NEIL YOUNG + PROMISE OF THE REAL : ANTWERPEN 2019

Disc One (71:20)

1. Mansion On The Hill
2. Over And Over
3. Mr. Soul
4. Love To Burn
5. The Loner
6. When You Dance I Can Really Love
7. On The Beach
8. Unknown Legend
9. From Hank To Hendrix
10. Old Man

Disc Two (71:18)

1. Are You Ready For The Country?
2. Long May You Run
3. F*!#in' Up
4. Cortez The Killer
5. Cinnamon Girl
6. Danger Bird
7. Hey Hey, My My (Into The Black)
8. Throw Your Hatred Down
9. Rockin' In The Free World
10. Roll Another Number

Label : no label

Venue : Sportpaleis, Antwerpen, Belgium

Recording Date : July 9th, 2019

Quality : Audience recording (A+)

Concert Review (Dansende Beren) : Het was ondertussen al drie jaar geleden dat Neil Young en zijn Promise Of The Real ons land een bezoekje brachten. Na een solocarrière van vijftig jaar (als je zijn jaren met Buffalo Springfield niet meetelt) en rond de veertig studioalbums hoeft de Canadees al lang niet meer te worden geïntroduceerd. Op zijn gezegende leeftijd van 73 tourt hij nog steeds lustig rond, en krijgt sinds enkele jaren hulp (alsof hij die nodig zou hebben) van Promise Of The Real. Frontman van die band? Lukas Nelson, zoon van Willie Nelson. De eer om de avond te openen was echter weggelegd voor de Britse band Boy Azooga. Met hun energieke melodieën en bij momenten stevige doorhalen probeerden ze het bombastische Sportpaleis te vullen, al ging hun sound in het begin wat verloren. De stress was duidelijk bij de bandleden af te lezen, tot ze na enkele nummertjes hun draai vonden. Toen ze het publiek meedeelden dat ze al jaren fan zijn van Neil Young, konden ze niets meer mis doen en groeide hun vertrouwen elke minuut wat meer. Het zorgde ervoor dat de band hun voorprogramma sterk kon afsluiten. Tien minuutjes na aanvang kwam dan de ster van de avond ten tonele, en net als het voorprogramma eerde ook Neil Young zijn helden. Een t-shirt van Howlin' Wolf met daaronder een paar hippe sneakers, Neil Young geeft echt geen moer om zijn dresscode. Het enigste dat bij de man telt, is muziek, en dat was meer dan in orde. Starten deed de man met een strakke versie van "Mansion On The Hill" waarmee hij het publiek direct meetrok in zijn verhaal. Een verhaal dat Neil Young altijd vertelt zonder al te veel woorden, zo sprak hij het publiek maar aan na een uur spelen. Het concert begon pas om negen, wat twijfels opriep over de duur van het concert. Young staat ervoor bekend shows van drie uur te spelen, maar eerder was al aangekondigd dat zijn show ten laatste om elf zou eindigen. Spoiler alert: de show eindigde niet om elf. De set van de superster was allesbehalve een best of, zo kregen minder bekende nummers een plek in de spotlight. Grote afwezigen waren "Like A Hurricane", "Heart Of Gold" en verrassend genoeg "Down By The River". De bekende versie waarbij de gitaarvirtuoos het nummer tot twintig minuten uitrekt en daarbij verschillende gitaarsolo's op het publiek afvuurt, was dus niet te horen. Jammer, gelukkig bracht de man een wondermooie versie van "Old Man" en bracht hij iedereen aan het dansen met een lange versie van "Rockin' In The Free World". Afsluiten deed hij echter met "Roll Another Number", een iets minder bekend nummer. Het publiek liet de nummerkeuze weinig aan hun hart komen, zo ging het dak er net niet af bij "Hey Hey, My My (Into the Black)", waarop elke ziel in de zaal het refrein meebrulde. Het publiek bestond zowel uit jongere als oudere fans, maar van die leeftijdsgrens was er meestal niks te merken. Er werd gesprongen, lustig geklapt en vooral luidkeels meegezongen. Dat was allemaal te danken aan Neil Young, maar ook aan de band, iedereen is duidelijk heel erg goed op elkaar ingespeeld. We waren vooral onder de indruk van het drumwerk, heel energiek en altijd correct. Er kon tussen Young en de rest meermaals een glimlach en een schouderklop af, wat aantoont dat iedereen zich gewoon amuseert. De mix van meezingers, stevige rocknummers en wondermooie ballads zorgde voor een mooie afwisseling waardoor de twee en een half uur durende set als een trein voorbijraasde. Ook de afwisseling van instrumenten hield de vaart erin, zo werd ons "Are You Ready For The Country" voorgeschoteld met Young op piano. Het toonde nog maar eens aan dat Neil Young nog steeds relevant is en dat hij er duidelijk ook zelf van geniet. Na een carrière van jewelste zou je denken dat er al wat slijt op de grootvader van de country rock zou zitten, maar ook op zijn leeftijd blijft de man zijn stem onaangetast. Zelfs zonder zijn backing band hield hij het Sportpaleis in z'n greep. Hoe hij tijdens "Rockin' In The Free World" een meer dan stevige gitaarsolo uit zijn mouw schudde, deed onze mond kwijlend openvallen. Dat Neil Young nog steeds meester is over zijn instrumenten, is nog steeds een understatement. Ondanks dat het concert niet volledig uitverkocht was, werd er toch reikhalzend uitgekeken naar de passage van Neil Young. Aanvankelijk bleef het publiek nog rustig, maar het strakke spel van de Canadees en zijn band zorgde ervoor dat het enthousiasme bij elk nummer hoger de lucht in ging. Young kon ontroeren, maar ook ouderwets rocken. Het zorgde voor een divers schouwspel, met als kers op de taart het slotstuk. Niemand weet hoe veel kansen we nog zullen krijgen om deze absolute oerlegende aan het werk te zien, maar laat ons hopen dat dit niet de laatste was.

Concert Review (Humo) : In acht genomen dat elke artiest die naam waardig zijn merchandising vooraf controleert en goedkeurt, kun je veel afleiden uit de items die tijdens optredens aan de fans te koop worden aangeboden. Neil Young bood een T-shirt aan met als opschrift 'Sponsored by nobody'. Dat zegt álles over hem. Tijdens een recent optreden in de States bracht hij een toast uit bij het publiek en zei hij kurkdroog, glas geheven: 'A word from our sponsor: I'm brought to you by. water'. Vergelijk dat met de Stones en anderen die zich laten sponsoren door om het even wie een bedrag van zes ziljoen cijfers op tafel legt. Zelf droeg Neil een aftands T-shirt met de naam van een van zijn helden erop: Howlin' Wolf. En ook voor het concert begon, liet hij via de mixtafel simpele, pure blues door de zaal schallen. Vergelijk dat met het pompeuze, megalomane 'Also sprach Zarathustra' dat het optreden van Janelle Monae voorafging. Vooraf projecteerden de videoschermen ook Neils 'Times Contrarian', en ook de titel van die fictieve krant zegt alles over hem: een contrarian is een eigenwijze dwarsligger, en als je de helft mag geloven van wat Graham Nash in zijn autobiografie over Neil schrijft, is hij dat zeker. 'Equal time for past, present and future' is de ondertitel van dat krantje - in tegenstelling tot de doorsnee krant die maniakaal focust op de actualiteit, wat vaak ten koste gaat van een historisch perspectief en een visie op lange termijn - een beetje zoals politici dus. Het Sportpaleis was niet uitverkocht. Waren veel fans op vakantie? Of waren zij die Neils briljante concert in 2016 zagen bang dat het dit keer niet zo goed zou zijn? Ze kregen een beetje gelijk. Het eerste uur opende Neil niet met een lange akoestische set. Hij speelde trouwens opvallend weinig akoestische songs, en geen enkele solo. Dat eerste uur serveerde hij iets te veel onderling inwisselbare Youngiaanse uitgesponnen riffs: 'Over and Over', 'Hello Mr. Soul', 'Love to Burn', 'Loner' en opener 'Mansion on the Hill'. Die laatste song bevat de zin 'take the highway to the sun or the rocky road'. Ik kan de frase 'rocky road' niet meer horen zonder te lachen sinds ik de reclameclip voor Bavaria zag (voer 'Live is life Bavaria commercial' in op YouTube). Dat eerste uur was de mix ook niet ideaal. Tijdens de eerste songs moest ik me inhouden om niet 'More barn!' te roepen. En hij speelde ook een aantal naar mijn gevoel iets minder succulente songs zoals 'From Hank to Hendrix' en 'Are You Ready for the Country' die ik graag had ingeruild voor een handvol favorieten. Geen 'Heart of Gold' vandaag, geen 'Needle and the Damage Done', geen 'Comes a Time', geen 'Helpless', geen 'Down by the River', geen 'Tonight's the Night', geen 'Lotta Love', geen 'Like an Inca', geen 'After the Goldruch', geen. En heeft iemand tijdens het concert die percussionist echt gehoord? Ik niet. Maar ik muggenzift, Neil is altijd goed en hij werd nog beter vanaf 'When you Dance, I Can Really Love', 'On the Beach', 'Unknown Legend', 'Long May You Run' en 'Old Man', ook al haalde hij de hoge noten daarvan niet meer. Ook opvallend: behalve de gebruikelijke monitors hingen er ook twee enorme boxen die op het podium gericht waren, blijkbaar wilde Neil baden in z'n eigen sound. Voor mij was 'Cortez the Killer' een hoogtepunt, een iets meer laidback versie dan anders, maar mooi crescendo gezongen en gespeeld door de jongens van Promise of the Real, die trouwens de hele avond mooie backings zongen, al miste ik de flow van Crazy Horse en de messcherpe attaque van Pearl Jam (Pukkelpop!) We kregen nog een mooi maar niet groots 'Cinnamon Girl', een fel 'Fuckin' Up' en lang uitgesponnen versies van 'Hey Hey, My My' en 'Rockin' in the Free World'. Neil richtte drie keer het woord tot ons. 'How you doin'?' En één keer wees hij ons op een surrealistisch feitje, in acht genomen dat het Sportpaleis rakelings náást (Neil dacht duidelijk onder) een druk bereden viaduct ligt: 'There's cars going right over us now!' Helemaal aan het eind deed hij met z'n jonge rechterhanden nog een rondedansje - letterlijk. Ik zie het Dylan niet doen. Neil speelde 154 minuten - tweeëneenhalf uur! Misschien is een concert zijn workout om zichzelf fit te houden voor seks met de verrukkelijke Daryl Hannah, voor wie hij zijn vrouw Pegi liet staan. Of misschien is de seks met Daryl zo'n goeie workout dat hij daarom moeiteloos die tweeëneenhalf uur optreden aan kan. Of misschien zijn die tweeënenhalf uur hun voorspel. Of misschien is zijn trots een sterke motor: het ego dat weigert zich te schikken naar het noodlot en spuwt op een aftakelend lijf. Long may he run. Maar Neil is 74. Als dit een afscheid was, dan was het er een in stijl. Ook al speelde die godverdomse contrarian níét mijn en, neem ik aan, uw favoriet 'Like a Hurricane', terwijl hij de Duitsers in Dresden er een dag eerder een fenomenale versie van 15 minuten van serveerde. Wij kregen slechts 'Roll Another Number.' De hele set brandde op het podium een minuscuul lichtbakje met één woordje erin: 'Love'. Dat voelen wij voor hem.

Concert Review (Het Nieuwsblad) : Paul Simon (77) en Elton John (72) namen onlangs afscheid van het publiek in het Sportpaleis. Generatiegenoot Neil Young (73) gaat gewoon lekker door. En wie dinsdagavond zijn uitstekend concert in Antwerpen bijwoonde, weet: die 80, die haalt hij vlot. Was het de zomervakantie? De concurrentie van de festivals? Of de niet bepaald goedkope tickets (tussen 90 en 99 euro)? Feit was dat het Sportpaleis dinsdagavond niet vol liep voor de Canadese rocklegende Neil Young: de bovenste ring bleef leeg. Nochtans gaf Young drie jaar geleden op dezelfde locatie een vijfsterrenconcert om duimen en vingers van af te likken. Anno 2019 rockt Young (73) nog steeds als een jong veulen. Anderhalf uur zou hij spelen, aldus de website van het Sportpaleis. Niemand die dat geloofde. Young is namelijk lekker eigenwijs. Dus speelde hij ruim een uur langer. Eigenwijs is hij ook steevast in zijn songkeuze. Legendarisch is het concert waarop hij tot verbijstering van het publiek het ene onbekende nummer na het andere speelde. Toen hij na twee uur dan eindelijk "een song die jullie wél al kennen" aankondigde, bleek het gewoon te gaan om een van de onbekende nummers die hij die avond al eens een keer gespeeld had. Drie jaar geleden bracht hij zowat alle klassiekers; deze keer skipte hij nummers als 'Harvest moon', 'The needle and the damage done' en 'Heart of gold'. Maar - geen paniek - er bleef genoeg lekkers over: een lang uitgesponnen 'Cortez the killer', een furieus 'Fuckin' up', het wondermooie 'Cinnamon girl' en als orgelpunt een 'Rockin' in the free world' vol spel- en levensvreugde. Tussendoor klonken minder bekende maar daarom niet minder fraaie nummers. Het publiek wist de eigenzinnige mix van songs te appreciëren: het kreeg dan ook een mooie dwarsdoorsnede van 's mans oeuvre, waarbij ook de prille beginjaren ('Mr. Soul' uit 1967) en zijn samenwerking met Stephen Stills ('Long may you run' uit 1976) niet vergeten werden. Aangevuurd door zijn veel jongere begeleidingsband Promise of the real haalde Young het beste in zichzelf naar boven: fantastisch hoe hij de ene briljante gitaarsolo na de andere uit zijn lijf perste. Niemand die dinsdagavond geloofde dat de Canadees stilaan aan zijn pensioen denkt. Op naar de 80.