JON ANDERSON : 1000 HANDS

JON ANDERSON : 1000 HANDS - CHAPTER ONE

Now
Ramala
First Born Leaders
Activate
Makes Me Happy
Now Variations
I Found Myself
Twice In A Lifetime
WDMCF
1000 Hands (Come Up)
Now And Again

Label : Solar Music

Release Date : March 31, 2019

Length : 50:32

Review (ProgWereld) : Jon Anderson is een artiest die al sinds jaar en dag gemengde reacties oproept. Van gezegend met een prachtig helder, hoog en etherisch stemgeluid en uniek spiritueel talent tot onnozele, zweverige boskabouter met dat irritant hoge stemmetje. Sla twitter en facebook er maar eens op na voor nog meer ongenuanceerde kwalificaties. Het moet gezegd dat zijn opeenvolgende carrière-moves en de daarvoor aangevoerde argumenten soms menig wenkbrauw deden fronsen. Denk in dat licht alleen maar eens aan zijn 'in and out of Yes-historie'. Jon is echter een muzikant die zijn muzikale hart en zijn 'The Divine' volgt en dat leidt soms tot stappen die wij 'gewone stervelingen' niet kunnen doorgronden. Nadat de overige Yes-leden in 2008 besloten om niet te wachten op het herstel van de zieke Anderson en met Benoit David als vervanger op tournee te gaan, leek de scheiding tussen Anderson en Yes definitief. Sindsdien heeft Anderson gewerkt aan zijn herstel en comeback. Die begon voorzichtig met het album van de AndersonPonty Band, waarop we konden horen dat hij vocaal op de weg terug was. Op het zwaar symfonische Invention Of Knowledge verschafte Roine Stolt hem de ultieme comeback als zanger, maar ook als componist. Vervolgens bracht hij de volledige Yes-community in verwarring door samen met Rick Wakeman en Trevor Rabin als Yes, featuring ARW ruim een jaar rond te trekken en de wereld te laten zien en vooral te laten horen dat hij de enige rechtmatige zanger van Yes is. Na anderhalf jaar zei Anderson's muzikale hart echter dat het genoeg was geweest. De ARW-omgeving had een verstikkende uitwerking op hem en de beloofde nieuwe muziek wilde maar niet van de grond komen. Nu had Anderson nog het nodige materiaal liggen uit de jaren negentig dat hij destijds met onder anderen Alan White en Chris Squire had opgenomen voor een eventueel soloalbum. Dat 'onder anderen' moeten we, naar nu blijkt, zeer ruim zienç want er doet werkelijk een heel leger aan gastmuzikanten mee op deze sessies. Vandaar dat het album uiteindelijk de titel "1000 Hands" heeft gekregen. Onder leiding van de zeer capabele en stijlgevoelige producer Michael Franklin is een gedeelte van deze opnamen, aangevuld met wat nieuw materiaal uitgebracht onder de titel "1000 Hands Chapter One". Het is een zeer gevarieerd album geworden waarop Anderson, bijna 75 jaar jong, vocaal in topvorm is. De muziek is soms episch, dan weer lichtvoetig, soms met een knipoog, maar ook de ingetogen ballads ontbreken niet. Met uitzondering van de ballads is al het materiaal ingekleurd met invloeden van wereldmuziek dat soms leidt tot een Peter Gabriel-achtige benadering met intensieve percussie (Ramala) en soms tot een ietwat lichtvoetigere Paul Simon-achtige benadering (First Born Leaders). Laatstgenoemd nummer begint met een aanhef van Anderson, op de achtergrond ondersteund door een gospelkoor, waarna zich een zeer ontspannen reggea-beat ontspint. Het nummer eindigt wederom met de aanhef van Anderson, ditmaal met een werkelijk vocale eruptie van het gospelkoor: kippenvel. In Ramala, Makes Me Happy en WDMCF (Where Does Music Come From) wordt op een verrassende manier gebruik gemaakt van dance-ritmes hetgeen erg goed uitpakt. Ramala en WDMCF worden overigens gekenmerkt door die typische vocale loops van Anderson terwijl in Makes Me Happy een prachtige gastrol is weggelegd voor de volledige blazerssectie van Tower Of Power, compleet met feestpolonaise op het eind. Bij het epische Activate dwaalden mijn gedachten onwillekeurig af naar hoe dit nummer geklonken zou hebben in een klassieke Yes-setting. Deze versie met een mooie gastrol voor Ian Anderson op fluit en de Olias-achtige inkleuring met mooie climax is echter ook een genot om naar te luisteren. Het eveneens ruim acht minuten klokkende titelnummer is jazzy van sfeer met een lekkere groove dat op het eind zowel instrumentaal als vocaal flink wordt opgestuwd. De ballads hebben elk hun eigen verhaal. Now is de rode draad van het album en horen we in drie variaties terug. De laatste, Now And Again, raakte bij ondergetekende wel een gevoelige snaar. In het, recent toegevoegde, tweede deel horen we Steve Howe op akoestische gitaar spelen terwijl Anderson zingt: "Never forgot that we are friends. here I am singing as you play. Memories sing in this lifetime, never forgot." Zou het toch nog ooit goed komen tussen die twee? I Found Myself is een oprechte liefdesverklaring van Anderson aan zijn vrouw Janeeeh., die zij overigens zeer verdienstelijk, al zingend, beantwoordt. Twice In A Lifetime is een folk-achtige ballad met een schitterende melodie die door het gebruik van de accordeon een melancholiek karakter krijgt. Producer Franklin weet met het middendeel, met behulp van het Orlando Symphony Orchestra, een fraai hoogtepunt te creëren. Er is weinig tot geen informatie beschikbaar met betrekking tot wie wat, en in welk nummer heeft bijgedragen. Feit is wel dat Anderson samen met producer Franklin al deze bijdragen tot een fraai geheel hebben gesmeed met Jon Anderson in een vocale hoofdrol. Het lijkt wel of de man met het verstrijken van de jaren alleen maar beter wordt.