ROGER WATERS : US + THEM

1. Intro
2. Speak To Me
3. Breathe
4. One Of These Days
5. Time
6. Breathe (Reprise)
7. The Great Gig In The Sky
8. Welcome To The Machine
9. Déjà Vu
10. The Last Refugee
11. Picture That
12. Wish You Were Here
13. The Happiest Days Of Our Lives
14. Another Brick In The Wall Part 2
15. Another Brick In The Wall Part 3
16. Dogs
17. Pigs (Three Different Ones)
18. Money
19. Us & Them
20. Brain Damage
21. Eclipse
22. The Last Refugee (Reprise)
23. Déjà Vu (Reprise)
    Bonus :
24. Fleeting Glimpse
25. Comfortably Numb
26. Smell The Roses

Label : Columbia / Legacy

Venue : Ziggo Dome, Amsterdam, The Netherlands

Recording Date : June 18 - 23, 2018

Release Date : October 2, 2020

NTSC : 16:9

Running Time : 148 minutes

Review (ProgWereld) : Roger Waters, medeoprichter en songwriter van Pink Floyd en het creatieve brein achter de band, presenteert zijn lang verwachte film: "Us + Them". Een spectaculaire visuele productie met adembenemende audio, nu in de vorm van een exclusief bioscoopevenement. "Us + Them" werd gefilmd tijdens vier optredens in de Ziggo Dome in Amsterdam in juni 2018 gedurende de Europese fase van zijn Us + Them tournee van 2017-2018. Tijdens deze tournee zou Waters voor een publiek van meer dan twee miljoen mensen wereldwijd optreden. De film bevat songs uit zijn legendarische Pink Floyd periode met vooral veel aandacht voor "The Dark Side Of The Moon" en "Animals", en zijn laatste, goed ontvangen, solo-album, "Is This The Life We Really Want?". Voor de totstandkoming heeft Waters opnieuw samengewerkt met Sean Evans, regisseur van de veelgeprezen film "Roger Waters The Wall". Een bezoekje waard dus, te meer daar er slechts twee data beschikbaar waren voor dit bijzondere evenement. Voor mij persoonlijk een primeur, door omstandigheden miste ik twee jaar geleden een soortgelijk evenement met uitgerekend voormalig kompaan David Gilmour in de hoofdrol. Een soort van herkansing dus, op naar de bios in hartje Den Haag op een regenachtige zondagmiddag in oktober. En ik zal maar direct met de deur in huis vallen: ik was getuige van een ronduit indrukwekkende concertfilm van de inmiddels 76-jarige legende uit het Verenigd Koninkrijk. De show is bekend, collega Fred Nieuwesteeg heeft vorig jaar al een verslag geschreven. Ik pik er nog even de hoogtepunten uit, dat betreft voor mij met name de "Animals" sectie, met Dogs en Pigs (Three Different Ones) en een volledig Battersea Power Station, inclusief vier rokende schoorstenen en roze varken, wat zich uit het dak ontrolt. In Pigs is een hoofdrol in negatieve zin gereserveerd voor de Amerikaanse president ('Trump is een varken'). Datzelfde geldt ook voor Money waarbij ik zelfs een klein fragment van Wilders meen te herkennen. Kippenvel tijdens Déjà Vu en Wish You Were Here. Waters wordt begeleid door een echte topband met naast hemzelf hoofdrollen voor zanger/gitarist Jonathan Wilson en drummer Joey Waronker. Hoewel Wilson wel degelijk imponeert is de stem van de zanger een beetje te lief, te weinig rafelig. Het is niet helemaal eerlijk, maar je maakt toch onwillekeurig de vergelijking met het origineel. En die blinkt nou juist op dat onderdeel uit, met zijn doorleefde stem. Ik heb nog een ander puntje van kritiek: de beelden van een super enthousiast publiek zijn overduidelijk niet in Amsterdam geschoten, ik gok op Zuid-Amerika. Blijkbaar reageerde het publiek in Nederland niet geestdriftig genoeg naar de mening van de makers. Ondanks het dankwoord van Waters na afloop van het optreden waar hij vooral de warmte van het publiek looft. Ach, dat zeggen alle artiesten bij elk optreden, onafhankelijk van de locatie, als ze die zich überhaupt nog kunnen herinneren. Waters is vooral bekend om zijn maatschappijkritische teksten en levenshouding, dit keer uit dat zich in filmpjes waarbij de decennia oude muziek gekoppeld wordt aan beelden van bootvluchtelingen en het Palestina thema. Een uitstekende illustratie van het feit hoe valide en actueel de muziek van Pink Floyd nog steeds is. Kleine kanttekening bij al dat visuele geweld: de beelden zijn soms zodanig dominant dat het muzikale aspect ondergesneeuwd dreigt te raken: de briljante solo's van Dave 'Killer' Kilminster, in zijn rol als David Gilmour, komen nauwelijks in beeld, jammer voor de echte liefhebber. Verder niets dan lof, een feest voor oog en oor wat ruim twee uur duurt. De beelden zijn echt fantastisch, je hebt het gevoel recht voor het podium of soms zelfs erop te staan. Vooral de close-ups van Waters zijn briljant, het gegroefde gelaat van de veteraan spat bijna van het scherm. Het geluid is eveneens geweldig, quadrafonisch vanzelfsprekend. De zaal was niet helemaal uitverkocht, er is plaats voor ruim 200 bezoekers in zaal 3 van Pathé Buitenhof in Den Haag, maar het zal niet veel gescheeld hebben. Wat wel even wennen was is het feit dat je op sommige momenten wel zou willen applaudisseren of meezingen, maar het komt er niet van, het publiek is muisstil. Blijkbaar evenals ik onder de indruk van het gebodene op het grote scherm. De gemiddelde leeftijd ligt ruim boven de zestig met opvallend veel dames. Waarschijnlijk schatten de heren in dat dit bijzondere evenement nog wel acceptabel zou zijn voor hun ega's/partners. Wel storend is het veelvuldig toiletbezoek waardoor mensen voor het beeld langsliepen, enfin, we moeten allemaal wel eens nodig, zeker op deze leeftijd. Ook wel eens lekker om vanuit het comfortabele pluche je favoriete bandje te zien optreden, zonder dat je een spreekwoordelijke partij 'stalpoten' oploopt. Een prettige ervaring dus, hoewel ik me graag weer staande zal ophouden tijdens een van de toekomstige optredens in den lande. Want de echte sfeer van een concert wordt toch wel node gemist. Na het officiële gedeelte volgt nog een bonus, 'Fleeting Glimpse', een stukje extra footage met beelden van de voorbereidingen en achter de schermen van het circus, wat een optreden van Roger Waters is. Zijn eigen woorden tijdens de korte documentaire. Opmerkelijk: de setlist is niet gelijk aan het concert, met name de toegift komt er karig van af, onder andere geen Comfortably Numb. In plaats daarvan dus de eerder genoemde mini-doc waarin overigens wel flarden van het iconische nummer zijn te zien. Al met al een uitstekende film, een van de betere concertregistraties van de laatste jaren. Kosten noch moeite zijn gespaard en dat is te merken. Ik heb de laatste jaren de optredens van Waters aan mij voorbij laten gaan maar dit smaakt naar meer, ik hoop snel weer van de partij te zijn. Vooral om luid te applaudisseren en mee te zingen, dan hoeven ze de volgende keer niet meer naar pakweg Chili voor de shots van het publiek.