.jpg)
.jpg)
MICK FLANNERY & SUSAN O'NEILL : IN THE GAME
- Trouble
- Play with the Mind
- Are We Free?
- Chain Reaction
- Lonely Wins
- Baby Talk
- Blue River
- These Are the Days
- Love You Like I Love You
- In the Game
- Freedom
- Miss Me When I'm Gone
- You Don't Know Me
- Ghost
Label : Rosaleen
Release Date : September 10, 2021
Length : 50:14
Review (Written In Music) : Ierland en folk, dan kom je al snel uit bij eeuwenoude volksvertellingen, veelal gedoopt in een flinke dosis aan drank en versterkt door traditionele instrumenten als fluit, viool, banjo en doedelzak. De uit Blarney afkomstige troubadour Mick Flannery overstijgt alle vooroordelen op dit gebied en voegt de nodige doorleefde Americana en Blues aan toe. Hij heeft een onvergelijkbaar hees warm stemgeluid en bouwt met zijn zes eerder verschenen platen een steeds groter wordende groep volgelingen op. In Ierland kan hij al jaren niks fout doen en bereiken deze probleemloos de hoogste regionen van de albumlijsten. Verder heeft deze stoere breed gebouwde steenhouwer zijn uiterlijk ook nog mee, waarmee hij tevens de nodige aantrekkingskracht bij het vrouwelijke publiek opwekt. Oké, we hebben dus die mannelijke warmte als basis. Deze wordt op In The Game in evenwicht gebracht door de doorleefde vrouwelijke verbittering die Susan O'Neill toevoegt. Ze kruipt al direct achter het stuur bij het zware Trouble, met Mick Flannery in de weg wijzende bijrijdersrol. Zwijgzame woorden van een in een echtscheiding verwikkeld koppel waarbij het slijpende gitaarspel de uiteindelijke richting bepaald. Moordende stiltes, gevolgd door gekoelde hysterie. Rust in plaats van overschreeuwende frustraties in een oplopend spanningsveld die zich op de kleine vierkante meters steeds verder uiteenzet. Twee veelzijdige multi- instrumentalisten, twee totaal verschillende vocalisten die vooral in de laagte van hun stemmen samenkomen. De deprimerende spanning zet zijn lijnen uit in het uit elkaar groeiende Play with the Mind. Daar wordt wel ruimtelijk gewroet in die folkse Ierse voedingsbodem en waar viool, cello en piano neerstrijken om zich liefkozend te nestelen en de schade te beperken. Susan O'Neill gaat echter vol in de aanval om het wraakzuchtige Are We Free toe te eigenen. Een relationele identiteitscrisis gevuld met vergaande romantiek en emotionele afwijzing die overgaat in revolutionaire bevrijding. Er wordt naar antwoorden gezocht in de vergevende gospelzang van Chain Reaction en het klagende naar liefde hunkerende Lonely Wins. Breekbaar? Zeker niet, die fase is al achter zich gelaten. Kapot gezongen en in leegte en eenzaamheid verzuipend. Ervaringsrijke blues die misschien nog het beste beantwoordt had kunnen geworden door een kapot gegooide whiskeyfles, waarbij de hals dienst doet als bottleneck gitaarspel. Helaas blijft die ellende ons bespaard. Toch is het Mick Flannery die zich hier het meest kwetsbaar in het liefdesdrama opstelt en zich van de meest gevoelige kant laat zien. Blue River is gevuld met overstromende tranen, die moederlijk aarzelend gedept worden door Susan O'Neill. In These Are the Days worden zinsdelen weggelaten om deze zielenpijn te delen met de gevoelige mondharmonica partijen van Susan O'Neill en het moedige elektrische gitaarspel van Alan Comerford. Het blijft allemaal vriendelijk en schappelijk tot de rauwheid van Freedom diep vanuit het doorleefde innerlijk van Susan O'Neill tekstueel en in de instrumentatie de bovenhand neemt. Een hartspier die vervuld door pijn krampachtig de gebroken woorden een weg naar buiten gunnen en die lijn doorzet in het doorrookte haatdragende Miss Me When I'm Gone. De triestheid van het confronterende You Don't Know Me neemt als een laatste ademzucht alle hoop met zich mee en geeft de in eeuwigheid trouw belovende foto's een zwart rouwrandje mee. Ghost als de afdwaling, onzichtbaar versteend tot vastgelegde gepasseerde momenten. In the Game is een afschuwelijke onheelbare littekenplaat. Maar zo overweldigend mooi en puur gebracht. De schoonheid van een neergaande spiraal welke in de aardedonkere afgrond eindigt, met de als strop gevormde touwladder als onbereikbaar hulpmiddel, bungelend in het afwendend maanlicht. Niet echt een knuffelrock geschenk om een geliefde met een vijfentwintig jarige bruiloft cadeau te geven, of je moet behoefte hebben aan een nieuwe uitdaging.
Review (Hot Press) : The world has known its share of dynamic folk duos. In Ireland alone, Gay and Terry Woods, Damien Rice and Lisa Hannigan, and The Swell Season all had their heyday, leaving extraordinary music in their wake before splitting up. The latest to venture into the bracket are Mick Flannery and Susan O'Neill, with In The Game. They're certainly two powerful individual talents, but together - they're nothing short of electric. On In The Game, Flannery and O'Neill rely on emotionally immediate storytelling to chart the heady beginnings and visceral lows of two fictional musicians. They follow motifs that are frequently tapped by the folk community, but instead of veering into tropes, In The Game is refreshing and delightfully unpretentious. Whether on the seductive, bluesy 'Trouble' or the heartbreaking album closer 'Ghost' - a vocal standout from Flannery, who delivers a stunning falsetto - Flannery and O'Neill entirely avoid the formulaic. It helps that the narrative isn't necessarily unspooled sequentially. It doesn't need to be: love isn't a linear thing. Flannery - a stalwart of the singer-songwriter scene - gives O'Neill an equal amount of the spotlight on In The Game, and rightly so. A relative newcomer, she is currently Ireland's best-kept secret. Her wonderfully adaptable, whiskey-warm voice is a trump card on the album, lifting it beautifully here and grounding it impressively there. It's languorous on 'Lonely Wins', effervescent on the gospel-infused 'Chain Reaction', and devoid of frills - but full of character - on 'Baby Talk'. Fusing singer-songwriter dynamics with rich, full soul sounds, In The Game is a stunning and cathartic offering from a duo who seem to have figured out how bottle pure magic.
Review (The Irish Times) : In the act of coming together, Mick Flannery and Susan O'Neill tell us how it all falls apart on a concept album that walks through the graveyard of a romantic relationship. Both esteemed musicians in their own right, together they forge a new sound as they take on characters who are now ghosts of their former selves. "Write a story for me, in your mind, and let it run. Lies and tides turnin', until the both of us are done," goes the conflicting Baby Talk, a country song Flannery first wrote for himself. After showing the unfinished version to O'Neill, he expanded its narrative by turning it into a duet and kicking off their collaborative project. The Cork singer-songwriter scene first met the folk singer and multi-instrumentalist from Clare in 2018, when she was the support act for a number of his Irish shows. O'Neill (who releases music as SON), a relative newcomer but highly revered, stepped in as co-writer in late 2019, and the rest of the album was written and recorded during the lockdown summer of 2020 between Cork and Los Angeles. In the Game was "virtually" produced by Tony Buchen, who has previously worked with Smashing Pumpkins, Troye Sivan, Courtney Barnett and Flannery on his 2019 self-titled album. The warmth of love shines through on this album of contrasts when a cold demeanour takes hold of our protagonists. The trickling blues of These Are the Days uncovers the lies that often accompany the outpourings of love. The gospel-driven chorus of Love You Like I Love You barters to save what's left and, as O'Neill's voice rasps in anger, the accusatory Are We Free is the musical equivalent of storming out and slamming a door in the middle of an argument. O'Neill, crashing through every wave of emotion over the tinkling piano on Miss Me When I'm Gone, is spiteful and pained in her delivery but, in the grand exit that the chorus describes, also hopeful that she will actually be missed. For all the drama and fury, love still burns - in more ways than one. The simplicity of Blue River allows the sadness of separation to sit with the listener, as Flannery and O'Neill softly weave their vocals in and around each other, even though they're parting ways. By constructing a fictional relationship around the familiarity of break-up, both artists reveal new and more candid sides to their songwriting. Tough but theatrical, two stars are reborn.