NICK CAVE & WARREN ELLIS : AUSTRALIAN CARNAGE - LIVE AT THE SYDNEY OPERA HOUSE

 

Disc One (63:10)

  1. Spinning Song
  2. Bright Horses
  3. Night Raid
  4. Carnage
  5. White Elephant
  6. Ghosteen
  7. Lavender Fields
  8. Waiting For You
  9. I Need You
  10. Cosmic Dancer
  11. Breathless

Disc Two (47:48)

  1. Hand Of God
  2. Shattered Ground
  3. Galleon Ship
  4. Leviathan
  5. Balcony Man
  6. Hollywood
  7. Ghosteen Speaks

Label : Goliath

Venue : Sydney Opera House, Sydney, Australia

Recording Date : December 16 - 18, 2022

Release Date : August 25, 2023

Quality : Soundboard Recording (A+)

Review (Pitchfork) : Nick Cave and Warren Ellis will release a new live album, Australian Carnage - Live at the Sydney Opera House, this Friday, August 25. The album collects recordings from their performances at the venue from December 16 to 18 last year during the Australian Carnage Tour. An abridged version will come out on vinyl on December 1. Hear “Balcony Man (Live at the Sydney Opera House)” below. Cave said in a statement, “Touring Australia with Warren after so much time away was one of the highlights of recent years. Every show was moving and unforgettable, from the intimacy of playing in theatres and arts centres, to the vast and uplifting nights at Hanging Rock, through to our final three nights at the inimitable Sydney Opera House. We are excited to share these recordings, made at the Sydney Opera House, and hope they capture even a tenth of the collective elation we felt at those shows. We’ll never forget them.”

Review (Het Nieuwsblad) : Nooit ofte nimmer laat een concertregistratie je de roes van het optreden zelf proeven. Tenzij je Nick Cave heet en van uitzonderingen je regel maakt. Met Idiot prayer trok hij zijn luisteraars op de schoot in een leeg Alexandra Palace in Londen. Op Australian carnage doet hij het wel met publiek, maar kruipt de Kraai even knus dichtbij. Het is het verslag van Caves eindhalte met Carnage, zijn duoplaat met Bad Seed-broeder Warren Ellis, in het Sydney Opera House in 2021. De slotmis van een tournee die de massa afzwoer en ook zonder de Grote Hits van climax naar climax gleed. Over de intieme rondreis, met ook een stop in Antwerpen, hing nog steeds de schaduw van Caves overleden zoon Arthur. Maar wie erbij was, herinnert zich hoe Cave en Ellis de brug sloegen tussen catharsis en humor. Het maakt van Australian carnage een steekspel van licht en donker, leven en dood. Dat contrast breekt door van bij de start: eerst het etherische spooklied Spinning song, dan Cave schertsend in zijn nopjes. “Fucking Sydney! Hello! Dit is onze laatste show, dus: ga los. Breek de boel af, scheur de stoelen stuk. And stuff like that.” Was Cave destijds in België gul met toegevingen als Henry Lee en Into my arms, dan flikkert hij die hier op de plaat er genadeloos uit. Twee uur is het teren op de songs van Carnage, Ghosteen en Skeleton tree, zijn jongste albums, enkel gespekt met het twintig jaar oude Breathless en de cover Cosmic dancer van T-Rex. Met of zonder ‘murder ballads’, dat blijft moordend mooi. Fragiel in Bright horses, spiritueel in Night raid, en hartverscheurend in de tearjerkers voor Arthur, Waiting for you en I need you. Cave blaast er de smeekbede “just breathe” op tot mantra, dat in de finale nog bot de adem afsnijdt. Slik. Ook de Bad Seed drijft boven, witheet in White elephant, oudtestamentisch kwaad in Hand of God. Die enkele keren dat de hartslag opdrijft, neemt Ellis het initiatief. Geholpen door een gillende viool, een stompende laars tegen de houten vloer, en door Radiohead-bassist Colin Greenwood en vaste Bad Seed-drummer Larry Mullins. In Balcony man vragen Ellis en Cave aan het balkon “to lose their fucking shit”, Hollywood rekken ze uit tot een duivels kwartier. Van sleet of slapeloosheid aan het eind van de tour geen spoor: Cave en co. ogen fris als grollende hoentjes. “Dit lied schreef ik voor jullie, Sydney”, liegt Cave bij Carnage. “Echt. Geloven jullie me niet?” Een fan herinnert hem aan de show in Newcastle, waar hij het volk groette en zich vergiste van stad. “Ik weet het, één van mijn grote vernederingen. Maar ik ben een oude man nu, het wordt niet gemakkelijker. Dus, Melbourne, dit is voor jullie.” Ook een tergend traag aftellende Ellis krijgt de lachers op zijn hand. “Ooone, twooo, threee, fooour.” Het is het ideale antigif voor een concert dat als lood op de maag had kunnen liggen. “I always seem to be saying goodbye”, croont Cave halfweg. Maar de rouw lijkt bijna voorbij. Laat deze liveplaat maar het lichtpunt zijn achteraan de verduisterde tunnel waarvan Cave stilaan de uitgang vindt.