PAUL McCARTNEY : EGYPT STATION

PAUL McCARTNEY : EGYPT STATION

Opening Station
I Don't Know
Come On To Me
Happy With You
Who Cares
Fuh You
Confidante
People Want Peace
Hand In Hand
Dominoes
Back In Brazil
Do It Now
Caesar Rock
Despite Repeated Warnings
Station II
Hunt You Down / Naked / C-Link
Bonus Tracks :
Get Started
Nothing For free

Label : Capitol Records

Length : 64:24

Release Date : September 7, 2018

Review (AllMusic) : Teaming with Greg Kurstin - a producer best-known for helming Adele's Grammy-winning 25, but also a musician in his own right, collaborating with Inara George in the savvy retro duo the Bird and the Bee - is a signal from Paul McCartney that he intends Egypt Station, his 18th solo album, to be a thoroughly modern affair. It is, but not in the way that the glitzy 2013 album New, with its fair share of Mark Ronson productions, was. Kurstin doesn't specialize in gaudiness, he coaxes his collaborators to act like a bright, colorful version of their best selves, which is what he achieves with McCartney here. Apart from "Fuh You" - a vulgar throwaway novelty recorded with Ryan Tedder - Egypt Station is a handsome and clever collection where McCartney hits many familiar marks but the difference is, he gets there in a different fashion than before. Perhaps the mini-suites, pleas for peace, rocking boogie, and romantic ballads are the very definition of McCartney's wheelhouse, but he takes some subtle chances here, both in the arrangement and, especially, the lyrics. All the slower songs are peppered with haunting ../images of darkness creeping at the edges, while McCartney revives the carnality that marked "Press" - not just on the straightforward "Fuh You" but on "Come on to Me," a considerably better song than the Tedder exercise. Such twists are welcome but what's satisfying about Egypt Station is what's always satisfying about a McCartney record: the hooks and imagination that are so rampant seem effortless. The thing that Kurstin brings to the table is a refinement, letting McCartney's ideas shine incandescently while also revealing that a record this clever isn't tossed off, it's crafted in every respect.

Review (Humo) : Anno 2018 bekleedt Paul McCartney een unieke positie: nooit eerder hoorden we een nieuwe plaat van een 76-jarige popcomponist, een voormalige Beatle bovendien, die ook als soloartiest een dozijn klassiekers heeft geschreven. Het kan niet anders of het weegt op hem: een Beatlemiljardair heeft niets meer te bewijzen, maar een man die al jaren zijn haar verft, wil niet oud worden, niet met pensioen zijn maar in de race blijven, of zoals hij zelf onlangs zei: 'Iets maken dat fris is.' Opener 'I Don't Know' is alvast een parel, een ouderwetse superieure song. Het is natuurlijk pretentieus, maar ik zou Paul er toch op willen wijzen dat er nog een andere song verscholen zit in de melancholische intro die hij op een aftandse honkytonkpiano speelt. 'You wanted so much more than casual conversation / If you come on to me, then I'll come on to you'. Hola! Meneer is 76 en getrouwd, maar flirt en staat open voor ouvertures. Amusant dat die ode aan flirten, 'Come On to Me', wordt gevolgd door, veronderstel ik, een ode aan zijn echtgenote Nancy Shevell: 'I liked to get stoned / I used to get wasted / But these days I don't / 'Cause I'm happy with you'. 'Happy with You' is een 'Blackbird'-achtig niemendalletje op akoestische gitaar, maar mooi en charmant. McCartney kan ook op gezegende leeftijd nog rocken, zoals op 'Who Cares (I Do)', 'Caesar Rock' en 'Hunt You Down'. En hij blijft een onverbiddelijke positivo, een handelaar in good vibes, terwijl zoveel andere pseudo-stoere rocksterren handelen in bad vibes. Jammer genoeg is 'People Want Peace' geen hoogvlieger, in acht genomen dat Paul eerder al 'Pipes of Peace' en 'Peace in the Neighbourhood' heeft gemaakt, en als je 'm naast Lennons vredeshymnes 'Imagine' en 'Give Peace a Chance' legt. Toch bevat 'Egypt Station' geen enkel ondermaats nummer. Er zijn lieflijke ballads als 'Hand in Hand' en goeie popsongs als 'Do It Now', 'Despite Repeated Warnings' en 'Dominoes', dat gezellig ontspoort in psychedelia lite. Hij slaat de bal enkel mis als hij aansluiting zoekt bij de jongere generatie, die, o ironie, veel van hem heeft geleerd. 'Fuh you' klinkt als, euh, Coldplay. Maar zoals bij alle nieuwe platen van levende legendes is de lakmoesproef: hoeveel van deze nieuwe songs zou ik hem live willen horen brengen, ten koste van klassiekers die hij dan niet kan spelen? Drie. Dat lijkt weinig, maar het zijn er drie meer dan bij veel andere ouwe zakken. Eind dit jaar begint McCartney aan wellicht zijn laatste reeks optredens. Eerlijk gezegd heeft zijn stem live z'n beste tijd gehad, ook al omdat songs zoals 'Maybe I'm Amazed' aartsmoeilijk te zingen zijn. En als hij stopt of sterft, krijgen de tributebands en de hologrammen vrij spel en is een gouden tijdperk afgesloten. Al bij al is dit een goeie plaat, meer Wings dan The Beatles, maar zijn beste sinds jaren. Alleen al daarom hulde dat hij het motto van Dylan Thomas huldigt: 'Do not go gentle into that good night' - leg je niet neer bij de aftakeling en blijf creatief tot je laatste adem.

Review (Muziekkrant Oor ) : Te bewijzen heeft hij niks meer en op zijn leeftijd is elk geslaagd nummer al een toegift op zich. Maar Paul McCartney gaat er op z'n 76ste nog eens vol voor, met een nieuw album gemaakt met een eigentijdse topproducer, een wereldtournee en een inventieve publiciteitscampagne waarin de Carpool Karaoke een ongekende megaklapper was. Egypt Station is een songcyclus die, net als Sgt. Pepper, de indruk wekt één geheel te zijn. Simpelweg door de plaat te openen en te eindigen met stationsgeluiden. Een oude truc die nog steeds werkt. Nadat we op het Opening Station zijn opgestapt is I Don't Know meteen thuiskomen. Een typische McCartney-pianoballade die qua vorm vooral refereert aan Wings uit het midden van de jaren zeventig. Een nummer ook met een, voor McCartney's doen, reflectieve tekst: 'Where am I going wrong, I don't know.' Een sterke compositie, maar ook een track die de achilleshiel van McCartney blootlegt. Vocaal is hij nog altijd best goed, maar niet meer de geweldenaar die hij was in The Beatles en Wings. De mate waarin dat hindert, verschilt per track. Geen probleem is het bijvoorbeeld in Come On To Me, de aanstekelijke single die Egypt Station vooruit ging. Want pakkende liedjes schrijven kan McCartney nog steeds als de beste. En als zijn stem het toelaat is het meteen raak. Na de a- en de b-kant van de single vervolgt de reis met Happy With You, zo'n fingerpicking gitaarliedje in de geest van Mother Nature's Son en Jenny Wren. Het illustreert vooral dat McCartney lekker in z'n vel steekt. 'I used to get wasted, I used to get stoned, but these days I don't, 'cause I'm happy with you.' Levensgeluk dat bij andere artiesten vaak wee klinkt, maar hier oprecht en vooral overtuigend overkomt. Dat doen ook Who Cares, People Want Peace en het dubbelzinnige Fuh You (tekstueel het zusje van Hi Hi Hi), vindingrijke popsongs waarin McCartney nog altijd een meester is. Niemand in de popwereld schrijft ze zo catchy als hij. McCartney is vier jaar ouder dan bij het maken van zijn vorige album New, maar klinkt op Egypt Station een stuk vitaler. Met dank aan producer Greg Kurstin, die net als Jeff Lynne op Flaming Pie en Nigel Godrich op Chaos And Creation In The Backyard de ex-Beatle veel zelf liet doen en niet schroomde om kritisch commentaar te leveren.Niet alle stations waar McCartney ons langs voert, zijn even geslaagd. In het zeurderige Confidante klinkt hij echt als een oude man. Maar met het stevig rockende Caesar Rock slaat hij verrassend krachtig terug. Hand In Hand, Dominoes en Do It Now leunen flink op de studioproductie, maar die is met achteruitlopende gitaren en andere trucs uit de Beatles-tijd dan ook zeer smakelijk. Meer dan ooit lijkt McCartney plezier te hebben in het putten uit zijn eigen trukendoos. Ook humor gaat hij niet uit de weg. 'What can we do to stop this foolish man from going through?' zingt hij met veel gevoel voor zelfspot in het sterke, Band On The Run-achtige slotnummer Despite Repeated Warnings. Waar McCartney de laatste decennia nogal eens krampachtig naar nieuwe vormen bleef zoeken, klinkt hij op Egypt Station volstrekt als zichzelf. Lang niet alle songs zijn van het niveau Beatles of Wings, maar als geheel is het album van begin tot eind verrassend en prima genietbaar. Paul McCartney bewijst zich opnieuw als het achtste wereldwonder.