NEIL YOUNG + PROMISE OF THE REAL : ANTWERPEN 2016

 

Disc One

  1. After The Gold Rush
  2. Heart Of Gold
  3. The Needle And The Damage Done
  4. Comes A Time
  5. Helpless
  6. Mother Earth (Natural Anthem)
  7. Out On The Weekend
  8. From Hank To Hendrix
  9. Human Highway
  10. Only Love Can Break Your Heart
  11. Unknown Legend
  12. Harvest Moon
  13. Alabama
  14. Bad Fog Of Loneliness
  15. Winterlong
  16. Walk On

Disc Two

  1. Down By The River
  2. Mansion On The Hill
  3. Powderfinger
  4. Western Hero
  5. Vampire Blues
  6. Country Home
  7. Seed Justice
  8. Monsanto Years
  9. Wolf Moon

Disc Three

  1. Rockin' In The Free World
  2. Tonight's The Night
    Bonus Tracks :
  3. Are You Ready For The Country
  4. Everybody Knows This Is Nowhere
  5. People Want To Hear About Love
  6. Long May You Run
  7. Someday
  8. Words
  9. Love To Burn

Disc Four

  1. After The Garden
  2. Love And Only Love
  3. Cinnamon Girl
  4. When You Dance I Can Really Love
  5. Are There Any More Real Cowboys (with Willie Nelson)
  6. On The Road Again (with Willie Nelson)
  7. Like An Inca
  8. Cortez The Killer

Label : no label

Venue : Sportpaleis, Antwerpen, Belgium

Date : June 24, 2016

Quality : audience recording (A+)

Review : excelent audience recording with bonus tracks from Berlin, Lille, Lucca, Toulouse and Dalhalla.

Concert Review (Lode Vanoost - De Morgen) : Neil Young deed het weer. De 70-jarige rocker nam countryrockband Promise Of The Real onder de arm, waarvan het oudste lid amper 26 is. In 2015 maakten ze samen het album The Monsanto Years en op 24 juni 2016 passeerden ze in het Antwerpse Sportpaleis. Het werd een verrassend mooie ervaring. Het Antwerpse publiek was herkenbaar, dominant veel vijftigers en zestigers, heel wat ouders ook met zonen en dochters, die Neil waarschijnlijk alleen van hen kennen. "Ja pa, heel goed (gaap)", maar stilaan toch wel overtuigd. Voorprogramma Brits countryrockzangeres Laura Marling was zeker niet slecht, mooie vaste stem, onbekende maar veelbelovende songs, maar nog een beetje gelijkmatig, weinig variatie. Niet eenvoudig toch, spelen voor een grotendeels beleefd maar ongeïnteresseerd publiek. De nog altijd schabouwelijke akoestiek van het Antwerps Sportpaleis helpt natuurlijk niet. Supporting acts moeten het zonder degelijke soundcheck doen en dat was te horen aan de vreselijke galm tijdens haar optreden. Alvast iemand om in de gaten te houden. Neil Young begon solo met een kleine akoestische jukeboxset : After the Goldrush, Heart of Gold, The Needle and the Damage Done, Comes A Time, Helpless en Mother Earth (iets minder bekend, uit zijn album Ragged Glory van 1990). De jonge snaken van Promise Of The Real kwamen er vervolgens bij en begonnen met een pakkende versie van een van Neil Young's nog altijd beste nummers Out on The Weekend. Wat volgde was een set van bekende en minder bekende nummers, allemaal heel enthousiast begeleid door de jonge kerels van Promise of The Real. Zeer bekende songs als Out On The Weekend, Only Love Can Break Your Heart, Alabama, Winterlong, een uitgesponnen (en allesbehalve saaie) Down By The River en Powderfinger werden afgewisseld met minder bekende nummers. Opvallend veel nummers uit vier oudere albums Walk On, Old Ways, Ragged Glory en Harvest Moon: From Hank to Hendrix, Human Highway, Unkown Legend, Harvest Moon, Bad Fog of Loneliness, Walk On, Mansion on the Hill, Western Hero, Country Home en Vampire Blues. Dat onbekend nummer uit 1974 deed bij velen duidelijk geen belletje rinkelen, nogal lugubere tekst ook. Niet getreurd, het publiek luisterde en zag dat het goed was. Neil Young was in goede doen en zijn begeleiders deden het zonder meer uitstekend. Beetje jammer van die obligate hoed, die Neil's gezicht ook op de videoschermen bijna compleet in het donker liet, op enkele flitsen van opzij na. Na bijna tweeënhalf uur spelen, redelijk lang naar Neil's gewoonte, leek het einde er aan te komen, zonder één song uit het album The Monsanto Years. Dat kwam alsnog toch in orde met drie op een rij. Seed Justice gaat over het monopolie dat Monsanto heeft verworven over de verkoop van zaaigraan in de VS. Dat monopolie verbiedt boeren om zelf hun graan te selecteren en te gebruiken voor het volgende zaaijaar. Bovendien komen bovenop de verplichte aankoop van zaaigoed even dwingende contracten voor de aankoop van meststoffen en verdelgingsmiddelen bij hetzelfde Monsanto, dat ten slotte ook eenzijdig de prijzen bepaalt van het graan dat de boeren aan hen moeten verkopen. Vervolgens de song Monsanto Years en het rustige Wolf Moon. Daarna de evidente afsluiter Rockin' in the Free World. Als encore een ingetogen Tonight's The Night over Bruce Berry, zijn roadie die in 1973 aan een overdosis heroïne stierf, kort nadat Crazy Horse gitarist Danny Whitten hetzelfde lot onderging, nauwelijks twee dagen nadat Neil hem uit een toernee had gezet, omdat zijn drugsprobleem zijn deelname aan de optredens vergalde. Het dreef Neil in een zware depressie en deze song Tonight's the Night. Het gelijknamige album werd Neil's donkerste album ooit en verkocht aanvankelijk nauwelijks. Ondanks de gitzwarte tekst een serene afsluiter. Dacht ik in 2013 in Vorst dat het ditmaal echt wel mijn laatste concert van Neil Young was, weet ik dat vandaag niet zo zeker meer. Geweldig ook hoe hij jong talent een kans geeft om te leren en vooral, om te genieten. Drie uur luistergenot, 27 songs. De afwezigen... inderdaad.