PATTI SMITH : TRAMPIN'

  1. Jubilee
  2. Mother Rose
  3. Stride of the Mind
  4. Cartwheels
  5. Gandhi
  6. Trespasses
  7. My Blakean Year
  8. Cash
  9. Peaceable Kingdom
  10. Radio Baghdad
  11. Trampin'

Label : Columbia Records

Release Year : 2004

Length : 63:42

Review (AllMusic) : Nearly 30 years and nine albums in, Patti Smith shows no signs of giving up, or giving in, despite the fact she expected to be quietly doing her work instead of making rock & roll albums and playing in front of audiences. But then 9/11, Afghanistan, war in Iraq. Smith lives the vocation of a poet in an old-world sense of that word. Once, bards were the gadflies of society. Smith's Trampin' is a work that directly evolves from that tradition and fits squarely in her oeuvre. Trampin' is Smith's first outing for new label Columbia. She and her bandmates - Lenny Kaye, Jay Dee Daugherty, Tony Shanahan, and Oliver Ray - walk the tightrope between in-your-face garage rock, poetic ballads, and raucous, improvisational pieces (à la "Radio Ethiopia"). Not surprisingly, Trampin' is a largely political album, but it is far from a didactic one. Smith's voice of resistance is a human one, not an ideological one. She and her band cut much of the record live from the floor, and with the exception of the field recorded sounds of children playing in the street in "Radio Baghdad" and immediate and guttural strings added to "My Blakean Year," it comes off as both an immediate and organic record. Smith celebrates what is unique and beautiful in this America while castigating those who would abolish it in favor of homogeneity and submission. Whether it is the razored, riff-driven rock of "Stride of the Mind," the tough, anthemic pounce of "Jubilee," or the haunting midtempo countrified tunes like "Mother Rose," "Trespasses," or "Cash," the sober-eyed critical examination, the exhortation to find the truth and to celebrate life are everywhere. Likewise, in longer pieces like "Ghandi" and "Radio Baghdad," modes and grooves are locked and loaded. Poetry, both sung and spoken, engages the swirling, wavelike roars of apocalyptic power and chaos her band creates and splits the seams with the authority of her language, which claims no authority but that of the victim - which is all the authority there is. "My Blakean Year" is an acoustic anthem, the confession of a vision that is given full fruit in the largely acoustic "Peaceable Kingdom." The title track is also the closer. A duet between Smith's daughter Jesse Lee Smith's piano and Patti's voice, it is a folk song written in the gospel tradition. One can hear the ghosts of Woody Guthrie, Cisco Houston, and Mimi Fariña in seams between the keys under Jesse's fingers and the wavering, tender grain in Smith's voice. This is timeless music. It knows no age or subgenre classification; it is American music as it has been spoken the world over; it is rock & roll done as well as it can be by anybody.

Review (Humo) : Wat betreft het opnemen van platen kan men Patti Smith bezwaarlijk ADHD - Attention Deficit Hyperactivity Disorder ofte Aandachts-Tekort-Stoornis met Hyperactiviteit - toedichten: wie tussen 1975 (het debuut-als-een-mokerslag 'Horses') en 2004 (het gloednieuwe en alweer uitstekende 'Trampin'') nauwelijks negen studioplaten en wat spoken word-akkefietjes heeft uitgebracht, is niet bepaald een vlijtig liesje geweest. Zoveel cd's brengen Pascal Deweze en/of Mauro Pawlowski in één week uit, mét verschillende groepen en spin-offs! Smith werd in haar 57-jarige leven al door zoveel rampspoed geteisterd dat ze nu en dan noodgedwongen een stapje terug heeft moeten zetten. De vrienden, kennissen en familieleden die ze verloor, zijn bijvoorbeeld niet meer te tellen, met als meest downe periode die donkere novembermaand in 1994, toen ze in een paar weken tijd haar man Fred 'Sonic' Smith (ex-MC5) en haar lievelingsbroertje Todd aan soortgelijke ziektes verloor. Maar Smith zingt graag over haar doden, en dat is op 'Trampin'' niet anders. Meestal doet ze dat versluierd en tussen de regels, zodat de luisteraar zich moeiteloos met de éloge kan vereenzelvigen - ook als hij/zij de betreurde(n) niet persoonlijk kent - maar soms ook direct: op het zéér mooie 'Mother Rose' bijvoorbeeld richt ze zich rechtstreeks tot haar moeder. Kippenvel, en een wonderschone ballad zoals alleen la Smith die uit haar pen kan laten rollen (denk aan 'Paths That Cross'). Smiths stem wordt trouwens beter met de jaren, al moet u zich daar niet meteen Koningin Elisabethconcours-kwaliteiten bij voorstellen. Is 'Trampin'' een opmerkelijke plaat? Neen. 't Is meer van 't zelfde - een stevige rocker hier ('Jubilee', of het even fraaie 'Stride of the Mind'), een ballad ginder ('Mother Rose', 'Trespasses'), zang die ze afwisselt met parlando, een paar taaie brokken van negen minuten en méér waarin de wereld wordt verbeterd en mensen tot elkaar worden gebracht ('Gandhi', het aan duidelijkheid niets te wensen overlatende 'Radio Baghdad'), spirituele gedachten, beschouwingen op wat voorbij is ('My Blakean Year'), goedbedoelde name dropping en momenten van bezinning ('Peaceable Kingdom', dat begint als iets van Daniel Lanois, en de bloedmooie gospeltraditional 'Trampin'', tevens afsluiter, door Smith met trillende stem gezongen/gepreveld en door dochter Jesse aan de piano sober en een beetje à la Randy Newman begeleid.) Très Patti Smith allemaal, en dus weinig verrassend, maar NATUURLIJK WEL ZEER GOED! En Smith wordt geruggensteund door haar huis van vertrouwen: de groep die haar al sinds 'Gone Again' (1996) begeleidt, met de twee oudgedienden gitarist Lenny Kaye en drummer Jay Dee Daugherty, bassist Tony Shanahan en haar vriend-gitarist Oliver Ray. Nu en dan (met name in de twee langste nummers) hadden die wel un poco avontuurlijker mogen klinken. De overstap naar een nieuw label ('I am happy and proud to be associated with Columbia Records, which has been home to many artists I admire, including Bob Dylan, Miles Davis and Glenn Gould') is gezet, maar niks is veranderd. Soms is dat goed zo.