MIDLAKE : A BRIDGE TO FAR

1. Days Gone By
2. A Bridge To Far
3. The Ghouls
4. Guardians (with Madison Cunningham)
5. Make Haste
6. Eyes Full of Animal
7. The Calling
8. Lion's Den
9. Within/Without
10. The Valley of Roseless Thorns

Label : Bella Union

Release Date : November 7, 2025

Length : 38:40

Review (Dansende Beren) : Met het vallen van de bladeren en de mooie herfstkleuren die de natuur tooien, is een streepje pastorale folkrock altijd een warm deken dat op deze dagen wat extra warmte geeft. De muziek van Midlake behoort ongetwijfeld tot deze categorie, waarop onder meer ook Fleet Foxes en Other Lives de laatste decennia een patent hebben. Midlake is zelf is ook al meer dan 20 jaar bezig, het doorbraakalbum The Trials of Van Occupanther dateert al van 2006 ondertussen. De band heeft in de afgelopen jaren wel een serieuze gedaanteverwisseling ondergaan want zanger Tim Smith verliet in 2012 de band om zijn eigen project Harp uit de grond stampen. De band ging echter onverdroten verder met gitarist Eric Pulido als leadzanger en met Antiphon liet de band horen herboren uit deze crisis te komen. Maar toen werd het plots stil voor een kleine tien jaar. Het in 2022 uitgebrachte For The Sake Of Bethel Woods liet echter horen dat de band niet dood en begraven was, maar met nieuw elan en spelplezier aan de slag ging. Nu ligt met A Bridge To Far een volgend werkstuk klaar waarop Midlake opnieuw de herfst intrekt. Geen taalfout in die titel maar eerder een woordspeling want de ‘To Far’ verwijst niet naar té ver maar wel een haalbare eindbestemming waar hoopvol naartoe gekeken wordt. Het album werd opgenomen in Denton, Texas, de thuishaven van de band; aan de knoppen zat producer Sam Evian, die al eerder onder meer werk verrichte voor Big Thief, Widowspeak en Okkervil River, nog meer klinkende namen uit het genre. Dat de band verder nieuwe muziek zou maken was zeker geen vaststaand feit, maar soms is een crisis alles wat nodig is om nieuwe vonken te doen ontstaan. De heerlijke eerste single “The Ghouls” klinkt zo vintage Midlake als je maar kan wensen. ‘This may not be for you / Maybe ordinary suits the ghouls’ zingt Pulido. Het ritme en de melodiën zijn uptempo, en de band vuurt zichzelf aan om als hemelbestormers iets te maken dat het gewone overstijgt. Het nummer kwam als een reactie op een moment van twijfel binnen de band. Of zoals Pulido het zelf vertelt: ‘I wrote “The Ghouls” after a conversation within our camp about everyone’s respective goals. The temptation to demonize the realities or challenges that exist and yet to face them head on and create something extraordinary’. De drang om het buitengewone op te zoeken binnen hun eigen muziek is zeker een geslaagd experiment want het album knispert door een aantal momenten waar de band zichzelf verder heruitvindt. Opener “Days Gone By” bijvoorbeeld waarin de dwarsfluit de hoofdrol opeist terwijl het nummer langzaam openbloeit. En waarin de tekst over het verstrijken van dagen als een soort mantra herhaald wordt, tot je helemaal mee in de wereld van dit album wordt gezogen. In “Guardians” komt de talentvolle Madison Cunningham een muzikale dialoog met Pulido voeren. De warme stemmen gaan over en weer en complementeren elkaar erg goed, dit alles over spaarzame lijntjes van subtiel gitaargetokkel terwijl in de achtergrond een mooi arrangement steeds weidser wordt opgebouwd. “Make Haste” drijft dan weer op een funky baslijntje waar wat meer jazzy gespeeld wordt en de haast uit de titel niet nodig blijkt te zijn. De stem van Eric Pulido ligt erg aangenaam in het oor en warmt de luisteraar met zijn nooit geforceerde en steeds rustige zanglijnen. Zelfs in het wat meer urgente “Eyes Full Of Animal” laat hij zijn stem vol en beheerst het volledige spectrum verkennen. Het nummer is ook prachtig gearrangeerd met door elkaar vervlochten piano, dwarsfluit en zowel akoestische als elektrische gitaar die elkaar nooit in de weg zitten. Het tekent voor één van de hoogtepunten van de plaat. Qua arrangementen verdient “The Calling” zeker ook nog een vermelding want in de superbe tweede helft van het nummer gaan de saxofoons van Jesse Chandler en Sam Evian met het nummer aan de haal, waarin ze het meenemen in een soort wervelwind die de herfstbladeren hoog doet opwaaien. Met het intieme en emotionele “Valley Of The Roseless Thorns” sluit Midlake A Bridge To Far op erg mooie wijze af. Het album is slechts tien nummers lang maar verveelt eigenlijk geen moment. De hoopvolle blik op de toekomst en de geslaagde volgende stap in het parcours van de band komen duidelijk naar voor. Door de heruitvinding van zichzelf heeft Midlake zelf ‘The Bridge To Far’ kunnen bereiken, en tonen ze aan anno 2025 muzikaal nog steeds een nieuw hoogtepunt aan hun repertoire toe te kunnen voegen. En om in de analogie te blijven, slaan ze met dit album ook een veelbelovende brug naar de toekomst. Wie zich live wil laten onderdompelen in dit album kan alvast op 9 februari terecht in het Wintercircus in Gent en op 10 februari in Paradiso in Amsterdam.

Review (Bandcamp) : Midlake returns with A Bridge To Far, their sixth studio album and most emotionally resonant work to date. Written and recorded in Denton, TX with producer Sam Evian, the record explores themes of hope, humility, and perseverance—blending the band’s cinematic folk-rock sound with renewed clarity and purpose. Songs like “The Calling,” “Days Gone By,” and “Guardians” reflect on personal transformation, spiritual grounding, and the unseen forces that carry us forward. “Guardians” features a powerful vocal duet between Eric Pulido and Madison Cunningham, while Hannah Cohen and Meg Lui add harmonies across the record. Spontaneous moments—like dueling saxophones or shifting tempos—add warmth and surprise, while Pulido’s lyrics explore both the personal and the eternal. After two decades, Midlake remains a band grounded in shared connection, always evolving while holding onto what matters most. A Bridge To Far is a testament to that bond—an album that dares to believe in something just beyond reach.

Review (KLOF Magazine) : The title of Midlake‘s latest album, A Bridge to Far, may have some grammarians scratching their heads in puzzlement. Still, it is intended as a play on words, signifying a hopeful path or bridge to a better place. An overwhelming message of hope – allied to meditations on mortality, change, and renewal – forms the emotional core of this album, arguably Midlake’s best since the band first formed some twenty-three years ago. Opening number – and second single from the record – Days Gone By – with its fluted intro, is almost a cappella during its first half, before it reaches lift-off around the midpoint of the song. A simple yet dreamy-sounding number, it nicely juxtaposes personal struggle against the eternal rhythms of the natural world. Its second line “days gone by with the sun, and the moon, and the skies” repeated throughout the whole song – this repetition helping to provide an underlying sense of unity. Its trance-like feel sets the tone perfectly for the rest of the album. The title track, A Bridge To Far, with its gorgeous layered harmonies, is one of several real standouts on the record, its uplifting message encouraging the listener to “go anywhere your heart desires”. Other songs that reach a similar high point are Guardians, featuring guest vocals from Madison Cunningham. The lovely call-and-response arrangement she shares with lead singer Eric Pulido has a real dynamic; the counterpoint in their vocal styles brings a sense of warmth and emotional heft to the song. The final single from the record, Eyes Full of Animal, is perhaps even better; its lyrics speak to a sense of inner conflict and discomfort, somewhat at odds with its three-line chorus, which soars to ever-greater heights. That same sense of tension is matched by the lead single, The Ghouls, whose swirling instrumentation, propulsive energy, and moody undercurrent create an intense atmosphere in a suitably understated way. The significant feat of the record throughout is its sense of spontaneity. Recorded at The Echo Lab in Denton, Texas, and produced by Sam Evian, the sessions for A Bridge To Far were said to have been instinctive and unforced. And it shows – with pretty much all songs on the record feeling both atmospheric and grounded, the band achieves a fairly effortless groove throughout. Tracks like The Calling, on which Jesse Chandler (recently interviewed here) and Sam Evian’s duelling saxophones bring forth an unexpected burst of colour, and Within/Without are built around meditative repetition, and gradually build layers of sound, giving them hypnotic momentum. One of the album’s most persuasive traits is in its use of restraint: there’s little gratuitous showmanship here. Arrangements often favour more subtle textures – through the use of flutes, tremolo guitars, and soft backing harmonies – over flashy soloing. It’s not hard to see why the band considers the concluding number, Valley of Roseless Thorns, to be a particularly emotional touchstone, reflecting the band’s own truths in veiled poetic form. It’s a charming conclusion to this deeply affecting album, on which human emotion, particularly hope in the face of adversity, is foregrounded against the rhythms of the natural world; it feels both personal to the band and also universally relatable. Midlake has long balanced pastoral folk, soft psychedelia, and progressive undertones; here, they lean more into spaciousness, allowing simplicity and room for silence to carry significant weight. With For The Sake of Bethel Woods proving something of a return to form in 2022 after a lengthy hiatus of seven years, you have to hope that Midlake can consolidate themselves with this release and achieve the sort of recognition they gained when The Trials of Van Occupanther first burst onto the music scene back in 2006.

Review (OOR Magazine) : Op hun vorige album For The Sake Of Bethel Woods (2022) – overigens geen onaardige plaat – was het vuur een beetje gedoofd bij Midlake. Tijdens het schrijven van de vooruitgesnelde single The Ghouls hervonden de leden van de Texaanse band elkaar. Het nummer is vintage Midlake: soepel en uptempo, met psychedelische gitaarpartijen. Het werd het startpunt voor hun zesde langspeler A Bridge To Far, dat hoop als thema heeft – bepaald verfrissend in deze tijden. En dat is ook de energie die door de solide, aangenaam meanderende folkrockliedjes heen schemert. Die drijven op dromerige gitaren en harmonieuze samenzang; ze klinken vertrouwd en toch fris. The Calling heeft de vaart er lekker in met strakke gitaren, de robuuste saxofoons zijn de kers op de taart. Eyes Full Of Animal is een mooi folkachtig rockliedje, dat lichtjes doet denken aan The Jayhawks. Guardians is een gloedvol duet van frontman Eric Pulido met Madison Cunningham. De gitaren dwarrelen ontspannen en het subtiele drumwerk van McKenzie Smith geeft het liedje een luchtig fundament. Lion’s Den is een melodieus feelgood-liedje met piano, drums en blazers. In slotnummer The Valley Of Roseless Thorns geeft de band een sterk staaltje samenzang ten beste, met een prachtig koortje op het eind. Op het fraaie A Bridge To Far klinkt Midlake weer buitengewoon geïnspireerd.