.jpg)
.jpg)
JOHN GRANT WITH THE BBC PHILHARMONIC ORCHESTRA : LIVE IN CONCERT
- It Doesn't Matter To Him
- Sigourney Weaver
- Vietnam
- Marz
- Fireflies
- Where Dreams Go To Die
- Caramel
- Glacier
- T C & Honeybear
- It's Easier
- GMF
- Pale Green Ghosts
- Outer Space
- You Don't Have To
- Drug
- Queen Of Denmark
Label : Bella Union
Release Date : December 1st, 2014
Venue : BBC Studio, Media City, Salford, UK
Recording Date : October 3, 2014
Length : 90:47
Review (Written In Music) : Na het uitbrengen van zijn tweede succesalbum Pale Green Ghosts nam John Grant ruim de tijd om met zijn band de wereld over te gaan. De zalen en festivals werden steeds groter, de grenzen steeds verder. Grant heeft in de afgelopen jaren al wat optredens met grotere bands en zelfs korte optredens met orkest gedaan maar niet eerder werd hij zo voor een orkest geplaatst als op 3 oktober in Manchester. Speciaal voor Radio6 werd Grant daar gekoppeld aan het BBC Philharmonic voor een enerverende bijna twee uur durende set. De oefensessies bleken al een spannende aangelegenheid, omdat Grants band ook meespeelde en Grant absoluut de fijne elektronica aan zijn songs wilde toevoegen, ook met een orkest erbij. Het uiteindelijke concert werd een ware happening en nu de opnamen daar zijn is, wordt duidelijk dat er een spannende muzikale weg bewandeld wordt. Natuurlijk zijn de melodische songs van Grant's solodebuut Queen Of Denmark voor een orkest gesneden koek maar voor de met elektronica bewerkte songs van opvolger Pale Green Ghosts is dat wel wat anders. Grants vaste arrangeur Fiona Brice heeft een geweldige klus voldaan. Ze heeft voor Grants songs steeds weer briljante arrangementen geschreven die soms nauwsluitend kloppen dan weer lekker dwars of echt anders zijn. Het maken de sterke songs van Grant alleen maar onvoorspelbaarder en rafeliger. Luister naar wat Brice als intro voor Pale Green Ghosts doet (Rachmaninoff) en je bent al volledig verkocht. Dat moet de rest van de toch al geniale song nog volgen. Maar eigenlijk alles op dit album is van grote klasse. Luister naar dat onvoorspelbare arrangement van Glacier of de majestueuze orkestratie van Outer Space, Caramel, You Don't Have To of de fraai ingehouden strijkers in Drugs (van Grants band The Czars) en je blijft verbluft achter. Een heerlijk dynamische versie van afsluiter Queen Of Denmark is het al even super geslaagde slotakkoord. Grant is in absolute topvorm. Nog wat zenuwachtig begonnen zet hij al snel alle songs moeiteloos naar zijn hand. Zijn persoonlijke en warme teksten tussendoor vervolmaken de glansrijke set. Geheel anders als zijn voorgangers is With The BBC Philharmonic Orchestra: Live In Concert een mooie aanvulling op het steeds rijker wordende oeuvre van John Grant.
Review (Knack) : Liedjes zijn als mensen: uitgekleed en naakt het nederigst, het meest kwetsbaar, soms een beetje belachelijk. Zoals de akoestische gitaar op songs het effect van een dompelton ijswater op een leuter heeft, is het filharmonisch orkest het equivalent van een dubbele dosis Viagra. 'Ploink!', van zes naar tweehonderd en meer snaren. Een fietspomp voor het ego. Meer snaren, meer respectabiliteit. Of moet dat 'salonfähigkeit' zijn? Je denkt eerst 'machtig, zo'n orkest!', en plots sta je daar, op Night of the Proms. Naast Bonnie Tyler. Het zal John Grant niet overkomen. De hoop op vrede met het establishment heeft de 46-jarige Amerikaan al lang laten varen. 'Ik pas al mijn hele leven nergens in', vertelde hij vorig jaar nog in Knack Focus, ter gelegenheid van zijn tweede album Pale Green Ghosts. Grant is een open boek. In zijn songteksten ontleedt hij met het gekwelde hart op de tong zijn traumatische jeugdjaren, de worsteling met het homo-zijn, zijn liefdes- en junkieverdriet, depressie en hiv-positiviteit . Confronterend, cynisch, vaak ingekleurd met sarcastische humor, op het randje van psychologisch exhibitionisme. Pathos is John Grant niet vreemd. De titelsong van z'n solodebuut Queen of Denmark (2010, ingespeeld door de folkrockers van Midlake) had al de proporties van Queen, en It Doesn't Matter to Him en GMF uit Pale Green Ghosts vergeleken we met The Carpenters, maar dan zonder de schone schijn. Niet alle arrangementen die het zestig man sterke BBC-orkest op zijn partituren had staan bieden meerwaarde, en soms dreigen ze Grants woordenpraal zelfs te overstemmen. De man is geen volbloed crooner, maar in de hogere octaven houdt hij zich kranig staande. Zoals in You Don't Have To, waar de strijkers zich tegen synthesizer vlijen en Grant het mes in zijn ziel draait: 'Remember how we used to fuck all night long? / Neither do I, because I always passed out / I needed lots of the booze / To handle the pain'. U hoort het Michael Bublé niet meteen zingen. Ook Pale Green Ghosts maakt duidelijk waarom Grant deze kans met beide handen greep: een streep Rachmaninov erbij, en de onheilspellende new wave van het origineel overstijgt zichzelf. Tijdens Glacier zet een uitwaaierend effect Grants ijskoude analyse kracht bij: 'You just want to live your life / The best you know how / But they keep telling you / That you're not allowed'. Deze plaat is geen egotrip, maar een fuck you aan al diegenen die hem ooit fysiek en mentaal kortwiekten om wie hij is: een vreemde, zeldzame vogel. Eentje die hier zijn vleugels in volle glorie openslaat.
Review (Clash Music) : Alternative music's relationship with strings hasn't always been entirely smooth. At the turn of the millennium, they had become a clichéd salve for songs lacking emotive depth, smothered across mediocre drivel without a second thought. However, as jaded as we all became, in the right hands they can still deliver something remarkable. Arranged by Fiona Brice, these 16 orchestra-assisted performances of some of the majestic moments from American singer-songwriter John Grant's career are as far from the anodyne disappointments of early-'00s indie as you might hope. Whether it's the emphatic swell of 'GMF' or the delirious rage of 'Queen Of Denmark', these are arrangements that feel more like fresh collaborations. Songs hardly crying out for improvement are delivered in sensational and celebratory form, with Grant in quite phenomenal voice throughout. The particular delight of hearing part of Rachmaninoff's Prelude in C# Minor open 'Pale Green Ghosts', whose own string arrangement is based thereupon, is hard to surpass, although the sombre, emotive take on 'Drug', from Grant's former band The Czars, makes for as beguiling a four minutes as any here. This is no between-album stopgap. The obsessed and uninitiated will be equally enthralled by this genuinely special performance.