ROGER WATERS : IS THIS THE LIFE WE REALLY WANT ?

 

  1. When We Were Young
  2. Déjà Vu
  3. The Last Refugee
  4. Picture That
  5. Broken Bones
  6. Is This The Life We Really Want?
  7. Bird In A Gale
  8. The Most Beautiful Girl
  9. Smell The Roses
  10. Wait For Her
  11. Oceans Apart
  12. A Part Of Me Died

Label : Columbia

Time : 54:09

Release Date : June 2, 2017

Review (AllMusic) : Roger Waters may not have made an album of new material between 1992 and 2017, but he was very active during that quarter-century. He toured regularly, wrote an opera, reunited Pink Floyd for the 2005 charity concert Live 8, and revived The Wall several times, turning the self-absorbed rock opera into a political piece. Is This the Life We Really Want?, his fourth song cycle, picks up on this thread, functioning as barbed protest music for the age of Brexit and Trump. Waters doesn't disguise his bile - there's a lament for "The Last Refugee" and he spits out "picture a leader with no f****** brains," a clear broadside against Trump - but the album doesn't seethe with rage. With its deliberate tempos, wide soundscapes, operatic guitar solos, and swelling crescendos, it is recognizably a Waters album or, perhaps more accurately, a Floydian one. Where his other solo albums sported productions that tied them to their time - quite garishly so in the case of 1987's Radio K.A.O.S. - Is This the Life We Really Want? is warm and supple, thanks in no small part to a band featuring guitarists Jonathan Wilson and Gus Seyffert, drummer Joey Waronker, and keyboardist Roger Manning. The key player, though, is producer Nigel Godrich, who gives this a sonic richness evoking late-period Pink Floyd without specifically nodding toward any particular record. Certainly, Is This the Life We Really Want? lacks the straightforward narrative or melodic thrust of The Wall, but it isn't as somnolent as The Final Cut, and if the songs don't call attention to themselves, they nevertheless form a long suite that works as a sustained mood piece.

Review (Humo) : De nieuwe cd van Roger Waters komt 25 jaar na zijn vorige studioplaat 'Amused to Death' en is tot op zekere hoogte een mix van wat hij eerder al op de Pink Floyd-klassiekers 'Animals' en 'The Wall' liet horen. Lange intro's? Check. Gitaarsolo's? Check. Soundscapes en geluidseffecten, inclusief tikkende klokken? Check. Filosofische thema's als vergankelijkheid, rechtvaardigheid en mededogen? Check! 'Picture That' ('picture a leader with no fucking brains') had zelfs een outtake van 'Animals' kunnen zijn, en is Waters' zoveelste sneer aan het adres van The Donald. De hernieuwde analyse van wat er fout is met onze kapitalistische maatschappij - en die samengevat wordt in de volzin 'It's not enough that we succeed, others must fail' - werd geproducet door Nigel 'Radiohead' Godrich die, en dat is nog nooit vertoond, zelfs op de voorkant van de hoes wordt vermeld. In een tijdperk waarin religieuze fanatici alle aandacht naar zich toe zuigen, blijft Roger Waters een uitgesproken atheïst. In de gesproken intro vraagt hij zich af: 'Our parents made us what we are - or was it god?' En 'god' staat inderdaad met een kleine letter. Die intro vloeit over in 'Déjà vu', waarin Waters zich ongecomplexeerd voorstelt hoe het deze planeet zou vergaan zijn als hij God was geweest. Zijn conclusie luidt, gedurfd maar wie weet niet onterecht: 'I believe I could have done a better job'. In één moeite door hekelt hij ook salonsocialisten en beste stuurlui aan wal: 'You lean to the left but you vote to the right'. Ook 'Broken Bones', een powerballad compleet met strijkers, bezingt de lessen die de mensheid uit de geschiedenis had kunnen trekken maar niet heeft getrokken. 'The Last Refugee' (met een drumpatroon dat lijkt op dat van Bowies 'Five Years') zet de toon van de hele plaat: de verontwaardigde humanist Waters stelt zich voor hoe zijn eigen kind op het strand de laatste aangespoelde vluchteling aantreft. Vrij vertaald: een betere samenleving is niet voor morgen, maar het kán. 'Smell the Roses' stelt de tijdgeest nog wat specifieker: 'This is the room where they put your name on the bomb'. 'Wait for Her' is grotendeels gebaseerd op een richtlijn uit de 'Kamasutra', die de man aanmaant zich niet te overhaasten en het genot van de vrouw te laten primeren: 'If she comes late. wait!' Een ongewoon onderwerp voor een man van bijna 74 jaar. Maar, alle ambitie en goede bedoelingen ten spijt: een cd koop je voor de muzíék, en die is superieur aan wat Waters eerder solo afscheidde. Al bewijst deze soloplaat ook wel hoe cruciaal Nick Masons minimalistische melodieuze drumpatronen en Rick Wrights unieke melancholische sfeertjes bij Pink Floyd waren, want die elementen ontbreken hier en Waters huurlingen kunnen niet aan zijn oude vrienden tippen. 'Is This the Life We Really Want?' is geen meesterwerk, maar wel vele malen beter dan wat je van een ouwe knar die alles al heeft bewezen nog zou verwachten. 'Is there room in the story for me?' croont Waters in één van deze songs. Een retorische vraag.

Review (ProgWereld) : Je moet er eigenlijk niet te lang bij stilstaan, maar het is inmiddels een kwart eeuw geleden dat Roger Waters zijn vorige soloplaat uitbracht. "Amused To Death" verscheen in 1992 en kreeg twee jaar geleden zelfs nog een licht gewijzigde heruitgave. Het moet niet veel gekker worden: een reissue vóórdat überhaupt een nieuwe plaat is uitgebracht. Waters' output is sinds de "In The Flesh"-tour in 1999 - een paar losse nieuwe tracks uitgezonderd - een typisch gevalletje 'oude wijn in nieuwe zakken'. Veel terugkijken en recyclen. Nu is met 'Is This The Life We Really Want' zijn langverwachte vierde ei écht gelegd, met een groep nieuwe musici en producer Nigel Godrich aan boord. Dit album zet de singer-songwriter Roger Waters in de schijnwerpers. Twaalf liedjes gehuld in sombere, overwegend kale arrangementen. Kenners weten dat de 'liedjesman Waters' als een muzikale rode draad door zijn oeuvre loopt, zowel tijdens als na Pink Floyd. If, Money, Brain Damage, Welcome To The Machine, Southampton Dock, It's a Miracle, het zijn voorbeelden van songs die ook zeggingskracht houden als ze slechts met een akoestische gitaar worden gespeeld. Was Isolation van John Lennon Waters' inspiratie voor "The Wall" en "The Final Cut", op zijn nieuwe album klinken Neil Young en folkzanger John Prine door. Het resultaat is Waters' militantste plaat tot nu toe. Scherp cynisme - met hier en daar een lichte verzuchting - drukt een flinke stempel op alle teksten. Muzikaal zijn de knipogen naar zijn Pink Floyd-periode niet op één hand te tellen. Ze roepen een gevoel van herkenning op, maar soms ook voorspelbaarheid. In Picture That voel je de onderhuidse spanning van Sheep, terwijl in Smell The Roses, Have A Cigar er erg dik op ligt, met die korte notenreeks als direct citaat uit eigen werk. Over terugkijken gesproken. In The Last Refugee komt de associatie met David Bowie's Five Years ineens bovendrijven. Die drumpartij, de piano-akkoorden, die opzwellende strijkers en blazers. Het zijn frappante overeenkomsten. Een muzikale ode aan Bowie? Oorspronkelijk wilde Waters van dit album een soort hoorspel maken, maar daarvan zag hij uiteindelijk af. Met producer Godrich koos hij voor, naar eigen zeggen, 'een ouderwets rock 'n roll-album'. Godrich produceerde eerder de soundtrack van Waters' eigen versie van "The Wall" en zat sinds "OK Computer" (1997) achter de knoppen bij Radiohead. Nu zorgt hij voor een compromisloos, fijnzinnig en warm geluid. De finesses van de analoog opgenomen plaat zitten 'm in de details, met dank aan Godrich: neem de mixage van de drums en de toetsen als beste voorbeelden. Zo doet de grote hoeveelheid analoge synths - inclusief Mellotron - in Bird In A Gale de oren flink spitsen. Ook opvallend: geen leidende rol voor een sologitarist, zoals Eric Clapton of Jeff Beck. De groep musici voert zijn dienende rol prima uit en de strijkers en blazers kleuren het diepe, soms wat moeilijk verstaanbare stemgeluid van Waters in. Sommige fans zullen de muzikale diepgang van zijn eerdere soloplaten missen. Toegegeven: de impact van een "Amused To Death" of Waters' conceptalbums met Pink Floyd ontbreekt grotendeels, maar in die afwezigheid schuilt juist de stille kracht van dit album. De compacte vorm accentueert een artistieke zijde van Roger Waters die sinds "The Pros And Cons Of Hitchhiking" (1984) niet meer zo uitdrukkelijk naar voren is gekomen. Tekstueel ligt de plaat in het verlengde van de rest van zijn oeuvre. Waters' commentaar op de huidige onzekere tijden is doorspekt met thema's als angst, isolatie, liefde (Wait For Her - met de tekstregel 'Let her breathe in the air') en natuurlijk macht en machtsmisbruik. Al zijn stokpaardjes liggen er dik bovenop, met Part Of Me Died als treffend slotparabel. Waters gaat weer ouderwets tekeer, vergelijkbaar met de venijnige momenten van "Animals", "The Final Cut" of "Amused to Death". Aan zijn stem is te horen dat de jaren wel gaan tellen. De klankballen zijn wat gezakt en het gaat een tandje langzamer, maar het past allemaal prima in het kader van dit album. 'Opa vertelt dat de wereld er somber uitziet. Vroeger was alles beter.' Geen gebalde vuist, maar een opgeheven vingertje en heel stiekem toch weten dat het vechten tegen de bierkaai is. Dat is Roger Waters op 73-jarige leeftijd ten voeten uit. Voor de luisteraar is het prima food for thought. 'Is This The Life We Really Want' is een retrospectief album dat op alle fronten helemaal van deze tijd is. Het hoge niveau van tekst en muziek houdt de plaat in evenwicht. De eenheid dringt pas na een paar luisterbeurten echt door. Bij vlagen luistert deze plaat weg als een breed uiteengezet politiek commentaar in een ochtendkrant. Je zou er een prachtige spotprent over kunnen maken. En toch: Roger Waters kan weer een fraai epos op zijn cv bijschrijven. Goede wijn behoeft geen krans.