KAYAK : SEVENTEEN

 

  1. Somebody
  2. La Peregrina (She Wanders Alone)
  3. Falling
  4. Feathers And Tar
  5. Walk Through Fire
  6. Ripples On The Water
  7. All That I Want
  8. X Marks The Spot
  9. God On Our Side
  10. Love, Sail Away
  11. Cracks
  12. To An End

Label : Inside Out Music

Length : 60:00

Release Date : January 12, 2018

Review (MetalFan) : Seventeen luidt een nieuwe fase in voor de Nederlandse progrockers van Kayak. Zo mag je dat gerust zien. Edward Reekers ontbreekt bijvoorbeeld op deze plaat. De zanger en stemacteur is vervangen door Bart Schwertmann. Persoonlijk had ik nog nooit van deze Groningse vocalist gehoord, maar wat zoekwerk leert dat de man in 2000 hoge ogen gooide bij de Soundmixshow van Henny Huisman. Tweede grote verandering is de toetreding van een zekere Kristoffer Gildenlöw. De van Dial en Pain Of Salvation bekende muzikant beroert tegenwoordig de bassnaren in de groep rond toetsenist Ton Scherpenzeel. Meest benieuwd was ik van tevoren naar de prestaties van Schwertmann. Ondanks dat zijn voorgeschiedenis de wenkbrauwen enigszins doet fronsen, kwijt de zanger zich uitstekend van zijn taak. De nieuwe stem van Kayak wijkt in veel opzichten af van de illustere voorgangers, maar misschien is dat juist wel goed. Seventeen klinkt zodoende vanaf de eerste seconde fris en geďnspireerd. En steviger bovendien. Hoewel de pop beslist niet uit het totaalgeluid is verdwenen, klinkt Kayak tegenwoordig wel weer als een echte symfonische rockband. Scherpenzeel domineert veelal, maar laat toch ook veel ruimte aan de gitaristen. Dat zijn overigens niet de minsten, want naast Marcel Singor plukt Camel-gitarist Andy Latimer flink wat snaren mee. De Brit weet als geen ander wat goede symfo nodig heeft, als het om solo's en riffs gaat. Samen met zijn collega strooit hij lustig met fraaie partijtjes, sfeertapijten en spetterende escapades. Natuurlijk kunnen we ervoor kiezen om Seventeen naast de klassieke platen als Merlin en Phantom Of The Night neer te leggen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat Kayak muzikaal niet al te veel raakvlakken meer vertoont met die periode. De band verkiest weliswaar het liedje nog altijd boven al te nodeloos gefröbel, maar kleurt de structuren deze dagen heel anders in. Zo staan er met La Peregrina en Walk Through Fire gewoon twee lekker lange epics op van meer dan tien minuten, zonder dat het gekunsteld overkomt. Het past de heren, waarvan enkelen toch al sinds het ontstaan van het genre meedraaien. Liefhebbers van fraaie melodieuze progrock kunnen met deze plaat alvast de eerste kraker van 2018 aan hun collectie toevoegen. Er zijn vast mensen bij die de stem van Reekers missen of liever andere muzikanten hadden gehoord, maar ook dergelijke luisteraars moeten uiteindelijk toegeven dat Kayak in 2018 erg relevant en geďnspireerd voor de dag komt. Daarvoor verdienen deze volhouders wat mij betreft alle lof.

Review (ProgWereld) : Kayak is bezig aan een nieuwe opmars. Een groep die in de afgelopen 45 jaar menige bezettingswisseling overleefde en altijd keihard terugsloeg. Zo ook met "Seventeen", waarvoor toetsenist Ton Scherpenzeel vier nieuwe musici om zich heen heeft verzameld. Een album, gestoken in een hoes waarop zeventien vogels prijken, dat een fris geluid belooft. Met Somebody start de plaat met een noodkreet. Een krachtige aftrap, waarna Kayak flink van leer trekt. De nummers hebben pit, de speeldichtheid is hoog. Gitarist Marcel Singor kan zijn virtuoze spel uitstekend in dienst zetten van de vertrouwde melodische stukken waarvoor Scherpenzeel in alle twaalf gevallen heeft getekend, zowel tekst als muziek. Ook levert Singor zangtechnisch een sterke toegevoegde waarde. Terwijl Collin Leijenaar de drums tijdens de komende optredens voor zijn rekening neemt, heeft Lean Robbemont de cd solide ingespeeld. Ton Scherpenzeel nam niet slechts alle toetsenpartijen en achtergrondzang voor zijn rekening, maar baste ook alle stukken in. Op één stuk na: Cracks bevat het karakteristieke fretloze basspel van Kristoffer Gildenlöw. Geen onbekende; iemand die zijn reputatie alleen al in dit stuk als nieuwe Kayak-bassist volledig waarmaakt. Nog een nieuwkomer: de Groningse zanger Bart Schwertmann. Met zijn goede inlevingsvermogen en prettige uitspraak past hij het Kayak-jasje prima. Zijn stem heeft wat weg van Iron Maidens Bruce Dickinson en dat geeft met name de 'epics' op de plaat een diepe, betrokken lading. Kayak pakt wat betreft het progressief getinte materiaal goed uit: La Peregrina is een rockopera vol Iberische invloeden van ruim tien minuten over de gelijknamige rondreizende parel, Cracks klinkt losser en zelfs bij vlagen jazzy en in Walk Through Fire zijn folkinvloeden te horen. Als halverwege de plaat wat meer rustpunten om de hoek komen kijken is daar ook Ripples On The Water, het duet tussen Scherpenzeel en Camel-gitarist Andy Latimer. Die speelt zowel akoestisch als elektrisch, uit duizenden herkenbaar en komt daarom te midden van het gitaargeweld van Singor sterk uit de verf. Scherpenzeel zet de sfeervolle punt in afsluiter To An End, aan het einde van een album vol krenten in de pap. Met sterk songmateriaal en overwegend stevig geluid maakt Kayak op "Seventeen" een herboren indruk. Een plaat die alles behalve belegen en routineus overkomt en een veelbelovende start markeert van dit nieuwe hoofdstuk van Neerlands progressieve vlaggenschip. Het buitenland lonkt, de aandacht van internationale media is inmiddels een feit. Kom maar op met die optredens.