JOHN HIATT : THE ECLIPSE SESSIONS

1. Cry to Me
2. All the Way to the River
3. Aces Up Your Sleeve
4. Poor Imitation of God
5. Nothing in My Heart
6. Over the Hill
7. Outrunning My Soul
8. Hide Your Tears
9. The Odds of Loving You
10. One Stiff Breeze
11. Robber's Highway

Label : New West Records

Release Date : October 12, 2018

Length : 41:51

Review (AllMusic) : John Hiatt's best work often comes when he seems to be looking inward and baring a bit of his soul, as he did on his 1987 masterpiece, Bring the Family. Of course, most folks have only so many demons to reveal to their public, and by all accounts Hiatt is far from the reprobate he was in his younger days. But he seems to remember the long shadows of his past with clarity, and on 2018's The Eclipse Sessions, he appears to be taking a look into the more unforgiving parts of his nature and trying to make sense of it all. "Poor Imitation of God" and "Nothing in My Heart" are plainspoken meditations on his failings as a partner and as a man, "Over the Hill" has less to do with age than his distance from the people in his life, "Hide Your Tears" contemplates the pain that comes from his misdeeds, and "Robber's Highway" is sung in the voice of a man at the end of his life with more regrets than blessings to show for a life spent on the road. Only Hiatt can know just how autobiographical any of these tunes may be, but even if they're all fiction, The Eclipse Sessions rings true as the work of someone who has been thinking a lot about human frailty and the consequences of the choices we all must make. Hiatt is too smart to pretend he has answers to any of the emotional puzzles he's working in these tunes, but he sounds fearlessly honest as he ponders it all, and the grain in his voice gives the right texture to his contemplative delivery. And the arrangements and production on The Eclipse Sessions are well matched to the material; Hiatt's band (Yates McKendree on guitar, Patrick O'Hearn on bass, Kenneth Blevins on drums, Kevin McKendree on keys) lays a lean but eloquent groove behind his performances, and the audio is rich and clear. One hopes for his sake that John Hiatt's life is happier than The Eclipse Sessions may suggest, but either way he's given us a dark night of the soul that's compelling and beautifully crafted.

Review (Written In Music) : Na jaren ploeteren als songwriter in Nashville voor Tree International en een lange aanloop met enkel verdienstelijke langspelers in uiteenlopende stijlen tijdens de jaren zeventig en tachtig bereikt John Hiatt met Ridin With The King/Bring The Family/Slow Turning uiteindelijk het grote publiek. Als songwriter houdt het succes aan, in het country- en bluescircuit vindt zijn songwerk moeiteloos de weg naar de grootste namen terwijl Hiatt zelf meer dan behoorlijk werk blijft afleveren. Sinds hij in 2000 onderdak vindt bij New West ligt er zowat om de twee jaar nieuw werk op de plank, meestal niet echt verrassend maar onveranderlijk singer-songwriters vlijt van de betere soort. Die schijnbaar onophoudelijke stroom van inspiratie leek even opgedroogd, bovendien wou Hiatt in de herfst van zijn leven meertijd aan zijn familie besteden. Er waren eerder nog periodes waar het writersblok op de loer lag. Het is ondertussen zo'n vier jaar geleden dat we nieuw van Hiatt mochten begroeten, de voorganger Terms of My Surrender was grotendeels een akoestisch opgebouwde sessie met producer en gitarist Doug Lancio. Hiatt overwoog even om en studioplaat op te nemen. Zonder welomlijnd plan trok Hiatt vorig jaar samen met zijn trouwe Goners kompaan Kenneth Blevins en bassist Patrick O' Hearn naar de huisstudio van Kevin McKendree, een toetsenman en gitarist die voordien bij Delbert McClinton actief was. Als producer lardeert hij de verrichtingen van het trio af en met orgelpartijen, zijn tienerzoon Yates nam naast de opnametechniek ook aanvullende gitaarakkoorden voor zijn rekening. Zoals de titel aangeeft was het naar verluidt de totale zonsverduistering tijdens de sessies, een onverwachte wonderlijke situatie die die een en ander in een stroomversnelling bracht. "I have words, chords an strings now I don't have any of these things", zingt Hiatt in Robber's Highway. Hoe dan ook een veel te strenge analyse, dat wordt meteen duidelijk als de man Cry To Me uit de rafelige stembanden perst. Het zwierige All The Way To The River meandert verder in de countryneske sfeer van het akoestische Aces Up Your Sleeve, een prachtige akoestische ballade met een verhaal dat teruggrijpt naar een ver verleden in Indianapolis, Indiana met een track die aansluiting vindt bij Bring The Family. Is het de ongedwongen sfeer tijdens de sessies of het fijne songwerk, wellicht is het de meeslepende combinatie. Na een bluesy Over The Hill en het ritmische, op elektrische piano voorbij rollende Outrunning My Soul, roept Hide Your Tears weerom dat mistroostig maar warme gevoel op. I Like The Ods of loving You is onvervalste countryblues die ongegeneerd naar de Mississippi Delta lonkt op van die karakteristieke slideakkoorden. Het door galmende elektrische gitaren One Stiff Breeze speelt even voor rockende stoorzender, terwijl het mediterende parlando van het eerder aangehaalde, reflectieve Robber's Highway de geknipte afsluiter vormt van The Eclipse Sessions. Een album dat ongetwijfeld bij Hiatts betere werk hoort.

Review (Blues Magazine) : 'The Eclipse Sessions' is weer een plaat van John Hiatt zoals we die graag van hem horen. Het is van het kaliber 'Walk On' uit 1995. Hoewel 'Mystic Pinball' uit 2012 ook heel dichtbij datzelfde niveau komt. De liedjes op zijn nieuwste release zijn rauwer en puurder dan ooit, evenals Hiatt's zang. Zijn vocalen zijn prachtig doorleefd en je hoort hier en daar duidelijk dat hij ouder is geworden. Hij klinkt iets breekbaarder dan voorheen. Toch is hij nog steeds bijzonder goed bij stem. Hij heeft niet aan kracht of soul verloren. Dit hoor je niet alleen terug op het album, maar dit merk je ook tijdens zijn live optredens waar hij zonder blikken of blozen alle noten haalt en raakt. Bovendien spat het enthousiasme er nog steeds vanaf. Bijzonder aan deze cd is ook het uitzonderlijk goede en fijne gitaarwerk van Hiatt. Hij wordt alleen maar beter naarmate hij ouder wordt. Dit geldt tevens voor zijn zang en songwriter capaciteiten. Zijn nog altijd solide en gepassioneerde band kleurt de liedjes verder in waardoor er een prachtig rijk landschap aan klanken ontstaat. 'The Eclipse Sessions' is een warme plaat vol bluesy rootsrock songs met af en toe een uitstapje naar country en folk. Er is veel ruimte voor ingetogen liedjes, maar zeker ook voor uptempo meezingers als Poor Imitation Of God, Over The Hill, Outrunning My Soul en One Stiff Breeze. Zowel in de melancholische nummers als in de uptempo songs schuilt iets kwetsbaars en emotioneels. Dit in combinatie met John's soulvolle stem maakt dat alle liedjes onherroepelijk binnen komen. Ondanks Hiatt's rustige leventje klinkt het alsof hij nog steeds heel wat meemaakt en door diepe dalen gaat. Hij is en blijft een meester in het vertellen van verhalen, of het nu gaat om grootschalige thema's of juist simpele kleine gebeurtenissen in zijn omgeving of uit zijn eigen leven. Het ontbreekt hem in ieder geval geenszins aan inspiratie om nieuw werk te schrijven. De (muziek)wereld kan niet zonder John Hiatt en de inmiddels 66-jarige Hiatt zelf kan gelukkig nog steeds niet zonder muziek. Hopelijk volgen er nog vele juweeltjes zoals 'The Eclipse Sessions'. Het is een plaat die je in je kast wil en moet hebben en die zeker op je jaarlijstje van 2018 zal staan en die je zelfs tussen je favoriete platen van de singer-songwriter schaart. Het behoort echt tot zijn betere werk.