MJ LENDERMAN : MANNING FIREWORKS

1. Manning Fireworks
2. Joker Lips
3. Rudolph
4. Wristwatch
5. She's Leaving You
6. Rip Torn
7. You Don't Know The Shape I'm In
8. On My Knees
9. Bark At The Moon

Label : Anti

Release Date : September 6, 2024

Length : 38:51

Review (AllMusic) : Does the world need a new Neil Young? In the year 2024, the original model is thankfully still functioning and productive, though if we need to have a replacement in reserve, MJ Lenderman is clearly the man for the job. Lenderman showed himself to be a truly valuable sideman in his guitar work with Wednesday and Waxahatchee, and his fourth solo album, 2024's Manning Fireworks, shows he's grown into an artist who is every bit as impressive and capable. Lenderman's music doesn't particularly sound like Neil Young past their shared love of the accents of country music and growling guitars, yet the comparison seems apt as his talents run in parallel with Young's. Lenderman's guitar playing is brilliantly satisfying while avoiding the standard cliches of six-string heroism (significantly, in "She's Leaving You," he derisively mentions someone who "believe(s) that Clapton was the second coming"), and the distance between his simple single-note picking and the fuzzy clouds of noise he can conjure gives him plenty of room to fill these songs. Lenderman is also a splendid songwriter, telling tales of small town life in the Deep South (and the people who live there, by choice or by circumstance) that are witty, compassionate, and strikingly realistic in his gift for details and observation. And while Lenderman doesn't have an especially strong voice, he makes his limitations work for him, and the plainspoken tone of his singing sounds as true as an overheard conversation. Manning Fireworks gives Lenderman room to rock out on numbers like "On My Knees," "Wristwatch," and the extended freak-out of "Bark at the Moon," where the crunch of his guitar takes center stage, and he's equally satisfying on tracks like "Rip Torn" and the title cut, capturing the ebb and flow of a slow river on a summer's day with evocative wisdom. Lenderman's songs document the lives of ordinary people living small lives, but he never suggests they're trivial or worthy of scorn -- he seems to be as much a character in his tunes as anyone else -- and coupled with his scrappy guitar and the satisfyingly loose report of his band, he makes it all into something often moving and always compelling. MJ Lenderman isn't Neil Young and doesn't need to be - Manning Fireworks is his own fusion of the contemplation of Harvest and the release of Zuma, and it's a small triumph of noisy roots rock.

Review (Wikipedia) : Manning Fireworks is the fourth solo album by American musician MJ Lenderman. The album was released on September 6, 2024, through Anti- and Epitaph Records. Produced by Lenderman and Alex Farrar, the album features contributions from Lenderman's Wednesday bandmates Karly Hartzman, Xandy Chelmis and Ethan Baechtold. Manning Fireworks was announced on June 24, 2024, accompanied by the single release of "She's Leaving You". Lenderman recorded the album at Drop of Sun Studios in his home town of Asheville, North Carolina. A press release refers to the record as an insight into Lenderman's "frank observations on the intersection of wit and sadness" that transfers "punchlines" and "rusted-wire guitar solos" from previous works and presents a "new sincerity" and perspective through "his warped lens". According to the review aggregator Metacritic, Manning Fireworks received "universal acclaim" based on a weighted average score of 88 out of 100 from 22 critic scores. In a review for AllMusic, Mark Deming declared that, "coupled with his scrappy guitar and the satisfyingly loose report of his band, [Lenderman] makes it all into something often moving and always compelling." Pitchfork awarded the record its Best New Music designation, with Jeremy D. Larson describing the record "witty and sincere, the mark of a songwriter finding his voice." Rolling Stone's Jon Dolan called it an "indie-rock gem" with "ace" storytelling. Steven Hyden in Uproxx was effusive, depicting it as an "especially precious commodity" in the modern age. Damien Morris at the Guardian interpreted it as a "joyously weird" LP steeped in religion, while PopMatters' Patrick Gill praised its witty lyricism and "exceptional" sonic sensibilities. In an interview with NME, writer Jordan Bassett opined that the album "often amounts to a study in thwarted masculinity" and the expression of Lenderman's "hate-watch" of "macho influencers". A premature evaluation conducted by Stereogum writer Danielle Chelosky already called Manning Fireworks "one of the best albums of the year" and the fall equivalent of Brat by Charli XCX. Jeremy Winograd of Slant thought Manning Fireworks was "something of a solitary affair", praising the "vitality and enthusiasm" that comes through in his guitar work. Winograd concluded that if the album is the product of "all those nights playing Guitar Hero" then there's hoping that "Lenderman never leaves his room". John Amen of Beats Per Minute was slightly more ambivalent, writing, "While the mixes on Manning Fireworks are studiously crafted, Lenderman’s presence largely enrolling, and his guitar acumen undeniable, the set’s overall gestalt is naggingly emulative. Lenderman, as compelling as he can be, rarely transcends the influence of his forebears."

Review (Dansende Beren) : MJ Lenderman is de muzikale bastaardzoon van grunge en alt-country, die met een rammelende gitaar en een glimlach door de modder van het Amerikaanse zuiden rondzwerft. Zijn songs lijken zo weggeplukt te zijn van de ideale soundtrack voor een roadtrip door stoffige woestijnen, vol neonverlichte bars en melancholie met een vleugje ironie. Met een stem die doorleefd is van nachten vol whiskey en sigaretten, vertelt hij verhalen die scherp en wrang zijn, maar altijd met een knipoog. Lenderman is de soundtrack van het moderne Americana, voor wie het leven bitterzoet proeft en liever lacht dan huilt. Met Manning Fireworks levert MJ Lenderman een meesterwerk af dat balanceert tussen wrange humor en bittere realiteit. Deze plaat lijkt op het eerste gezicht een ode aan de alledaagse mislukkingen, maar wie de tijd neemt en dieper luistert, ontdekt een rijk gelaagde en uiterst slimme verkenning van de menselijke conditie. Hij zet ons een spiegel voor waarin we onze eigen tekortkomingen kunnen herkennen, maar hij doet dit met zoveel ironie en luchtigheid dat het onmogelijk is om niet mee te lachen – zelfs als het lachen je eigenlijk zou moeten vergaan. Het album opent met de titeltrack “Manning Fireworks”, een minimalistische song die meteen een toon zet van melancholie vermengd met zijn ongrijpbare humor. ‘Once a perfect little baby / who’s now a jerk / standing close to the pyre manning fireworks’, zingt hij, alsof hij ons met een grijns wil waarschuwen voor de onvermijdelijke transformatie van onschuld naar schande. Het voelt bijna als een klaagzang, maar de knipoog in Lendermans stem maakt duidelijk dat hij het leven niet te serieus neemt. Dit is geen requiem, maar een ironische viering van onze menselijke gebreken. Doorheen heel het album balanceert hij op deze richel van genialiteit; subtiel, gelaagd en altijd meteen terzake, recht naar het hart. Wat volgt in “Joker Lips” en “She’s Leaving You” markeert de commerciële groei van de songwriter in het vet. Zat zijn talent nog verstopt onder een dikke laag op zijn vorige platen, dan tonen deze twee singles aan dat hij een weg heeft gevonden om dit talent te tonen aan een radiovriendelijk publiek. Wederom bewandelt hij in “She’s Leaving You” het dunne padje van ironie en satire langs de ene kant en oprechte, rauwe emotie aan de andere kant. Maar het is de gitaarriff die in al zijn eenvoud de song zo krachtig maakt. Als een losse draad in een trui raffelt hij steeds verder uit, terwijl je zelf knikkebollend met een grijns meevaart op de golf van melancholie. Lendermans reis naar Manning Fireworks begon in de creatieve enclave van Asheville, North Carolina, waar hij met vrienden en collega-muzikanten in een soort commune woonde. Deze omgeving, die hem inspireerde tot zijn gelijknamige doorbraakalbum, is inmiddels verdwenen. Het huis werd verkocht en zijn relatie met Karly Hartzman, frontvrouw van de band Wednesday, liep op de klippen. En zo moest hij wel op zoek naar een nieuwe thuis, zowel fysiek als creatief. Deze rusteloosheid sijpelt door in de teksten en muziek van Manning Fireworks, waar hij zich, ondanks zijn groeiende bekendheid, nog steeds een beetje verloren voelt. Het is tijdens “Rip Torn” en “You Don’t Know the Shape I’m In” dat deze zoektocht naar balans duidelijk hoorbaar is. De akoestische klanken geven een intimiteit en kwetsbaarheid die soms ontbrak in zijn eerdere werk. Het is alsof hij ons dichterbij laat komen, terwijl hij tegelijkertijd de complexiteit van zijn emoties en ervaringen blootlegt. Dit zorgt voor een contrast met de soms robuuste, elektrische gitaren die nog steeds een prominente rol spelen, maar nu worden aangevuld met subtielere lagen van geluid. Muzikaal schildert hij die lagen van zijn palet in nieuwe kleuren. Waar zijn vorige werk soms rauw en ongepolijst klonk, kiest hij nu voor een schonere productie en experimenteert hij met instrumenten en klanken. De single “Rudolph”, die hij schreef terwijl hij een documentaire over komiek Artie Lange keek, combineert deze nieuwe benadering met zijn kenmerkende stijl misschien wel het meest. De invloeden van southernrock zijn nog steeds aanwezig, maar de toevoeging van klarinetten en contrabas geeft een nieuwe, rijkere dimensie. Een van de hoogtepunten van de plaat is “Bark At The Moon”, de epische afsluiter van tien minuten die begint met piepende gitaren en eindigt in een zee van vervorming. Het vat de essentie van het album perfect samen: het accepteren van wie je bent, met al je tekortkomingen, en het weigeren om je daarvoor te verontschuldigen. Lenderman zingt: ‘You’re in on my bit/ You’re sick of the schtick/ Well, what did you expect?’ Het is een scherpe kritiek op het idee dat we verantwoordelijk zijn voor hoe anderen ons zien; als je het spel niet wilt spelen, waarom blijven spelen? Met Manning Fireworks bewijst MJ Lenderman dat hij niet zomaar ‘the next big thing’ is, maar de nieuwe slackerkoning in het land. Evan Dando, Kurt Vile, Courtney Barnett of Stephen Malkmus? Plaats MJ Lenderman maar zonder verpinken in dit rijtje. Alles klopt als een bus; de sfeer die hij schept met zijn jengelende gitaren, de teksten die tot in de details een beeld scheppen van wat er zich in zijn brein afspeelt en de ontegensprekelijke x-factor. Lenderman is een genie die het allemaal zo gemakkelijk doet lijken, maar tegelijkertijd perfect de vinger op de wonde legt.

Review (Pitchfork) : In an MJ Lenderman song, the extraordinary is always elbowing its way into the mundane. His 2022 breakthrough album, Boat Songs, thrived on these situations. One minute someone was clinically depressed on the Six Flags log flume, the next they were locked in a spat about a “dumb hat” outside a butcher shop. “Being really sad or upset while wearing a costume,” he told Pitchfork last year, “that’s funny.” Over the last couple of years—as he signed with Anti- and remained a guitarist and songwriter in the great Southern indie rock band Wednesday, alongside his now ex-partner Karly Hartzman—Lenderman became a cult folk hero for people willing to talk about their feelings if they could couch it in a joke about Jackass. I had originally clocked Manning Fireworks as more of the same, where Lenderman relies on this one weird trick to write sincere but ultimately unserious songs. I was wrong. Lenderman has honed his songwriting such that I’d nominate a couplet for short story of the year: “Kahlúa shooter/DUI scooter.” He’s got lines that’ll paint a stupid grin on your face: “I could really use your two cents, babe/I could really use the change,” or, “Is it the quiet hiss of a midnight piss/Or a river turned to creek?” If his folk-rock forebears, like Neil Young and Jason Molina, were drawn to the mystics of the natural world, Lenderman is drawn to the mystics of the shitty apartment, simple and unvarnished songs born of small screens in small rooms in small towns. His writing style conjures the dark, dry wit of Warren Zevon. The men who populate Lenderman and Zevon’s songs are pure losers, divorcés, badgering or self-effacing romantics working on their last-ever heartbreak. Both artists also know how to open a song with a zinger: “Well I can saw a woman in two/But you won’t wanna look in the box when I am through,” Zevon once sang. It’s such a Lenderman line, especially if you imagine him singing it at half the speed Zevon does. “Burdened by those wet dreams/Of people having fun,” opens Lenderman, staring into the middle distance on the mid-tempo rocker “On My Knees.” This is, mind you, the second time he’s sung about cum on Manning Fireworks. Really, it’s unfair to say that Lenderman writes about cum and piss and cartoons and video games. He does, but it’s the style and economy in which he renders them, as if he’s brushing them in gold leaf. “Rudolph” opens with this: Rudolph waking up in the road Dew dripping off his red nose Blue and black, tire track Torn through a beautiful doe Deleted scene of Lightning McQueen Blacked out at full speed This alone might cast him as the Will Hunting of indie rock, a secret classicist with the pen where you wonder what would happen if he actually applied himself and wrote about, you know, the moon or something. But Lenderman uses this goofy, carefully written scene to tee up real feelings of desire, the same way playing Ozzy Osbourne’s “Bark at the Moon” on Guitar Hero is deployed as a pitiful admission of unworldliness to someone he loves who is “in on my bit” and “sick of the schtick.” It’d be too self-conscious if it weren’t so honest. It’s so great to hear Lenderman find his voice, this hangdog underachiever slowly telling a joke whose every punchline is missin’, leavin’, or lovin’ you. Like the writing on Manning Fireworks, Lenderman’s guitar playing is simple and understated: The riffs are slow-rolled and the solos are short and sweet. One little five-note line carries the mid-life crisis anthem “She’s Leaving You,” leading to Lenderman taking a loud but patient solo that is perhaps a little too underplayed. A Southern breeze drifts in from the occasional lap steel played by Xandy Chelmis, and Landon George takes a great turn on the fiddle on the front porch ballad “Rip Torn.” The whole thing sounds polished and synchronized, nothing fractured or lo-fi about it. No one’s shredding or busting out; everyone is just nodding along, casually scoring the slow pace of life and all its little foibles and misfortunes. This sound is part of what makes Lenderman so endearing—he could convince you to savor the feeling of a warm beer. It all peaks with the great “Wristwatch,” a new signature song whose protagonist is another sad idiot. Making Frank Ocean’s real estate propositions seem sound, he’s got a beach house up in Buffalo and a “houseboat docked at the Himbo Dome,” which is one of the most memorable lines you’ll encounter all year. A vocal harmony locks in on the chorus when he looks down at his stupid little smartwatch that tells him he’s all alone, pathetic and amazing.

Review (IndieStyle) : Beeld je een mistroostige countrybar in, iets voor sluitingstijd. Links loopt er iemand een blauwtje. Rechts stapelt een poef zich op. Ergens anders bralt iemand ‘Great balls of fire’. Al die kleine verhaaltjes worden nauwlettend genoteerd door een slungelige jongeman van om en bij de vijfentwintig. Na sluitingstijd sjokt hij naar huis, om de notities in zijn kamer om te toveren in doorleefde, rafelige liedjes. De volgende avond doet hij dat opnieuw. Ziedaar hoe wij het maakproces van ‘Manning fireworks’, MJ Lendermans vierde soloplaat, inbeelden. De soon to be slackergod presenteert er zijn meest volgroeide liedjes tot op heden. Ook perfectioneert hij er zijn kenmerkende, gortdroge observaties van alledaagse tristesse. Een voorbeeldje? Neem ‘You don’t know the shape I’m in’, een nummer over een break-up op een wel heel mistroostige plek. “We sat under a half-mast McDonald’s flag / Broken birds tumble fast past my window“, mompelt hij in zijn onvaste tenor. “Draining cum from hotel showers / Hoping for the hours to pass a little faster” uit ‘Joker lips’ is nog zo’n pareltje. Het lijken wel brieven uit een triest stuk niemandsland, geparfumeerd met de geur van verveling en pis. Kortom: de soort die wij maar al te graag onder ons hoofdkussen bewaren. Ook ‘Rip Torn’ en het titelnummer bevatten tekstflarden om in te kaderen (“You once was a baby, and now a jerk“). Toch raken de kartelige nummers vooral de juiste snaar als de instrumenten overheersen. De in de achtergrond jankende lap steel, die krakkemikkige gitaar, dat rustig drumgeroffel: dit is geen country voor patriotten die hun cowboyboots met speeksel oppoetsen. Wél voor tere zielen die ‘s nachts de slaap niet kunnen vatten omdat ze worden gekweld door alles en niets. ‘Rudolph’ (ja, over het gelijknamige rendier), ‘Wristwatch’ en ‘On my knees’ zijn sterke stukken up-tempo indierock. Die jankende gitaren heeft hij van Neil Young. De laid-back melodieën zijn dan weer helemaal Pavement. Die invloeden zijn het best hoorbaar op instantklassieker ‘She’s leaving you’, het hoogtepunt van de plaat. Een dijk van een riff, om nog maar te zwijgen over het aanstekelijke refrein. Maar er is meer. Op de achtergrond zingt namelijk Karly Hartzman mee. Lenderman en zij spelen niet alleen samen in Wednesday, maar waren tot voor kort ook het hipste koppel in indierock-land. Tijdens het schrijven van ‘Manning fireworks’ liep hun relatie echter op de klippen. Dat Hartzman meezingt op een nummer over Lendermans rinkelende hartscherven maakt het geheel extra bitterzoet. Even later gaat het op ‘Bark at the moon’ dan weer doodleuk over tot ‘s avonds laat Guitar Hero spelen. Lenderman lijkt zulke banaliteiten even belangrijk te vinden als kwellende hartzeer en de sleur van de alledag. Maar vooral: op ‘Manning fireworks’ weet hij daar meer dan ooit potige doch authentiek nummers uit te puren. Waar die countrybars allemaal niet goed voor zijn.