NEIL YOUNG + PROMISE OF THE REAL : AMSTERDAM 2016

Disc One

  1. After the Gold Rush
  2. Heart of Gold
  3. The Needle and the Damage Done
  4. Razor Love
  5. Mother Earth (Natural Anthem)
  6. Out on the Weekend
  7. Hold Back the Tears
  8. Human Highway
  9. Unknown Legend
  10. Someday
  11. Words (Between the Lines of Age)
  12. Winterlong
  13. Alabama

Disc Two

  1. Love to Burn
  2. Powderfinger
  3. Mansion on the Hill
  4. Change Your Mind
  5. Don't Be Denied
  6. Western Hero
  7. Seed Justice
  8. Revolution Blues

Disc Three

  1. Monsanto Years
  2. Rockin' in the Free World
  3. Love and Only Love
  4. Like an Inca
  5. Here We Are in the Years

Label : no label

Venue : Ziggo Dome, Amsterdam, The Netherlands

Date : July 9th, 2016

Quality : audience recording (A+)

Comments : Excellent audience recording of an epic night in Amsterdam. 26 songs, three and a half hours, the longest concert of the current tour and the longest Neil Young concert in 42 year career. "Don't Be Denied" and "Change Your Mind" first time on the European Tour.

Concert Review (Lust For Life) : Neil Young is niet het soort artiest dat in de nadagen van zijn carrière nog wat gouwe ouwen komt spelen. Deze avond stond hij in de Amsterdamse Ziggo Dome met Promise Of The Real aan zijn zijde voor een volwaardig concert van meer dan drie uur. Geen opsomming van hits, maar doorwrochte uitvoeringen van nummers uit zijn gehele loopbaan, waarbij de lange gitaarsolo niet werd geschuwd. De meeste indruk maken de eerste seconden van het concert, als Young begint met After The Gold Rush. Hoe is het mogelijke dat een man van zeventig nog zo'n heldere stem heeft? Zijn gezicht is niet zichtbaar onder die grote zwarte cowboyhoed, waardoor je bijna zou denken dat hij een uitvoering uit 1970 playbackt. Onzin natuurlijk. Later op de avond wordt wel enige slijtage hoorbaar, maar het blijft een fenomeen die stem. Je moet er wel van houden natuurlijk, weinig artiesten (U2, Coldplay) verdelen de muziekwereld zo in kampen van voor- en tegenstanders als Neil Young. Vanavond in Amsterdam zijn er alleen maar voorstanders en ze zingen woordelijk mee. Heart Of Gold volgt, solo op gitaar. Nu er meer licht aan gaat, zien we hoe die jonge stem contrasteert met de groeven in Youngs gezicht. Milieu The Needle And The Damage Done, Razor Love, Mother Earth, gitaar en harmonica. Even lijkt het een intiem avondje te worden, maar dan komen gemaskerde mannen in overalls het podium op, die doen alsof ze gif komen spuiten. O ja, het thema is het milieu, dat hadden we al kunnen zien aan de kraampjes met folders bij de garderobe. De band begint, Promise Of The Real, onder leiding van Lukas - zoon van Willie - Nelson. Drie gitaren (inclusief Young ) en een opvallend aanwezige en strakke bas. Out On The Weekend krijgt een zompige uitvoering, waarbij Lukas de gaten opvult met countryflarden. Af en toe verzuipt de stem van Young in het gitaargeweld; tijdens Hold Back The Tears klinken de enige valse noten van de avond. Nog steeds heeft Young nauwelijks een woord gewisseld met zijn publiek. Ja, hij ergert zich aan de telefoons en er zit vogelpoep op zijn installatie, dat is het wel zo'n beetje. Waar is de man gebleven die nog maar een paar jaar geleden in de HMH met veel humor keuvelde over ditjes en datjes en als graaf Dracula Like A Hurricane zong? Tussen de nummers staat de Canadees nu veelal met zijn rug naar de zaal. Heeft hij er wel zin in? Ja, dat wel: monter zet hij Unknown Legend in en voor Words hangt hij een Crazy Horse-gitaar om voor een lange solo aan het begin. Het refrein krijgt een vreemd snel ritme, als een bozige quickstep, gevolgd door een lekkere bak lawaai. Een van de hoogtepunten van de avond. Extase Na Alabama gaat de band los, met een keur aan Crazy Horse-nummers, zoals Mansion On The Hill. Doorgewinterde fans dringen zich naar voren, het Harvest-publiek doet een stapje terug. Nog steeds geen woord tot het publiek tussen de nummers. Wel neemt Young af en toe een kers van een schaaltje. Dan volgt Monsanto, een verbeten aanklacht maar ook een meezinger, die wel weer eindigt in een boel white noise. Youngs wegen zijn ondoorgrondelijk: Rockin' In The Free World lijkt een ideale afsluiter waarbij het publiek op en neer deint. Steeds als het nummer afgelopen lijkt, komt er weer meer. Extase. Maar dan Love And Only Love, met ellenlange solo's. Een gevalletje 'ejaculatio praecox'. Als naspel twee toegiften, waarvan we Like An Inca niet vaak live horen. De opbouw van het concert was misschien niet ideaal en we hebben Neil Young weleens communicatiever gezien, maar muzikaal was het vanavond dik in orde.