ROGER WATERS : THE WALL

 

Disc One (51:57)

  1. In The Flesh?
  2. The Thin Ice
  3. Another Brick In The Wall, Part 1
  4. The Happiest Days Of Our Lives
  5. Another Brick In The Wall, Part 2
  6. The Ballad Of Jean Charles De Menezes
  7. Mother
  8. Goodbye Blue Sky
  9. Empty Spaces
  10. What Shall We Do Now?
  11. Young Lust
  12. One Of My Turns
  13. Don't Leave Me Now
  14. Another Brick In The Wall, Part 3
  15. Last Few Bricks
  16. Goodbye Cruel World

Disc Two (51:04)

  1. Hey You
  2. Is There Anybody Out There?
  3. Nobody Home
  4. Vera
  5. Bring The Boys Back Home
  6. Comfortably Numb
  7. The Show Must Go On
  8. In The Flesh
  9. Run Like Hell
  10. Waiting For The Worms
  11. Stop
  12. The Trial
  13. Outside The Wall

Label : Columbia

Release Date : November 27, 2015

Review (AllMusic) : Roger Waters The Wall is the second theatrical film adapted from Pink Floyd's 1979 concept album The Wall, which makes this 2015 soundtrack the fourth official full-length rendition of Roger Waters' rock opera to be released. Surprisingly, Alan Parker's 1982 film never had an accompanying soundtrack - its one original song, "When the Tigers Broke Free," appeared as a 7" but never made its way into live shows; as it happens, the 1982 film only existed because an attempted concert film fell apart (Is There Anybody Out There?, a 2000 double CD, excavated live recordings from 1980-1981) - but that movie loomed nearly as large in the legend of The Wall as the original double album, crystallizing it as an anthem of angst. Waters eventually emphasized the opera's origins as the loss of his father in World War II. After the Berlin Wall came down in 1989, Waters launched an all-star benefit show in 1990 (released as The Wall: Live in Berlin), a not unsubtle nod to WWII, and by the time he re-created Floyd's 1980 production as a solo tour in the 2010s, it had become a full-fledged, all-purpose antiwar piece. Most of the shift in message came through visuals and tone - the only new song on Roger Waters The Wall is "The Ballad of Jean Charles de Menezes," an explicit antiwar tune inserted between "Another Brick in the Wall, Pt. 2" and "Mother"; it also features "What Shall We Do Now?," excised for length reasons from the original double LP - because otherwise The Wall remained the same, right down to its analog synth sounds and guitar solos. Occasionally, there might be a bit of a breakdown - such as a bit of hard, gleaming funk during an extended "Run Like Hell" - but there are no rearrangements, so Roger Waters The Wall could almost be mistaken for the original if it weren't for Nigel Godrich's precise, open production and Waters' disarming sense of geniality. Sour throughout Floyd and for a long spell afterward, Waters is settled into his skin as an older man, so comfortable he often performed his solo Walls with a smile. A grin can't be seen on this soundtrack but can certainly be felt throughout Roger Waters The Wall and that brings up an interesting point: it's possible to chart Waters' personal growth solely through these four full-length renditions of The Wall, hearing him transform from a dark, twisty rocker pining for isolation into an elder statesman longing to engage the world.

Review (Written In Music) : Aan het begin/eind van de Pink Floyd-klassieker The Wall uit 1979 zit een audiograpje. Het allereerste wat je hoort als je de originele LP opzet en voordat met veel bombarie openingstrack In The Flesh? losbarst is een mompelend ".where we came in?", waar het dubbelalbum op de vierde plaatkant na Outside The Wall eindigt met dezelfde mompelende stem die fluistert "Isn't this." Het impliceert een vicieuze cirkel waarin de hoofdpersoon van de bestverkochte dubbel-LP aller tijden rond cirkelt. Pink Floyds Roger Waters heeft deze rondtrekkende beweging ook meegenomen in zijn recente film Roger Waters The Wall, die exact hetzelfde begint en eindigt. Houdt het dan nooit op? Dit is de zoveelste keer dat we hier op Written In Music over The Wall schrijven. Toch lijkt het er op dat Waters zijn muur voor de allerlaatste keer heeft neergehaald. De film voelt, ondanks die vicieuze audiograp, als een boek dat eindelijk wordt dichtgeslagen. Laatste steen in de muur? De soundtrack bij die film, tevens een live-album dat de weerslag vormt van de immense tournee die Waters tussen 2010 en 2013 ondernam rondom het album. Na het originele dubbelalbum van Pink Floyd, het live-album met de registratie van het Berlijn-concert uit 1990 en de Is There Anybody Out There?-set van Pink Floyd is dit de vierde maal dat The Wall integraal wordt uitgebracht, los van alle special editions die in de loop der jaren zijn verschenen van het originele album. Voegt wéér een release nog iets toe? Dat hangt uiteraard helemaal van je perceptie af. Als souvenir van een van de meest innovatieve rockshows aller tijden heeft het uiteraard een onomstotelijke waarde. Als losstaand muzikaal stuk heeft het zo zijn plussen en minnen. Om in die laatste categorie te beginnen, deze specifieke versie van The Wall moest het enorm van de visuals hebben. Visuals die node ontbreken op deze audioversie. Nu is de film ook op dvd- en blu-ray te krijgen en zodoende weet je dat als je het publiek tijdens Mother keihard hoort juichen na het zinnetje 'Mother should I trust the government' er op de op het podium opgebouwde muur levensgroot 'No fucking way!' werd geprojecteerd. Tijdens opener In The Flesh? hoor je aan alle kanten explosies en vuurwerk. Maar omdat je het niet ziet, ontsieren de knallen enigszins en dat is jammer. Los van het visuele, op dit live-album zwalkt de band nog enigszins in de openingsnummers. Met name op het begin van de eerste cd is het af en toe wat pijnlijk om doorheen te komen, zeker als je al drie superieure versies in de kast hebt staan. De eerste schijf bevat het niet eerder uitgebrachte The Ballad Of Jean Charles De Menezes, wat in feite een Another Brick In The Wall, part 4 is, maar wat ze chronologisch niet zo konden noemen. Voor de liefhebbers is de toevoeging van zo'n uniek nummer uiteraard al een reden om ook deze versie weer aan te schaffen. Opvallend genoeg zijn het ook andere nummers die op de originele The Wall-LP ontbreken die vlammen. Zoals What Shall We Do Now (wel op alle andere The Wall live-releases te horen), wat in een ongemeen felle versie op deze nieuwe The Wall-uitgave terecht is gekomen. The Last Few Bricks, in feite een instrumentale vuller die is bedoeld om op het podium de muur te completeren, kent een uitvoering die er in positieve zin uitspringt. Muzikaal gaat het na de lastige start vanaf Mother (waarin Waters het duet aangaat met zijn jongere zelf, iets wat live audiotechnisch niet heel goed uit de verf kwam, maar op deze plaat als schizofreen duet wel goed werkt) sowieso crescendo. De gitaren in Hey You zijn hartverscheurend scherp en maken het wellicht de beste live-versie die verkrijgbaar is, Vera is eveneens prachtig ontroerend en rampestamper Run Like Hell heeft er hier zelfs baat bij dat je de beelden niet ziet. Zonder de verkleedpartij die tijdens de liveshow alle aandacht opeist (Waters als fascistenleider) valt pas op hoe strak het wordt uitgevoerd. Het audiograpje dat het originele album opent en eindigt en in de film waarvoor dit de soundtrack is ook wordt verwerkt, ontbreekt echter. Daaruit kan je concluderen dat dit daadwerkelijk de allerlaatste steen in die muur van Waters is en de vicieuze eindelijk is doorbroken. Maar om het nu de definitieve versie van The Wall te noemen gaat wat ver. Deze release is vooral 'leuk voor erbij'.