MALIN PETTERSEN : WILDFLOWER

1. Carolina
2. Blue
3. Break Things
4. Cargo
5. Wildflower
6. Free
7. Baptize Me
8. Fool
9. Number And A Street
10. Fold Out Chair
11. Death By Space

Label : Die With Your Boots On Records

Release Date : September 19, 2025

Length : 33:30

Review (Written In Music) : Ze is vooral bekend in haar thuisland Noorwegen waar ze na een reeks singles en epeetjes en een voorgeschiedenis bij Lucky Lips in 2008 uitpakte met References pt 1, een volwaardig Engelstalig debuut dat folkinvloeden vermengt met country; Dat er ook jazzinvloeden opduiken ligt bij haar moeder die na haar huwelijk met een countryman haar dochter toch infecteerde met haar voorliefde voor het genre. Het was echter een naar Nashville lonkende single Alonesome, een akoestische soloproject dat de aandacht, niet alleen in Noorwegen opeist. Het resulteert in Wildhorse, het debuut voor Die With Your Boots On Records, een toonaangevend platenlabel ut Oslo dat eveneens The Northern Belle en Silver Lining herbergt. Op dit in Tennessee tot stand gekomen muzikaal avontuur creëren topmuzikanten uit Nashville samen met Pettersen een rijk geschakeerd muzikaal landschap waarin pop en country uit de jaar zeventig naadloos versmelten, na een meer popgetint Trouble Finding Words, leunt Wildflower nauwer aan bij het Amerikaanse avontuur. Het is het vertrouwde muzikantenkliekje dat Pettersen op het podium flankeert dat nu in de studio gesignaleerd wordt en de zangeres door elf zelf gecomponeerde songs loodst in spontane, intuïtieve studiosessies. In Carolina, de meerstemmige opener horen we countryneske pedalsteel klanken naast wat rauwer gitaarwerk. Dat vinnige snarenwerk drijft eveneens Blue aan. Na een zacht wiegend Cargo is het toch het vooral, het aan een prachtige, ingetogen soundtrack gehechte Wildflower dat echt charmeert. Het op koortsige ritme voorthollende Free worden we in Baptize Me ondergedompeld in een ietwat mysterieuze sfeer. Met Fool is Pettersen helemaal terug met naar de girl groups van weleer lonkende pop terwijl Fold Out Chair van een of andere naar Nashville uitgeweken farmersdochter afkomstig lijkt. Wildflower toont meer dan ooit de veelzijdigheid van de Noorse zangeres en haar voortreffelijke begeleiders, volgende maand kan je die combinatie op Ramblin’ Roots en andere binnenlandse podia beleven.

Review (The Old Grey Cat) : I’m flying down Route 421, pedal not quite to the metal due to years-old construction that curves the road to such an extent that Siri barks “back to the route” again and again—as if I’ve departed the road for the sky. Traffic drums, concrete barriers, and stark “$250 additional fine” signs line the makeshift stretch, which zigs one way and then the next, all while cars, trucks and SUVs barrel closer to 75mph than the reduced 45 speed limit. Norwegian singer-songwriter Malin Pettersen’s latest album, Wildflower, is my companion for the ride. There’s much on my mind, these days, from kittens to gravestones to the crazy times we find ourselves in, but somehow it becomes secondary to the music, which conjures country classics, the Gene Clark-era Byrds, and more. Leave aside the lyrics for a moment; Pettersen’s vocals flit high one moment and dive low the next, figurative honey flowing from the speakers, while her melodies sail like mini-luxury liners across relatively calm seas. Backing her is a crack band that includes Øyvind Blomstrøm (bass), Nikolai Grasaasen (guitar/piano), Stian Jørgen Sveen (pedal steel), and Sigmund Vestrheim (drums). The lead-off track, “Carolina,” finds Pettersen offering advice and comfort to a friend who’s going through a rough relationship patch: “Through the ash of your heart, new life will rise.” The song opens with an airy acoustic arrangement that gradually clouds into a fierce electric storm; it reminds me to an extent of many an Emmylou Harris number from the late 1970s and early ‘80s. “Blue” adds a tinge of Lucinda into the mix, with crunchy guitars accenting the guttural sadness articulated in the lyrics. “Break Things” faces the mirror, reflecting how everything she touches turns the opposite of gold. “Cargo” floats through space and time as if an unmoored buoy bobbing along on an ocean current; it’s the kind of gentle tune that leaves you hitting replay, calm on the surface but possessing a strong undertow. The title track maintains the lowkey mood, swapping the sea motif for that of a meadow. As with other songs, she digs into more than just love and life: “Let’s go running/Running in seasons/Let’s live in the now/And see how long this future might last/Let’s run, but not too fast.” The infectious “Free,” which I spotlighted a while back, encourages listeners to toss off the ties that bind us: “Aren’t you tired my friend/of waking up yet again/to bonds and ties and restrictions/on how to live your life…” So much of modern life is driven by things we don’t need or want or agree with, with social-media scolds scattering the traffic drums and concrete barriers much as the North Carolina Department of Transportation did on the aforementioned Route 421. “Baptize Me,” meanwhile, sports a Bayou beat beneath its quest for transcendence—be it via love, religious, or both. “Fool” embraces old-school pop, aka the peppy R&B-infused tunes of the late 1950s and early ‘60s, while “Number and a Street” recasts a track from her five-star Acoustic Acts of Rebellion set as a Byrds-like number. “Fold Out Chair,” meanwhile, swings like an Emmylou tune, with its lyrics—about the musician’s life—both tongue-in-cheek and serious. “Death in Space,” the album closer, floats through the fifth dimension: “Can you believe/All the particles in space/Rearranged to be your face/A planet and a star/And all the things we are….” In school, at least as I experienced it, science was taught as a clinical subject devoid of philosophical concerns; it was all about memorization. Something tells me, however, that if Pettersen had been my teacher, I’d now be a theoretical physicist. Driving along 421 on Saturday reminded me that songs and albums are akin to the flowers Pettersen sings about on the title track: “Picture petals so strong/A stem belonging to all and no one/Nobody knows where the seed flew/To cover the meadow in a wildflower hue.” Wildflower is a remarkable album, the result of seeds carried by wind gusts from the long ago to the present. It’s one of my favorites of the year.

Review (Bluestown Music) : Malin Pettersen, uit Noorwegen, heeft een nieuw album afgeleverd ‘Wildflower’ en te oordelen naar de namen van haar begeleiders op dit album komen die ook uit de regio: – Malin Pettersen – vocals, akoestisch gitaar, nylon string gitaar – Øyvind Blomstrøm – bas, gitaren, Hammond – Nikolai Grasaasen – electrisch gitaar, piano, synthesizer – Stian Jørgen Sveen – pedal steel, electrisch gitaar, lap steel – Sigmund (niet die van de strips) Vestrheim – drums, kettledrum. Zo, dan hebben we de afwijkende Alt-letters gehad. Marlin Pettersen, in een “vorig leven” deel uitmakend van Lucky Lips, heeft al een flinke carrière achter de boeg. Haar muziek legt vaak een sterke nadruk op haar vocalen, heeft zeker folk-invloeden maar ook af en toe jazz, een “erfenis” van haar moeder die hield van jazz én trouwde met een countryman. Mooie mix voor een beloftevolle toekomst. En of die belofte wordt waargemaakt gaan we beoordelen aan de hand van het beluisteren van haar album ‘Wildflower’ waarop 11 nummers staan. Het album opent met Carolina en gelijk valt de heldere stem van Malin op, een in eerste instantie spaarzame begeleiding die al snel wat robuuster wordt met drums, bas en pedal steel om ook nog over te gaan in stevig gitaarwerk. Daarna keert de rust weer terug en neemt Malin de lead met haar vocals. Een stevige mix van een grote brok country met goed gitaarwerk! “One, two, three, four” en dan begint Blue, ook een stevig countrynummer waarin huiselijke tafereeltjes worden bezongen, een stevige gitaar. “You ain’t been Blue like I”. Hoge uithalen. Een rustig, twijfelend intro opent Break Things waarin Malin moet bekennen dat ze Breaks Things, een “lief” lied met haar stem mooi gedubd als background vocals. “Honey, I Break Things”, mooi slot, onder andere door de wegvegende drums. Met een mooi melodieus begin is Cargo begonnen. Ook hier klinkt de country flink door, vooral in haar stem, minder in de begeleiding, ook de pedal steel “op de achtergrond” is gewoon prettig. “You’ll always be a part of me, and I a part of you and I’ll promise I won’t forget you”. Het hoogtepunt van het album is zonder meer de titelsong Wildflower. Met een rustig tokkelende akoestische gitaar een lieflijk gezongen nummer, pedal steel komt er bij, weer haar eigen background vocals. “Let’s go running in seasons” en “wherever it grows the Wildflower is one…” oftewel: Je kunt allebei afkomstig zijn van verschillende plaatsen om na een reis op dezelfde plek uit te komen. Mooi. Erg mooi en goed gevonden! Wat opvalt in dit nummer hoe jong haar stem klinkt! Lekker snel begint Free met verwarrende geluiden door elkaar, een tempo makende drums en dito gitaren. Van harte wenst Malin ons to be Free. In verhouding tot de eerdere nummers “spat” dit uit de boxen! We willen graag haar advies ter harte nemen. Be Free. Heavy eindigend, bijna hard rock. Verrassend! Bijna dreigend begint Baptize Me. “Take me as I am, take me as I come, take me to a shelter…” Ze wil wel zeker weten dat “hij” van haar houdt en dat hij haar nodig heeft.” en steeds dat dreigende melodietje. “Baptize Me and tell me where I’m going”. Bijna als Katie Melua begint Malin te zingen in Fool waarin niemand haar er van kan weerhouden “to make a Fool out of myself” Number And A Street geeft een dagelijks tafereel, stevige muziek, mooi background vocals en zo kabbelt het nummer lekker door. Vlot tempo dat ons brengt bij de conclusie van Malin in dit nummer: “You’re just a Number And A Street. Ja, zo kun het ook zeggen maar of dat nou zo romantisch is… Een vrij kinderachtig begin met country-vervolg vormt de inleiding tot Fold Out Chair. Ook Malin zingt wat ze blijkbaar het liefste doet: Country! Death By Space, het laatste nummer klinkt dan weer heel anders! Verwarring maakt zich van mij meester, wat wil ze nou eigenlijk met dit album. Dit nummer is toch gewoon een bloedserieus mooi nummer. Vrij vertaald: Je kunt zoveel ruimte tussen elkaar hebben dat er geen sprake meer is van een relatie, of: Death By Space. En dan, na ruim 30 minuten zit het album er op. Elf korte nummertjes van net 3 minuten of minder. Er zijn over de hele wereld heel veel country liefhebbers en dus heeft Malin Pettersen over de hele wereld waarschijnlijk heel veel fans. Zelf ben ik niet zo’n grote country fan maar hier en daar een lekker copuntry-deuntje vind ook ik heel gezellig. Aan dit album van Malin Pettersen -‘ Wildflower’ houd ik echter een gemengd gevoel over. Waarom, waarom, wisselt ze echt hele prachtige, bijna bluesy nummers met een indringende tekst af met pure country? Hoe moet ik dat combineren? Moeilijk, moeilijk. Het album ‘Wildflower’ is uitgebracht op Die With Your Boots On Records. Zegt de naam van het label waarop haar album is uitgebracht al niet meer over waar ik mee zit? Ik kan onmogelijk tot een eindoordeel komen. Ze zingt echt goed, heeft alle nummers zelf geschreven en geproduceerd, de begeleiders zijn primakassie, primakassie en dan zulke uiteenlopende nummers! En ook begrijp ik niet wie waarom de voorkant van de hoes heeft bedacht. Wat wil je daar mee uitdrukken? Als je de verschillende bio’s over dit album moet geloven is ‘Wildflower’ voor Malin Pettersen een samenvatting van haar carrière tot nu toe en omdat ze daarin verschillende stadia van muziek maken heeft doorgemaakt, country, Americana, pop, R&B en meer, zou dat de verschillen tussen de nummers op dit album kunnen ver- klaren maar ik voor mij, trek dan de conclusie dat het met al die goede bedoelingen een ratjetoe is geworden. En ja, ik ben misschien best wel streng maar er komt ook zoveel nieuw moois uit dat je daarin ook moet weten te onderscheiden. Misschien had ze dan beter een “Best of” uit kunnen brengen, dan weet je dat je af en toe voelt naar iets te luisteren uit een andere tijdspanne. Ik laat het oordeel graag aan jullie over en ik hoop dat mijn recensie daar toch behulpzaam bij kan zijn omdat ik bij elk nummer wel zo goed mogelijk probeer te verwoorden wat ik hoor, voel en meemaak. Niets mis met dit album, zeker niet. Alleen die grote verschillen in muziekstijlen. Wat mij betreft: Jammer.