MYSTERY : DELUSION RAIN

1. Delusion Rain
2. If You See Her
3. The Last Glass of Wine
4. The Willow Tree
5. Wall Street King
6. A Song for You

Label : Unicorn Digital

Release Date : November 2015

Length : 61:10

Review (ProgWereld) : No matter what you say, delusion rain keeps pouring down. No matter how hard you pray, delusion rain keeps falling down. Bovenstaande regels, uit het refrein van de titeltrack van dit geweldige album, zingen al weken met grote regelmaat door mijn hoofd. Enige tijd voor het uitkomen van deze plaat, zwierf dit nummer op de burelen van progwereld rond en dit zorgde direct voor hooggespannen verwachtingen. Als de rest van de plaat net zo goed zou zijn als dit nummer, kon dit wel eens een hele goede plaat worden. Om zo'n geweldige teaser de wereld in te slingeren, brengt natuurlijk ook een risico met zich mee. Als de rest niet zo goed is, kan het geheel nog wel eens overkomen als een tegenvaller. Dus wat is het nu? Nu, beste lezer, dit is echt een fenomenale plaat! Collega Maarten Goossensen beweerde in zijn recensie van het vorige album "The World Is A Game" al dat Mystery met elk album beter wordt. Ook dat legt de lat natuurlijk hoog voor een nieuwe uitgave. Maar er is geen woord Spaans bij. "Delusion Rain" zet de lijn door die is ingezet bij "Beneath The Veil Of Winter's Face" en welke perfect werd voortgezet met de daaropvolgende twee albums. Alleen "Delusion Rain" overklast al het hiervoor uitgebrachte werk met overmacht. Mystery wordt inderdaad met elk album beter! De grote constante factor binnen Mystery is natuurlijk gitarist, producer en platenbaas Michel St-Père. Maar waar hij in het verleden hooguit een zanger en een drummer om zich heen duldde en verder een heleboel verschillende muzikanten liet opdraven, lijkt er nu voor het eerst sprake te zijn van een echte band. Een zeskoppige formatie maar liefst. Wat er dan verder opvalt, is dat er, behoudens St-Père niemand die op de vorige plaat aanwezig was nog meespeelt op dit album. Aangezien er op de vorige plaat namen meededen als drummer Nick D'Virgilio en zanger Benoit David, moeten de vervangers wel van goeden huize komen om hen te vervangen. Drummer Jean-Sébastien Goyette is minder nadrukkelijk aanwezig dan D'Virgilio doorgaans is, maar hij kwijt zich hier uitstekend van zijn taak. Zijn stijl van drummen heeft in de verte zelfs wel iets weg van zijn voorganger. De nieuwe zanger Jean Pageau heeft wat dat aangaat misschien nog wel een moeilijkere taak. Hij moet hier toch wel een zanger van formaat vervangen. Het zal toch niet voor niets zijn dat een grote band als Yes gebruik wilde maken van de diensten van Benoit David (hoe kort dit dan ook duurde). Maar ook Jean Pageau doet enigszins denken aan de man die hij moet doen vergeten. Dat lukt hem prima overigens. Zijn stemgeluid doet me echter voornamelijk denken aan Dennis DeYoung van Styx. Uit mijn mond / pen kun je dat als een groot compliment beschouwen. Het album bevat slechts zes nummers, maar heeft wel een totale speelduur van ruim een uur. Het is mooi evenwichtig verdeeld met drie relatief korte tracks en drie nummers die boven de tien minuten klokken. Het evenwicht schuilt ook in het feit dat dit album geen zwakke broeders kent en dus een uur lang een zeer hoog niveau laat horen. Tekstueel kun je met een beetje fantasie een thema in dit album ontdekken. Er wordt veel gezongen over wat er mis is met de wereld en met de mensheid. Het album bevat echter wel een hele positieve ondertoon; we zijn toch zeker zelf in staat om de mooie dingen te ontdekken en te ervaren in het leven. The least that we can do, is stand for what we think is right Het album trapt af met de titeltrack die net boven de tien minuten klokt. Na een spannend IQ-achtige intro krijgen we na een minuut of twee de nieuwe zanger voor het eerst te horen met een meerstemmige partij. In dit nummer krijgen de verantwoordelijken (lees politici) er van langs vanwege de puinhoop die ze van deze wereld maken. Dan is het vooral belangrijk dat we onze eigen normen en waarden in ere houden. Het refrein is echt heerlijk en blijft maar rondzingen in je hoofd. Dit is een knaller van een opener en het belooft heel veel lekkers voor de rest van het album. Drummer Goyette geeft hier ook alvast een visitekaartje af. Show her the beauty of the world she leaves behind Het moet dan wel zo zijn dat het volgende nummer je even laat bijkomen. Dat gebeurt ook als If You See Her aftrapt met een akoestische gitaarriff, die het hele nummer terug blijft komen. Het nummer doet sterk denken aan Clepsydra en dan vooral het album "Alone". Het nummer komt een beetje over als een liefdeslied, hoewel het dat tekstueel niet is. Just lay down. Accept this glass of wine and close your eyes. Imaginary fields unfold. Ook het nummer met de mooiste titel, The Last Glass Of Wine trapt akoestisch af. Dit is maar van korte duur als al snel de hele band invalt en een prachtige leadpartij wordt gespeeld, die het thema is van het nummer. Zanger Pageau is de ster hier. Het is machtig mooi hoe hij met zijn hoge uithalen het eerder door gitaar gespeelde thema van het nummer neerzet. In dit nummer is goed te horen dat het spelen met een extra gitarist een hele goede zet is geweest. Het bevat het nodige solowerk en dan is het wel fijn als daar een lekkere slaggitaar onder zit. Bovendien komt er zo nu en dan een dubbele solopartij voorbij. Lekker! Have you seen their eyes The joy on summer day Memories will never fade away You have touched their lives Touched in so many ways For there lives the meaning of your passed yesterday Als je je wel eens afvraagt of je alles uit het leven haalt, wat er in zit, kunnen de volgende twintig minuten misschien wel behulpzaam zijn. Je moet dan wel van baspedalen houden trouwens. Man, het lijkt wel of bassist François Fournier zijn voeten aan de pedalen heeft vastgeplakt hier! Liefhebbers van het betere gedreun komen hier wel aan hun trekken. En dat bijna twintig minuten lang. De kunst van een goede epic is natuurlijk om het nummer als een geheel te laten klinken zonder dat het op knip- en plakwerk lijkt. Ook wel knutselsymfo genoemd (ja, ook deze nieuwe Progwereld-recensent heeft dat woord al aan zijn vocabulaire toegevoegd). En The Willow Tree is een geweldige epic die ervoor zorgt dat er wederom twintig minuten van je leven in een oogwenk voorbij gaan. Wel zeer prettige en waardevolle minuten. De laatste vijf minuten zorgen ervoor dat je inziet dat eigenlijk maar heel weinig in je leven echt zinloos is (Young lover's first kiss immortalised, thanks to you, mooi toch?). Wat je ook doet, je laat altijd wel ergens een indruk of herinnering achter. Deze tekst wordt in de finale telkens opnieuw gezongen. Saai? Niet als je ervoor zorgt dat dit gebeurt met behulp van een zeer smaakvolle muzikale en vocale opbouw, zoals hier gebeurt. And he can't see his children growing. But it's ok, 'cause the money keeps coming in Wall Street King is het meest stevige nummer op het album. Door het sterke gitaarwerk doet dit nummer erg aan Pendragon denken. De gitaarsolo is furieus hier. Alsof Michel St-Père echt kwaad is om alles wat er mis is in de wereld, want ook hier is weer sprake van een kritische maatschappelijke noot. Ditmaal, zoals de titel al doet vermoeden, jegens het feit dat het allemaal alleen maar om geld draait. In eerste instantie lijkt dit een nummer dat iets minder opvalt tussen alle pracht en praal van de rest van het album, maar beluister ook deze maar eens een paar keer en dan zal het zijn geheimen prijsgeven. The News I saw today brought tears in my eyes. This world's going crazy Als na een Spock's Beard-achtige intro bovenstaande regels door de speakers klinken, moet ik wel even slikken. Ik schrijf deze recensie een dag na de afschuwelijke gebeurtenissen in Parijs en ik realiseer me dat hier wel een flinke kern van waarheid in zit. Hier wordt je gewoon koud van binnen van. Echter, slotnummer A Song For You illustreert wat mij betreft ook direct de grote kracht van muziek. Jean Pageau zingt in hetzelfde nummer: Don't worry for the tears in my eyes. All will be fine. Just let the music flow through you mind and all will be fine Dit zijn de momenten waaruit de kracht van muziek blijkt. Voeg daarbij dat dit wordt gevolgd door een werkelijk magistrale finale en ik zit inderdaad met tranen in de ogen. Maar dan van extase en puur genot. De essentie van wat muziek met je kan doen, wordt hier met verve aangetoond. Een groot compliment, want dit is wat ik zo graag wil horen. Muziek moet je raken en A Song For You raakt me op alle plekken. Mystery toont met "Delusion Rain" aan dat het tot de top behoort van de neo-prog. Met Jean Pageau hebben ze een uitstekende vervanger voor Benoit David binnen en de rest van de band lijkt ook prima op zijn plek. Het afgelopen jaar heeft met verschillende prachtige albums laten zien dat ons genre nog springlevend is, maar zo goed als "Delusion Rain" heb ik ze dit jaar nog niet gehoord. Het is lang geleden dat een album zo'n verpletterende indruk op me heeft gemaakt. En het mooie is: met elke luisterbeurt wordt hij nog mooier!