KAYAK : THE LAST ENCORE

 

  1. Back to the front
  2. Nothingness
  3. Love of a victim
  4. Land on the water
  5. The last encore
  6. Do you care
  7. Still my heart cries for you
  8. Relics from a distant age
  9. Love me tonight/Get on board
  10. Evocation
  11. Raid your own house
  12. Well done

Label : Vertigo Records

Time : 40:56

Release Date : September 5, 1976

Review (Wikipedia) : The Last Encore is het vierde album van de Nederlandse symfonische rockgroep Kayak. Nadat de manager van Kayak ruzie had gekregen met EMI Nederland, vertrok de band naar Vertigo Records. EMI zou te weinig doen voor Kayak. De band dook de Morgan Studio in Brussel in om het album op te nemen. Was Royal Bed Bouncer een album met vrij eenvoudige liedjes, dat is bij dit album anders. Bij liefhebbers van symfonische rock wordt het dé elpee van Kayak; anderen laten het album links liggen. Voor het eerst duikt de naam Peter Scherpenzeel op, hier op de blokfluit op de track "Relics from a distant age". Het album kent in "Love me tonight/Get on board" een niemendalletje en in "Well done" het afscheid van Pim Koopman. Koopman werd producer bij EMI Records. In tegenstelling tot hun eerdere albums bracht het originele platenlabel van de band het album ook op compact disc uit. In mei 1995 verscheen het zonder extra nummers; in 2002 volgde een heruitgave, ook zonder extra's. Het album in elpeevorm werd zelf niet uitgebracht in de Verenigde Staten, de hoes verscheen daar wel. Hij werd gebruikt voor de Amerikaanse editie van Starlight Dancer. Tijdens het "Pim Koopman Tribute Concert" dat in november 2010, precies een jaar na zijn plotselinge overlijden, werd gehouden in poptempel Paradiso Amsterdam werd door Edward Reekers verduidelijkt dat "Well Done" een korte hommage was van Pim Koopman aan zijn in 1976 overleden moeder en dat het lied niet direct verband houdt met het vertrek van Koopman uit de groep in datzelfde jaar.

Review (Progwereld) : Pim Koopman is als de Rick Davies van Supertramp, de Steve Walsh van Kansas of de John Lodge van Moody Blues. Altijd de mindere songschrijver geweest in vergelijking met Roger Hodgson, Kerry Livgren en Justin Hayward en, in het geval van Pim, met Ton Scherpenzeel. Maar oh, wat kunnen ze soms enorm presteren. Dat is bij Pim Koopman het geval bij de eindelijk volop verkrijgbare klassieker "The Last Encore" van Kayak. Koopman is verantwoordelijk voor de helft van de maar liefst twaalf composities op deze schijf, de andere zijn van Scherpenzeel. Er zit geen enkel zwak nummer bij. Zo geeft Pim ons de vol tempowisselingen en volume-uitbarstingen bevattende Still My Heart Cries For You en met een heerlijk gitaarthema gelardeerde Do You Care, waarin tevens het gebruik van trompet opvalt. Heel mooi is ook het donker klinkende Evocation, terwijl aan de andere kant van het spectrum de popsongs Love Of A Victim en Land On The Water staan. Ja, stonden op de voorganger "Royal Bed Bouncer" bijna louter composities van Ton Scherpenzeel, met deze plaat bewijst Koopman dat zijn liedjes minstens net zo goed zijn als die van zijn medeschrijver. Maar ook Ton laat zich niet onbetuigd. Hoewel zijn bijdragen niet zo goed zijn als op het genoemde "Royal Bed Bouncer" en heel sterk klassiek zijn beïnvloed, toch kent het erg sterke nummers. Zoals het weergaloze openingsstuk Back To The Front, medegecomponeerd door gitarist Johan Slager, dat in twee delen uiteen valt en gelijk al de toon van de plaat zet. Het laat precies zien wat de stijl van Kayak precies voorstelt. Mooi zijn ook de klassiek getinte nummers Relics From A Distant Age, waarin Ton Scherpenzeel zijn pianospel laat horen, en Nothingness, waarin het meerstemmige woordloze gezang aan het einde opvalt. Tenslotte is de ballad The Last Encore zo mooi, dat het wat mij betreft direct tot een liveklassieker gebombardeerd mag worden. Maar dan, Kayak heeft zo veel mooie nummers. Het is Kayak echter slechts zelden gelukt om een consistente plaat af te leveren. Met "The Last Encore" was het dan eindelijk wel gelukt. Later is gebleken dat, hoewel ook de latere platen hoogtepunten genoeg bevatten, deze nooit meer die hoogte bereikt hebben.