MOONEYE : COME WITH ME AND HIDE

MOONEYE : COME WITH ME AND HIDE

New Skin
Girl Like You
Branches
Another Fool
Lover to Stranger
Too Fast
Out of Place
Changing
Too Young to Have Regrets

Label : Mayway Records

Length : 32:04

Release Date : February 23, 2024

Review (Bandcamp) : With an excellent and acclaimed debut album, a string of successful singles and a steaming live reputation, Mooneye have been in the forefront of Belgium’s indie scene for quite some years now. A status that will only continue to grow with sophomore album ‘Come With Me And Hide’. It all started for Mooneye in 2019 with victory in a music talent show for national alternative radio station Studio Brussel. They released an ep soon after and scored a first modest hit with Thinking About Leaving. Their debut album Big Enough followed in 2021, containing hit singles like Bright Lights (ft. Meskerem Mees), Fix The Heater and Are You Lonely Too. They toured through Belgium and the Netherlands and as far as Germany, where their fame is growing considerably since they played a very well received gig at the famous Reeperbahn festival. By the end of 2022 the band went into the studio for the long-awaited second album, and frontman Michiel Libberecht wanted to return to the band’s very essence: intimacy built up from an acoustic foundation. He drew inspiration from his love for the American way of songwriting, incorporating elements of folk and country, and influences ranging from Kevin Morby and acoustic Beck to Morricone and Luppi soundtracks. The result is a stunning, coherent and heartfelt album with Mooneye sounding more full-grown than ever. First single ‘Lover To Stranger’ did very well on radio, streaming services and in alternative charts. After a solo tour supporting Ruben Block (Triggerfinger) in Germany, Libberecht will be looking towards 2024, the release of ‘Come With Me And Hide’ and a new tour taking the band to wonderful venues in Belgium, the Netherlands and Germany. And that, after all, is what Mooneye is all about, being on stage and sharing their music with fans and audiences all around.

Review (Humo) : Met zo’n stem is het zonde dat een mens door het leven moet als Michiel Libberecht. Enkele jaren geleden verkocht hij nog rouwprentjes en doodskisten, nu maakt hij platen als ‘Come With Me and Hide’. En toeval of niet: ik moet er elke keer even van gaan liggen. Folk? Welja. Country? Best. Indie? Zijdelings. Americana? Nogal. Gabberpunk? Nee. In ‘New Skin’ speelt een western die Leone niet gedraaid heeft: één slidegitaar aan de zwier, een andere trappelt als een paard dat zijn cowboy kwijt is. Van dezelfde stof een hoed: in ‘Lover to Stranger’ - pief poef paf, ’t is af - barst warempel een revolverduel los. Iets als ‘Changing’, met die solo, hoort men dan weer in te lijsten, regelmatig af te stoffen, en te tonen aan bezoekers. ‘Kijk, híér gemaakt!’ Pak een stoel en blijf staan: voor hun tweede verdient Mooneye een kleine ovatie.

Review (Dansende Beren) : Mooneye brengt met Come With Me and Hide zijn tweede langspeler uit. De band rond Michiel Libberecht won in 2019 de Nieuwe Lichting en Big Enough was een aangenaam debuut, dat vertrouwd aanvoelde zonder echt grote potten te breken. Gezellige indiepop met folkinvloeden, leunend op een mooie stem en sterke melodieën. Zoals wel vaker het geval is bij de moeilijke tweede, lijkt Libberecht ervoor gekozen te hebben het geluid van het debuut te perfectioneren. Muzikaal klinkt Big Enough namelijk vrij gelijkaardig, al worden de scherpe randjes er nog wat meer afgevijld. “Out of Place” is het soort melancholische popnummer dat Libberecht met “Bright Lights” al bewees in zijn vingers te hebben, “Too Young to Have Regrets” is een klassieke fingerpicking ballade en ook “Branches” is toffe gitaarmuziek van het kampvuurtype, in drie vierde maatsoort. Het zijn nummers die stuk voor stuk goed geschreven zijn en aangenaam wegluisteren, maar op zich weinig echt grote indruk nalaten. Wellicht hadden de goede melodieën wat meer baat gehad met scherpere arrangementen en een minder gelikte productie. Het is dan ook lichtjes ironisch dat Libberecht op “Another Fool” zingt: ‘I don’t want to be that guy colouring within the lines and playing by the rules.’ Dat is namelijk wat we hier vaak horen: een artiest die goed is in wat hij doet, maar zichzelf nét niet genoeg uitdaagt en soms herhaalt. Dat betekent niet dat Come With Me and Hide een slechte plaat is. De momenten waarop de arrangementen de nummers ruimte geven om te ademen, zijn onmiskenbaar de hoogtepunten. “Girl Like You” is wat donkerder en onmiddellijk veel beklijvender, met als vanouds een goed refrein, maar ook een groovy bas die wat meer ruimte mag opeisen. Ook “Too Fast” is een binnenkopper (opnieuw in drie vierde trouwens). Beide nummers delen spaarzaam ingezette pianotoetsen. Het hoogtepunt van de plaat is echter de single “Lover to Stranger”. We kunnen het moeilijk echt gevaarlijke muziek noemen, maar de lange opbouw met gitaren en drums aan het einde van het nummer is gemakkelijk het sterkste instrumentale moment van het hele album. Een voorbeeld van hoe een effectief gebruik van dynamiek muziek naar hogere niveaus tilt. “Fix The Heater” van het debuut, part two, zeg maar. Come with Me and Hide is met negen nummers en een speelduur van een goeie dertig minuten een zeer compacte plaat. Less is more, zeggen ze dan, en wij skippen inderdaad geen enkel nummer. Toch hopen wij de volgende keer op wat meer durf en muzikale uitschieters. Libberecht vindt op Come with Me and Hide het wiel niet heruit, maar toont aan nog altijd over zeer mooie velgen te beschikken. We hopen echter dat ze niet verder gepolijst worden. Soms zijn wat krassen en ruwheid zeer charmant.

Review (Luminous Dash) : De nieuwe Mooneye Come With Me And Hide is er niet zonder slag of stoot gekomen. Na de succesvolle tournee ter promotie van het album Big Enough wou de band de live energie op plaat vastleggen en doken ze de studio in met producer Koen Gisen. Maar bij de afwerking ervan begon frontman Michiel Libberecht te twijfelen, de alternatieve rocksound was eigenlijk niet de weg die hij wou blijven volgen. Hij wou terug naar de intimiteit met een akoestische basis. De band stond er gelukkig ook voor open en Libberecht keerde terug naar de tekentafel. © Mooneye Michiel haalde inspiratie uit zijn liefde voor “de American way of songwriting” met elementen uit de folk en country. Met de toepasselijk titel Come With Me And Hide is het een mooie uitnodiging om samen met de band even te verdwijnen en deel uit te maken van een andere wereld. Even ontsnappen aan de boze donkere buitenwereld en jezelf overgeven aan de warme klanken die hier mooi in elkaar zijn geknutseld. Opener New Skin was eerst een rocksong maar is nu een intiem akoestisch pareltje met de prachtige, zwoele klanken van de lapsteel. Voor Girl Like You ging Libberecht inspiratie halen bij Fleetwood Mac en dat leverde een heerlijk nummer op met een breed klankenpalet en een dijk van een refrein. Het breekbare Branches en Lover To Stranger zijn nog de enige songs die dateren van de eerste opnames en we kunnen alleen maar in de wolken zijn dat ze zo zijn behouden. Tussenin staat het pure americana diamantje Another Fool, de perfecte soundtrack om bij weg te dromen. Dat kunnen we ook over Too Fast zeggen trouwens. Bij Out Of Place gaat het er meer uptempo aan toe, toch blijft het aanvoelen als een warm deken waar je nooit van onder wil kruipen. Changing begint als een puur akoestisch nummer, na het refrein wordt het stilletjes aangevult met subtiele streepjes die het nummer groots maken zonder dat het té groot wordt. Datzelfde recept wordt ook toegepast op afsluiter Too Young To Have Regrets. In dat nummer zingt Chantal Acda de tweede stem en zorgt de lapsteel weer voor een magische sfeer net zoals de strijkers. We kunnen het album alleen maar met positieve woorden overladen. Er staan enkel machtig mooie en heel pure liedjes op. Indrukwekkend!

Review (Nieuwe Plaat) : Back to basics. Met die instelling dook Michiel Libberecht het tweede Mooneye-album Come With Me And Hide in. Een akoestisch fundament en vanaf daar verder bouwen. In het geval van Mooneye loop je daarmee ook geen enkel risico. Libberecht heeft immers een stemgeluid waarmee je vanzelf wel indruk maakt. Warm voor wie aan de oppervlakte luistert, intens en emotioneel voor wie de teksten diep laat binnenkomen. Dat soort dualiteiten komen op Come With Me And Hide sowieso veel terug. Single Out Of Place is daarvan misschien wel het beste voorbeeld. Op het eerste gehoor een energiek, sympathiek nummer. Maar als je goed oplet, hoor je Libberecht juist wanhopig verlangen naar een plek voor zichzelf, afgezonderd van wie dan ook. ‘Don’t you follow me/I’m not running away, that’s much too easy/I can’t sleep, I need some time to be alone.’ Deze dubbelrol maakt van Out Of Place een sterke track. Maar ook als de muziek wél dezelfde lijn kiest als de lyrics, komt Mooneye krachtig over. Wat heet, Changing is misschien wel het meest indringende nummer op Come With Me And Hide. De emotionele tekst brengt als vanzelf het traanvocht naar boven. ‘But how can you stay true to yourself/If you don’t even reach out to your friends/When they want you to be there.’ Op zichzelf al een prachtige zin, laat staan als Libberecht het je rechtstreeks toezingt. Persoonlijke verandering komt vaker terug op Come With Me And Hide. Opener New Skin benoemt bijvoorbeeld ook een ‘voor’ en ‘na’. Een mooie ballad volgens het handboek. Libberecht zingt weliswaar ‘I’m not the man you used to know’, maar dit is juist de Mooneye die we kennen én graag horen. Melancholisch, sfeervol en subtiel. De driekwartsmaat van Branches zorgt dat het nummer opvalt tussen de rest, al behoort het in andere opzichten zeker niet tot de meest spannende nummers op het album. Dat kun je dan weer wél over Lover To Stranger zeggen. Dat zit met name in de opbouw van het nummer. Zodra het relatief rauwe refrein de eerste keer om de hoek komt kijken, weet je al dat Mooneye meer in het vat heeft. Dat ontvouwt zich tegen het einde, want het instrumentale outro brengt Lover To Stranger naar de top van de Mooneye-catalogus. Het had zelfs nog een stuk langer door mogen gaan, het effect was alleen maar groter geworden. Too Fast en Too Young To Have Regrets halen grootmoeders opvoedklassieker ‘overal waar ‘te’ voor staat is slecht, behalve tevreden’ rechtstreeks onderuit. Twee ingetogen, mooie ballads die bevestigen dat het zwaartepunt van de plaat op het tweede gedeelte ligt. Eigenlijk zou je dit soort nummers nóg verder uitgekleed willen horen. Nog minder producersaus over de stem. Vaker het gepiep van vingers die over de snaren bewegen. Het is niet voor niets dat Mooneye zo’n goede livereputatie heeft. Hoe puurder, hoe intenser. ‘I don’t wanna change no more’, concludeert Libberecht in Changing en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Want Mooneye doet op Come With Me And Hide precies wat je hoopt. Indrukwekkende luisterliedjes met mooie arrangementen, melodieën en zangpartijen. Ten opzichte van debuutalbum Big Enough uit 2021 weet de Belgische groep nog beter wat het wil en dat sorteert effect. Op de achtergrond zorgt Come With Me And Hide voor ontspanning, op de voorgrond voor emotie. Een multi-inzetbaar album dat de muziek van Mooneye tot de ultieme schuilplaats maakt.