JETHRO TULL : RÖKFLÖTE

JETHRO TULL : RÖKFLÖTE

Voluspo
Ginnungagap
Allfather
The Feathered Consort
Hammer On Hammer
Wolf Unchained
The Perfect One
Trickster (And The Mistletoe)
Cornucopia
The Navigators
Guardian's Watch
Ithavoll
Bonus Track :
The Navigators

Label : Inside Out Music

Release Date : April 21, 2023

Length : 48:11

Review (Wikipedia) : RökFlöte is the 23rd studio album by progressive rock band Jethro Tull, released on 21 April 2023. The followup to The Zealot Gene (2022), this is the shortest gap between Jethro Tull studio albums since 1980. On 17 November 2022, on Jethro Tull's Facebook page, Ian Anderson announced that they were working on their next studio album and that it would be released in Spring of 2023 stating that Bruce Soord of The Pineapple Thief had just finished Surround Sound Mix and Alternate Stereo Mixes of the album. The album mostly revolves around the characters, roles, and principal gods in Norse Paganism, as well as "Rock Flute". The name of the album comes from "Rock Flute" as the original idea was to make an album of mostly instrumental flute music. But eventually Ian Anderson stated that he was drawn to the phrase Ragnarök with "rök" meaning destiny, course, or direction. Ian Anderson would then change "Flute" to "Flöte" to "keep with the spelling". The album was released as a double LP, CD, and Blu-ray as well as a deluxe edition featuring bonus demos, an interview with Ian Anderson, and a bonus track.

Review (Louder Sound) : From Christianity to paganism - the Jethro Tull revival continues. Just as it seemed that Tull were fizzling out amid a welter of live albums, orchestral albums and anniversary reissues, not to mention lan Anderson solo albums (confusingly using the same musicians) that picked at the bones of Tull's past, the band have been reborn as a viable contemporary outfit. Their 2022 album The Zealot Gene, themed around verses from the Bible, restored Jethro Tull to the UK Top 10 album chart for the first time since Thick As A Brick back in '72. Now, just over a year later, Tull are back with RökFlöte which has forsaken the Bible in favour of the paganism of Norse mythology, a more popular rock'n'roll inspiration that has given rise to a whole musical genre. But anyone expecting a death metal album from Jethro Tull is going to be disappointed. Ian Anderson is more interested in the characters and the cruelty that proliferate amid the myths and sagas of the Norse lands than in the comic-book manifestations that the subtlety-free death metal bands suck up so eagerly. What's surprising is that Anderson can kick up more menace with his flute than any number of hoarse roaring voices and thrashing guitars. Rökflöte opens – and closes –with some metal-sounding flute feedback that makes for a chilling atmosphere. On the opening Voluspo, that's followed by a ponderous theme to underscore the portentous implications of the prophecy that lies at the heart of Norse mythology. Anderson introduces the family of Nordic gods-including the one-eyed Odin and his son Thor whose murderous exploits make up the various sagas-with a seemingly inexhaustible supply of themes and melodies that are every bit as descriptive as his lyrics. And his flute playing has reached a maturity that enables him to capture the complexity he uncovers in Thor's character, on Hammer On Hammer, while also making a lyrical allusion to Putin. Likewise the howl he produces on his flute at the beginning of Wolf Unchained is more effective than the real thing, hinting at the carnal power that makes the image of the wolf so disturbing, The music lightens up when Anderson moves on to the sagas themselves, but the intricacies remain. As do the idiosyncratic allusions - such as the Mae West flotation jackets worn by the pilots who protected Britain during World War Two that crop up in Guardian's Watch, a song about those who protect the gods.

Review (Cult Following) : Credit where it is due for Jethro Tull, they must have acknowledged how embarrassing the serious Nordic imagery could have been. Slapping a flute atop the likes of stories around Ymir and all the other alleged Gods of old does for the band what it does for everyone else. Very little. Another legacy act rallies for a collection of tracks inspired by what the elders believe is still cool. Nordic Gods are not, as RökFlöte hopes, very cool. Not when taken so seriously and applied to the fabric of this album, anyway. At least it feels genuine, and where Jethro Tull has their energy, Ian Anderson’s flute and vocal-led conjuring are a weak scattershot of upbeat progressive rock. Tonal inconsistencies were warned of through the singles, and here they are throughout the album. Atmospheric terror Voluspo, presumably a botched translation of the poem, Völuspá, opens up with clear Nordic tones in tow. Where the Prose Edda is used to prop up a folkier tone, it also gives an impressive opener. Instrumentally sound and marching on through after a brief excerpt is nice enough. It is soon lost to the flute-heavy slams of Allfather, a weakly-written track that attempts to utilise what Jethro Tull is remembered for at its core. Lyrics that are delivered with the pace of an early Tom Tom Club single see Anderson shore up the Nordic feel and appeal the same way over and over again. Heavy drums and a brief guitar break that wrap around flute direction make for, at best, tracks that sound like menu music to a video game from the mid-2000s. Consistently troubled and uninspired lyrics are the issue here. Wolf Unchained boasts a heavy dose of nice electric guitar but sharp teeth and trickery on the tip of Anderson’s tongue are troubling, empty offerings. No worse is it than on Hammer on Hammer, its Cold War confusion is not a showcase of lacking historical knowledge but a confirmation that Jethro Tull, for all their presence in the here and now, cannot march forward any further than the 1980s. The Perfect One dribbles out thoughts on fatal friends and fatal attractions, listing off a collection of names Anderson believes will strike fear. His delivery is still in style with the best of his works, but it lacks conviction. His harsh guitar parallels are nothing to the light and vaguely unserious tone these tracks take. Pick a lane. For now, and forever, RökFlöte is an abysmally measured project. Hauling up and rinsing the Nordic tones with filler music is no way to go. Trickster (And the Mistletoe) is as empty as it is hopefully elusive to the point where Anderson can make something of the title. He cannot. Following the same beat and tempo, RökFlöte ends itself in a similar place as stock tracks used to deaden white noise in medieval movies with a shoestring budget. No charm or ample lushness to the setting Jethro Tull hopes to create, Cornucopia is the best example, its gospel music-like introduction a shallow piece that, while understanding the Nordic influence, does not make much of it. None of RökFlöte does, and it is no surprise. Coma-inducing dullness rattles off with flute-heavy leads that end up sounding like license-free elvish wedding music from some middling-budget medieval flick from forty years ago, as Guardian’s Watch finds.

Review (AllMusic) : A sexy Nordic female voice begins and ends RökFlöte as heavy breathing (it's not what you think) suggests all in between is the beginning of life and the lifestyle according to Norse mythology. It's basically humans trying to make a living until their deities playing a cosmic Game of Thrones destroy nearly all life on earth. Luckily everything turns out even better. Some songs relate their past with our present. A seductive Parisian showgirl in "The Feathered Consort" wields the power of the magical goddess Freya over her admirers. "Hammer On Hammer" compares the coming apocalypse by the gods at Ragnarök to Putin's dictatorial agenda. "Guardian's Watch" likens the gods' lookout before war with the duties of British pilots defending their homeland during World War II. It's much better than last year's The Zealot Gene. Though a little too restrained by Ian Anderson's iron-fisted control, David Goodier's bass, John O'Hara's keyboards, Scott Hammond's drums and Joe Parrish-James' electric and acoustic guitars deserve outsized credit for making RökFlöte so enjoyable. The album is generally heavier than in recent memory with a nice mixture of classical-themed flute intros spawning louder rock melodies. My favorites are "Wolf Unchained" with opening and closing wolf howls, "The Navigators" and "Trickster (And The Mistletoe)"--all of which chug along at a nice pace. When not on flute, Ian is doing lots and lots of vocals. Maybe too much. I'll no longer complain Martin Barre and Doane Perry aren't involved. Former members who have moved on won't have to deal with Ian's increasingly alarming performance on tour. Up close concert video in the last year shows him moving with all the agility of Frankenstein's monster lumbering through the countryside. He's often straining skyward as if asking divine guidance to hit the high notes near the top of his vocal range--and his prayers aren't always answered. In an attempt to accurately deliver the lyrics, he even winds up at times out of sync with the band. Maybe there's some kind of therapy that relieves Ian's voice and breathing problems in all this but to the viewer it's both sad and unnerving. Which is why although nicely done I'm disappointed RökFlöte isn't composed of typically longer progressive rock songs that are more complex but have fewer vocals. The rest of the band obviously has the potential to do extra when allowed, yet everything is still designed to revolve around one person. Even at a young age it can't be easy belting out lyrics and then immediately needing to blow into a metal tube. You can compensate in the studio but performing live Ian now makes the process look positively exhausting. We all have to pay the piper sometime, even the Pied Piper of rock. Why not take a step to the side as Martin did with his band and lessen the strain? Just don't take a step too far backing up while playing the flute. And can the sexy voice sing? Sign her up.

Review (ProgWereld) : Zelden zal de titel van een album zo goed de lading dekken als in het geval van het nieuwe album van Jethro Tull, “RökFlöte”. We worden inderdaad vergast op veel rock en zo mogelijk nog meer (dwars)fluit. ‘En die umlaut (“) dan?’ hoor ik je zeggen. Dat is het derde element dat van toepassing is op het nieuwe materiaal. Componist/tekstschrijver/bandleider Ian Anderson heeft zich ditmaal laten inspireren door de oud-Noorse mythologie. Hij heeft daar nog een hele verhandeling over, het zou iets te maken hebben met een mogelijk Scandinavische link met zijn (Schotse) familienaam. Maar laat ik niet te veel afdwalen, dat is bij de muziek van Anderson/Tull al lastig genoeg. Want er valt weer veel te genieten op het nieuwe werkje dat wederom onder de (merk)naam Jethro Tull wordt uitgebracht. Op “RökFlöte”, het 23e studioalbum van Jethro Tull, wordt in muzikaal opzicht de trend van het voorgaande, succesvolle album “The Zealot Gene” voortgezet. Waarom ook niet? Als het werkt, dan werkt het. Het label ‘progressieve muziek’ weerhoudt Anderson er niet van regelmatig terug te grijpen op zijn oudere werk. Hij lijkt wel een extra shot inspiratie te hebben gekregen, en dat op 75-jarige leeftijd. Dat laatste is absoluut niet aan hem te merken op het nieuwe album, niet aan zijn fluitspel in ieder geval, hooguit aan zijn stem die, niet verrassend, wel wat aan kracht en bereik heeft ingeboet en zachter klinkt dan ooit. Maar dan die dwarsfluit, soms fluisterend, dan weer stevig rockend, vooral in duet met de gitaar, klasse. De nummers lijken hier en daar wel wat op elkaar, pas bij herhaalde, intensieve beluistering komen de subtiele verschillen aan de oppervlakte. Op het eerste gehoor is het vooral een prettig in het gehoor liggend album met uiterst herkenbare instrumentatie, niet in de laatste plaats zoals gezegd, door veelvuldig gebruik van de dwarsfluit. Maar het rock-element op “RökFlöte” komt verrassend genoeg vooral van gitarist Joe Parrish-James. Niet eens zozeer door flitsende solo’s, hoewel ze wel aanwezig zijn, maar door diens slaggitaar. OK, het is niet nieuw, voorganger Martin Lancelot Barre (waarom moest die man nou eigenlijk weg?) had er al lang patent op. Maar op dit nieuwe album is het bij tijd en wijle overduidelijk: die kenmerkende gitaarriff drukt zijn stempel op de nummers. Dat kan eigenlijk niet gezegd worden van de toetsenpartijen, die grotendeels als muzikale ondersteuning dienen. Maar de beperkte momenten waarop toetsenist John O’Hara zijn instrumentarium leidend maakt zijn dan ook meteen de meest ‘progressief/symfonisch’ klinkende stukken. Vooral The Navigators doet mij denken aan de periode van “A” waarop Eddy Jobson de toetsen beroerde. De band zit sowieso solide in elkaar; Anderson maakt grotendeels gebruik van dezelfde musici die al vele jaren voor de muzikale omlijsting verantwoordelijk zijn. Inclusief het onopvallende maar o zo betrouwbare ritmetandem van bassist David Goodier en drummer Scott Hammond. De zang van het eerste en laatste nummer wordt in het oud-IJslands gesproken door de actrice, zangeres, violiste en muzikale gast uit Reykjavik, Unnur Birna. Zowel openings- als slotnummer worden opvallend genoeg vergezeld van een behoorlijke portie ‘locomotive breath’. Nee, niet het nummer maar zware ademhaling. Opener Voluspo bevat dus gesproken woord in oud-IJslands waarna een folky fluitintro en overstuurde gitaar het nummer huiswaarts sturen. Ginnungagap werd als eerste op single uitgebracht, niet vreemd want het bevat alle ingrediënten die Tull zo herkenbaar maken, inclusief stevig randje. Dat geldt zeker ook voor het korte Allfather en The Feathered Consort, hoewel die laatste iets lichter van toon is. Hammer On Hammer vertelt het verhaal van Ragnarök (Oudnoords voor lotgevallen van de machten), Thor en zijn hamer, dat soort verhalen, inclusief uitstekende gitaarsolo van Parrish-James. Wolf Unchained bevat een behoorlijke dosis uptempo rock terwijl The Perfect One juist weer een lieflijk, akoestisch intro en intermezzo bevat. Een folky tintje in Trickster (And The Mistletoe), vooral door gebruik van fluit, accordeon en orgel, Cornucopia, de hoorn van overvloed, fungeert als relatief rustpuntje tussen alle stevige nummers door. Het rockende The Navigators is ontegenzeggelijk het meest toegankelijke nummer, dat herinneringen oproept aan de hoogtijdagen van de band. Een klassiek aandoend intro, gedomineerd door Anderson’s fluit in Guardian’s Watch, voordat in het afsluitende Ithavoll weer die oud-IJslandse teksten voorbij komen. De twaalf nummers zijn kort, gemiddeld een kleine vier minuten, het volledige album heeft een speelduur van 48 minuten. Dat is inclusief de single edit van The Navigators, welke als bonus is toegevoegd. Soms zorgt die beperkte lengte voor een ietwat abrupt einde, maar over het algemeen is het niet storend, geen epische lange nummers ditmaal. De twaalf nummers zijn gebaseerd op de personages en rollen van het oude Noorse heidendom. Bovendien zijn alle songteksten geschreven in de vorm van een gedicht met strikte regels ten aanzien van de coupletten. En dan te bedenken dat het oorspronkelijk een instrumentaal album zou moeten worden. Of deze incarnatie van Jethro Tull nou nog echt als ‘progressief’ aangemerkt kan worden, daar zijn de meningen over verdeeld. Het is meer en meer mainstream rock geworden met een snufje progressief, een mespunt folk, een tikkeltje blues en een minieme hoeveelheid klassiek, toegevoegd aan het grotendeels bekende recept van masterchef Anderson. Op zich niets mis mee, de kwaliteit van het gebodene stelt zeker niet teleur. Met een herboren Ian Anderson kan Jethro Tull op deze manier nog jaren mee, zonder grote golven te maken, dat is een verdienste op zich. Never too old to rock and roll.