MIKE REID & JOE HENRY : LIFE AND TIME

1. Sleeper Car
2. The Bridge (with Bonnie Raitt)
3. Room
4. Stray Bird
5. Life And Time
6. Martins Ferry
7. Weather Rose
8. Whoever We Are
9. City Of Light
10. Leaning House
11. History
12. So We May

Label : Worksong

Release Date : September 5, 2025

Length : 49:15

Review (Americana UK) : Collectively, singer-songwriters Mike Reid and Joe Henry have, throughout their respective careers, amassed a collection of Grammy awards along with numerous other accolades that few will have matched. Reid initially made a name for himself during the first half of the 1970s in the NFL, playing football with the Cincinnati Bengals, before moving to Nashville in 1980 after Jerry Jeff Walker recorded his song ‘Eastern Avenue River Railway Blues’. From there, he quickly became one of the hottest names in town, writing no less than twelve number one singles during the following two decades, including Alabama’s ‘Forever As Far As I’ll Go’, Ronnie Milsap’s ‘Stranger In My House’, for which he won a Grammy in 1984 for ‘Best Country Song’ and Bonnie Raitt’s iconic ‘I Can’t Make You Love Me’ which he co-wrote with Alan Shamblin. He has also written countless other songs for such country legends as Conway Twitty, Tanya Tucker and Willie Nelson. The name Joe Henry requires little introduction. Starting his career as a singer-songwriter in the early 1980’s he recorded his debut album “Talk Of Heaven” in 1986 before becoming a protege of renowned record producer T-Bone Burnett, which would see him go on to produce Grammy-winning albums for Solomon Burke, Ramblin’ Jack Elliott, The Carolina Chocolate Drops, Bonnie Raitt, and Allen Toussaint. In addition, he has to date released no less than sixteen solo studio albums, and though his contribution to the americana music scene can at times feel somewhat enigmatic, his craft as a songwriter is never short of sublime, with such luminaries as Roseanne Cash and Madeleine Peyroux being among many beneficiaries. The duo first came together at Rodney Crowell’s Nashville songwriting camp, and the twelve songs which make up their debut collaborative album, “Life And Time”, are rooted in piano ballads with understated arrangements. Flourishes of pastoral orchestration and upright bass underpin the melodies throughout, providing the perfect conduit for the intuitive narrative that seamlessly runs through each track. All the songs are co-written by the duo, with Henry responsible for the lyrics, while Reid steps forward as singer, his russet tones and thoughtful delivery an ideal match for the poetic perceptiveness of Henry’s creative storytelling. Henry is also, unsurprisingly, responsible for the production. His vast experience and innate understanding of when something is right finds favour here with a less-is-more approach, deftly sprinkling colour across the course of the album. Subtle touches of pedal steel and saxophone can be found discreetly blending with banjo, organ, mandolin, and clarinet, while some gorgeous harmonies add a sweetness to Reid’s vocals and piano playing. The ambience of the album is captured immediately with the opening number ‘Sleeper Car’. Its unhurried nature is deliberate in its intention to highlight the poetry, every musical note paying homage to the words of wisdom they accompany, which only time can accumulate. ‘The Bridge’ offers some delightful backing vocals from Bonnie Raitt that instinctively help to emphasise the insightful message woven in the lyrics, which is reiterated on songs such as ‘Stray Bird’ and the title track, where the graphic poetry becomes almost cinematic, the colour and clarity of the rhyme as vivid as the prismatic chords emanating from Reid’s piano. The reflective flavour of ‘Martins Ferry’ is enhanced by the combined addition of saxophone and clarinet, played with such delicate restraint by Levon Henry, while ‘Weather Rose’ delivers the only perceptible percussive beat on the album without unduly changing the pace. ‘Leaning House’ finds Rose Cousins adding her distinctive vocals to Reids, which continues throughout to telegraph a depth of experience, enabling the narration of each song to coalesce, while a mix of pedal steel from Asa Brosius, and alto saxophone from Levon Henry brightens the periphery, helping to enrich the imagery of the narrative. On an album where every poetic word has been so carefully chosen, chiselled and crafted, it may appear somewhat superfluous to draw attention to any particular rhyme or verse, though lines such as “This country lives its life enflamed, by stories that refuse the twists of our retelling, -news remaining news”, from penultimate track ‘History’, do reveal a sense of the sagacious pragmatism that seeps through every bar, as if offering a beacon of hope in this increasingly senseless world. Whatever, the almost hymnal tone of the final song ‘So We Are’ feels a very apt choice to close the album. “Life And Time” is not an album that is going to announce itself with whistles and bells or a full-throated clarion call. No, its message comes with far more delicacy and restraint, completely bypassing any need to analyse the distinctive contributions from either protagonist. And yet, with its abundance of thoughtful prose and subtle ambience, the album’s impact and lasting effect are all the greater, and when listened to without distraction, will continue to reward over repeated listens. “Life And Time” may not vociferously demand your attention, but it’s an album that very much deserves it.

Review (Bluestown Music) : Vooraf even een paar tonen gehoord en dan kan dit niet anders dan een hele fijn album zijn! Mike Reid, voormalig succesvol NFL footbal player, moest daar in 1974 mee stoppen vanwege veelvuldige blessures – beseffen we ons wel voldoende hoe ongevaarlijk muziek maken is? – die Mike Reid dus, ontwikkelde zich tot songwriter, speelde als pianist in meerdere orkesten, heeft ook drie solo-albums uitgebracht, ‘Turning For Home’ in 1991 en ‘Twilight Town’ in 1992 en tenslotte kwam in 2012 ook nog ‘New Direction Home’ uit. De carrière van Joe Henry begint in de country, waarbij er raakvlakken waren met folk. In totaal zijn er van hem 16 studio-albums verschenen vanaf zijn eerste album in 1986 ‘Talk Of Heaven’ en zijn voorlopig “laatste” in 2023 ‘All The Eye Can See’. De aardige mensen die een bijdrage leveren aan ‘Life And Time’ van Mike Reid & Joe Henry, zijn: – Bonnie Raitt – vocals (2) – David Piltch – electric bass en upright bass – Jay Bellerose – drums (7) – Joe Henry – acoustic guitar – John Smith – acoustic guitar – Levon Henry – B-Flat clarinet, alto sax en tenor sax – Mike Reid – piano en vocals – Rose Cousins – vocals (10) – Patrick Warren – keyboards en organ – Ross Gallagher – electric bas en upright bass – Steve Dawson – electric guitar, mandolin, pedal steel en Weissenborn (ook wel slide- of Hawaï-gitaar genoemd). En dan gaat het verhaal dat beide heren elkaar op een dag tegen kwamen en er gelijk een klik was. Het werd beiden duidelijk dat er een “understanding” was en daarmee begon “hun” verhaal dat leidde tot het ontstaan van ‘Life And Time’. Henry schreef de eerste teksten en Reid componeerde er de muziek. Waar Henry in eerste instantie de gedachte had dat dit zijn volgende soloalbum zou worden, groeide gaandeweg het besef dat wat de nummers nodig hadden, de stem van Reid was. En zo zijn er 12 nummers ontstaan, minimaal door instrumenten begeleid en wat wil je als songwriter als groter compliment krijgen als wanneer Reid opmerkt dat wanneer hij de teksten van Henry zingt… “I just… believe them”! Numero Uno: Sleeper Car. Een heerlijk eenvoudig pianootje met hier en daar een pedal steel leiden tot een hele mooie samenzang van beide heren. Prachtig nummer, je dingen afvragen er een conclusie aan verbinden, da’s eigenlijk alles. Met hart en ziel gezongen. En steeds dat klaterende spel van piano en pedal steel. Bonnie Raitt zorgt voor de vocals, samen met Mike Reid op The Bridge, “where we stood, that held us so long”. Duidelijk waar het over gaat. Mooi, mooi, gevoelige blazers op de achtergrond. Die Mike Reid, die heeft een geweldige stem, de jaren die achter hem liggen kun je horen, een beetje schurend maar zó warm! In Room krijgt hij gezelschap van Ross Gallagher op upright bas en de keyboards van Patrick Warren. En natuurlijk weer die lichtvoetige piano. Hoe vaak krijg je niet een verhaal, een boodschap, te horen when “I wasn’t ready to hear”? om dan af te sluiten met “your name on my tongue, my heart in your hand”! Kom er maar op! Een a capella met alleen de piano! Mooi, mooi! In Stray Bird, is de bezetting nog intiemer, alleen stem en piano, begeleid door de uprightbas. Mooi als je in dit soort nummers het verschil in warmte kunt horen tussen een warme akoestische upright bas en de electric bas…“The man I was just yesterday, is scarcely here to stand”. Prachtig! In alle eenvoud een prachtige piano. De titelsong Life And Time, samenzang, het is een biografisch verhaal waarin duidelijk wordt alles gewoon zo gaat zoals het gaat. En dat dat allemaal gebeurt in “your Life And Time. Beauty! Op 13 december 1927 zag in Martins Ferry, Ohio, een zekere James Arlington Wright het levenslicht. Deze James kreeg later als schrijver de Pulitzer-Prize en dat gegeven zorgde voor het schrijven van dit nummer Martins Ferry, waarin Levon Henry een bijdrage levert op saxofoon en clarinet. “Verplaatst” naar de korenvelden van Martins Ferry krijgen we dit nummer voorgeschoteld, min of meer van het toen naar het nu. Mooi rustig en gedragen gezongen nummer. Het enige nummer op dit album met werk voor drums (!) is Weather Rose. Mooi verhalend nummer, iets sneller dan de andere nummers, iets drukkere piano, een beetje background vocals en hier en daar mooie keyboards. Die “éne” waarmee je je leven opbouwt, vorm geeft, waaruit eigenlijk de “hele wereld” bestaat, die éne, iets wat ons groter maakt dan ons samen, “the world begins and ends with you”! Prachtig, een echte love song! In Whoever We Are, een terechte vraag, begeleid door mandoline en lap steel guitar. Wie we ook zijn, wie zijn we? Dat pad in ons leven leggen we af met, flauw gezegd, voortschrijdend inzicht. “Time has taken to see”. Als je 20 bent, voel je je een hele piet, toch wel volwassen, met 30 ben je zeker volwassen, toch?, met 40 pas echt, met 50 rijp, met 60 wijs? en met 70 maakt niemand je meer “de kachel aan” alleen jammer dat het meeste achter je ligt en relatief weinig vóór je ligt, maar dat wat achter je ligt is noodzakelijk om dat wat vóór je ligt op de beste manier in te vullen en dat geldt dus voor elke fase in je leven. Conditio sine qua non, zonder dat is er niets, kan er niets, vandaar de vraag Whoever We Are. Ik besteed er waarschijnlijk meer woorden aan dan Reid in dit nummer. City Of Light, bij ons is dat Eindhoven maar daar gaat dit nummer niet over. Alleen begeleid door piano zingt Reid weer een levensverhaal. “The City Of Light is only as bright as the falling night will allow…!” Opnieuw het ene nooit zonder het ander! Rose Cousins zingt mee op Leaning House, een in verhouding vol begeleid nummer, mooie samenzang, een mooie zichzelf herhalende piano, “Should it proved to be the last of all I have to say” dan hebben we altijd ons Leaning House “to shelter on the floor”. Want “the little that I have, is more than I know”. Een schoonheid van een nummer! Stemmen die perfect passen. Mooie piano-interval en aanvullende keyboards. In een melancholiek History kijken Reid en Henry “achterom” “Counting every fallen leaf, each bitter tear…” maar zeker wetend dat “tonight I know that I will dream of you” en dat alles komt tot ons vanuit een kamer in het St. John Hotel, met zicht op de zee en een oud, vervallen treinstation en een fabriek en het begint ook nog eens te sneeuwen. Is dat verdrietig, of is dat schoonheid? Ik ga overtuigend voor het tweede! Want… “tonight I know I will dream of you”. Is dat mooi of is dat mooi? Nou dan. Platte woorden om hier te spreken van “het laatste nummer” als So We May begint. “Come the morning, come the end…” Een eenvoudig maar juist daardoor indrukwekkend “afscheid” van beide heren, Mike Reid en Joe Henry, en van hun eerste gezamenlijke album ‘Life And Time’! “And So We May.” Jongens en meisjes wat is dit een fijn album! Bij de nummers heb ik zelf te weinig het gitaarspel van Joe Henry genoemd en geroemd. Dat was er wel en juist zo subtiel aanwezig dat het nauwelijks opvalt!!! Twee oude rotten, best verschillend in leeftijd en toch zo perfect bij elkaar passend, elkaar vindend in hun liefde voor muziek en hun overtuiging dat ze dat graag op hún manier tot uiting willen brengen. En net zoals in mijn recensie op Bluestown Music van Harry “Happy” Traum met z’n album ‘Live in Holland 2017’: Hoe simpel wil je het hebben? Harry met alleen zijn stem en z’n gitaar zet een prachtplaat neer. En déze beide heren slagen er ook in, met een per nummer goed doordachte, minimale begeleiding, een juweel van een album aan ons “toe te vertrouwen”, bestaande uit quasi miniatuurtjes, kleine verhaaltjes, maar stuk voor stuk een pareltje! En dat dus een heel album vol!!! Jullie kennen mij inmiddels, ik zeg dan: “Oef!” En “Oef” is het!!! Een heel, héel fijn album!