KATE BUSH : 50 WORDS FOR SNOW

1. Snowflake
2. Lake Tahoe
3. Misty
4. Wild Man
5. Snowed in at Wheeler Street (with Elton John)
6. 50 Words for Snow
7. Among Angels

Label : Noble & Brite

Release Year : 2011

Length : 65:06

Review (AllMusic) : Kate Bush's 50 Words for Snow follows Director's Cut, a dramatically reworked collection of catalog material, by six months. This set is all new, her first such venture since 2005's Aerial. The are only seven songs here, but the album clocks in at an hour. Despite the length of the songs, and perhaps because of them, it is easily the most spacious, sparsely recorded offering in her catalog. Its most prominent sounds are Bush's voice, her acoustic piano, and Steve Gadd's gorgeous drumming - though other instruments appear (as do some minimal classical orchestrations). With songs centered on winter, 50 Words for Snow engages the natural world and myth - both Eastern and Western - and fantasy. It is abstract, without being the least bit difficult to embrace. It commences with "Snowflake," with lead vocals handled by her son Bertie. Bush's piano, crystalline and shimmering in the lower middle register, establishes a harmonic pattern to carry the narrative: the journey of a snowflake from the heavens to a single human being's hand, and in its refrain (sung by Bush), the equal anticipation of the receiver. "Lake Tahoe" features choir singers Luke Roberts and Michael Wood in a Michael Nyman-esque arrangement, introducing Bush's slippery vocal as it relates the tale of a female who drowned in the icy lake and whose spirit now haunts it. Bush's piano and Gadd's kit are the only instruments. "Misty," the set's longest - and strangest - cut, is about a woman's very physical amorous tryst with, bizarrely, a snowman. Despite its unlikely premise, the grain of longing expressed in Bush's voice - with bassist Danny Thompson underscoring it - is convincing. Her jazz piano touches on Vince Guaraldi in its vamp. The subject is so possessed by the object of her desire, the morning's soaked but empty sheets propel her to a window ledge to seek her melted lover in the winter landscape. "Wild Man," introduced by the sounds of whipping winds, is one of two uptempo tracks here, an electronically pulse-driven, synth-swept paean to the Tibetan Kangchenjunga Demon, or "Yeti." Assisted by the voice of Andy Fairweather Low, its protagonist relates fragments of expedition legends and alleged encounters with the elusive creature. Her subject possesses the gift of wildness itself; she seeks to protect it from the death wish of a world which, through its ignorance, fears it. On "Snowed in at Wheeler Street," Bush is joined in duet by Elton John. Together they deliver a compelling tale of would-be lovers encountering one other in various (re)incarnations through time, only to miss connection at the moment of, or just previous to, contact. Tasteful, elastic electronics and Gadd's tom-toms add texture and drama to the frustration in the singers' voices, creating twinned senses: of urgency and frustration. The title track - the other uptempo number - is orchestrated by loops, guitars, basses, and organic rhythms that push the irrepressible Stephen Fry to narrate 50 words associated with snow in various languages, urgently prodded by Bush. Whether it works as a "song" is an open question. The album closes with "Among Angels," a skeletal ballad populated only by Bush's syncopated piano and voice. 50 Words for Snow is such a strange pop record, it's all but impossible to find peers. While it shares sheer ambition with Scott Walker's The Drift and PJ Harvey's Let England Shake, it sounds like neither; Bush's album is equally startling because its will toward the mysterious and elliptical is balanced by its beguiling accessibility.

Review (Humo) : Slechts zeven songs, nocturnes, want ze klinken als nachtelijke improvisaties. Een flard piano, wat percussie, hier en daar een orkest dat even wakker schiet en dan weer indommelt. Wat zang ? soms gemurmel ? van Kate; verder ??n gastzanger (Elton John, voor ??n keer zonder gay kitsch) en ??n gastspreker (schrijver/quizmaster/acteur/regisseur Stephen Fry). Meer is het niet. Bovendien slepen sommige tracks lang aan ? eentje zelfs dertien minuten. En de thema?s ruiken naar kleffe new age: engelen, sneeuw, geesten, tijdmachines, mythische monsters... In de hoesteksten wordt, godallemachtig, zelfs ene professor Marc Okrand bedankt, ?gedistingeerd lingu?st en uitvinder van de Klingon-taal.? (Geen grap, google hem, hij bestaat ?cht). Zucht. Waar is de piepjonge Kate Bush, die ooit schijnbaar moeiteloos perfecte, inventieve popsongs van drie minuten schreef? En toch is ?50 Words for Snow? een pareltje. Op opener ?Snowflake? zingt ze amper zelf ? een jongetje (type castraat) mag een kathedraaltje vol zingen. Op ?Wild Man? mag dat andere mensenschuwe icoon uit de seventies, de vergeten songwriter Andy Fairweather Low, de stem van de Bigfoot vertolken. Op het prachtige ?Snowed in at Wheeler Street? had ik de bijdrage van Elton John graag geschrapt. Stephen Fry die in de titelsong een aantal verzonnen woorden debiteert is een gimmick, maar eentje die op ??n of andere manier toch ontroert. Op de andere tracks zingt Kate zelf, zichzelf begeleidend op grand piano ? zelden heeft in de pop een vleugel mooier geklonken. ?50 Words for Snow? is a family affair: Kate heeft zich een vesting gemetseld, een vertrouwde, veilige cocon waarin ze enkel werkt met haar man, haar ex, haar familie, en muzikanten zoals de briljante bassist John Giblin (zie de cd ?Metro? van de groep Metro, als u hem kunt vinden), met wie ze al dertig jaar werkt. Het nadeel van zo'n kliekje trouwe ridders is, wed ik, dat niet ??n van hen haar ? de matriarch, de ster, de kostwinner ? genoeg durft tegen te spreken. Kate werkt van thuis uit, maar het mag iets kosten: het riante orkest (alles live, geen samples) werd opgenomen in Abbey Road. En ons Kate heeft een Princeke gedaan: ze schreef ?n producete alles zelf. Kortom: dit is een totaal onafhankelijke artieste met een gezond ego, niet het verwarde elfje dat zelfs sommige serieuze Britse muziekbladen van haar maken. Misschien is ?50 Words for Snow? niet de beste cd van het jaar, maar het is zeker de mooiste, en de meest sfeervolle. Hors cat?gorie, want in Kates parallelle universum is rock-?n-roll en al wat daar vaagweg naar ruikt blijkbaar in de ban geslagen. Ik mocht dit van Kate g??n kerstplaat noemen, maar ik weet nu al dat ik 'm die avond zal spelen, na middernacht, in het donker. Het zal dan sneeuwen, ook al sneeuwt het niet.