RAYMOND VAN HET GROENEWOUD : NOOIT MEER DRINKEN

1. Meisjes
2. Bij Elkaar
3. Crazy Pub
4. Feest
5. Winterochtend
6. White Lady
7. Italianen
8. Zjoske Schone Meid
9. Nooit Meer Drinken
10. Danielle

Label : Odeon

Release Date : 1977

Length : 36:40

Review (Humo) : De laatste jaren is er in Vlaanderen heelwat gebeurd. Niet alleen stortte de brug van Pulle op vrij spektakulaire wijze in (weliswaar een eenmalig optreden), maar lieden als Verminnen en Big Bill brachten voldoende leven in de brouwerij om van een Vlaamse Sien te kunnen spreken en kunstmatige droedels als Joe Harris, Jaak Raymond en Nicole & Hugo voorgoed naar het mecenaat van Bob Boon te kunnen verwijzen. De tijden leken rijp voor de grote sprong voorwaarts, maar die kunnen we, terugblikkend, wel op onze buik schrijven lijkt het. De Nederlandstalige pop is ingedommeld. Konfektie viert weer hoogtij. Bij je kraag word je zelden nog gegrepen. Eigenlijk houden we nog maar één origineel talent over, maar dat mag er dan ook zijn: Raymond Van het Groenewoud. "Ik doe niet mee", "Dadeemelee", "Zij houdt van vrijen" en "Meisjes" zijn lichtpunten in ons rockrepertoire; zijn twee elpees waren telkens opkikkers, maar de eerste ("Je moest eens weten hoe gelukkig ik ben") leed onder de dwingende hand van Roland Klüger, de tweede ("Ik doe niet mee") moest de muzikale visie van Hans van Hemert konkretiseren, en nu is de derde, "Nooit meer drinken", die hij naar eigen smaak en inzicht en volledig vrij mocht maken, en Raymond komt er blinkend uit te voorschijn. "Nooit meer drinken" is namelijk een zeer sterke elpee geworden, met zoveel lichtpunten dat je er een volwassen luster mee kan uitsparen. Ruig geweld en beheerste emotie wisselen elkaar af als Russen in een estafette, en je waadt door korenvelden van kwaliteit. "Meisjes" opent de feestelijkheden, maar dan zeer verstandig, ontdaan van de kabareteske franje die de single een weinig afzwakten; alleen het koor (dat overgedaan moest worden: het was per ongeluk van de band geveegd) is slapper dan op de single, maar kom, daar is track twee al en die heet "Bij elkaar", en wat een mooie peinzer is dat, met stukke stembanden gezongen, erg simpel en sober en met een mandoline erin waarvan je zegt: hè, een mandoline; en dan is er "Crazy pub", een woeste stoter met een uitstekend stel blazers, en als kleine schoonheidsvlek alleen het hier en daar wat slordig tot platte taalgebruik, dat ook in het "Lido Shuffle"-iaanse "Feest", toch een stoot van belang, de kop opsteekt, in naam van de vlotte-jongens-sfeer. Ook hier blazen de saxen hun longen weer bol en duwt het koper de beat vooruit, tot je op "Winterochtend", zeer à la Lou Reed, weer in de stilte stapt die je overvalt als je de deur van een dancing achter je sluit en op straat is het ochtend: vijf uur. Zeer mooi. Op kant twee ontgoochelt alleen "White Lady" (de enige zwakke track van de elpee), maar "Nooit meer drinken" is dan weer een parel: een akkoestische gitaar, de tweede stem van Jean Blaute, en Raymonds reikende, bijna begevende stem. Op "Daniëlle" zit die ook, al herinnert de muziek daar bijwijlen wel erg sterk aan die hit van de Moody Blues, hoe héétte die ook weer. "Italianen" is een superbe semi-parodie, een formidabel gezongen zomerhit die er (omwille van de iets te weinig duidelijke ironie van de tekst) geen zal worden, maar wèl met een andere tekst. "Zjoske", tenslotte, swingt als de pest, biedt een mirakels mooi arrangement, wordt schitterend gespeeld, en zoals de hele plaat, akelig goed geproduced (door Jan Blaute). Mis onze goede journalistiek niet Wil je elke dag de Humo Vandaag nieuwsbrief van Humo ontvangen via e-mail? Jouw e-mailadres Ja! Ik wil de nieuwsbrief Veel zware lof, kortom. Maar "Nooit meer drinken" is bijwijlen ook zo mooi dat je ervan naar de fles zou grijpen. En de kleine vlekjes die hier en dara kleven zijn niet eens zo negatief: ze bewijzen alleen maar dat Raymond nóg beter kan, en dat is een erg mooie gedachte.