ROB JUNGKLAS : BLACKBIRDS

  1. Blackbirds
  2. The Spiritual Beauty Of Material Things
  3. Nothing To Fade
  4. Shine
  5. Gone
  6. Diggers
  7. Hymn
  8. Low Hanging Fruit
  9. Vitriol
  10. Carry Me Home

Label : Madjack Redords

Length : 41:12

Released : 2017

Review (JohnnysGarden) : Zijn cd's heb je met regelmaat kunnen aantreffen in de hoogste regionen van eindejaarslijstjes. Niet in de algemene opsommingen, maar slechts bij individuele gebruikers. Rob Jungklas is zo'n naam die - om wat voor reden ook - tot nu onder de radar bleef. De reden schuilt ongetwijfeld in het feit dat hij geen uitgekiende verkoopstrategie nastreeft. Evengoed genereert hij inkomsten om zijn werk te doen. Om de eenvoudige reden dat zijn onconventionele manier van musiceren mij enorm aanspreekt, support ik hem van harte. Hij streeft geen specifiek genre na, maar dat pure rock hem na aan het hart ligt zou een logische conclusie mogen zijn. Hij doseert niet wanneer het intensiteit betreft. De beste omschrijving vind je terug in de Engelse taal onder de noemer "haunting". Alsof hij iets najaagt, of zelf op de hielen wordt gezeten, want Jungklas' muziek is rusteloos. Komt vanuit het hart. The Spirit & The Spine verscheen op de valreep van 2013 en ontpopte zich tot een instant mijlpaal. Artistiek althans. Sindsdien verschenen een paar niet weg te cijferen cd's van zijn hand, terwijl Blackbirds de ambitie heeft dat album uit 2013 naar de kroon te steken. Alle nummers verschijnen voor het eerst, ook Nothing to Fade is een nieuwe song. Er zou wellicht verwarring kunnen ontstaan, aangezien hij in 2014 het album Nothing to Fade had uitgebracht. Het enige nummer dat hij niet zelf schreef, Hymn, komt uit de traditionele hoek. Het religieuze sfeertje om dit nummer is tevens een goedgekozen intro tot het even onheilspellende Low Hanging Fruit. Schitterende arrangementen en klassieke instrumenten worden kristalhelder uiteengezet in dit nummer. Ook het slotnummer bevat een knipoog naar een traditionele klassieker. Het album Blackbirds gaat over de keuzes die je maakt. Een terugkerend thema in het werk van Rob Jungklas. Niet alleen zijn muziek is puur en aards. Zijn poëzie brengt je minstens evenredig uit balans. Letterlijk volgen is moeilijk. Hij voegt gewicht toe aan zijn teksten, en brengt daarmee een diepere bedoeling over op de luisteraar. Die zwaarte laat zich moeilijk omschrijven, maar onwillekeurig weet je dat deze muziek gaat over de scheidslijn tussen leven en dood. Keuzes die je maakt zijn dan ook niet vrijblijvend. Evenals de muziek van Rob Jungklas.

Review (MusicRepublicMagazine) : Rob Jungklas is a bit of a legend in his native Memphis. He has dropped 10 albums since his debut, "Closer To The Flame" in 1986. He ahd worked the circuit in his home town for 15 yesrs bafor ladning that recoed deal. In recent years, he has released four critically acclaimed recordings on Madjack Records, "Arkadelphia", "Gully", "Mapping The Wreckage" and "The Spirit & The Spine". This is his fifth on that lael, after self releasing "Nothing To Fade" in 2014. "Blackbirds", is a continuation of his exploration of the holy and profane. On the strength of an MTV video aired for the single 'Boys Town', in 1987, directed by 10cc's Godley & Creme, Rob achieved modest chart success, and went on to create the iconic regional anthem "Memphis Thing". The more reflective "Work Songs For A New Moon" that followed 2 years later on RCA, showcased Jungklas nuanced blend of pop songwriting and Memphis style r'n'b. He got disillusioned with the music business and quit until 2001, after cutting an album that did not get released by the label. He married, earned a degree, taught English and science and began paying music again, before he released an album in 2003. Treading blues ground instead of the rock stuff he did back in the day. Another blues record followed in 2007, before albums in 2010 and 2013. On "Blackbirds", the tile cut opens Rob's account. Moody, reverb thick, mid-tempo, atmospheric affair with a commanding and distinctive vocal. Interesting stuff, draws you in to the next track. "The Spiritual Beauty Of Material Things", maintains the mystery and the hypnotic vibes. His vocal comes from the heart and soul and builds in intensity, putting me in mind of the brilliant Liam McKahey from the band Cousteau and now called CousteauX. Rob's vocal style perhaps subconsciously channels parts of Roy Orbison, David Bowie, Jacques Brel and Scott Walker. That brooding, smouldering, aching, weeping delivery with a distinctive and unique style of his own. Maybe even subtle nods to Leonard Cohen for the more melancholic nature of some of the material. This is not an album you cherry pick random tracks from, or stick on while you chat to your mates on your new smart phone. This is a complete experience and must be heard in its entirety and in track listing order. There's a bit of dark gothic core to it too, and I was reminded of the UK band Bauhaus and their superb singer Peter Murphy from back in the 80s, when I heard this singer. "Shine" is a standout cut; a bit of an epic and the strings combined with Rob's stunningly emotional vocal is an intoxicating mix. On "Gone", he soars in Springsteen territory on a heart-wrenching ballad, another classy piece of song writing. His vocal timbre again brings "The Boss" to mind on "Diggers". A really powerful story of the men who died digging out the river to dam the Mississippi to stop their cotton fields flooding and ruining the crop. A gift of a song and surely this will get picked up by a big-name artist and covered, to buy Rob a new house and car, someday. Well-connected publishers and song pluggers, take note. THE track of the album. By far. Simply breathtaking. "Vitriol" is a beautiful song with a restrained vocal. The anthemic closer, "Carry Me Home" borrows from "Swing Low Sweet Chariot", often heard on the terraces of any rugby game in this country on a Saturday afternoon. Rob penned nine of the 10 songs here, apart from music for "Hymn" which is "a traditional shape note spiritual melody". The record was produced, engineered and mixed by Pete Matthews and Toby Vest (the latter also adds keyboards, pedals and acoustic guitar to his contribution), and they did a heck of a job too. Rob plays guitar and sings all lead vocals, and is joined by Luke White, Shawn Zorn, Dave Cousar, Paul Taylor, Rick Steff and Frank Ray on bass, drums, guitar, drums, piano and Hammond B3. Special credit to the string section of Krista Wooten Combest on violin and Jana Mesiner on cello, who add huge value. Summing it up in one paragraph: Nuclear-age torch songs, which showcase a unique artist with a traffic-stopping voice who keeps it very real. A stunning bunch of songs that deserve to be heard far and wide. This is very special indeed. Welcome to the Jungklas!