziek waarvoor ik in de stemming moet zijn, want het eerste, derde en vierde album van Rose City band liet ik links liggen en dit ondanks zeer positieve recensies in de muziekmedia en zeker niet alleen de media die zijn gericht op Amerikaanse rootsmuziek. Ook het deze week verschenen Sol Y Sombra kan weer rekenen op zeer lovende kritieken, waardoor ik het album toch weer op de stapel heb gelegd. Bij eerste beluistering van het album wist ik direct wat me aansprak en wat me tegen stond bij beluistering van de meeste van de vorige albums van de Amerikaanse band. Wat aanspreekt is de lekker lome en ook warme sfeer van de muziek van Rose City Band en ook de randjes psychedelica en country vind ik vooral aangenaam. Ripley Johnson heeft zijn album Sol Y Sombra genoemd, wat staat voor zon en schaduw. Het is een mooie titel, want de zon schijnt op het album zo intens dat een incidenteel stapje in de schaduw niet verkeerd is. Zoals gezegd is er ook wel iets dat me tegen staat bij beluistering van de muziek van Rose City Band. Het is het soms bijna gezapige karakter van de songs, wat bij mij associaties oproept met Dire Straits. De Britse band maakte met name in het laatste deel van haar bestaan een aantal grenzeloos saaie albums, waardoor associaties met Dire Straits voor mij meestal killing zijn. Het is niet helemaal eerlijk, want de eerste albums van Dire Straits kon ik heel goed verdragen en bovendien moeten de associaties met de Britse band bij beluistering van Sol Y Sombra van Rose City Band niet worden overdreven. Toen ik de associatie opzij had gezet beviel het nieuwe album van Rose City Band me een stuk beter en sindsdien ervaar ik het randje Dire Straits alleen maar als aangenaam, net zoals ik dat doe bij de albums van de Britse band Curse Of Lono. Sol Y Sombra doet het bovendien uitstekend in het huidige seizoen en in de toestand waarin de wereld zich momenteel bevindt. De koude en vaak wat sombere winterdagen van het moment en al het nare wereldnieuws worden naar de achtergrond verdreven door de warme en lome klanken van Rose City Band, waarin de zonnestralen niet te tellen zijn en je jezelf in een zorgeloze zomer waant. Het is vast geen toeval dat de zon zich weer wat vaker laat zien sinds ik dit album beluister en ik blijf het dan ook zeker doen. De stem van Ripley Johnson pracht pastig bij de vooral door countryrock beïnvloede klanken op Sol Y Sombra, waarbinnen vooral het prachtige gitaarwerk continu de aandacht trekt en uiteraard is ook de in het genre onmisbare pedal steel van de partij. Het klinkt allemaal bijzonder lekker en ook heerlijk ontspannend, maar ook met de kwaliteit van de muziek, de zang en de songs op Sol Y Sombra zit het helemaal goed. Toch wat beter in de gaten blijven houden deze band.

Review (Muziekkrant OOR) : Sol Y Sombra is Spaans voor ‘zon en schaduw’. Tevens is het de naam van een geliefd alcoholisch drankje dat doorgaans wordt geconsumeerd na het ontbijt of het avondeten. Een passende naam voor een plaat van Rose City Band. De sound van Ripley Johnson en zijn vrienden klinkt immers ook lekker op ieder after dinner-moment van de dag. De Amerikaanse zanger/gitarist staat bekend om tijdloze vormen van Americana. In Wooden Shjips en Moon Duo maakt hij er vaak een psychedelische cocktail van, maar in Rose City Band serveert Ripley de whiskey puur. Op Sol Y Sombra loopt eigenlijk weinig anders dan op de voorgaande platen. Met zijn sombrero half over zijn ogen speelt Ripley de meest relaxte en zonovergoten gitaarlijntjes. Mellow solo’s rollen van de snaren als pas geslepen schaatsen over ijs. Volgens de begeleidende persbrief bevat Sol Y Sombra meer duisternis dan zijn voorgangers, maar je moet echt heel goed luisteren om de subtiel gewijzigde weersomstandigheden waar te nemen. Misschien hangt er net wat meer sluierbewolking in songs als Evergreen en The Walls dan voorheen, maar de zon straalt er nog steeds hartverwarmend doorheen.